Hoi dames. Ik zal eerst even kort de situatie uitleggen voor ik mijn vraag stel, dat is wat makkelijker. Zelf heb ik al ruim 10 jaar geen contact meer met mijn ouders en verdere familie. Dat is de keus van mijn ouders geweest, de precieze reden weet ik na al die tijd nog niet maar goed zo is het dus. Na enkele pogingen door de jaren heen om weer een band op te bouwen heb ik het opgegeven. Nadat mijn ouders mij de deur wezen heeft de rest van mijn familie ook hun rug naar mij gekeerd. Een eventuele reünie zit er dus niet in.. De ouders van mijn vriend zijn niet meer onder ons, in hun familie is een heleboel ellende geweest waarover ik niet te veel in detail wil treden (is ook verder niet belangrijk voor mijn vraag). Ook van die kant is er dus geen contact en geen mogelijkheid op verzoening. Nu wist ik wel, toen ik zwanger was van onze oudste, dat ooit de vraag zou komen waarom zij geen opa en oma heeft. Maar wat ik niet had verwacht was dat dat nu al zou zijn, ze is 2.5 jaar. Een paar dagen geleden zag ze een filmpje over kindjes die naar hun opa en oma gaan, leuke dingen gaan doen en dat het altijd zo gezellig is bij opa en oma. In de supermarkt zag ze ook wat kindjes met een opa en/of oma en toen, middenin de winkel, kwam het: "mama ik ook opa en oma hebben?" Volledig uit het veld geslagen door deze vraag zo onverwacht zei ik dat ze geen opa en oma heeft, ik wist zo snel niet wat ik moest antwoorden. Ik heb erbij gezegd dat ik volgende keer meer uitleg zou geven maar ze blijft er nu over doorvragen en ik heb werkelijk geen idee hoe ik het haar uit kan leggen zodat ze het begrijpt maar ik niet te veel hoef te vertellen. Ik bedoel; de ins en outs van het waarom daar heeft ze, volgens mij, nu nog niks aan en zou ze ook niet begrijpen. Maar wat zeg ik dan tegen haar? Het simpelweg negeren heeft geen zin en het antwoord dat ze geen opa en oma heeft is ook niet afdoende krijg ik het idee, aangezien ze er over blijft vragen. Ik heb het er ook moeilijk mee dat zij er zo mee bezig is, hartstikke logisch natuurlijk maar ik vind het zo verdrietig voor onze meisjes Heeft iemand hier tips hoe ik dit uit kan leggen op een makkelijke manier, en misschien ook tips mocht ze er over door blijven vragen hoe ik kan zorgen dat ze er minder mee bezig is? Groetjes Nanoni.
Tja lastig. Mijn oudste is ook 2,5 en heeft officieel geen opa en oma, maar vrienden van ons die wat ouder zijn noemen we opa en oma. En ik heb zelf nog een oma maar die zien we erg weinig. Het verschilt natuurlijk ook per kindje, maar ik denk niet dat ik nu al aan mijn zoontje zou kunnen uitleggen waarom hij geen opa en oma heeft, althans niet de echte redenen. Waarschijnlijk zou ik zeggen dat opa en oma ver weg wonen, we daar niet naar toe kunnen en dat als hij groter is mama wat meer zal vertellen erover. Een vriendin vertelde mij ooit dat ze een kindje kende dat een briefje in de supermarkt had opgehangen met dat hij een opa en/of oma zocht om soms mee te spelen en op te passen. Maar daar moet je dan wel een goed gevoel bij hebben.
Dus je wilt uitleggen dat jij geen contact meer hebt met je ouders en dat de ouders van je vriend zijn overleden? Dan zou ik dat gewoon vertellen. Niet teveel details, gewoon eerlijk zijn. Je opa en oma aan papa's kant zijn overleden, die leven helaas niet meer. Met je opa en oma aan mama's kant hebben we helaas geen contact meer. En dan vervolgens de mogelijkheid geven om over opa's en oma's te praten. Had je het fijn gevonden om een opa of oma te hebben? Wat had je dan willen doen? Misschien is het antwoord zo simple als: ik had graag met ze naar de speeltuin gewild. Dan kan je antwoorden: zal ik dan met je naar de speeltuin gaan? De vraag waarom er dan geen contact is zal heus ook nog wel komen. En ik denk dat je even rustig moet bedenken wat je erover kwijt wilt naar je kind toe. Persoonlijk ben ik zo eerlijk mogelijk naar mn kinderen toe. Mijn dochter huilt regelmatig omdat ze haar opa's zo mist (beide overladen rond haar geboorte) Ik troost haar, zeg haar dat het verdrietig is dat mensen overlijden, maar dat dat soort dingen nu eenmaal gebeuren. Je mag er best verdrietig over zijn, dat is heel normaal, maar je kan er niets aan veranderen. Ik ga geen verhalen verzinnen over dat ze vanuit de hemel op ons neer kijken aangezien ik daar zelf niet in geloof.
Lastig hoor, kan me goed voorstellen dat je hiermee zit. 2,5 is natuurlijk ook heel jong om goed te kunnen uitleggen wat er is. Wel ben ik erg voor het vertellen van de waarheid aan kinderen. Je kunt dit op elke manier brengen die je wilt, zo lang het maar bij de leeftijd van het kind past. Ik zou dus niet zeggen dat ze geen opa en/of oma heeft, want die heeft ze wel. Misschien kun je op deze leeftijd inderdaad aangeven dat opa en oma ver weg wonen en dat jullie ze misschien kunnen zien als ze ouder is. Succes!
Ik zou gewoon de waarheid vertellen. Mijn vader woont in het buitenland en verder zijn er geen opa en oma's meer door natuurlijk verloop. Zou gewoon het woordje dood gebruiken, overleden is echt te moeilijk en dood kan je verklaren met een vlindertje of iets anders wat dood is. Verder zou ik uitleggen dat je andere opa en oma niet meer ziet, "die zijn ver weg" en daar kan je niet naar toe. Misschien niet letterlijk maar wel figuurlijk. En wat hierboven al staat.... wat zou je willen doen als je opa en oma zou hebben. Nu hebben wij wel het geluk dat er een opa en oma Buur is, de buren hebben onze ouders gekend en zijn erg betrokken bij ons. Zij hebben onze zoon als kleinzoon geadopteerd en ons als kinderen. Erg fijn moet ik zeggen.
Moeilijk. Ik zou niet de echte waarheid vertellen, omdat ze dat waarschijnlijk nog niet kan bevatten. Maar om te vertellen dat ze er niet meer zijn (overleden?) is ook weer het andere uiterste. Je wilt tenslotte niet dat ze er op latere leeftijd alsnog achterkomt dat haar doodgewaande opa en oma's toch nog leven ... Ik zou het in het midden laten ... de beide opa's en oma's leven in het buitenland, wonen ver weg of zijn langdurig met vakantie. Dan kun je altijd nog - op het moment dat ze het wel kan snappen - richting de waarheid gaan. Dat zal ze dan op zo'n moment begrijpen, en ook zeker begrip op kunnen brengen waarom je het in het verleden op deze manier verteld hebt.
Het is op zich ook wel normaal dat kinderen van die leeftijd vaak dezelfde vraag stellen. Althans, ik hoop maar dat het normaal werd, want onze oudste deed dat ook altijd. De jongste soms ook wel. Herhaling is gewoon heel belangrijk voor ze op die leeftijd. Ik zou dus gewoon steeds hetzelfde antwoord blijven geven. Bijvoorbeeld: Je hebt geen opa en oma. Op dit moment snapt ze nauwelijks wat de familierelatie inhoudt. Onze jongste snapt niet echt dat zijn grootouders de vader en moeder van z'n ouders zijn. Dus echt uitleggen van 'de opa en oma van de ene kant zijn dood en met de andere hebben we geen contact', heeft denk ik nog geen zin. Dat maakt het hooguit nog meer verwarrend. Ik zou het dus voorlopig echt houden op "Die heb je niet" en daarna afleiden. De vraag "Wat had je met ze willen doen - zal ik dat dan met je doen?" is voor af en toe wel leuk. Maar ik zou dat niet elke keer doen. Ze hebben op een gegeven moment denk ik feilloos door dat over opa & oma praten dè manier is om in de speeltuin terecht te komen Als ze wat ouder zijn (kleuter leeftijd) gaan ze de familierelaties beter snappen en kun je weer wat meer vertellen.
Ik zou zoeken naar voorbeelden van vriendjes waarbij de familie er ook 'anders' uitziet. Bv. een alleenstaande vriendin met een kindje, of een vriend met een nieuwe partner waarbij er meerdere kinderen zijn uit beide families, met misschien wel 4 opa's en oma's. Of een gezin met een geadopteerd kindje. Hele grote families en hele kleine families. Vertellen dat iedere familie er nu eenmaal anders uitziet.
Nooit gaan liegen! Uiteindelijk moet je de waarheid een keer vertellen of krijgt ze die via een omweg te horen. En dan heb jij haar vertrouwen beschadigd. Wat je wel moet doen is de waarheid vertellen op een manier die past bij haar leeftijd. Het lijkt net of ze details wil weten. Maar dat kan een kind van die leeftijd nog niet begrijpen. En dat vraagt ze ook niet. Natuurlijk ligt er voor jou een heel verhaal achter. Maar dat is voor haar (nog) niet van belang. Vertel dus alleen dat mensen overleden zijn als dat ook echt zo is! Dan is het heel normaal om te vertellen "opa en oma zijn dood". Geef alleen antwoord op vragen die ze stelt. En vertel niet meer dan nodig. Over de andere opa en oma kan je zeggen "Die zien we al heel lang niet meer". In de loop van de jaren kan je dit basisverhaal steeds iets verder uitbouwen en aanvullen. Met informatie die past bij haar leeftijd. Blijf daarbij wel neutraal (ga familie niet zwart maken). Geef aan waarom jullie daarvoor gekozen hebben ("ze deden niet aardig tegen mama"). Laat haar zelf haar oordeel vormen.
Ik sluit me aan bij wat al gezegd is ovrr wat je tegen je kindjes zou kunnen zeggen. Daarnaast: hebben ze wel een leuke oom en tante? Misschien kunnen zij die rol wel een beetje vervullen en de kinderen af en toe meenemen naar de speeltuin of de dierentuin of een keertje laten logeren.
Onze kindjes hebben ook geen opa's en oma's. Heel verdrietig vind ik want ze missen toch een ervaring. Mijn dochter heeft mijn ouders wel gekend. Mijn vader is overleden toen zij 11 maanden was en mijn moeder toen zij net 3 was. Ze weet dus wat dood is, daar hoef ik nu niks meer over uit te leggen. Schoonmoeder is al jaren geleden overleden en heeft zij niet gekend maar weet dat ze dood is en onder de grond in een kistje ligt. Met schoonvader hebben we gebroken, sinds een half jaar ofzo geen contact meer. Ik heb gezegd dat grote mensen soms ook grote ruzies maken en dat niet altijd meer goed komt. Soms komt het na lange tijd weer goed, maar soms ook helemaal niet meer. Vooralsnog neemt ze hier genoegen mee. Ze vraagt nog wel regelmatig naar hem...
Dank je wel voor alle reacties en ideeën. Dat een dier of mens dood kan gaan begrijpt ze al een beetje, dat stukje kan ik haar wel uitleggen. Ik had meer moeite met het verhaal van mijn ouders. Die leven namelijk nog wel en dan kan ik niet zeggen dat die er niet meer zijn. Ze wonen ook nog eens in een stad in de buurt dus ook ver weg zijn ze niet. Ooms of tantes zijn er ook niet om de rol van opa en oma op te vullen helaas. Na al jullie adviezen te hebben gelezen besloot ik het te houden op dat we die al heel lang niet meer zien en dat ik, als ze groter is en ze nog meer vragen heeft, later daar meer over vertel. Ze vroeg me nog wel of het erg is als je geen opa en oma hebt maar toen ik zei dat dat helemaal niet erg is was dat meteen goed. Voor nu lijkt het te werken hoe ik het uitgelegd heb want sindsdien heeft ze er nog maar 1 of 2 keer naar gevraagd. Een hele opluchting waarvoor ik jullie wil bedanken! Ik kan zo snel niet terugvinden wie het zei in een reactie maar dat was helemaal waar: voor mij zit er een heel verhaal achter, maar ik moest het gewoon simpel houden. Alleen hoe simpel dat vond ik moeilijk te bepalen.