Na IUI zwanger van tweeling, beide kindjes verloren met 23 weken

Hallo meiden,

Ik kom hier eigenlijk even langs om mijn verhaal van me af te schrijven.
In januari ben ik plotseling mijn tweeling verloren na een zwangerschap van 23 weken.
Het zwanger worden was al niet vanzelfsprekend omdat ik pcos heb, ik heb een tijdje alleen hormonen geslikt maar er kwam geen zwangerschap. Na een samenlevingstest is gebleken dat de zaadcellen van mijn man wel heel goed zijn, maar uiteindelijk allemaal dood aankomen, ze vermoeden dat dit komt doordat de zuurgraad bij mij niet goed is, daarom waren we aangewezen op IUI.
Wat waren we blij toen de tweede iui raak was, op de echo na 8 weken bleek ook nog eens dat we een tweeling zouden krijgen. We waren gelijk helemaal blij en zijn er nooit van geschrokken dat het er twee waren. De eerste 12 weken waren heel spannend, we hadden al zo'n lange weg gehad om zwanger te worden, dan zou het toch niet ook nog eens eindigen in een miskraam?
Na de eerste 12 weken begon ik echt te genieten, ik had heel regelmatig controles, dat is gebruikelijk bij een tweeling. Iedere keer was alles goed, beide kindjes groeiden even goed. Net voor de kerstdagen besloten we nog een extra geslachtsecho te maken, dan hadden extra leuk nieuws te vertellen tijdens de kerstdagen. We bleken in verwachting van een jongen en een meisje, fantastisch nieuws.
We hadden inmiddels ook al behoorlijk wat spulletjes gekocht, dat was echt genieten.

Er was gewaarschuwd dat de kans dat een tweeling te vroeg komt behoorlijk groot is, ik dacht met vroeg aan een week of 32... Heb er in mijn achterhoofd altijd rekening mee gehouden dat de kindjes misschien wel een tijdje in het ziekenhuis moesten blijven.
Vanaf de 20 weken echo zou de lengte van de baarmoederhals gecontroleerd gaan worden, die echo was alles perfect, de lengte was ruim 5cm, geen enkele reden tot zorg.

Toen ik bijna 22 weken zwanger was ontdekte ik een heel klein beetje bloed bij mijn ontlasting, voor de zekerheid het ziekenhuis gebeld en ze vroegen me langs te komen om een test voor blaasontsteking te doen en een korte check. Toen ik in het ziekenhuis urine moest opvangen kwam er ineens een grote prop bloed mee, vanaf dat moment ging alles heel snel. Ik kreeg gelijk een echo, de echoscopiste was stil, en liep gelijk weg zonder iets te zeggen. Op dat moment dacht ik voor het eerst dat het wel eens helemaal mis zou kunnen zijn. Binnen een kwartier stond een gynaecoloog aan mijn bed met het nieuws dat mijn baarmoedermond volledig verweekt was, dat ik ontsluiting had en dat de vliezen van een kindje al een beetje naar buiten kwamen, de kans dat dit goed ging was heel klein. Ik kreeg gelijk weeënremmers en werd opgenomen en moest volledige rust houden. Op dag twee braken de vliezen van het eerste kindje, ze bleef gelukkig nog binnen maar zou dit zeker niet overleven. Met haar broertje was nog alles helemaal goed, dit werd bevestigd op een echo. Hoe langer dat ons meisje bleef zitten, hoe meer kansen voor haar broertje.
Helaas braken ook zijn vliezen op dag 5 plotseling, er was geen houden meer aan, binnen een uur waren ze allebei geboren. Ze hebben heel even geleefd en zijn daarna gestorven. We hebben ze die dag bij ons gehad en hebben nog prachtige foto's gemaakt, later kwam ook nog een fotograaf langs via earlybirds, dit zijn zeker weten de allermooiste herinneringen aan onze kindjes.
We hebben ze 5 dagen later gecremeerd, en nog op een mooie manier afscheid genomen.

Thuiskomen was heftig, alles staat klaar. Felicitatiekaartjes voor de zwangerschap hangen op, een wasmand met net gewassen kleertjes staat klaar bij de strijk, het kamertje is helemaal in orde. Het voelt dan heel stil in huis.

Ik heb inmiddels al een gesprek gehad met mijn gynaecoloog, er is geen oorzaak gevonden voor de vroeggeboorte. Het was gewoon heel veel pech, voor mijn lijf was de tweelingzwangerschap te zwaar.
Ik vind het wel fijn dat er geen oorzaak is, het staat een volgende zwangerschap niet in de weg. Daarover werden we ook ingelicht, we mogen volgende maand weer een nieuw traject starten als we willen. Het voelt heel dubbel, rouwen en weer denken aan opnieuw zwanger worden. Maar van de ene kant voelt het ook wel fijn, nadenken over een derde kindje, onze tweeling zullen we nooit vergeten ze zullen altijd een plekje houden in ons gezin en in ons hart.

Dankjewel voor het lezen van mijn lange bericht, het voelt fijn om even van me af te schrijven.