Ik vraag het me af tuurlijk zijn we flexibel en veren we mee. Maar je kunt maar zoveel dingen tegelijk aan. Voor vele kan dit een druppel zijn. Ik vraag me af of daar over na word gedacht hoe wij als land psychisch hier uit komen. Ik persoonlijk vind het heel zwaar. Ik werk 40 uur vanuit huis en heb 3 kinderen die thuis hun lessen krijgen. Nog niet te spreken over het huishouden wat natuurlijk door hobbelt. Ik vraag me af of ik dan de enige ben die wel het randje op zoekt om door te gaan.
Respect hoor ! Ik mag eigenlijk niet klagen want ik heb nog verlof maar diep van binnen ben ik echt verdrietig elke dag (kraamtranen?). - Opa's en oma's kunnen ons kindje niet zien. - Ik begin precies met werken tot wanneer de maatregelen gelden, begin mei. - Heb mijn hele verlof, en al 2 maanden daarvoor, thuis gezeten van de pijn. Nu begin ik me eindelijk iets beter te voelen en kunnen we alsnog niks. Ik woon hoog in een flat en moet zoveel deuren door en dingen aanraken voordat ik buiten ben, kom ook altijd minimaal 20 mensen tegen voordat ik überhaupt op straat ben. - Ons kindje kan niet wennen bij opa en oma te slapen en spelen omdat dat nu nog niet mag (risico groep). Dus ik moet hem daar cold turkey laten slapen en pas de volgende dag in de avond ophalen ivm files omdat ik dan moet werken. Het voelt gewoon allemaal heel erg beladen de muren komen op me af en ik ben zo vaak uit het niets verdrietig. Ik had me mijn verlof zo anders voorgesteld maar voor alsnog ben ik blij dat wij en onze omgeving gezond zijn. Echt, begrijp me niet verkeerd. Ik kan dus heel goed voorstellen als mensen hier psychisch, om welke reden dan ook, last van hebben.
Ik geloof echt dat ik psychisch een flinke klap aan het krijgen ben. Ik heb mij ervan bewust dus dat is misschien wel positief maar ik weet zeker dat ik hier nog lang last van ga hebben. Net een baby van 2 weken oud, niemand die hem vast mag houden. Zelfs zijn grote broer en zus niet die zich al maanden verheugen op zijn komst. Ze zijn heel erg verkouden en de kinderarts raadt het ten strengste af. Mijn broers die echt mijn beste vrienden zijn kunnen niet langs komen. Ik heb zo een behoefte aan een knuffel van mijn moeder nu ik net bevallen ben. En als ik dan denk dat ik zometeen moet werken dan wordt het me helemaal te veel. Gister hoorde ik dan dat de maatregelen verlengd worden en daan vraag ik me af wanneer ik godsnaam met trots m’n baby in iemands armen mag leggen en vol trots ernaar kijken Maar goed adem in adem uit en relativeren pff maar lastig vind ik het zeker.
Ik las vanmorgen al een artikel dat veel mensen met psychische problemen nu in de knel komen, ze krijgen minder behandeling /begeleiding, kunnen niet naar hun dagbesteding. Hierdoor komt veel op familie neer waardoor zij ook psychische klachten gaan ondervinden. Een vriendin van mij is mantelzorger voor haar moeder. Door de hele toestand is zij nu al weken niet buiten geweest en praat ze met bijna niemand. Ze heeft net een flinke depressie achter de rug (is zij gevoelig voor) en ik ben heel bang dat deze situatie haar weer op gaat breken...