Goeienavond, Het is denk ik nogal een taboe om dit aan te snijden, maar ik ben toch erg benieuwd... Wij willen heel erg graag zwanger worden, het wordt ons eerste kindje dan. Dit hebben we niet zomaar op een avondje bedacht ofzo; we voelen echt dat we er klaar voor zijn en hebben het eerst veel over ons beiden verwachtingen gehad. Toch slaat af en toe opeens de angst me om het hart en vraag ik me af 'wat als het nou heel erg tegenvalt'? Dat kan ik me niet voorstellen, maar je hoort/leest toch wel eens over mensen die heel erg spijt hebben van hun keuze om kinderen te krijgen. Laatst nog iemand bij ons in de straat die zo iets zei, en dan krijg ik het toch wel even benauwd. Herkent iemand dit? Of is het heel erg 'not done' om voor dit soort angsten uit te komen? Groetjes, Gwen
Hallo Gwen, Die specifieke angsten heb ik niet. Ook wij zijn al 1,5 jaar bezig om zwanger te worden. Ik heb wel angsten gaan we dit allemaal wel redden. Werken en oppas, dat soort dingen. Maar bang dat het tegenvalt nee. Ik kan niet wachten. Maar iedereen heeft andere angsten en het is dan ook goed om dit uit te spreken. Sterkte ermee!
Het is een heel reeele vraag hoor, en helemaal niet raar. Ik denk dat veel aanstaande moeders het wel hebben. Persoonlijk vind ik het geweldig om kinderen te hebben, ik vind het een voorrecht om vrouw te zijn, en dubbel voorrecht dat we kinderen konden krijgen. Vooral op de derde hebben we heel lang moeten wachten, dan ben je helemaal blij dat je zwanger raakt! Een eigen kindje hebben is zoiets bijzonders, dat kun je alleen maar zelf ervaren. Tuurlijk heb je allemaal wel eens een off-day als zo'n kleintje es een dagje huilt (of nog erger, als je een huilbaby hebt) maar ook dat gaat weer over, zoals alle zorgen en zorgjes. Maar genieten is en blijft het! 't Is heel bijzonder, we hebben er drie, maar als ik niet zo oud was, zou ik er nog wel drie willen! Veel succes ermee hoor!
@GWN Hey meid, Nee hoor, je mag rustig ook over je angsten vertellen... teminste ik dacht toch dat hier alles bespreekbaar gemaakt kon worden, dus ook je angsten, je bent ook maar een mens! Om eerlijk te zijn ben ik niet bang dat het mij tegen gaat vallen. Natuurlijk gaat je leven deels veranderen, maar bedenk dat je grotendeels veel zelf in de hand hebt over hoe jij het privé met je man/vriend moet regelen, daar moeten jullie samen uit gaan komen. Je bent niet alleen met je angsten, misschien heeft je partner ze ook, probeer hierover duidelijk te zijn door met hem te praten, mannen hebben soms een redelijk nuchtere visie op dingen, kan best helpen. Maak je niet nu al druk om iets waarvan je niet zeker weet wat op je af gaat komen,probeer dingen iets luchtiger te bekijken. Mijn ervaring is dat heel veel dingen zich zelf oplossen als het zover is. Probeer ze pas op te lossen als het zover is, en je niet nu al druk daarom te maken want die angsten belemmeren je in het genieten van het leven. Tuurlijk mag je nu al nadenken over een aantal zaken en alvast voorzorgen. Maar als jij en je partner zeker weten om samen aan een kindje te beginnen en daar ook samen echt voor gaan, dan ben ik ervan overtuigd dat jullie het wel gaan redden hoor Ik denk dat iedereen wel eens van die baal dagen heeft, dat je gaat denken van " is dit het nou?".... neem dan een stapje terug en kijk naar die dingen die je gelukkig maken. Vertrouw op je zelf, als jij van je zelf weet dat je het aan kan, dan lukt je dat ook! Heel veel succes en geniet van het leven!
Ik sprak laatst met een vader van een tweeling, die vertelde dat het hem echt tegen gevallen was. De drukte, het huilen van de kinderen. Hij had wel verwacht dat het pittig zou worden, maar dat het zo pittig zou zijn had hij een beetje onderschat. Nou moet ik er bij zeggen dat de kinderen prematuur zijn geboren en dat ze daarna ook nog flink ziek zijn geworden (ooronsteking, spugen, huilen). Ik vraag het me ook wel eens af. Begrijp me niet verkeerd, ik wil heel graag kinderen en ik heb er ook heel veel voor over. Maar door mijn werk als kinderverpleegkundige weet ik ook dat zwanger worden en gezondheid niet zoiets vanzelf sprekend is. Eigenlijk weet ik teveel. Ik denk wel eens: wat als het kind wel gezond geboren wordt, maar later ziek blijkt te zijn. Of iets dergelijks. En inderdaad het huilen, het vinden van een ritme, best pittig. Een kind wat bijv. a half uur zich meldt voor de voeding omdat het aan het clustervoeden is. Voor mij staat vast dat ik graag BV wil geven, want mijn manlief is erg allergie en eczeem gevoelig en daarnaast vind ik het gewoon bijzonder om te kunnen/mogen doen en het is natuurlijk heel goed voor het kind. Maar hoe zal dat gaan ed. Let wel, ik zie alleen de moeilijke drinkers, dus heb misschien een vertekend beeld. Daardoor ken ik ook wel weer alle truucjes... Zoals ik al zei, ik weet téveel en dat zorgt ook voor de angsten: wat als het tegen valt. Heel herkenbaar dus! Probeer te genieten van het gevoel, de dag en je kind. Het komt allemaal goed.
ik herken me hier wel in hoor, wij hebben soms ook wel eens een gevoel wat ons bekruipt wanneer we nadenken hoe het ECHT zal zijn.. steeds uit je nest snachts omdat je kindje huilt, wie moet er dan steeds af? Redden we het financieel wel? Hoe voelen we ons qua verantwoordelijkheid, trekken we dat? soms gaan de haren bijna overeind staan maar dat komt denk ik omdat wij ook niet goed weten wat we moeten verwachten. Als mijn schoonzusjes langskomen met hun babietjes van een paar maanden oud zijn we soms blij dat ze na een halve dag ook weer gaan; wat zijn ze er toch constant mee bezig! Gezellig zitten zoals vroeger is er niet meer bij; schone luier, flesje, borst, in wiegje, niet willen slapen, huilen, troosten, in wiegje, in wipstoel.. zucht.. en dan heb je nog het gehuil via de babyfoon.. Toch willen wij ook heel graag een kindje, als het eigen is lijkt het me toch anders, dan heb je ook die moeder-kind vader-kind momenten die ik bij hun zie, daar verlangen wij wel naar. En kleine kindjes worden gelukkig ook groot
Ik sprak laatst met een vader van een tweeling, die vertelde dat het hem echt tegen gevallen was. De drukte, het huilen van de kinderen. Hij had wel verwacht dat het pittig zou worden, maar dat het zo pittig zou zijn had hij een beetje onderschat. Nou moet ik er bij zeggen dat de kinderen prematuur zijn geboren en dat ze daarna ook nog flink ziek zijn geworden (ooronsteking, spugen, huilen). Ik vraag het me ook wel eens af. Begrijp me niet verkeerd, ik wil heel graag kinderen en ik heb er ook heel veel voor over. Maar door mijn werk als kinderverpleegkundige weet ik ook dat zwanger worden en gezondheid niet zoiets vanzelf sprekend is. Eigenlijk weet ik teveel. Ik denk wel eens: wat als het kind wel gezond geboren wordt, maar later ziek blijkt te zijn. Of iets dergelijks. En inderdaad het huilen, het vinden van een ritme, best pittig. Een kind wat bijv. a half uur zich meldt voor de voeding omdat het aan het clustervoeden is. Voor mij staat vast dat ik graag BV wil geven, want mijn manlief is erg allergie en eczeem gevoelig en daarnaast vind ik het gewoon bijzonder om te kunnen/mogen doen en het is natuurlijk heel goed voor het kind. Maar hoe zal dat gaan ed. Let wel, ik zie alleen de moeilijke drinkers, dus heb misschien een vertekend beeld. Daardoor ken ik ook wel weer alle truucjes... Zoals ik al zei, ik weet téveel en dat zorgt ook voor de angsten: wat als het tegen valt. Heel herkenbaar dus! Probeer te genieten van het gevoel, de dag en je kind. Het komt allemaal goed.
ik herken me hier wel in hoor, wij hebben soms ook wel eens een gevoel wat ons bekruipt wanneer we nadenken hoe het ECHT zal zijn.. steeds uit je nest snachts omdat je kindje huilt, wie moet er dan steeds af? Redden we het financieel wel? Hoe voelen we ons qua verantwoordelijkheid, trekken we dat? soms gaan de haren bijna overeind staan maar dat komt denk ik omdat wij ook niet goed weten wat we moeten verwachten. Als mijn schoonzusjes langskomen met hun babietjes van een paar maanden oud zijn we soms blij dat ze na een halve dag ook weer gaan; wat zijn ze er toch constant mee bezig! Gezellig zitten zoals vroeger is er niet meer bij; schone luier, flesje, borst, in wiegje, niet willen slapen, huilen, troosten, in wiegje, in wipstoel.. zucht.. en dan heb je nog het gehuil via de babyfoon.. Toch willen wij ook heel graag een kindje, als het eigen is lijkt het me toch anders, dan heb je ook die moeder-kind vader-kind momenten die ik bij hun zie, daar verlangen wij wel naar. En kleine kindjes worden gelukkig ook groot
En kleine kindjes worden HELAAS ook groot. Want je hebt vast wel es gehoord van de term: kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen? Dat is echt helemaal waar, vooral in de puberteit. Want die tijd vond ik toch wel superzwaar. Maar ach, ook dat gaat weer over.
Wij willen dolgraag een kindje. Maar ook wij hebben deze angsten. Vooral omdat het niet zo vanzelfsprekend is dat je een gezond kindje op de wereld zet. Wat nou als je kindje zwaar gehandicapt is, een huilbaby is of autistisch misschien... Dat zijn vooral de dingen die mij bezig houden...
Ik denk dat iedereen wel eens een moment van angst of twijfel kent als je bezig bent om een kindje te maken.. Want het is allemaal nieuw, en je hele leven verandert door het kiezen voor een kind.. Ik wilde zelf echt absoluut geen kinderen.. Moest er echt helemaal niet aan denken, tot ik 17 was, en een vriendin er na 9 maanden achter kwam dat ze zwanger was (2 weken later keizersnede).. Toen ze me dat vertelde (minuut of 15 voor ik met d'r zusje naar een festival zou gaan) heb ik d'r ff flink de waarheid verteld, want ze was al 8 maanden bij de papa weg, woont nog thuis, begon net een nieuwe studie, noem maar op.. Maar toen het kind er eenmaal was, ben ik als een blad aan een boom omgeslagen, en vond het helemaal geweldig! Natuurlijk is het heel anders als het je eigen is, want dan kun je niet naar huis gaan als je er flauw van bent Maar ik heb absoluut geen twijfels over of het tegen zou vallen.. Wel eens gedachten over hoe het financieel gaat worden enzo, maar verder ben ik er helemaal van overtuigd dat ik het geweldig vind om mama te worden!
Ik begrijp je gevoel wel... Ik had dat tijdens mijn zwangerschap van mijn zoontje... Voor mijn zwangerschap nog niet zo sterk... TIjdens ging ik dus echt twijfelen, is het wel gezond, ben ik er echt wel aan toe, hoe moet ik dit hoe moet ik dat... Echt allemaal vragen en onzekerheden. Ik had het daar alleen met mijn man over en die was juist heel positief ( endat voor een doemdenker zoals ik hem wel eens noem) Of ik zat te huilen bij mijn moeder haha Nadat mijn zoon geboren was is dit helemaal weggegaan en ging alles vanzelf en viel niets tegen. Het is vooral een angst voor het onbekende en als je er kennis mee gemaakt hebt is het snel vertrouwd. Nu met mijn wens voor een tweede kindje wil ik nog liever zwanger worden dan de 1e keer. Ik weet nu nl wat ik ervoor terug krijg... Succes met zwanger worden en geniet dan van je zwangerschap en later natuurlijk van je kindje!