Even van mij afschrijven... Tijdens de zwangerschap van mijn zoontje heb ik herpes gestationes (huiduitslag met blaren en enorme jeuk). Begin dit jaar na overleg met de gyn toch besloten dat we graag een brusje zouden willen. Na 7 rondes had ik een positieve test in handen. Gezien het feit dat we weten dat de kans (90%) op een heel zwaar 3e trimester groot is, besloten we ondanks mijn leeftijd (31) toch een combitest te laten uitvoeren om te kijken of er geen niet levensvatbare afwijking zou zijn. Na 2 hele mooi echos (7+2 en 10+5) gingen wij dan ook erg positief de combitest in. Tijdens de test zagen ze ineens dat het kindje met 12+1 al een groeiachterstand had. Na diverse keren meten zag het er niet goed uit, maar ze kon niets zeggen want ze hadden mijn bloeduitslagen nog niet (had die week ervoor voor de tweede keer moeten prikken, want er was iets fout gegaan). Twee dagen later (gisteren) hadden ze de uitslag. Mijn verlos belde om te zeggen dat de uitslag in combinatie met de echos er niet goed uit zagen en dat we rekening moesten houden met trisomie 18. Gistermiddag konden we direct terecht in het ziekenhuis waar we eerst spraken over de vlokkentest. Tijdens dit gesprek werd er nog een echo gemaakt maar hierop was er geen kloppend hartje meer te zien. Het hartje was er waarschijnlijk een dag eerder mee gestopt. Vrijdag gaan ze curreteren, want ik wil niet wachten tot het vanzelf komt. We hoeven nu in ieder geval niet zelf een keuze te maken, maar deze achtbaan had ik niet aan zien komen.
Wat vreselijk wat jullie nu moeten meemaken.. Maar idd wat een zegen dat jullie nu niet die vreselijke keuze moeten maken om de zw te beeindigen. Heel veel sterkte bij dit verlies..
Meid, wat heftig. Ergens fijn dat je geen keuze hoeft te maken. Maar het afscheid nemen van een wens, een droom, en kindje is er niet minder om. Heel veel sterkte gewenst. Laat je tranen stromen (tenminste dat heeft mij goed gedaan)
Jemig heftig voor jullie zeg! "Gelukkig" heeft jullie kleintje zelf de beslissing genomen en hoef je niet zelf alsnog een zwaar traject door qua onderzoeken. Wij hebben eind mei wel dat traject moeten doormaken Neemt niet weg dat dit kindje heel erg welkom was geweest voor jullie! Neem de tijd op te rouwen! En blijf met elkaar praten.
Wat een k*dag gisteren. Ik zou deze dag gecuretteerd worden. Wij hadden besloten op curretage onder algehele narcose, zodat ik er allemaal niet zo veel van mee zou krijgen. Een dag van te voren kreeg ik te horen dat ik me om 11.30 uur moest melden in het ziekenhuis. Om 7.00 uu moest ik twee tabletjes cytotec inbrengen, zodat mijn baarmoeder weker zou zijn. Bij het wakker worden hoorde ik mijn zoontje vreemde geluiden maken dus mijn man is gaan kijken en toen bleek hij s'nachts overgegeven te hebben en flinke diarree. Mijn man heeft toen mijn zoontje verzorgd en ik heb de tabletten ingebracht en de oppas gebeld om een en ander om te gooien. Twee uur na het inbrengen van de tabletten begon ik ineens lichte weeën te krijgen. Na een uurtje werden ze toch wel wat heftiger en moest ik ze echt wegpuffen. Toen had ik naar het ziekenhuis gebeld en die vertelden mij dat de een wel en de ander niet reageert op de tabletten en dat ik met een heel klein beetje water 2 paracetamol mocht nemen (mocht nl niet meer eten en drinken ivm curretage). Om 11.30 en volop in de weeën kwamen we in het ziekenhuis aan waar we naar een gewone verpleegafdeling werden gebracht. Die vertelden mij dat de operatie voor 14.30 uur gepland stond. Ik raakte hierdoor in lichte paniek want de weeën werden steeds heftiger. Samen met mijn man heb ik de weeeën staan opvangen tot om 12.15 het echt niet meer te houden was. Toen ineens een plop en toen stroomde er allemaal bloed/vocht uit. De verpleegster heeft contact gehad met de gynacoloog en die vertelde mij dat de miskraam nu vanzelf kwam. Hetgeen ik dus NIET wilde. Na deze plop had ik even een kwartiertje rust, maar toen begon het weer in alle hevigheid. Tijdens de weeën mocht ik niet eten en niet drinken omdat ik nuchter moest blijven voor de curretage. Wat had ik een dorst van het puffen. De verpleegster heeft uiteindelijk voor de zekerheid maar een po klaar gezet zodat ik het kon opvangen. Uiteindelijk is om twee uur ons * geboren. Na controle van ons * door de gyn besloten ze om alsnog te curreteren om te zorgen dat de baarmoeder goed schoon was. Het ergste vond ik dat je gewoon niet serieus genomen werd. Er is letterlijk gezegd dat het eigenlijk geen weeën waren. Het was zware ongesteldheidskramp. Ik heb een bevalling meegemaakt en dit waren echt wel weeën. Regelmatig en ik kon niets anders als ze wegpuffen en zuchten. Wat was ik hier kwaad en verdrietig over. Daarnaast vond ik dat men niet heeft gedaan wat er 'beloofd' is en dat ik eigenlijk een bevalling (weliswaar met een minder zwaar eindstuk) samen met mijn man zonder enige professionele begeleiding heb moeten doen. De verpleegster was echt heel lief, maar aangezien ze op een verpleegafdelng werkte was ze denk ik niet getraind in het begeleiden van een bevalling en moest ze ook de andere patiënten verzorgen en kwam ze af en toe langs. Ik heb s'avonds mijn verlos gebeld (niet die uit het ziekenhuis) en die schrok heel erg van mijn verhaal en zij heeft mij verteld dat dit niet de normale gang van zaken zou zijn. Ik kan bij haar nog terecht voor een eindgesprek, want die heeft het ziekenhuis ook niet aangeboden. Zij heeft mij trouwens nu aangeraden deze aan te vragen bij het ziekenhuis en dan mijn verhaal te vertellen.
Jeetje, wat vreselijk. Sterkte meid, wat een rotgevoel is dit naast het verliezen van je kindje. Hoop niet dat het in hetzelfde *** ziekenhuis was als bij ons, waar ze pas ingrepen toen mijn zoon in nood verkeerde. En zich ook niet aan de afspraken hielden, zo vreselijk frusterend en denigrerend. Dikke knuffel.