Beste allemaal. Na lang met mijn ziel onder mijn arm te lopen probeer ik toch eens of het helpt om mijn verhaal wat van me af te schrijven. Het is deze week dat ik mama zou zijn geworden, in het kort is dit wat er is gebeurd: oktober 2008, positief getest, mijn vriend en ik hebben een zwaar eerste jaar achter de rus, boordevol met oprechte liefde en zin in ons leven samen maar moeilijke omstandigheden, we zijn blij met dit kleintje, heel blij Ergens in november, eerste echo, ik kom veel aan en de verloskundige vermoed een tweeling. De echo laat een vruchtje van 6 weken zien zonder hartactiviteit, ik dacht dat ik verder was, dus schrik Een week later toch hartactiviteit! Ik ben nog nooit in mijn leven zo blij en gelukkig geweest!!! 10 weken weer een echo, ziet er prima uit... 13 weken weer een echo, 's ochtends ben ik somber en trek een stomme jurk aan en denk, ik wil niets aan dat me ooit nog aan deze dag doet herinneren.....mijn bange voorgevoelens worden bevestigd, het kindje/vruchtje leeft niet meer... Ik ben sterk en dapper ik wacht of mijn lichaam het van zelf afstoot. Na 4 dagen houd ik het niet meer, ik ben op van de stress en verdriet, de verloskundige raad curretage af (!) Na weer 5 dagen eindelijk toch naar het zkh, gyneacoloog is verbaasd over de houding van de vk, je bent al veel te ver, dit is veel te zwaar voor je De dag erna wordt ik gecurreteerd, voordat ik onder narcose ga begrijp ik dat mijn status kwijt is...zijn er bijzonderheden mevrouw? Ik noem de pijnstiller waar ik allergisch voor ben. 's avonds thuis ben ik nog steeds als een dronken dropje en begint de pijn, heftige pijn...ik bel met het zkh, misschien een beetje napijn mevrouw.. Na 2 dagen stolsels en bloedverlies en onnoemelijke pijn wordt ik met spoed opgenomen in het zkh, meer dan de helft zat er nog in.... Voordat ik onder narcose ga begrijp ik van de anesthesieassistent dat ik toch de bewuste pijnstiller heb gehad... Als ik bij kom spreekt de verpleging me gelijk aan, wil je een k lacht indienen? Dat deden we en dat voelt goed, het gesprek in het zkh later ook maar wat een schade. Tot op de dag van vandaag ben ik verdrietig, heb ik paniek en ben ik niet meer mezelf, ook al is het al 6 mndn geleden. Heb hulp gezocht en gekregen dat hielp wel maar toch... Hoe komt het dat ik niet meer ben wie ik was, het lijkt of de rek er uit is. Ik ben ruim 5 maanden thuis geweest, op, verdietig, bang, ik kon niet meer. Ik pak de draad op maar het gaat maar net, zijn er meer mensen die ook zo lang worstelen met een miskraam?????
Hoi Sanne, Ik voel de pijn en je verdriet als ik je verhaal lees. En veel herkenbaarheid. Ik was al bijna 14 weken toen ik na de vlokkentest een miskraam kreeg. En heb het er heel moeilijk mee gehad. Ik heb daarom ook hulp gezocht en dat heeft mij heel goed gedaan. Ook heb ik er veel over gepraat en mensen die mij ontweken heb ik daarop aangesproken. Door veel te praten en me te uiten heb ik mezelf weer op de juiste rit gekregen. Dit is de manier die voor mij heel goed heeft gewerkt. En daarnaast ben ik altijd blijven denken: ik wil hier sterker uitkomen dan ik was. Mijn kinderwens werd ook alleen maar sterker en op het moment dat ik dacht: ja nu ben ik er weer klaar voor om een nieuwe zwangerschap aan te gaan, raakte ik ook gelijk zwanger. Ik hoop voor jou dat het ook gaat lukken om je krachten te bundelen en weer verder te gaan. Maar onthou goed dat de ene persoon iets sneller kan verwerken dan de andere. Misschien heeft het bij jou wat langer de tijd nodig. Het is niet al 6 maanden geleden, het is nog maar 6 maanden geleden. Veel liefs en sterkte Romy
Ik heb het niet mee gemaakt maar wil je wel enorm veel sterkte toe wensen. Het is ook niet niks he meid wat je hebt meegemaakt en je zult het een plekje moeten geven. Dat kost tijd maar ik hoop voor je dat ook jij op een dag weer de hoop terug zal vinden.
heel veel sterkte meid! ik kreeg bij de echo, was toen 13 weken, dat het kindje met 8 weken gestopt was... Heb daarna een curretage gehad. Pas toen mijn uitgerekende datum voorbij was, kon ik het goed een plek geven. Tot die tijd kon ik steeds denken, nu zou ik ... weken zijn... nu zou ik ... zijn... Maar na mijn datum kon ik dat niet meer. Het bracht mij een stuk rust én een 2e positieve zwangerschap.
Ik heb nog nooit een miskraam gehad, wel een vroeggeboorte. Ik wil je heel erg veel sterkte toe wensen de komende tijd !
Dank jullie wel voor jullie lieve reacties! Deze week is er eigenlijk best veel vooruitgang geboekt! Misschien is het idd het verstrijken van de datum die rust geeft en een soort openheid naar een nieuwe kans? Zoe het zo kunnen zijn dat je een soort emotionele cyclus doormaakt die gewoon 9 maanden duurt? Affijn geen idee maar ik ga er binnenkort maar gewoon weer voor maar eerst....uitblazen van deze ervaring en GENIETEN
Ik was vandaag uitgerekend, maar ben helaas op 19 weken bevallen (opgewekt). Na de bevalling heb ik 8 weken met klachten rondgelopen en ben toen gecurreteerd. Helaas 2 dagen na de curretage met spoed weer opgenomen in het ziekenhuis, door een opgelopen infectie. Door al die toestanden begint bij mij het verwerken en het gemis nu eigenlijk echt, terwijl de hele wereld het al weer schijnt te zijn vergeten. Heb constant het gevoel in te kunnen storten, en doe alles met veel moeite. Vorige week weer naar de gyn geweest ivm buikklachten, die heeft gelukkig niks afwijkends gevonden maar zegt dat het zn tijd nodig heeft. Mijn geduld lijkt wel op te raken, ik wil me weer 'goed' voelen.... voor zover dat kan na zoiets te hebben meegemaakt (krijg wel hulp). Ik probeer positief te blijven, maar deze week valt me eigenlijk toch wel erg zwaar. Hoop dat ik me na deze datum idd beter ga voelen. En weer kan gaan genieten van alle mooie dingen in het leven....