Vorige week heb ik naast een burn out en een paniekstoornis ook de diagnose depressief gekregen. Ik moet zeggen dat ik hier niet heel erg van sta te kijken, toch schrok ik er een beetje van. Mijn zoontje van 2.5 merkt natuurlijk wel dat ik niet de mama ben die ik eigenlijk hoor te zijn. Het is niet zo dat ik alleen maar op bed kan liggen, ik doe wel zo veel mogelijk met hem, maar ik raak veel sneller geirriteerd, kan niet veel hebben, minder energie etc. Wat krijgt hij hier nou precies van mee en hoe zorg ik dat ik dat tot een minimum beperk? Hij gaat 3 dagen naar de opvang, dagen waarin ik kan opladen/bijkomen. Meer dagen opvang is geen optie. De overige dagen is hij bij mij. Hebben jullie tips om deze periode voor hem zo makkelijk mogelijk te maken?
Ik zou daar hulp voor zoeken. Mijn kinderen hebben helaas veel meegekregen van mijn angststoornis. Ik dacht dat ik het goed verborgen hield.
Ik zat in een soortgelijke situatie. Mijn kinderen hebben zeker gemerkt dat mijn geduld steeds minder werd en ik vaker boos was. Wat bij mij hielp was het bedenken dat het niet perfect hoeft. Kind iets te lang voor de tv, huis niet schoon, was niet gevouwen mag allemaal als het helpt om je beter te voelen en rust te vinden. Ik probeer het nu goed te maken door vaak iets leuks met de kinderen te doen.
Allereerst wens ik je heel veel beterschap. Wat betreft je zoon die zal wel meekrijgen dat het nu niet zo goed met je gaat. Ik vind dat je daar op zijn niveau best met hem over mag praten. Natuurlijk wil je dat hij niets meekrijgt en hem overal voor beschermen, maar kinderen krijgen zulke dingen naar mijn mening juist wel mee. Je kan tegen hem zeggen dat het nu niet zo goed met je gaat. Dat mama erg moe is en ziek. Dat mama er alles aan doet om beter te worden. Dat dit los van hem staat en hij een eigen persoon is met eigen gevoelens en dat je zielsveel van hem houdt.
Hulp zoeken! Mijn kinderen hebben ook veel last gehad van mijn depressie, sinds ik hulp krijg van de psycholoog en anti depressiva slik ben ik eindelijk weer de moeder die ze verdiend hebben.
Ik heb een postnatale depressie icm met een angststoornis gehad, mijn kinderen hebben hier wel wat van mee gekregen. Ik heb ze uitgelegd wat er met mama was en daar hadden ze alle begrip voor. Ze waren toen ook al ouder, dat maakt het wel makkelijker qua uitleggen. Ik gaf telkens heel duidelijk aan als iets mij niet ging lukken, om zo teleurstellingen te voorkomen.
Ja ze voelen zoveel aan.. ik denk ook steeds dat ik het allemaal een beetje kan verbloemen, maar hou daarmee volgens mij alleen mijzelf voor de gek Misschien een brutale vraag maar merk je dat ze daar nu nog 'last' van hebben? Weet natuurlijk ook niet hoe lang het geleden is. Hopelijk ben je er wel al weer bovenop
De dingen die jij noemt zijn idd dingen die ik wat meer los zou moeten laten maar waarvan ik het ook het moeilijkst vind om dat te doen. Dankjewel voor de tip!!
Dankjewel! Dit ga ik doen. Je hebt gelijk en misschien verduidelijkt dit voor hem wel waarom mama vaker boos is en moe. En misschien ook niet maar dan heb ik het in ieder geval geprobeerd. Ik ga er even goed over nadenken hoe ik dit precies ga brengen maar vind zoals jij het schrijft het al best goed verwoorden. En nog even het juiste moment ervoor uitkiezen natuurlijk. Morgen zijn we de hele dag samen, ik denk dat ik dan op een rustig moment even met hem ga zitten.
Ik praat al wel met een psycholoog en ik ga het tijdens mijn volgende gesprek ook zeker even aanhalen. Wat fijn dat de antidepressiva jou zi goed helpt! Zelf ben ik daar eigenlijk een beetje huiverig voor en zou het liever eerst zonder proberen. Mag ik vragen hoelang het bij jou heeft geduurd voor je de keuze maakte wel antidepressiva te nemen?
Dat lijkt me ook heftig.. gelukkig kon je het jouw oudsten goed uitleggen! Misschien moet ik dat ook proberen, om vaker van te voren iets aan te geven. Meestal ga ik alsnog over mijn grenzen heen terwijl ik weet dat het beter zou zijn om niet tedoen, en betaal ik die avond of de dag erna de prijs.. en mijn zoontje dus indirect ook
Is inderdaad het proberen waard, daardoor ben je zelf minder prikkelbaar en heeft dit ook minder invloed op je zoontje. Daarnaast is het dan voor je zoontje direct duidelijk en dat voorkomt weer teleurstellingen.
Ik was er ook enorm huiverig voor hoor, maar ben achteraf zo blij dat ik hiermee begonnen ben. Zonder antidepressiva was ik er nooit bovenop gekomen. Ik ben 2 maanden na het eerste gesprek met de psycholoog begonnen.