dames, ik ben ten einde raad! ooit kon ik mijn meisje voor haar overdagse slaapjes wakker in haar bedje leggen, en dan ging ze zelf slapen, toen is dat langzaam verschoven naar borst moeten drinken voordat ze in slaap kon komen, vervolgens kon ze alleen maar slapen als ze na de borst op/bij mij lag en nu is het al zo ver dat ze onbedaarlijk gaat schreeuwen zodra ze de borst loslaat, of ik haar eraf haal. In slaap voeden, prima. Zelfs naast haar een dutje doen vind ik niet eens erg, maar nu zitten we op een punt dat ze overdag zo'n beetje alleen maar kan slapen als ze een tepel in haar mond heeft... dat wordt me toch te gortig. Vandaag heeft ze ook weer één dutje gedaan van nog geen half uur. Wel in haar eigen bedje kunnen leggen (hoera!) Tweede dutje is "mislukt". In slaap gevallen aan de borst, na 5 minuten een harde windvlaag op de voordeur: klepperende brievenbus, en mevrouw is met geen mogelijkheid meer terug in slaap te krijgen. :x En zo weinig slapen overdag betekent dat we ook weer een dramatische nacht gaan krijgen: iedere anderhalf uur wakker, en is dan op geen andere manier te troosten dan met de borst Ze is het gewoon voor zichzelf aan het verpesten nu... want ik zit er steeds sterker aan te denken om te kappen met die hele borstvoeding. Als het blijkbaar alles of niets moet zijn... dan maar niets. Al weet ik aan de andere kant natuurlijk ook dat zij geen idee heeft dat het voor mij niet net zo heerlijk is om 6x per nacht even aangekoppeld te liggen als dat voor haar is, dus ze weet niet dat ze iets "fout" doet. Dus die gedachte is ook niet eerlijk van mij *zucht* Wie geeft me raad? Cold turkey terug naar zonder borst zelf in haar eigen bedje in slaap vallen, desnoods "Ria Blommend"? Een grens trekken bij in-slaap-voeden, maar dan consequent wél afkoppelen en in haar eigen bedje leggen (al begint ze op dit moment 9 van de 10 keer keihard te schreeuwen, en gaat ze no way slapen). Afkoppelen en dan meteen een speen erin, zodat ze in haar half-slaap misschien voor de gek gehouden kan worden?
Ik vrees dat dit gewoon een periode is, stoppen met borstvoeding zal hier waarschijnlijk niet veel aan verhelpen. Alleen heb je dan ook geen laatste redmiddel meer, als je haar echt niet in slaap krijgt. Hoe je het moet oplossen weet ik niet. Hier zijn ook al zo'n periodes geweest, maar ik heb me daar telkens bij neergelegd.
regeldagen... hmmmm, ik weet het niet hoor. Ze drinkt namelijk niet. Ze sabbelt alleen, soms zelfs zonder een tsr op te wekken. Maar owee als ik haar loskoppel, dan is het huis te klein. Dus het gaat haar echt om de "actie", en niet om het "resultaat", heb ik het gevoel. En ik hoop dat je gelijk hebt Karoke, dat het een periode is, maar na 3 weken van die nachten van telkens maar 1,5 uur achter elkaar slapen zit ik er nu echt even helemaal doorheen Hoe kwam jij daar doorheen, zonder een chagerijnige moeder en vrouw te worden? En stoppen met borstvoeden lost in zoverre het probleem op dat ze dan misschien door gaat slapen... als ik namelijk een nacht uit logeren ben, slaapt ze gewoon 8 uur achter elkaar! Volgens mij gewoon omdat ze verdomd goed weet dat ze van papa toch niks hoeft te verwachten.
Ik heb er geen ervaring mee, maar weet van mijn eigen (flesgevoedde) dochter nog wel dat de periode rond de 9 maanden echt een drama was met slapen. 's Nachts ging het nog wel redelijk, maar overdag was het echt vreselijk. Ze weigerde te slapen en krijste de hele buurt bij elkaar. Ik snap dat het echt zwaar vervelend is zoals het nu gaat, maar wellicht dat het gewoon even de leeftijd is en je er even doorheen moet voor het straks weer beter gaat.
@Amethist: dat klinkt in ieder geval wel hoopvol, dat het maar een periode is, en niet per se aan het borstvoeden ligt. En als ze nou overdag slecht zou slapen, maar 's nachts wel goed, zou ik het allemaal nog wel best vinden. Maar er is echt een keiharde 1 op 1 relatie tussen dutjes en de nacht: hoe meer ze overdag slaapt, hoe minder vaak ze 's nacht wakker wordt. Dus ik zit nu ook echt te stressen met die dutjes: denk ik weer "ga GVD nou eens slapen, ik wil vannacht een keer 3 uur achter elkaar slapen!!! alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft..." dat soort gedachtes werken ook niet mee natuurlijk
Ja, deze periode is heel bekend. Hoor het van vriendinnen en zelf meegemaakt. Hij wilde ook steeds gekoppeld zijn. Ik pakte er dan lekker een boek bij en hij sliep in mijn armen. Het gaat echt over. Misschien kun je proberen te genieten van het feit dat je iets in handen heb om haar rust te bieden? Succes!
@maanopkomst: misschien moet ik het ook anders benaderen inderdaad, bv als oplossing zien en niet als probleem... Maar het is soms zo moeilijk om de bv niet als probleem te zien, als ze zo goed slaapt wanneer ze gewoon niet aan de borst kán (als ik er niet ben). Misschien kan ik het weer zo zien als ik een beetje bijgeslapen ben
Ja dat is oneerlijk he. Maar ik geloof dat rond deze leeftijd ook het besef komt dat jij weg kunt zijn. Misschien dat ze daarom in deze tijd zich zo vastzuigen aan de moeder. Een goede nacht gewenst!
@maanopkomst: letterlijk vastzuigen idd De dag nadat ik een nachtje ben weggeweest is het ook erger, alsof ze denkt: "als ik nu gewoon nooit meer loslaat, kun je ook nooit meer weggaan" En thanks, ik duik er nu maar in...
Hier rond die tijd zowel met M en T gehad. Tisunfase . Heeft misschien ook te maken met verlatingsangst?
Goh, ik herken het vastzuigen van nu! Althans, tot een paar dagen geleden, het lijkt nu weer iets beter. Ik heb zelfs een speen gekocht in de hoop die in haar mondje te kunnen frummelen ipv mijn tepel :-< Ik probeer met dat soort fases weer heel langzaam te wennen aan zonder borst in slaap vallen, door heet heel zachtjes te "storen" bij het inslapen (zacht zingen, beetje aaien), en meestal geeft ze dan ineens aan dat ze wil slapen, bij door los te laten en zich af te duwen. Ze schrikt dan ook minder "wakker" van het wegleggen. Maar het blijft precair hoor! (Heb ook zo'n vraag gesteld en toen zei Dirksmama ook dat het een reflex en natuurlijke reactie is om te schreeuwen als ze worden weggelegd: gevaar! Mama weg! Hielp mij wel om het te begrijpen ipv alleen maar gefrustreerd te zijn zoals jij schrijft als ze het "voor zichzelf verpesten" - had mijn woordkeus kunnen zijn, herken dat gevoel absoluut! Is het verder nog een idee om paps haar regelmatig in bed te laten leggen zodat ze misschien denkt dat jij er niet bent, als dat helpt? Zodat je elke paar nachten eens kunt doorslapen?
Het helpt, zoals al gezegd is, om er anders tegenover te staan. Als je er rekening mee houdt dat ze het niet doen om je te pesten of lastig te doen, maar omdat het hun instinct is, wordt het iets makkelijker. Ik heb hier nu ook zo'n beetje de ene periode na de andere en dus ook het gevoel dat ik zo ongeveer een paar weken aan een stuk zou kunnen slapen. Wat wij gedaan hebben om het al iets "makkelijker" te maken, is pukje bij ons in bed genomen. Hij slaapt nu rustiger en als hij wakker wordt, is hij sneller aangelegd. Maar daar is natuurlijk niet iedereen liefhebber van. Ga je wel gewoon werken? Want dan lijkt het mij ook een heel stuk zwaarder. Ik moet niet buitenshuis gaan werken, doe de administratie en dergelijke van onze zaak. En dat doe ik wanneer het uitkomt, dus niet al te veel druk op dat vlak.
Ik meld me ook. De periode van 9 tot 11 maanden was hier de ergste. Schijnt echt een beruchte periode te zijn... De-overleef-stand was het enige wat me op de been kon houden. Maar man man... wat heb ik er af en toe doorheen gezeten. Stoppen is hier nooit een optie geweest, maar ik kon het me wel goed voorstellen. Ik linkte bv en niet-doorslapen ook altijd aan elkaar. Maar er zijn echt genoeg kindjes die zonder bv ook niet doorslapen. Slapen jullie samen? Wij hebben dat tot ruim 10 maanden wel gedaan. Zo hield ik het een stuk makkelijker vol. Dan gaat aanhappen en verder slapen veel soepeler. Als je dat ziet zitten, dan moet je dat ff de tijd geven. Een kind wat opeens zo dicht naast je slaapt is ff wennen. Mijn dochter heeft wel een fopspeen. Dat was allemaa niet de bedoeling, maar door omstandigheden is dat wel zo gegaan. En ik fopte haar wel eens als ik d'r half slapend in bed legde. Soms lukte dat, soms niet. Bij mijn man ging dat wel een stuk beter. Dus een bepaalde periode heb ik haar gevoed en bracht hij haar daarna naar bed. De laatste tijd doen we het anders. Ze viel niet makkelijk meer in slaap aan de borst, in onze armen wel. Maar ze werd wakker zodra we haar in bed legden. En dan was het natuurlijk krijsen geblazen. We hebben een éénpersoonsmatras op haar kamertje liggen. Ik leg haar, nadat ik haar uitgebreid gevoed heb, wakker in haar ledikant, ga naast haar liggen op het matras en steek m'n arm door de spijlen, ze pakt m'n hand vast en valt zo in slaap. Als ze slaapt sneak ik weg. Werkt tot nu toe heel goed. En man en ik kunnen elkaar nu makkelijker afwisselen, dan hoef ik het naar-bed-ritueeltje niet steeds alleen te doen. En nog een tip: klagen en spuien lucht af en toe enorm op! (wel naar de juiste personen overigens, ik kreeg bij de "verkeerde mensen" altijd alleen maar de tip om te stoppen met bv en te laten huilen)
9 maanden is een lastige leeftijd. De wereld wordt ineens veel groter voor ze, waardoor ze zich onzekerder voelen en het dichtbije contact met mama weer harder nodig hebben. En als ze de borst kennen is dat de plek die ze het liefste kiezen om die onzekerheid te verwerken (babies die geen borst krijgen hebben het ook, die worden jengelig en hebben ook meer lichaamscontact nodig in die fase). Wees blij, want je hebt ook kinderen die juist vanwege die onzekerheid over de grote wereld in een zuigelingenstaking gaan. En dat kost heel wat meer inspanning om te overwinnen!
babel, karoke, en linnie, dankjulliewel voor jullie uitgebreidde reacties 's ochtends, vanaf een uur of 6 of 7 slaapt ze inderdaad bij ons in bed. Dan is het namelijk schreeuwen als ik haar terug leg, maar valt ze wel vaak in slaap voor nog een uurtje (of 2) als ze bij ons mag liggen. Maar sinds we dat zijn gaan doen, wil ze dat dus overdag ook. Beetje het gevoel van als we haar een vinger geven, ze een hele hand wil. En het is waar, dat het natuurlijk alleen maar suer is dat ze zo'n sterke overlevingsinstincen heeft, kan de rest van je leven alleen maar in je voordeel werken En dat weet ik rationeel ook wel, alleen vergeet je dat makkelijk als je zo moe bent... dus thanks voor de reminder. Tip van Babel ga ik zeker proberen. Heel soms laat ze echt bewust los om haar duimpje te pakken. Dat zijn ook de momenten dat ze vervolgens echt lekker rustig gaat slapen. Dus misschien met een beetje wakker houden vaker naar zo'n moment toewerken, dat ze zelf het idee heeft dat het haar eigen beslissing is om te gaan slapen ofzo. Dank allen... ondanks dat ik vannacht weer 23.30, 1.00, 2.30, 4.30 en 6.00 heb gezien, kan ik alweer iets positiever denken.
Joh niet zo negatief zien! Geen vinger en hele hand dingen in je hoofd zetten! Ze voelt zich veilig bij jou in bed. En ze is op een leeftijd dat ze erg op zoek is naar veiligheid, dat verklaart ook het vele borstzoeken. Het is een intensieve periode, maar echt het duurt niet eeuwig.
@dirksmama: ik hoop maar dat het niet te lang meer gaat duren, want het duurt voor m'n gevoel al een maand of 9 Dit is namelijk al de 4 keer ofzo dat ze zo intensief aan het borstzoeken is. Als pasgebore is het logisch natuurlijk, maar daarna heeft ze ook telkens periodes gehad dat ze zo vaak wakker werd 's nachts. Waarna ik het in-slaap-val gebeuren weer wat intiemer maakte (zoals ik in mn beginpost al zei: van wakker in bed, naar in slaap voeden, naar samen slapen) waarop het een week of 2 rustig werd, waarna de volgende moeilijke periode van 2 maanden weer begon. De "periodes" duren hier dus langer dan de "niet-periodes".
Dat gevoel ken ik wel. Denk dat ik, sinds ons ventje er is, welgeteld een keer langer dan 5 uur aan een stuk heb kunnen slapen. Een nacht van 8 uur aan een stuk kunnen slapen weet ik al helemaal niet meer hoe dat ook weeral voelde.