Mijn zwangerschap is niet helemaal makkelijk gegaan. Ik was 19 toen ik erachter kwam dat ik zwanger was en toen was het al een maand uit met de vader, toen ik het hem vertelde is het niet echt goed gelopen allemaal. Heb het heel moeilijk gevonden om het te accepteren maar kon geen abortus doen. het is eigenlijk een heel lang verhaal en de hele zwangerschap door denk ik aan de ene kant, ik ga er het beste van maken en de beste mamma van de hele wereld worden, en aan de andere kant denk ik, ik kan nog helemaal niet voor zo'n kleintje zorgen. Waarom moet mij dit overkomen. Misschien kan ik dr beter voor adoptie opgeven, maar ik weet dat ik dat nooit zou kunnen als ze er eenmaal is... En het ene moment overheerst het ene gevoel en het andere moment ben ik down en overheerst het andere gevoel... Wie heeft dit gevoel nog meer gehad en heeft nu al een kindje? Kan iemand zn ervaring delen als ze dit herkent? Liefs Marscha
Ik moet erbij zeggen dat ik het niet allemaal alleen hoef te doen, ik kan verder gaan met mijn studie en dingen die ik leuk vind blijven doen, woon het dorpje naast mn ouders en ze willen oppassen wanneer ik weg wil. Mn moeder heeft een bedrijf aan huis dus is praktisch altijd thuis en kan altijd oppassen... Toch vind ik het zo moeilijk... de gedachte dat er zo'n mini mens helemaal afhankelijk is van mij! Ik heb allemaal spullen gekocht die ik nodig heb volgens mn moeder en de helft van alle spullen weet ik niet eens wat het is of waar ik het voor moet gebruiken...
Je hoort het vaker dat zw dan in een dipje zitten, maar denk dat het snel voorbij is als je je kleine uk in je handen houd.
Ja maar mijn moeder had het niet en de mensen om me heen hadden het ook niet... wel eens een dipje. maar nooit de gedachte om je kind voor adoptie te doen... ..welke moeder weet nou niet of ze dr kind wil houden ja of nee... wat is dat nou voor moeder? Je hoort toch onvoorwaardelijk van je kind te houden? en er voor 100% voor te gaan? Ik ga er het ene moment wel voor de volle 100% voor en het andere moment weet k het niet zo zeker meer... :S
ik ben door een topic van Princesje83 erachter gekomen dat ik misschien wel een pre partum depressie kan hebben... nu nog uitzoeken of ik hiermee naar de VK moet of naar de HuisArts..? iemand een idee?
Niets aantrekken van `Hoe het hoort´ hoor! Wie bepaalt dat tenslotte? De goegemeente? Lekker laten kletsen. Wij hebben heel bewust geprobeerd een kindje te krijgen. Nu ben ik zwanger, ik zit op een roze wolk, vind het heerlijk en geniet er van. En zelfs ik heb toch echt af en toe een benauwd gevoel van "kan ik dit wil" en "is dit echt wat ik wil" en man als ik bedenk dat dit dus voor de rest van m´n leven is dan vind ik het soms doodeng! Als ik dat al heb, terwijl ik alles keurig op de rit heb (getrouwd, lange relatie, bewuste kinderwens, goed over nagedacht) dan is het toch alleen maar heel erg logisch dat het voor jou nog 10 zo eng en moeilijk is? Wees niet te hard voor jezelf hoor meid! Je bent echt de enige niet die die gedachtes heeft. Zou je anders misschien eens met een buitenstaander willen praten die dit vaker heeft gehoord en je misschien wat handvatten kan geven? Want dan zou je contact op kunnen nemen met het FIOM, die zijn gespecialiseerd in onverwachte zwangerschappen. http://www.fiom.nl/
wauw bedankt, daar heb ik echt wat aan! Misschien is het idd verstandig om te praten met een buitenstaander. Ik loop bij maatschappelijk werk door dingen in het verleden om die te verwerken maar sinds ik verhuisd ben is de hele overgang fout gegaan. mijn nieuwe maatschapelijk werker is een man, terwijl dat met mijn verleden geen goed idee is plus dat hij me beloofd had te bellen en dat dus nooit meer gedaan heeft... en dan te bedenken dat ik al niet zo positief over mannen denk... toch bedankt!
Hi Marscha, Tijdens een zwangerschap verandert er zo veel in je lichaam, dat alles naast het psychische aspect. En dan ook nog eens in jouw geval, ongepland, breuk met vader etc...dat is een hele kluif. Ik vind het daarom niet gek dat je niet continu op die roze wolk zit en dat je heen en weer wordt geslingerd tussen je emoties. Als je echt het gevoel hebt dat negatieve gedachtes en depri/downe buien de overhand gaan nemen, onderneem dan echt stappen! Blijf daar niet mee rond lopen. Zelf ben ik bewust zwanger geworden en heb alles op de rit. maar werd zo rond de 20 weken heel down, voelde mezelf ook echt van de ene emotie in de ander schieten, jantje lacht,jantje huilt... Ik begon me daar ook weer erg schuldig tegenover mijn ongeboren kindje over te voelen en op internet en mijn omgeving kon ik maar weinig vinden over depresie/down zijn tijdens de zwangerschap. Ik ben hiervoor toen naar mijn HA gegaan en wanneer depressie echt de overhand neemt, kun je hiervoor medicatie krijgen. Zelf heb ik er toen voor gekozen om eerst naar een homeopaat te gaan. Zij heeft me druppels gegeven en sindsdien heb ik nauwleijks meer last van depressieve gevoelens. Sorry voor het lange verhaal, maar wil je laten weten dat er wellicht wat aan te doen is. je mag me altijd een Prive bericht sturen als je meer info wilt of kletsen. Sterkte, Groet Snoozie
Hoi Snoozie, Ik ben echt behoorlijk depri als ik zo'n bui heb en dat gaat niet zomaar weg en dan komt er niet 1 ding bij kijken, nee dan komen alle negatieve dingen uit je leven ineens ook om het hoekje kijken in mn gedachtes en dat maakt het er niet makkelijk op... Ik heb nooit zo extreem gehad dat ik mn buik open wilde snijden om haar eruit te halen ofzo (dat hoor ik namelijk ook) Maar ik had me bijv absoluut niet rot gevoeld als ik een miskraam zou hebben. Mijn vriendin heeft een zoontje gekregen dat een dag voor haar uitgerekende datum in haar buik is overleden... Ze vond het vreselijk ookal was het zoontje niet geplant, en stiekem hoop ik dat het mij overkomen was... Ik voel me dan idd enorm schuldig naar mn kleintje toe. Ik weet zelf hoe het is om niet geaccepteerd te worden en alleen maar aanwezig kunnen zijn omdat het niet anders kan. Ik wil dat gevoel niet doorgeven aan mn kindje...! Ik heb vanmiddag een afspraak gemaakt bij de huisarts en ga hier even over praten. Dit kan ik niet maken naar mn kindje toe, zulke gedachtes zijn vreselijk en ik krijg ze niet weg. Toch bedankt voor je reactie en wie weet als het niet over gaat stuur ik nog even een prive bericht zodat ik er tenminste met iemand over kan praten. Liefs Marscha
Hi Marscha, Dit klinkt inderdaad niet als zomaar even een 'bui'. Ik denk dat het heel verstandig is dat je naar de HA gaat. Heel goed dat je die stap zet en dat je inziet dat dit naar je kindje geen fijne gevoelens zijn. Ik hoop dat de HA hierin wat voor je kan betekenen, laat goed weten hoe diep het zit... Ik wens je heel veel sterkte! Liefs Snoozie
Hoi Marscha, zoals je al hebt gelezen in een eerder topic van mij heb ik hier ook heel erg last van gehad... ik ben bewust zwanger geraakt, ben gelukkig getrouwd en we hebben al een kindje van 3, maar toch voelde ik in het begin echt die roze wolk niet hoor! voelde me rot, down zat echt niet lekker in mijn vel en anderen leken veel blijer te zijn met mijn zwangerschap als ikzelf... Ik heb het toen bij de vk aangegeven. Ze zei dat het best door de hormoonverandering kon komen en ik mezelf goed in de gaten moest houden en als het niet minder zou worden of alleen maar erger ik dus ook hulp moest gaan zoeken (maatschappelijk werker of psycholoog) Ik weet nu wel dat het bij mij echt door de hormonen kwam. De eerste 4 maanden waren het ergste, en sindsdien voelde ik mezelf langzaam opknappen. Nu ben ik inmiddels 34 weken zwanger en heb ik nog steeds geen roze wolk, ook niet echt gehad hoor! tuurlijk wel momenten dat ik hardstikke blij ben met de zwangerschap, maar het voelt nog steeds anders als bij de eerste zwangerschap. Deze zwangerschap valt me ook erg zwaar en daardoor voel ik me ook vaak rot en loop ik veel te klagen en voel me daardoor soms ook nog schuldig tegenover ons kindje in mijn buik, maar ik probeer me vast te houden aan de wetenschap dat ik als ik straks ons kindje vast kan houden, ik net zo veel van hem zal houden als van zijn zus! Ik weet niet precies hoever je bent, maar ik hoop dat je je naarmate je zwangerschap vordert je je ook weer wat beter en zekerder gaat voelen! Je KAN wel alleen voor je kindje zorgen hoor, maak je je daar maar geen zorgen om! heel veel succes meid en als het echt niet meer gaat moet je echt contact opnemen met iemand want het is niet niks om je zo rot te voelen en tijdens zwangerschap al helemaal niet!
Ik heb hetzelfde verhaal als veel anderen hier....regelmatig down en me vooral héél veel zorgen maken: Kan ik het wel, gaat mijn kind mij wel lief vinden, hoe gaan we het financieel doen, ik kan vast niet zonder mijn rust en mijn privacy etc. Vooral 's nachts in bed komen dit soort gedachten op, en ik heb al drie keer een complete paniekaanval gehad door dat gepieker. Er was geen land met me te bezeilen, ik kon alleen maar janken. En dan heb ik nog wel heel bewust voor een kind gekozen. Ik heb een lange relatie, een huis etc. Laat staan hoe het voor jou is. Ik vind het dus echt helemaal niet vreemd dat je die gevoelens hebt. Maar je moet er wel iets mee doen. Ik zou het advies dat hierboven werd gegeven zeker opvolgen: ga alsjeblieft naar je huisarts. Voor je kind, maar vooral ook voor jezelf. En wat ook belangrijk is... je schrijft dat je op advies van je moeder allemaal dingen hebt gekocht waarvan je voor de helft niet eens weet wat het is. Ik denk dat het goed is als je jezelf meer verdiept hierin, en je niet alles door anderen laat aanpraten. Neem het heft in eigen handen. Lees een boek over de kraamtijd of over babyverzorging, informeer jezelf. Ga bewust met je zwangerschap om, dan ben je straks goed voorbereid als je kindje komt, en is het misschien wat minder 'onbekend' en eng. Kennis is macht!
Bedankt voor jullie reacties, ik heb niet geantwoord omdat ik niet in kon loggen steeds... Het is me eindelijk gelukt dus kan weer reageren. @ Prinsesje83: ik hoef niet lang meer, ben morgen (18 sept) uitgerekend. Dus loop er al best lang mee. En ik ben vandaag naar de huisarts gegaan en hierover gepraat, ze vroeg waarom ik niet eerder kwam en dat het nu geen zin had om me er medicijnen voor te geven. Ik heb geen depressie maar het hormoon dat normaal vrouwen "op een roze wolk" doet gaan leven, doet bij mij dus precies het tegenovergestelde. Het voordeel is wel dat je na de bevalling dus niet in een depressie raakt en vollop van je kindje kan genieten. Dit gaf wel enige gerust stelling maarja haalde de zorgen niet weg. Ben nog steeds bang dat ik het niet aankan en heb nog steeds dat ik soms wens dat ze maar beter er niet kan zijn of door andere opgevoed kan worden. Ze heeft me gerust gesteld met de afspraak dat mocht ik zometeen op mezelf gaan en in mn eentje zitten met een dochtertje en denken dat ik het niet aankan, dan mag ik opbellen en komen ze langs op huisbezoek om te kijken hoe de situatie is, hoe ik er psygisch voorsta en wat ze kunnen doen om me te helpen. dan moet je denken aan praten met een maatschappelijkwerkster of medicijnen tegen de depressie. Dat stelde me gelukkig wel erg gerust dus ben met een gerust hartje weer terug naar huis gekrabbelt! Dus als ik nu dezelfde gedachtes heb denk ik er maar aan dat ALS ik het zometeen niet alleen kan doen en de dokter ziet dat, dan schakelt hij de juiste hulp in, zodat ik het wel aankan! Erg blij! En nu maar hopen dat ze zichzelf snel laat zien! Jullie enorm bedankt voor je reacties! Erg fijn om te weten dat ik er niet alleen voor sta. Het wordt natuurlijk niet veel besproken in het openbaar want zwanger zijn is iets dat je leuk hoort te vinden en waar je blij om hoort te zijn. En als je tegen iedereen gaat zeggen dat je liever hebt dat je baby dood is of weg was of gewoon er nooit geweest was reageert vast niet iedereen zo positief! Vandaar dat ik het ook heel voorzichtig eerst op een forum plante voor ik ervoor uit durfte te komen. en daarom kwam ik er denkik ook zo laat mee... Vond het zo vreselijk dat ik zo over mijn kind dacht! Het is mijn dochtertje, mijn vlees en bloed en als ik het niet alleen aankan doe ik het met hulp maar ik ga dr hoe dan ook opvoeden en alles geven wat ik WEL te geven heb! En dat is heel veel liefde! Liefs Marscha
He Marscha, ff nog een reactie... ben zelf hulpverlener, dus zodoende. Jouw gevoelens klinken me niet in de oren als een pre partum depressie, maar wel als onverwerkte gevoelens en gebeurtenissen, die zich idd in depressieve gevoelens kunnen uiten. Ik zou je heel serieus aanraden om daar wel wat mee te doen en NIET (alleen) in de vorm van medicijnen. Maatschappelijk werk is een optie, het fiom ook, maar ik denk eigenlijk dat jij meer baat zou hebben bij gesprekken met een psycholoog... Vanwege die onverwerkte dingen die ik bij jou tussen de regels doorlees en de toch wel heftige vormen die het aanneemt bij jou. Dat is overigens niet raar ofzo, je onzekerheid is heel normaal, terwijl ook jijzelf tegelijkertijd wel aanvoelt dat dit naar je kindje toe niet OK is. Juist het feit dat je er toch hulp voor zoekt, laat mij zien dat je een goede moeder zult zijn, en dat kun je voortzetten door voor eens en voor altijd met je verleden af te rekenen bij een psycholoog, Een maatschappelijk werker is daar toch niet geschoold genoeg voor... Ga nu eerst maar eens even afwachten tot ze er is, en de kraamtijd ff door, maar kijk dan of je hulp kunt krijgen bij een psycholoog, daar heb je meer aan dan de medicijnen waar je huisarts het over heeft, (want stop je met die medicijnen, dan komen je gevoelens gewoon weer terug: die medicijnen onderdrukken alleen maar, wat voor tijdelijk wel een goede ondersteuning kan bieden TERWIJL je therapie volgt, overigens). Heel veel sterkte, en je zult zien: je gaat straks echt wel genieten van je meisje! Enneh, wat iemand hier ook al ergens zei: al die spullen heb je niet altijd nodig en heb je ze wel nodig, dan kom je er vanzelf wel achter waar het voor dient,
Hoi rozemarijke, Ik heb een tijdje bij maatschappelijk werk gelopen maar toen ik ging verhuizen ging het fout. mijn maatschappelijk werkster zou me doorgeven aan mijn nieuwe gemeente en dan zouden hun contact met me opnemen. Ze vroeg nog of ik het een probleem vond om een man te krijgen want dan zou ze dat doorgeven. Ik zei dat ik dat inderdaad een probleem vond aangezien mijn verleden. Vervolgens word ik een maand later ergens opgebelt door een man(?!) want ze hadden geen vrouw beschikbaar in mijn regio en ik moest deze man terug bellen als mn baby geboren was. Ik liep midden in het dorp op dat moment dus kon nergens een nummer opschrijven dus hij zei dat hij me dan vrijdag wel terug zou bellen... dat was dus 3 weken terug. Niets meer gehoord en ik ga er zeker niet meer achteraan aangezien ze geen boodschap hebben aan het feit dat ik GEEN man wilde en ze zich niet aan afspraken houden. De huisarts vond het wel een depressie maar misschien als ik na de bevalling nog een keer langsga dat ze me door kunnen sturen naar een andere hulpverlener ofzo... ik heb geen idee maar k word hier zo moe van. Ik snap dat mensen soms geen hulp vragen en ontsporen want als je zo moet vechten om de juiste hulp te krijgen zou ik het ook opgeven. En als ik geen kindje op komst had was ik er ook zeker niet meer achteraan gegaan... Toch bedankt voor je reactie
weet zeker wanneer je princesje eris, jij een supermoeder gaat worden. Heb gister te horen gekregen dat me oma hooguit nog een week heeft, zit zelf dus ook al in een dip, maar zoals me vriend ook al zij, zodra je kleine eris, lijkt de wereld op een regenboog, het is mooi en zonnig.
Wauw meid sterkte! Lijkt me inderdaad klote. Aan de ene kant ben je blij omdat je nieuw leven aan het "bakken" bent en aan de andere kant ben je verdrietig omdat je nog maar heel even met je oma hebt! Maak er maar het beste van en heel veel sterkte van mij
@Marscha, tja, ik hoor het vaker, bij die eerstelijns hulporganisaties... Zucht.... Het is vaak wel erg druk, weet ik uit m'n eigen ervaring; als hulpverleners moeten we met veel te weinig geld en tijd veel te veel mensen helpen, maar ik ben zelf gewend om duidelijk te zijn over wat ik wel en niet kan bieden en wat ik zeg ook te doen... Dat tijdsgebrek is geen excuus om dan beloftes te doen die je niet nakomt. Maar: je kunt nu wel af gaan zitten wachten omdat je baalt van die hulpverleners, maar daar heb je alleen jezelf en je kindje mee... Zij liggen daar echt niet wakker van, (helaas). Ik zou dus gewoon met je huisarts bespreken of die een goeie psychologe weet waar je naartoe kunt. Sterkte!