Lieve allemaal, Na ruim zes weken ziekenhuis zijn we inmiddels bijna twee weken thuis. Mijn lieve zoon is geboren met 33 weken. Met 31 weken kreeg ik gebroken vliezen. Hij heeft de afgelopen weken goed doorstaan.Hij mocht na een aantal dagen al uit de couveuse, daarna ging zijn infuus eraf en vervolgens was een bolletjes kussen ook niet meer nodig. Het langst heeft hij aan de monitor gelegen en een neussonde gehad. De welbekende Brady's en dipjes namen snel af en hij mocht naar huis. Eenmaal thuis nog 15 uur couveuse nazorg en nu ben ik samen met mijn vriend verantwoordelijk.... Ik ben onzeker, bang en paniekerig, maar tegelijkertijd zo blij dat hij nu bij ons is. Ik heb menig traan gelaten dat hij de eerste paar weken door andere is verzorgd, niet bij ons kon zijn en nu, nu voel ik mij onzeker of het wel goed gaat. Als hij huilt en niet slaapt, schrik ik, als hij te snel drinkt en spuugt schrik ik.....en daarnaast heb ik verdriet om wat allemaal is geweest. Ik vind het heftig....alles....hoe lief en geweldig ik mijn kleine ook vind...maar alles komt op dit moment terug. Maak me zorgen of ik wel gezonde gevoelens heb en of ik niet teveel onzekerheid uitstraal. Kortom ik maak me zorgen en ik zou zo graag willen genieten. Herkennen jullie dit xx Linda
Oh meid wat ontzettend herkenbaar!!!!! Ik zie mezelf al zitten in die periode. Jouw gevoelens zijn volkomen normaal! De angst, de achtbaan, de onzekerheid waar je doorheen bent zijn niet zomaar verdwenen. Meeste prematurenmama's hebben de nodige tijd nodig om het te verwerken, het duurt maanden, zo niet jaren.. Laat die tranen lopen, en ga niet twijfelen over je onzekerheid. Elke nieuwe moeder is onzeker, laat staan als je je kind aan de toeters en bellen hebt gezien, en als je de belangrijkste eerste weken de 'bezoeker' geweest bent van je kindje. Als je bang en onzeker bent kun je altijd naar de kinderafdeling bellen met vragen (waar je zoontje heeft gelegen). Ik de eerste paar weken echt soms midden in de nacht gebeld. Omdat ik de indruk had dat mijn dochtertje niet ademde tijdens de voeding, omdat de ander zich vaak verslikte, omdat ik niet wist wat te doen bij krampjes enz. Die verpleegsters kennen jouw kind, en kunnen je geruststellen en tips geven. Probeer nu toch te genieten van de tijd samen. Je kindje is niet voor niks ontslagen uit het ziekenhuis. probeer te vertrouwen dat hij het goed doet, en vertrouw op jezelf als moeder. Dikke knuffel!
Wat een lieve reactie, dank je wel! Hoe gek het ook klinkt het is fijn dat het herkenbaar is... Ik kan inderdaad bellen naar de kinderafdeling. Heb vandaag nog een gesprek gehad met de kinderarts, die zeer tevreden was. Het is inderdaad wat je zegt, vertrouwen krijgen.... Bendankt voor je lieve woorden... ps foto's staan bij forum; foto's pag. 23
Echt heel herkenbaar! Op de een of andere manier raakte ik heel onzeker van het feit dat ik nu helemaal aleen voor L. moest zorgen, zonder verpleegkundigen om iets aan te rvagen. En alle praktische dingen die een kraamhulp je leert, zoals hoe je het beste een badje kunt doen en waar je je baby dan uit moet kleden, moesten we allemaal zelf uitvissen. Tel daarbij op een klein mensje dat een moeilijke start heeft gehad, en ik heb dus ook regelmatig met de afdeling aan de telefoon gehangen hoor!
heel herkenbaar van de vorige keer, 15 uur is natuurlijk ook niet veel. Je bent ook zo gewend dat een ander voor je kind zorgt omdat je dat zelf `niet kunt`. sterkte!
Ik vind dat wel raar, wij hebben hele goede begeleiding gehad in het ziekenhuis, als wij er waren hadden de verpleegkundigen eigenlijk niks te doen. We mochten op het laatst gewoon zelf het alarm uitzetten en eventueel het dipje noteren als het noemenswaardig was. Het eerste badje heeft ze ook in het ziekenhuis gehad en luiers verschonen deden we al met alle toeters en bellen er nog aan, dat werd alleen maar gemakkelijker naarmate ze draadjes kwijtraakte. Ik vond het wel superspannend om zo'n klein hummeltje mee naar huis te krijgen (als ik nu de foto's bekijk vind ik het bijna onverantwoord, ze was pas 2300 gram) maar we hadden 5 weken met begeleiding mogen oefenen dus we wisten wel wat we moesten doen. De kraamhulp is wel geweest maar die heeft ons alleen een paar tips gegeven en de 15 uur niet eens volgemaakt. Je moet maar denken, hij is nu thuis en eigenlijk dus een gewone baby, het belangrijkste is dat je hem veel liefde geeft en op tijd voedt en verschoont, het moeilijke deel komt nog
Wij hebben ook alles in het zkh geleerd. Onze kraamhulp durfde Aldin niet eens in bad te doen, hij was de kleinste baby die ze ooit 'had' (2.100gram) Ik vond die kraamhulp die we kregen eigenlijk vooral handig als extra paar handen met 3 babys de eerste dagen, verder voegde ze weinig toe. Ik had zelfs in het ziekenhuis geleerd hoe ik het bedje thuis moest opmaken, ze deden me daar voor hoe ik het matrosenbedje kon maken. Maar toch vonden wij het ook spannend, omdat je zo gewend bent aan de medische hulp meteen bij de hand. Toen Melisa leerde drinken vergat zij heel vaak te ademen. 1x moest er zelfs ingegrepen worden met zuurstofkapje. Ik vond het doodeng. En toen we thuis waren was ik best bang dat zoiets ook zou gebeuren. Ik heb zelfs een keer midden in de nacht naar de kinderafdeling gebeld omdat ik dacht dat ze benauwd was.
Het is me opgevallen dat elke ziekenhuis weer andere begeleiding geeft en dat het ook nog een heel afhankelijk is met welke verpleegkundige je te maken hebt en....hoeveel kinderen er liggen op de afdeling. Zodra men het wat drukker had, kregen de ouders die een kindje hadden waarbij het weer wat beter ging minder aandacht. Ik heb mijn zoontje een aantal keer in bad mogen doen en op een gegeven verzorgde wij hem helemaal zelf. Dus die begeleiding was er wel. couveuse nazorg was erg prettig voor tips en handvaten thuis. Ik merk nu alleen dat het emotionele stuk een rol gaat spelen, mede door de weinig slaap enz. Mijn zoontje heeft veel last van darmkrampjes en is vooral snachts erg onrustig. Dat vindt ik gelijk spannend. Zijn verleden speelt daarin wel een rol. Ik vind het erg prettig om jullie verhalen te lezen, ik weet dan echt zeker dat ik niet extreem bijzonder ben in mijn gevoel van paniek, onzekerheid. Het genieten krijgt hopelijk vanzelf ruimte... Liefs
O ja, dit is heel herkenbaar. Hoevaak ik niet boven de wieg heb gehangen om te kijken of ze nog ademde. Zodra ze maar nieste was ik bang dat ze ziek werd en weer in het zh zou belande. Dat heeft echt nog wel wat maandjes geduurd hoor, eer dat ik gerust was en niet meer zo gauw panisch.
over dat ademen, ik gebruikte het eerste jaar een Nanny sensormatje. die zou afgaan als hij stopte met ademen, soort mini-monitor. ik werd er heerlijk rustig van.