Hallo allemaal, ik ben nieuw hier en zit eigenlijk met een probleem waarvan ikzelf niet ggoed weet wat ik ermee aan moet, vandaar dat ik dit plaats. Ik ben begonnen met een bbl opleiding verzorgende en ben toen ook zwanger geraakt, een hoop problemen en ellende gehad met de vader en die is nu niet meer in beeld ( ik heb heel de zwangerschap en bevalling alleen gedaan) hij heeft ons kind niet erkend en wil dit ook niet. Nu ben ik al die tijd doorgegaan met de opleiding elke keer veranderen van werkplek maar dit breekt me op elke keer weer ergens opnieuw beginnen, de opdrachten de zorg van mijn kind ik ben een klas terug gezet vanwege het feit dat ik een periode hebt gemist van de opleiding en het verwerken van wat er allemaal is gebeurd in de anderhalf jaar tijd begint nu te komen, ik heb het al die tijd weggestopt en ben door gegaan met werken en leren en nu ben ik helemaal gebroken ik kan het niet meer opbrengen allemaal. Ik ben hiervoor ook naar de huisarts geweest en die heeft mij doorgestuurd naar een maatschappelijk werkster. Ik ben ook bij mijn leiding gevende geweest en heb toen een paar dagen vrij gehad. Nu ben ik hierna een keer wezen werken maar het viel mij zo zwaar ik heb hoofdpijn telkens een misselijk en opgejaagd gevoel en ben heel gestresst kan om niks al huilen en ben heel geprikkeld. Nu had ik me ziek gemeld op mijn werk maar mijn eigen leiding gevende nog niet gesproken. (we hebben er 2) Nu heb ik ze vandaag gebeld en nu wilt ze me morgen zien dat was eigenlijk het enige wat ze zei. Nu ben ik dus heel gestresst voor morgen want wat kan ik verwachten, wat moet ik als ik moet stoppen met de opleiding, ik heb het geld hard nodig voor mijn kind en voor de toekomst zou dit diploma perfect zijn alleen het gaat nu gewoon niet. Ik heb zo iets van ik stop ermee, want ik moet natuurlijk ook aan mijn kind denken die heeft ook een stabiele moeder nodig en zoals het nu gaat ga ik er aan onder door. Maar wat moet ik dan? Ik ben zo moe van alles en ik kan het gewoon allemaal niet meer opbrengen. Sorry voor het lange dramatische verhaal maar ik hoop dat een van jullie advies heeft voor me, Liefs van mij.
Meis, rust! Je weet niet wat er morgen gezegd gaat worden. Wacht dat gewoon eerst even af. En ja, dat is soms lastig. Heeft ze iets laten doorschemeren toevallig of in het verleden? Hoe is je functioneren op je werk, zijn ze tevreden over je? Ze weten van je heftige periode. Mocht je toch nog een goed gesprek hebben en wil je werkgever je houden, zou ik die kans met beide handen aangrijpen. Ik zou echt niet stoppen. En waarom? Net wat jijzelf zegt: Het gaat om je toekomst. Wat wil je dan? Stoppen en achter de kassa staan? Ik heb zelf destijds die fout gemaakt toen ik 20 jaar was (niet zwanger, wel verliefd en het plan was om te emigreren naar hem naar zijn land. Jong en naief). Tot inkeer gekomen en daarna is studeren er niet meer van gekomen tot afgelopen januari. Ik werk 22 uur per week, heb mijn huishouden, wel een partner die deels van mij overneemt maar ook hij werkt 40 uur exclusief overwerk, 2 kinderen onder de 4 jaar. Doe een opleiding, ben naast de opleiding nog 6-8 uur per week bezig met huiswerk/oefenen. En ja, het is zwaar. Maar het gaat wel om de toekomst. Ik ben cassiere en daar is niks mis mee. Maar of ik dit tot mijn 70e (en die tijd gaat het op als het aan Den Haag ligt) wil doen? Nou, nee, bedankt. Hoeveel jaar moet je nog?