Ik kan nu al niet wachten tot dat het 2 jaar is haha... Maar ben blij dat meer 'moeders' zo in het begin er in gestaan hebben. Er wordt altijd maar een beeld geschetst dat een baby ook een fantastische tijd is. Dat zou misschien wel zo zijn, als het eenmaal je eigen kind is? Maar daar zou ik moeten ingroeien. Ik geloof dat nog niet zo zeer? Ik heb dat helaas niet van nature in mij om een baby leuk te vinden... Vaak vind ik veel kinderen al irritant of smerig. Dan snap ik echt niet dat ouders wat meer doen aan de verzorging van zo'n kindje. Door leuke kleding, mutsjes, kappertje, staartjes/gel etc. Ik kan overigens wel heel goed voor mijn dieren zorgen.. Daar ga ik voor door het vuur. Maar een baby, ik kan me er geen voorstelling bij maken? Geen idee wat ik straks met het kindje moet gaan doen haha. Ik zal het de fles geven, mee gaan wandelen, luier verschonen en laten slapen en hopelijk durf ik straks ook te knuffelen.. Maar ik heb echt zo'n beeld dat je continu 'iets' moet doen met een baby. Stom hè? Ik wou dat ik wat meer kan geloven dat de natuur het je gaat helpen fijn te vinden. Wat zou ik graag nu een jaartje verder willen zijn én aan iedereen mijn excuses willen aanbieden voor al mijn tranen en onzekerheden... Ik hoop zo dat die tijd er komt!
Vanaf wanneer ga je het kindje voelen? Hielp jou dat om wat meer gevoel te krijgen dat het 'jouw' kindje is? Raak je soms ook in paniek door zulke momenten? Knap dat je goed kan relativeren. Daar kan ik nog wel jaloers op zijn haha! Misschien kan ik het straks wat beter door alle hulp die ik krijg. Ik ben enorm eerlijk tegen mensen en zeg ook dat ik niet op een roze wolk zit, maar dat ik de periode eigenlijk heel moeilijk vind. Niet omdat ik 'moederloos' had willen zijn, maar omdat mijn leven zo anders wordt en mij er ineens niet meer klaar voor vindt... Inmiddels kan ik met mijn moeder er ook heel goed over praten. En ik mag in mijn kraamtijd lekker bij hun komen de dagen die ik alleen ben als mijn man moet werken. Geeft ook al een stukje rust. Er zullen vast ook mensen zijn die wat gaan vinden van mij, maar daar heb ik geen boodschap aan. Tot nu toe alleen maar fijne reacties gekregen en een stukje hulp en begrip. Voelt al een stuk minder eenzaam. Overigens weet mijn 'ruime' omgeving nog niets van mijn zwangerschap. Dat ga ik maar volgende week is vertellen.....
Ik begon haar te voelen met 18 weken, maar het besef dat het mijn kindje is dat eraan komt begint heel eerlijk gezegd nu pas. Dat moet groeien, al denk ik dat het pas echt wordt al ze in mijn armen ligt. Het relativeren en af en toe een vlaag van 'liefde voelen' voor haar kwam wel snel na die 18 weken, maar een echt beeld ervan vormen lukt me niet en dat beangstigd mij ook inderdaad en kan heel soms een flinke paniek veroorzaken. Ik kan ze gelukkig goed relativeren omdat ik deze wel eens vaker heb gehad en al heb 'geleerd' hoe ik hiermee om moet gaan. Hopelijk kan jouw psycholoog je hier ook zo goed bij helpen! Het mooie is dus dat je altijd en overal van iedereen hoort 'geniet ervan' en 'het is zo mooi' maar als je gaat aangeven dat je er eigenlijk geen hol aan vindt dat er herkenningsverhalen komen (niet alleen op het forum hoor, maar ook in het echt). Ik heb juist meer mensen gesproken die zwangerschap wel een mooi iets vinden, maar er 90% van de tijd wel klaar mee waren. Wat fijn dat je er wel zo goed met je moeder over kunt praten, ik hoop echt dat dat al helpt. En dat zij jou ook aanbieden om bij hen te komen is helemaal fijn, dat is weer een stukje minder zorg voor je. Al zou het me niets verbazen als je daar ineens helemaal geen zin in hebt in je kraamtijd Ik zou persoonlijk wel je verhaal een beetje afzwakken bij 'vage bekenden'. Wel gewoon eerlijk aangeven dat je niet op een roze wolk zit, maar je diepste negatieve gedachten alleen delen met de mensen die jou beter kennen en die je vertrouwt. Zo voorkom je wel een hoop gezeur en negativiteit die je nu absoluut niet kunt gebruiken, maar dat is natuurlijk helemaal aan jou.
Ik heb 2 katten (ik had er 3, onlangs helaas 1 overleden op de prachtige leeftijd van bijna 17 jaar oud) en je hoort vaak mensen zeggen dat als je zegt dat dat je kinderen zijn, 'wacht maar tot je echt kinderen hebt, dan denk je niet meer zo'. Mijn katten zijn nog steeds mijn kindjes en mijn dochter ook. Ze zijn allemaal onderdeel van het gezin. En een baby is weerloos en neem je overal mee naartoe, maar heeft ook een ritme (dat iedere paar weken verandert *zucht*). Dat betekent dat ze tussendoor ook slapen. Juist de babytijd is makkelijker omdat je kind heel makkelijk overal mee naar toe kan, want hij/zij loopt nog niet weg. De eerste tijd ging ik bijvoorbeeld nog 's avonds naar de fotoclub. Kind in de kinderwagen en lag lekker te slapen. Was ze wakker, dan werd ze gevoed en geknuffeld door mij en volgde ik gewoon de dingen tegelijkertijd waarover uitgelegd werd. Later zijn we overgegaan op een draagdoek/zak omdat we een kinderwagen te lomp vonden (maar is wel weer makkelijk om je boodschappen onderin te leggen) Je past je aan en groeit erin. Je kind heeft vooral jouw nodig (of je vriend/man/vrouw/oppas) en hoeft niet perse elk slaapje in het bedje thuis te doen. Je zult zien dat je heel veel van de dingen die je vooraf in gedachten had laat varen, omdat iets anders veel beter werkt en het jouw leven dus makkelijker maakt. Ritme, reinheid en regelmaat creeer je zelf, maar hoeft niet altijd op dezelfde plek. Dat kan overal. Zie een baby gewoon als een puppy of kitten die wat langzamer opgroeit. Dan is het makkelijker te visualiseren. Die moet je ook zindelijk maken, laten wennen aan mensen, het dagelijkse leven. Een pup leer je slapen in een bench of mandje. Soms eerst op je kamer, soms meteen in de woonkamer/keuken/bijkeuken. Met een kind doe je eigenlijk niks anders. Je neemt de zorg op je en ontwikkelt een band. Achteraf is het makkelijk praten, maar dat is wel hoe de praktijk werkt
Een baby fantastisch? Nou t kost vooral veel energie en gewenning, zeker de eerste tijd en dan zit je dus echt niet altijd op een roze wolk, maar er komt ook zoveel moois voor terug. En sommige hebben gelijk een moedergevoel, bij anderen moet dat groeien. Maar je gaat echt wel van je kindje houden. Ik heb nog 7 weken verlof en dan mag ik weer gaan werken. Sommige kijken me raar aan als ik zeg dat ik er zin in heb om weer aan de slag te gaan. Maar het is echt zo.
Ik ben deze zwangerschap 2 x naar de poli in t zkh geweest en heb een aantal keer iemand thuis gehad voor gesprekken. Zij is voor en na de zwangerschap geweest. Vorige week heb ik t afgerond, omdat zowel zij als ik geen zorgen hebben om een nieuwe depressie. Tuurlijk voel ik me soms depri, maar blijf er niet in hangen. Mijn vriend helpt me ook enorm hoor. Als ik t ff niet zie zitten en hij is op zn werk kan ik altijd bellen/appen en dan helpt hij me er op dat moment doorheen.
Ik heb niet alles gelezen, maar begrijp dat het niet helemaal goed gaat. Wat naar dat je je zo voelt. Wees je ervan bewust dat elke (nieuwe) moeder haar onzekerheden heeft. Ik was 28 toen onze dochter werd geboren. Perfecte zwangerschap en ik kreeg een dochter, wat wil je nog meer? Maar de roze wolk bleek helemaal niet zo roze toen ze er eenmaal was. En waarom niet? Omdat je je afvraagt of je het wel allemaal goed doet. Helaas kunnen die kleintjes dat nog niet vertellen. Binnen een paar maanden ga je wel merken dat je gevoel heel veel zegt. Of je nou al een kind hebt of niet, dit zit gewoon in elke vrouw. Jij weet echt straks wel wat goed is voor je kind en wat hij/zij nodig heeft. Met wat hulp de eerste week van de kraamzorg kom je echt al een heel eind. En als je dan ook nog een lieve partner hebt dan sta je er dus niet alleen voor. Belangrijkste is dat je blijft praten over je gevoel. Tijdens je zwangerschap, maar ook erna. Wees niet bang dat je het niet kan. Want het lukt je echt wel. Onze dochter is nu 3,5 jaar en als ik dan terugkijk naar de afgelopen jaren dan was het in het begin zeker wel heftig, maar het is zo’n lief, grappig en zorgzaam meisje. En daar hebben haar papa en ik wel een groot aandeel in gehad. Elke nieuwe fase is spannend/zwaar/eng, maar bovenal bijzonder, want dit is jullie kind die je mag zien opgroeien. Wij zijn zwanger van onze tweede en dit wordt een jongen. Hier heb ik dan weer mijn onzekerheden over en gevoelens, maar weet je; uiteindelijk weet ik dat dat ook wel goed komt. Als je maar vertrouwt op wie je bent en je eigen gevoel. Ik hoop dat je voldoende hulp krijgt en de donkere wolken in je hoofd wat opklaren. Probeer wat te genieten van deze tijd, al is het maar een aantal momenten per dag. Het is écht waar het mooiste wat er is. En misschien voelt dat nu niet zo en misschien ook niet altijd als hij/zij er is, maar realiseer je dat elke vader en moeder ook maar wat doen. Perfect kan simpelweg gewoon niet. Dikke knuffel!
Ik heb je verhaal iedere keer weer gelezen en elke keer wist ik niet hoe ik mijn verhaal moest zetten. Ten eerste super knap dat je hulp hebt gezocht! Dat geeft alleen al aan dat je echt het allerbeste wilt voor jou en je kind. En jeetje de ha! Wat een lef en onmeelevend. Echt een klacht waard! Wij waren ook ontzettend blij toen we zwanger waren, alles goed voor elkaar en al jaren samen. En dan komt het punt iedereen vertellen. Ik vond het doodeng en had er niet veel behoefte aan. Bang voor reacties wat echt totaal onnodig was. De zwangerschap zelf fluitend doorheen gevlogen en vond het allemaal heerlijk. Wel regelmatig paniek van kunnen we dit wel en wil ik dit ook echt en wat als dit en wat als dat. Je hebt geen controle over wat voor baby je krijgt en je kunt je niet inleven wat je te wachten stond. Het trappelen vond ik heerlijk maar bevallen en daarna een kind hebben? Nou liet mij maar gewoon zwanger zijn hoor. Toen was ze geboren. Ik dacht oké.... En nu? Ik vond haar heel lief en knuffelen was fijn maar een en al liefde en roze wolk? Nee.. Ben ik denk ik ook het type niet voor. En jeetje wat heb ik gehuild. Waarom kon ik niet blij zijn en hele dag lachen. Ze sliep in de kraamweek al uren achter elkaar 's nachts, overdag moesten we haar wakker maken voor voeding, huilen deed ze nooit. Borstvoeding spoot eruit dus niks moeite met opbouwen, dus ja wat had ik nu te klagen? Maar de weken gingen voorbij en toen ze 10 weken was lag ik weer te huilen naast haar. Omdat ik zo trots en gelukkig was. En geloof me dat dat gevoel echt vaak gewisseld is. Tot ik eindelijk ongesteld werd. Toen waren m'n hormonen weer een beetje in balans. Ze is nu een jaar en ik kan nog steeds geen gesprek volgen als zij in de buurt is want kan echt alleen maar naar haar kijken en lachen. Dat gevoel komt echt goed en hoop dat je ook snel mag beginnen met genieten van de zwangerschap. De tijd erna is weer voor dan en ook die komt goed. Stap voor stap kom je er! Je bent al op de goede weg en de eerste stappen heb je al gezet. Heel veel sterkte en toch wil ik je ook veel geluk wensen
Bedankt voor het delen van je verhaal! Bedoel je dat ik onmeelevend over kom, of de dokter? Want dat is echt totaal niet mijn bedoeling om zo over te komen! Ik moet accepteren dat dingen tijd nodig hebben en ik ben helaas zo'n 'zekerheidszoeker'. Inderdaad continu die 'wat als.... vragen'.. Wat erg eigenlijk dat de hormonen zo veel met je doen hè? Ik heb soms momenten dat ik even kan genieten van mijn zwangerschap (wel zelden) en daarna komen al mijn angstgedachtes naar boven en voel ik mij waardeloos. Dan denk ik echt :'waaaar ben ik aan begonnen HELP ME, ik heb het gevoel nog steeds niet ....' Ik moet niet zo'n druk bij mezelf opleggen van de psycholoog, want ik schijn hier heel streng in te zijn. Soms had ik gehoopt dat ik wat simpeler kon denken ... Ik weet dat ik een kindje nooit iets zou aandoen, er altijd voor zal zorgen, het een flesje geef, er leuke dingen mee wil doen en dat ik ga leren het alle liefde te geven. Misschien dat dit in het begin onwennig is? Hoe was dat bij jou? Wanneer begon de liefde wat meer te groeien. Ook hier mag ik van mijn psycholoog geen tijd aan vaststellen. Ik wil het gelijk goed doen, zoals het hoort. En ook dat het gelijk goed voelt! Maar dat gevoel heb ik nog niet. Ik besef nog niet helemaal dat het 'mijn' kindje is straks.. Ik vind dat zo raar. Mijn moeder zegt ook 1000x tegen mij, 'hallo het is de helft van jou en de helft van je man hoor'... en nog denk ik dat het zomaar een 'baby' is? Jemig, waar ik eerst van fantaseerde maakt mij nu een onzeker mens.... En het verschuift zich steeds verder in m'n hoofd... Eerst had ik geen geslachtsvoorkeur.. En nu ben ik in paniek omdat ik mij een meisje kan inbeelden (omdat ik die zelf was) en een jongentje nog niet. Belachelijke angstige gedachtes, heel vermoeiend. En vooral baal ik van mezelf. Aan de andere kant verwachten mensen juist dat het 'goed' komt, omdat ik het mezelf nu zo moeilijk maak haha.
Onwijs bedankt voor de bemoedigende woorden. Ik wil alles graag voor minimaal een 8 doen en hier is geen examen voor gemaakt helaas! Oh 3,5 jaar, fantastische leeftijd! Gefeliciteerd met je zwangerschap! Heb je nu wel meer vertrouwen dat de eerste keer?
Ik bedoel 100% zeker de ha! Absoluut niet jou. Sorry als dat niet helemaal duidelijk overkomt. Ja wanneer kwam die liefde. Ook beetje met ups en downs. Het zijn straks meer momentjes. Zoals het lekker samen in bed liggen en dutje doen. Kleine ligt er 100% tevreden zich van totaal geen kwaad bewust in de wereld. Dat doet even wat met je. Maar ik heb nu ook nog steeds ooit momenten dat ik echt nu even niet haha. Maar zoals met veel dingen groot taboe! Maar gelukkig wordt er steeds opener over gesproken. Ik herken het wel bij mij meiden om mij heen dus je zult echt niet de enige zijn. Er zijn er ook zeker die vanaf dag 1 op een hele grote wolk zitten. Heb ik nooit begrepen. Ben heel benieuwd of dat straks anders als de 2e er is. We weten nu wat we kunnen verwachten en weten al heel veel. Denk dat het wel goed is wat de psycholoog zegt dat je nergens een tijdsdruk op gaat leggen. Ja je leven veranderd absoluut. Wij gingen heel veel uit eten en vaak samen naar het café etc. En ik zag er echt tegenop om dat allemaal te moeten missen. En weet je wat? Ik heb er gewoon geen behoefte aan. Vind het leuk om iets met zijn 2en te doen maar dan wil ik ook terug naar ons mopje. Sommige mensen voelen zich nu eenmaal op en top verliefd. En bij andere is het denk ik houden van en je moet elkaar leren kennen. Net als in een gewone relatie. Die liefde moet ook groeien
Die alles overweldigende liefde die je ziet op tv en films..... die had ik in het begin ook niet! Bij beide kinderen niet.... dat groeit net zoals in een relatie het gevoel ook moet groeien. Toen ze net geboren waren was ik wel trots en vond ze de mooiste kinderen op de wereld maar dat was het.... en nu?? Bij de eerste ook heeeeeeeel erg bang geweest dat het gevoel niet zou komen. Maar ondanks mijn PPD hou ik nu zielsveel van dat jochie. Bij mijn tweede had ik gisteren echt het “goh wat hou ik toch ontzettend veel van jou” moment, hij is nu 3 maanden.
@elliepellie, Thanks! je geeft me moed.. Iedereen zegt dat het goed komt. Ik moet daar maar aan vast blijven houden.. @Hinti je verwoord het heel mooi inderdaad. Ik moet het zien als een nieuwe relatie die ik met iemand aan ga, zonder gelijk het 'wauw' gevoel te moeten voelen. Ik ben nu gewoon veel te veel druk op mezelf aan het leggen. En ik moet leren accepteren dat zoiets groeit....
@Lotte17 Kwam per toeval dit topic tegen en wilde niet zomaar weg klikken. Hoe kom jij erbij dat je geen moedergevoelens hebt? Juist omdat je graag een goede moeder wil zijn en goed voor je baby wil zorgen bewijst maar dat je ze wel hebt! Dat je het eng vindt, dat mag! Het is een hele verantwoordelijkheid en je bent je er goed van bewust. Ook dat bewijst dat je moedergevoelens hebt, je denkt niet van: ach doen we ff. Dwing jezelf niet om de zwangerschap fantastisch te vinden, geloof niet dat je op een roze wolk moet zitten. Zelf had ik bij de 2e geen "roze wolk'' gevoelens. Was dankbaar en blij dat ik zwanger was maar voelde me niet heppydepeppy, geen roze wolk. Had totaal geen zin om te gaan shoppen, geloofde het allemaal wel. Daar heb ik ook commentaar op gehad! Heb daar schijt aan! Na een week of 18 begon ik me wat beter, wat lichter te voelen. Het lag dus voor een deel aan de hormonen. Ook ik had nog nooit een baby verschoond en zelden een baby vastgehouden. Na de geboorte pakte ik mijn eigen baby zonder moeite op, het was eigen en vertrouwd (en tegelijk spannend). Verschonen e.d. leer je van de kraamzorg en je leert het snel genoeg, net als andere dingetjes. Een roze wolk was het zeker niet bij de eerste. Ik was kapot na de bevalling en voelde niet direct een moeder. Dat je mama bent wil niet zeggen dat je alles direct moet weten. Ook jij ontmoet een nieuw persoontje en die ga je elke dag ietsje beter leren kennen. Dat gaat met vallen en opstaan. Besef je ook dat fouten maken mag. Iedereen heeft wel eens een te warm of te koud flesje gegeven, een romper verkeerd om aan gedaan of iets anders onhandigs. Dat geeft niet! Een kind doet vele pogingen om iets te leren, waarom zou je als ouder zijnde ook niet iets in meerdere pogingen mogen leren. Je hoeft niet direct een mama te zijn, je gaat in die rol groeien. Ik heb zeker een jaar moeten wennen aan het ouderschap. Gun jezelf die tijd. De eerste vond ik echt loodzwaar en heb tegen een pnd aangezeten. Gelukkig kon ik goed praten met mijn man en samen (want je doet het niet alleen, vergeet dat niet) zijn we er doorheen gekomen. Nu is mijn oudste 3,5 jaar en de basisschool is al uitgekozen..... inmiddels is haar broertje alweer 1 jaar. Alles komt dus echt goed, zeker weten!
@Emma86 : Bedankt Emma, heel fijn om te lezen dat lang niet iedereen inderdaad de roze wolk heeft. Ik vind mijn zwangerschap inderdaad niet super. Omdat ik gewoon best bang ben voor de grote verandering in mijn leven. Dit betekent inderdaad niet dat het kindje niet welkom is, maar ik besef mij wel heel goed wat er bij komt kijken en ik vind dat allemaal zo eng dat het zich uit in angst. Ook omdat ik nog helemaal geen ervaring heb met kinderen, nooit een baby heb vastgehouden, of überhaupt een leuk gevoel heb gehad bij een baby'tje. Het stelt mij gelukkig wel gerust dat jullie zeggen dat het herkenbaar is, en dat waarschijnlijk je eigen kindje heel anders is.. Maar toch voel ik mezelf een debiel als ware. Ik ben in de zwangerschap een vrij onzeker persoon geworden, terwijl ik eerst wel echt schijt had aan anderen zeg maar. Altijd veel rust in mijn relatie en liet mij de kop niet gek maken in het dagelijks leven. Dit betekent niet dat ik heel zelfverzekerd was, dat zeker niet. Ik heb altijd een faalangst gehad. Je zegt mooi dat ik mijzelf de tijd moet gunnen, ook als het er straks is. Eigenlijk is dat misschien wel mijn grote probleem. Ik wil mezelf dwingen mijn zwangerschap leuk te vinden 'want dat hoort', ik wil vanaf de bevalling een moeder zijn.... en ga zo maar door. Ik vergeet soms ook dat ik het samen doe. Ik kom zelf uit een gezin waardoor ik door omstandigheden alleen door mama ben opgevoed. Ben helaas mijn vader heel jong verloren.. Dit maakt mijn beeld ook anders, terwijl mijn man de liefste is van de wereld en ik zeker weet dat hij zijn verantwoordingen ga nemen. Maar toch is mijn beeld nog een beetje verknipt als ware.... Onwijs bedankt voor je reactie! Het geeft mij weer moed!
Ik wil hier ook gelijk even een update gaan schrijven over hoe het gaat. Ik heb natuurlijk lang om een zwarte wolk geleefd en dat hier ook gedeeld. Dankzij jullie hulp en in mijn directe omgeving heb ik weer moed gekregen. Ik huil niet meer dagelijks en zit ook niet meer depressief alleen maar voor mezelf uit te kijken. We hebben een pretecho gehad, bij 14,5 week en toen wist de vrouw met 99% zekerheid te zeggen dat het een meisje is. Op dat moment was ik aan het huilen van blijdschap omdat ik ineens dacht hoe lief dat wel niet is een meisje. Uiteraard houd ik in mijn achterhoofd dat ik bij de 20 weken echo ook te horen kan krijgen dat het anders is, maar goed ik heb even iets om me op te focussen. Uiteraard ben ik er nog niet. De ochtenden zijn zwaar en krijg ik nog een naar gevoel. Soms ook een gevoel dat ik het niet kan/wil etc. Ik probeer dan weer te relativeren dat ik mij ook geen leven zonder kindje kan voorstellen.. Ik ben nog bang voor het onbekende en had niet verwacht dat mijn zwangerschap voor zoveel onzekerheid zou gaan zorgen bij mezelf. Ik ben mezelf niet en ook nog niet volledig aan het werk. Ik had niet verwacht dat ik mijn nieuwe leven zo spannend zou vinden. Ik ben soms wel jaloers hoor op die meiden die zo zelfverzekerd en stralend overkomen! Maar volgens mij is ook veel schijn... Het positieve is dat ik wel weer wat lichtpuntjes heb momenteel in m'n leven...
Ik schijn ook zelfverzekerd en rustig over te komen (werd mij bij een sollicitatie nog gezegd), maar ondertussen was ik doodzenuwachtig en wist ik niet waar ik het moest zoeken. Het was een masker dat ik op had. Dat mensen zo overkomen, wil niet zeggen dat ze het zo voelen. Ik heb dat behoorlijk getraind als receptioniste. Als ik een slechte dag had, was het zaak om dat niet te laten zien aan klanten, dus ook al voelde ik mij nog zo beroerd, ik lachte netjes en was beleefd. Niemand die het merkte op zo'n moment. Was ik alleen, dan ging het masker af en was ik net een zombie, maar dat zagen al die mensen die langs kwamen niet
Ik had bij mijn dochter een pnd. Heb echt vreselijke tijd achter de rug in haar baby periode. Ze huilde veel en ik voelde me heel slecht. Heb echt moeten vechten voor haar en mezelf. Ik houd heel veel van haar en ze is echt mijn dochter. Ik wilde heel lang geen tweede maar hij is nu bijna drie weken en wat ben ik verliefd en ik heb enorm moeder gevoel, misschien omdat ik al 5.5 jaar moeder ben en weet alles nu voelt en hoe een kindje opgroeit. Wel heb ik wat schuld gevoelens naar mijn dochter toe. Waarom voelde ik me toen niet zo? Vraag ik me nog vaak af.. Als je genoeg mensen om je heen hebt die je steunen en even bepaalde dingen uit handen kunnen nemen komt dat echt goed! Neemt je man na je bevalling ook wat vrij?
Ik had dit ook maar dan vooral mbt mijn relatie. Was als de dood dat onze 'perfecte' relatie naar de knoppen ging door een baby. Niks bleek minder waar want we delen nu juist iets waar we allebei zielsveel van houden. Hierdoor is het eerder vermenigvuldigd dan verdeeld.
@Niveaeh oh wat afschuwelijk die PND, heeft het lang geduurd voordat je echt hersteld was? Mijn man neemt 2 weken verlof om mij te ondersteunen. Dat is ook echt een eis van mij, gezien ik het zo doodeng vind allemaal. Dan doe ik het liever samen, totdat ik wat zelfverzekerder ben geworden.... Wat fijn dat je je minder zorgen maakt nu bij je zoon! Ik ga inderdaad maar een beetje leunen/steunen op de mensen straks die er voor mij zijn... Thanks! @Twinkle81 heel herkenbaar. Had jij dit gevoel dan tijdens de zwangerschap? Doordat ik inderdaad vaak refereer aan die zelfverzekerde moeders, kan ik mij ineens heel klein voelen. Ik probeer steeds meer te redeneren dat het vaak schijn is en dat het voor iedereen ooit de eerste keer is geweest. @Bumpie Oh dat heb ik ook, alsof de baby er dan ineens tussen komt en ik mijn man dan kwijt raak als ware? Mijn man zegt ook dat ik me daar niet druk om moet maken, omdat we juist nog sterker samen worden ...