Dat heb ik ook hoor Lotte. Het lijkt mij aan de ene kant heel erg moeilijk het moederschap. En ik kan er nog totaal geen voorstelling van maken om mijzelf als moeder te zien. Maar aan de andere kant lijkt het mij ontzettend leuk om inderdaad achter de kinderwagen te lopen en leuke uitstapjes te maken. Al heb ik daar ook nog geen beeld van hoor, ik achter een kinderwagen. Maar ik denk dat het goed is om vast te houden aan die gevoelens. Probeer het niet somber in te zien. Het is niet voor niks dat mensen zeggen een kind krijgen is het mooiste dat er is. En als je voor jezelf terug denkt aan voor je zwangerschap. Wat maakte dan dat het een bewuste keuze is om voor een kindje te gaan? Je had er toen ook een goed gevoel bij
Blij dat het gewoon uitgesproken hier mag worden! Precies, dat moment is soms moeilijk terug te halen. Maar het leek mij mooi om met mijn man een liefdeskindje te krijgen die de helft van hem is en de helft van mij. Ik zag het toen al echt in ons leven passen. Beide een goede baan een huisje en financiële ruimte om leuke dingen te ondernemen. Helaas nu inderdaad een somber en angstig gevoel, alsof het leven straks helemaal voorbij is...
De eerste 3 weken na de bevalling was ik moe, had pijn en vond alles eng. Daarna ging het met mij iets beter en durfde wat meer, echter had mijn baby extreem last van eczeem, darmkrampen en overmatig spugen (bleek koemelkallergie) dus heb nog een tijdje met hem lopen tobben en dat waren geen leuke of makkelijke weken. Het werd pas echt makkelijker toen we speciale voeding hadden en hij doorsliep bij een week of 8. Ik begon mijn slaap terug te krijgen, voelde me meer op mijn gemak en kwam toen echt in mijn moederrol. Heeft dus nog wel even geduurd voordat ik het een beetje leuk begon te vinden. Het krijgen/hebben van een baby is mooi en geeft je mooie dingen, maar is echt niet altijd leuk en vaak heel zwaar. De abortus gedachten (of adoptie) heb ik ook gehad, maar voordeel is dat mijn partner er volledig achter stond en me goed steunde. Na de bevalling zat hij al meteen in zijn vaderrol en alles ging hem zo makkelijk af, waardoor ik extra afwachtend was. Bij de tweede zwangerschap was dat al heel anders, maar nu ik (ongepland) zwanger ben van mijn 3e kindje voel ik er ook weinig bij. Ik denk dat jouw gevoelens heel normaal zijn, je leven veranderd namelijk zo met een kleintje en hormonaal ga je nu ook door zoveel fases en veranderingen. Er zijn maar weinig bij wie dit gevoel aan blijft houden als het kind geboren is. Probeer je niet te schuldig te voelen omdat je deze gedachtes hebt.
Wat goed dat je het bespreekt! Hoe was het bij de psycholoog? En ook hier heel herkenbaar hoor!! Bij beide zwangerschappen misselijk geweest en zelfs gehoopt op een miskraam omdat ik niet misselijk wilde zijn voor een kind. Heb totaal niets met andermans kinderen, leuk om even te kijken, maar verder... Toen ik wat verder zwanger was was ik echt wek blij om zwanger te zijn, maar niet het besef dit is ons kind. Ook totaal geen beschermgevoel. Het is gewoon zo, punt. Ook toen hij geboren was deed ik wat er gedaan moest worden en wilde het graag goed doen. Was echt wel blij en trots op hem, maar echt gevoel was er niet. Hij is nu 9 maanden en man wat hou ik van dat kind!! Kan zo ontzettend genieten van hem, lekker weg en dingetjes doen met hem. Hem aan het lachen maken om kleine dingen, geweldig!! Natuurlijk kan ik hem soms achter het behang plakken en dat zal ook blijven. Nu zwanger van de tweede en gevoelens zijn weer net zo. Afgelopen maandag te horen gekregen dat ik mogelijk besmet was met een bacterie die miskramen kan veroorzaken en toen kon je me opvegen, was gebroken. Blijkbaar toch meer gevoel dan verwacht (is trouwens zeer waarschijnlijk allemaal goed en druk gemaakt om niets). Het feit dat jij je druk maakt om je kindje nu al, geeft eigenlijk al aan dat het wel goed gaat komen. Je wil niet dat het aandacht en liefde te kort komt en die heb je in overvloed te geven straks! Vraag wel hulp van ouder(s) en evt schoonouder(s), verder familie en vrienden! De eerste 3 maanden vond ik pittig en was niet graag alleen geweest, vandaar vraag hulp. Geef aan wat je voelt en wat je graag zou willen. Je komt er wel meis! Ennuh, ik ben 26 als de tweede geboren wordt Was enorm bang dat mensen het te snel achter elkaar vonden, maar alleen maar leuke reacties.
Bedankt voor het delen van jullie reactie. Met mij gaat het nog niet heel erg goed. De psycholoog helpt om te praten, maar het neemt mijn paniek en angstige gevoel niet weg. Daarnaast is het maar 1 keer per week. Zolang ik alleen ben ga ik piekeren, huilen en jammeren. Heb dus vrijdag (koningsdag) met zoveel verdriet de huisartsenpost (weekendpost) opgebeld om te vragen of ze me NU hulp kunnen geven dmv medicatie o.i.d. Eigenlijk zou ik moeten wachten tot na het weekend, maar de nood was zo hoog dat ik op mijn strepen ben gaan staan. Ik voel mij echt in paniek. Alsof mijn hele leven straks voorbij is en dat er geen vreugde en plezier meer komt als het kindje er straks het is. En dat ik niet blij kan zijn straks met mijn baby.... En begrijp mij absoluut niet verkeerd. Ik wil ONWIJS graag blij gaan zijn ermee. Ik zou zo graag blij zijn met mijn zwangerschap en het idee dat ik mama wordt.. Maar nee, het lukt mij niet en dan slaat de paniek nog meer toe. Het duurt echt lang voordat je goede hulp krijgt. Ik heb zelfs gebeld met de abortuskliniek.. Voor mij is het duidelijk dat ik in een depressie zit. De weekendhuisarts heeft mij met heel veel begrip geholpen. Ik heb een rustgevend middel gekregen en hij heeft een 'spoed' notitie gemaakt voor na het weekend. Hopelijk hoef ik nu niet alsnog 2 weken te wachten tot dat een psychiater mij kan helpen met eventuele medicatie.... Ik weet dat dit het probleem misschien niet oplost, maar dan kan ik wellicht wat meer gaan leven.....
Ik weet niet of het niks oplost. Deels is het misschien wel hormonaal. Goed van je dat je aan de bel hebt getrokken. Ik hoop echt dat je je snel beter gaat voelen.
Bedankt. Ik merk dat de rustgevende medicijnen mij wel helpen. Ik raak minder in paniek en kan weer slapen met wat rust . Uiteraard pieker ik soms wel, maar het houdt zich niet een gehele dag aan. Langzaam krijg ik een beetje vertrouwen in mijzelf en zie ik weer het beeld voor mij, wat ik toen ook voor ogen had (voor de zwangerschap). Morgen ga ik naar de dokter. Is wel een waarnemend arts gezien mijn eigen huisarts met vakantie is. Hopelijk kijkt hij in snelle oplossingen die mij kunnen stabiliseren qua medicatie, gezien de psychiater een wachtrij heeft van 2 weken. En eerlijk gezegd, dan komt hulp echt te laat. Naast wat ondersteunende middelen, denk ik dat ik ook beter met de psycholoog kan praten over mijn gevoelens en angsten. Zonder dat ik mijzelf er geen raad meer mee weet door de hoge paniekboog. Ik kan echt zeggen dat ik dankbaar ben met jullie hulp en reacties. Mijn man kan 1000x zeggen dat het goed komt met ons/mij en het kindje samen, maar als ervaren moeders dit kunnen beamen, zonder mij 'gek' te vinden, geeft dat mij wel een enorme rust. Overigens zit er wel tegenop om het tegen de buitenwereld te vertellen straks. Ik ben nu 11 weken en misschien wordt het binnen een week ook wel van mij verwacht. Ik wil het zo graag 'blij' kunnen vertellen, maar gezien ik soms ineens zo pieker of ik het wel wil etc. voelt het vertellen als een blok aan mijn been. Uiteraard weten onze ouders het wel. En ben ik nog lang niet van plan iets op FB o.i.d. te zetten.
Ik denk dat niks moet. Je kunt het vertellen wanneer jij wilt. Dat moeten lees ik veel in je verhaal. Wat ik heel goed begrijp hoor. Maar daar komt het gepieker ook vandaan. Je moet van jezelf heel gelukkig zijn, je moet op een roze wol zitten, en dat zit je niet. Maar ik lees ook dat je voordat je zwanger raakte je er wel heel erg naar uitkeek. Iets wat ik eerder nog niet begrepen had. Denk dus dat het misschien wel meer met hormonen te maken heeft dan je zelf denkt. En nogmaals, je trekt aan de bel, hebt hulp gezocht, je partner is ervan op de hoogte. Je hebt alles gedaan wat je kan in deze situatie. Dat je nu minder piekert is al een hele fijne verandering!
@Lotte17 Je moet inderdaad echt helemaal NIETS! Ik zag er ook tegenop om het te vertellen tegen mensen, omdat ik dacht dat mensen mij maar raar zouden vinden dat ik zwanger was hahaha Ik heb dan ook niets op Facebook gezet, en alleen tegen mensen persoonlijk verteld dat ik zwanger ben die belangrijk waren. De rest hoort het wel via via joh, lekker belangrijk! Je angst herken ik nog steeds hoor, soms ook paniekaanvallen omdat ik bang ben voor een huilbaby of dat ik het toch niet leuk ga vinden. Maar ik probeer dan te bedenken dat zelfs moeders met een huilbaby vaak zat voor een tweede gaan. Met andere woorden: Het komt goed. Het komt ECHT goed. Hopelijk kun je binnenkort iets meer gaan genieten, maar vrees niet als die angst & paniek de hele zwangerschap blijft, want ook dat is heel normaal.
Je moet helemaal niets! Ik denk dat het loslaten van hoe jij het voor de zwangerschap allemaal voor je zag al een goede stap is... en de moeilijkste! We hebben allemaal gedroomd hoe het zou zijn en de realiteit is gewoon vaak anders.... daarnaast ben ik van mening dat we tegenwoordig een vertekenend beeld hebben door O.a media maar ook door andere moeders die “schone schijn spelen”! Een zwangerschap en het moederschap is mooi maar ook zwaar! Een baby heeft je constant nodig. Ik vind dat nog steeds beklemmend soms... maar ik weet ook dat het anders gaat worden, leuker en makkelijker en het klinkt cliché, het geeft je zoveel terug! Kinderen kosten enorm veel energie maar je krijgt er ook energie van terug Denk dat een groot stuk hormonaal is bij jou... helaas komt dat soms voor en het is niks om je voor te schamen! Ik vind je heel dapper dat je erover praat.... ik heb dat lang niet gekund naar de buitenwereld toe... nu kan ik dat wel en praat regelmatig met meiden die het nu doormaken. Als je wilt praten met iemand die ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt mag je mij altijd een PB sturen
Inderdaad het stukje 'moeten' maakt de druk nog groter. Ik baal dan zo van mijzelf. Ik vind jullie heel behulpzaam en begripvol. Vandaag naar een waarnemend huisarts moeten gaan, gezien ik vrijdag naar de weekendarts ben geweest voor rustgevende middelen. Hij was bot, vol onbegrip en heeft mij een abortusverklaring meegegeven. Volgens hem moest ik maar snel handelen gezien ik 11 weken zwanger ben. Ben enorm geschrokken en bijna gaan geloven dat ik écht gek ben. Wel heeft hij een verwijzing gemaakt naar een psychiater, maar ja daar mag ik 2 weken op wachten en dat lukt gewoon niet meer .. We hebben de verloskundige gebeld en ik mag straks nog langskomen om daar te praten, zij gaan het 1 en ander met spoed in gang proberen te zetten. Ik voel me zo machteloos
Oh wauw, ik schrik echt van je bericht!! Hoe kan een arts nu zoiets doen? Op het moment dat hij over abortus sprak, hoe voelde je je daarbij? Hoop dat je verloskundige je kan helpen.
Ik voelde als ware een onmacht. Zo van :'is er niet een alternatief dat ik rustiger raak?' Hij weigerde mij rustgevende middelen voor te schrijven :'we leven niet in 1960 en gaan gevoelens niet onderdrukken......' Is wat hij vertelde. Uiteindelijk ga je wel enorm twijfelen of dat dan de beste oplossing is. Mja, diep van binnen wil ik gewoon van het kindje houden en een goede moeder worden. Achteraf, ja dan had ik liever 2 jaar gewacht. Vraag mij dan alleen af, of het dan anders was geweest?
Wat een rotgevoel he? Ik herken het van mijn zwangerschap van mn oudste zoon. Maar ik heb het enorm onderdrukt en kort na zijn geboorte in een depressie beland. Zo erg dat ik met spoed ben opgenomen. Nu bij deze zwangerschap bij de pop poli terechtgekomen en dus al tijdens de zwangerschap begeleid. Heb deze gevoelens dus nu niet gehad, maar nu mijn zoon twee weekjes is, wel zo nu en dan sombere buien. Ik heb nog steeds hulp en als ik aanvoel dat ik erin blijf hangen, mag en kan ik direct de poli bellen. Mijn vriend houd dit ook goed in de gaten gelukkig. Misschien is de pop poli voor jou ook de juiste weg naar hulp. Depressies ontstaan ook tijdens de zwangerschap en die rothormonen kunnen zoveel met je doen. Bij mijn oudste zoon dacht ik in de laatste weken van de zwangerschap ' waar ben ik aan begonnen, mijn leven is voorbij'... Maar nu is hij 8 en al die 8 jaren heeft hij mijn leven alleen maar verrijkt. Het mooiste wat mij is overkomen! En daardoor vertrouw ik erop dat dit bij mijn tweede zoontje ook zo zal zijn. Heel veel sterkte! Goed dat je nu al om hulp vraagt!
Wauw deze komt even binnen bij mij, zo herkenbaar. Blij als dalijk de zwangerschap er op zit, maar ook weer bang omdat dan de 'ellende' begint. Zit nu dus ook in die laatste weken en ben blij om te lezen dat het ook bij jou weer helemaal over is gegaan haha
Ja hoor absoluut overgegaan. En mijn zoon en ik zijn nu twee handen op 1 buik. Ik kreeg zelfs een compliment vanuit mijn begeleidster vanuit de pop poli over hoe sterk en mooi de band is tussen mij en mijn zoon. Ondanks de moeizame start die we hebben gehad.
Wat goed om te horen dat het goed is gekomen. En ik ben ook benieuwd of de POP-poli iets voor mij kan betekenen. Hoe vaak moet je daar dan heen? Helaas ben ik zelf in de ziektewet beland met een prenatale depressie. Wij hebben echt alles voor elkaar. Spaargeld, huisje, vaste contracten en ruimte, maar mentaal gaat het helemaal bij mij mis. Ik ben onwijs onzeker geworden en heb enorme angst, die ik niet onder controle krijg. Inmiddels ben ik met een psycholoog in gesprek en daarbij komt duidelijk naar voren dat ik 'nieuwe situaties' onwijs beangstigend vindt, als mijn vorige situatie goed 'was'. Over 3 weken kan ik bij de POP-poli terecht. Ik vind mijn nieuwe levenssituatie zo éng. Alsof er zomaar een 'baby' even in ons leven komt, terwijl het ons eigen kindje is. Maar dit kan ik mij dan weer niet voorstellen.. Mijn man heeft dan ook beloofd enorm te gaan helpen en mij te ontlasten als ik mentaal het niet aankan de eerste tijd. Ik wil gewoon weten wat 'moedergevoel' is. Het voelt zo niet voorspelbaar allemaal.... Ik voel me onwijs ongelukkig en ben bang dat ik dat ook met een kindje ga voelen... Alsof je spijt kan hebben van een kind? Terwijl ik mezelf niet kinderloos door het leven zie gaan ... Ik ben echt niet gemaakt voor de zwangerschap merk ik wel. Waar iedereen vrolijk is, verstop ik mezelf liever nog 6 maanden tot het er is... En misschien wel langer! Gelukkig praat ik er wel veel over, maar elke ochtend gebeurt hetzelfde riedeltje.. Overigens twijfelt niemand eraan of ik een goede moeder kan zijn... Inclusief de psycholoog niet.
Ik had ook weinig met baby's. Nog steeds. Ze zijn allemaal niet de knapste (al denken ouders vaak anders) op een enkeling na, ze huilen, poepen, drinken en slapen. Meer doen ze niet. Ik heb altijd al geroepen dat het pas na een half jaar, als ze echt wat kunnen, pas leuk wordt. De zwangerschap hoorde erbij, maar ik vond het vooral ongemakkelijk dat ik veel moe was en die buik in de weg zat. Maar toen was daar mijn dochter. Eindelijk. En alles was het waard. Wat een fantastisch wezentje. Regelmatig zit ik met mijn handen in het haar omdat ik niet weet hoe ik het aan moet pakken. Ik heb een kind dat het moeilijk vindt om zelf in slaap te vallen. Dat ging pas na 2 jaar beter. En ze hangt tijdens ontwikkelingssprongetjes enorm aan mij. Maar het is de liefste, leukste peuterpuber die ik mij kan wensen. Al sinds ze een baby was. Iedere week a 2 weken leren ze weer wat nieuws. Het gaat allemaal heel snel, maar dat houd het leuk en levendig. Ze gaf al heel snel bewust een lachje naar ons. Tikte mee op het ritme van de muziek toen ze 3 weken oud was. Het zijn de kleine dingen die je helemaal verliefd laten worden op dat kleine, afhankelijke wezentje. (en aangezien ik het niet mooier wil maken dan het is: Mocht dit niet gebeuren, dan moet je ook meteen aan de bel trekken bij je verloskundige, kraamzorg of CB. Een depressie is niet ongebruikelijk. Je hormonen gieren nog steeds door je lichaam na de bevalling en dat moet allemaal een plek krijgen. Soms slaat dat de verkeerde kant op en raak je in depressie. Er zijn ook veel minder mooie kanten aan het moederschap, maar die wegen in mijn ogen niet op tegen de mooie kanten)
Wat fijn dat je wel al hebt kunnen spreken met iemand, maar jammer dat het zo lang duurt voor je op de POP-poli terecht kunt. Wel heel goed dat je naar jezelf luistert en jezelf hebt ziekgemeld, want als je te lang doorloopt kan het helemaal mis gaan. Hier gaat het met ups en downs. Waar ik de afgelopen 2 weken alles weer iets positiever inzag had ik gisteren weer even een 'waar-zijn-we-aan-begonnen-moment'. Maar ik kan het gelukkig nog wel relativeren dat mensen aangeven nooit meer zonder kinderen te willen en dat je er zo veel voor terug krijgt. Ik kan het me nu nog niet voorstellen maar dat komt hopelijk vanzelf. Het wordt wel steeds minder gelukkig, ik hoop oprecht dat dat bij jou ook het geval is als je hem/haar lekker voelt draaien in je buik dalijk! Ik ben ook echt absoluut niet gemaakt voor een zwangerschap, vooral mentaal niet. Ik zie teveel beren op de weg, ben bang voor alles dat fout kan gaan en vind het vooral heeeeeeel lang duren haha. Maar uiteindelijk hoor ik van iedereen dat het het 100% waard is geweest dus daar probeer ik me aan vast te houden. Hou je sterk meid, ventileer hier af en toe en laat jezelf bemoedigend toespreken door de moeders die hetzelfde hebben gevoeld maar zich dat nu niet meer voor kunnen stellen omdat hun kinderen hun hele leven zijn geworden! ♥ En dan hopelijk over een paar weken vertel ik je gewoon hetzelfde!