Na ruim een jaar mee te draaien in de medische molen is het steeds moeilijker weer vol goede moed aan een nieuwe ronde te beginnen.
Hallo, Na ruim een jaar vind ik het steeds moeilijker om steeds opnieuw aan een nieuwe ronde te beginnen, om positief te blijven (al heb ik dat met vlagen.....hormonen?). Nu ben ik nooit zo van het "meekletsen" op forums geweest, ben er dus nog niet heel handig in, maar ga het toch proberen in de hoop andere meiden te treffen om ervaringen mee uit te wisselen over het hoe om te gaan met het hele gebeuren. Ons verhaal in het kort: November 2007 gestopt met de pil, September 2008 eerste bezoek aan gyn. en na een reeks onderzoeken bleek ik pcos te hebben en mijn man te trage zaadcellen. Dus gestart met iui. Eerst een aantal rondes met clomid, nu met purregon. In een jaar tijd maar 4 iui's gehad omdat er nogal wat kwaaltjes bij kwamen (poliepen, cystes, te weinig reactie, teveel reactie.......) Op dit moment ben ik aan het wachtn op ongi, heb deze cyclus verplicht rust, omdat ik een cyste heb en het is hopen dat deze vanzelf weggaat na menstruatie. Grts Sare
Hoi meid Helaas welkom hier! Snap wat je bedoelt op een gegeven momment zie je het gewoon niet meer zitten! maar geef niet op snap dat het moeilijk is!! krijg je veel steun van de omgeving? en wat voor behandelingen ondergaan jullie
lees nu de rest van je berichtje ook al lang bezig voor een wonder met veel complicaties niet makkelijk meid!!! ik hoop dat je veel steun/advies kan krijgen van de andere meiden hier! liefs,
Hoi Sabje, Als ik hier zo al die verhalen lees, mag ik misschien nog niet klagen.... Ook allang bezig zo te zien! Hoe hou je het vol? Ja, heb een aantal lieve vriendinnen waar ik af en toe bij kan "uithuilen". Al lijkt dat steeds minder te worden. Toen ik er net mee naar buiten kwam leefde het veel meer, terwijl ik het er nu zelf steeds moeilijker mee krijg..... Ook helpt het natuurlijk niet echt dat er nu veel meiden om me heen zwanger zijn of net bevallen. Het gaat dus veel over baby's en dan wil ik in al die vrolijkheid niet met mijn verdriet komen.....daardoor lijkt het vergeten te worden. Lukt jou dat? Leuk mee doen met die babypraat om je heen?
de enne keer gaat het makkelijker dan de andere keer het is net hoe ik me voel soms als ik op kraamvisite moet ik mezelf zoveel moed in praten voor dat ik de deur uitga en als je als enige vriendin/collega bent die nog geen kleine heeft wordt de baby meestal gelijk in mijn armen gedrukt en dat vindt ik niet altijd tof het is net of ze het ruiken! Met sommige vrienden praat ik er al niet meer over krijg ook het gevoel dat ik me niet moet aanstellen als het komt dan komt het krijg je te horen het je kent vast wel en dat is niet leuk maar we gaan gewoon door! laten ons niet gek maken!!