zo tegen het einde van de zwangerschap begint het toch een beetje door te dringen dat ik straks echt moet gaan bevallen. indalingspijnen en voorweeen zorgen er al voor dat ik me er goed bewust van ben en erg blij wordt ik daar niet van. ik lijk erg op mijn tante en zij heeft in het verleden 2 helse bevallingen gehad (1x zw.suiker waar niet in gegrepen is. 12 ponder die er eigenlijk niet doorpaste, maar te laat ingegrepen voor een ks. 36 hechtingen binnen en buiten. Ok de tweede was een een flinke jongen, uiteindelijk wel ingegrepen, maar nog een late ks, waardoor ze een verbrijzeld stuitje heeft en nooit meer kinderen mag krijgen). dit is voor mij lange tijd reden geweest alleen te willen adopteren. we zijn enkel 'begonnen' aan een biologisch kind, omdat de wachtlijsten om te huilen waren (stonden er toen al 3 jaar op). mijn uk wordt ook niet te klein geschat, maar niet absurd groot, bij de geboorte waarschijnlijk een ruime 4 kilo. nou heb ik al mijn hele (seks)leven lang van pijnen tijdens de sex. ook met mijn huidige man die vergeleken met mijn voorgaande partners zeker een stuk kleiner geschapen is dan gemiddeld (hij zal me niet dankbaar zijn voor deze openbaring ) heb ik altijd pijn. Hij vind dat ik, vergeleken met zijn voorgaande partners, een zeer laagliggend schaambeen heb. Hij moet als het ware het hoekje om, tenzij ik mijn benen heel erg hoog optrek. ik heb hier nooit zo bij stil gestaan tot deze week dus het stukje bevalling wat meer werkelijkheid begon te worden. Nu begin ik wat angstig te worden voor mijn bevalling. gaat het wel passen en is dit eigenlijk niet iets dat van te voren bekeken of onderzocht moet worden?! ik weet dat de bevallingen van mijn tante niks zeggen over de mijne, maar elk klachtje tijdens ons leven hebben we hetzelfde gehad, we zijn 2 druppels water, dus onbewust betrek ik het toch wat op mezelf. ook snap ik dat het lichaam van de vrouw in principe gebouwd is op een bevalling, maar toch hoor je regelmatig dat een kind er simpelweg niet 'door' past. mijn vorige bevalling was een ks, dus heb ik hier nooit over na hoeven denken, nu doe ik niet anders. is dit iets dat ik moet aankaarten bij mijn gynaecoloog? kan het invloed hebben op het verloop van de bevalling? wat is jullie ervaring en advies hierin? een beetje een lang verhaal, maar het is iets dat me echt wakker begint te houden, alhoewel ik bij elk krampje hoop dat het begint (hoe eerder het begint, hoe eerder het voorbij is en des te kleiner is de uk nog. mss een slechte gedachte, maar ik heb em wel )
Hoi claartje, Ik zou het inderdaad even voorleggen aan je gynaecoloog. Hij kan een inwendig onderzoek doen om te voelen naar het bekken. Hij kan dan ook een uitspraak doen of het zin heeft om het te proberen. Ik begrijp na je verhaal heel goed dat dit parten speelt! Imke