Toen ik nog niet zwanger was kon ik het heel goed naast me neerleggen en als ik dan toch weer ongi geworden was, haalde ik mijn schouders op en ging gewoon weer met de orde van de dag verder. Nu ik weet hoe het is om (even) zwanger te zijn, vind ik het veel moeilijker om het los te laten en er minder mee bezig te zijn. En het feit dat ik nu geen baan heb, helpt natuurlijk ook niet echt...veel te veel tijd om erover na te denken..
Ja dat kan ik me helemaal voorstellen! Hou je vast aan het feit dat het bij jullie was gelukt en dat het hopelijk snel weer raak mag zijn, met een gezonde plakbaby!
Dat gaf mij ook altijd wat meer moed. Fijn dat je er wat aan hebt. Heel veel succes met al dat oefenen!! Liefs liefde en alles wat je je kan wensen!!
Hi Heleen, Ik ben vorige maand beetje lafjes begonnen met die testen en net (paar dagen terug) weer een test gedaan. Ik heb een hele lange cyclus dus ik wilde kijken of er überhaupt wel een ei te vinden was bij mij. Maar dat is wel het geval, aldus de testen. Dus deze maand test ik nog even door. Ik wil er ook niet 'al te veel' mee bezig zijn, dus ik ga ook niet temperaturen etc. Ik zit wel aan de multivitamine 'Etos Zwanger Worden' om zo voldoende van alles (buiten een gezond eetpatroon) binnen te krijgen, dus ook foliumzuur. Ik heb een hele heftige tijd op het werk achter de rug (zit nu ook even 'overwerkt' thuis) dus veel stress gehad wat ook niet echt zal meewerken voor een zwangerschap. Dus probeer het geheel ook wel los te laten en lol te hebben (ook tussen de lakens ), dus ja. Wie weet slaat het binnenkort dan toch een keer aan. Goede naam hebben onze ouders uitgezocht he? Ik ben vernoemd naar mijn oma Helena. Gelukkig hebben ze er Heleen van gemaakt
Wat een herkenbare verhalen.. Wij zijn nu ook bijna een jaar bezig met zwanger worden. Na 6 maanden was het zover, helaas begon ik een week na de positieve test te bloeden. Rot, maar je weet dat het kan gebeuren. Maar o wat voelde ik mij super blij in die ene week. Dat gevoel wil je zo graag weer.. De volgende ronde was het gelijk weer raak. Uiteraard weer blij, maar toch al iets gereserveerd. 'Laten we eerst maar eens zien of het nu wel goed gaat'. Maar bij 7 weken begon dat blije gevoel toch echt wel weer te komen. Met 8 weken geen hart activiteit te zien op de echo.. Jemig, wat stort je wereld dan in zeg.. In de eerste maand na de curretage wilde ik niet eens meer zwanger worden, was er helemaal klaar mee. Maar als er dan een maand overheen gaat begint het toch weer te kriebelen, en wil je het toch weer. Ik ken inmiddels de blijheid van het zwanger zijn, ik zou zo graag een goede zwangerschap hebben. Zo graag.. Nu zitten we weer in ronde 3 na de laatste miskraam en ben vandaag ongesteld geworden..zucht.. Wanneer lukt het nou? En inderdaad allemaal vrouwen om je heen die wel zwanger worden, dat helpt ook niet mee. En alle goede bedoelingen met 'het komt wel goed' maken mij steeds verdrietiger. Wanneer dan???