Na vier valse starten en menig voorweeën was dan eindelijk mijn bevalling begonnen. Het begon eigenlijk vanaf zaterdagmorgen rond kwart over 11, want toen begon ik rood slijm te verliezen. Dit hoefde natuurlijk niks te betekenen, maar we lieten het de verloskundige wel even weten. De dag ervoor had ik al flinke last van nesteldrang en 's avonds hebben hub en ik het nog even gezellig gemaakt, ondr het mom 'misschien geeft dit wel het laatste zetje'. Nou achteraf gezien, bleek dat inderdaad zo te zijn, maar het heeft wel eventjes geduurd. Ik had de zaterdagochtend al wel last van rugpijn, maar het was niet noemenswaardig, want ik had dat al wel vaker gehad. 's Middags rond 3 uur werden ze wel regelmatiger en begonnen ze ook wat zeerder te doen, dus we belden de verloskundige. Die bij ons aangekomen constateerde dat ik één vingertop ontsluiting had en er wel de goeie moed in had dat het begonnen was. Eindelijk! Ik had het mijn moeder inmiddels laten weten dat de verloskundige wel dacht dat het begonnen was en met zo'n anderhalf uur zat zij met m'n stiefvader en jongste zusje in de auto op weg naar ons. 's Avonds beginnen de weeën wel een stuk gemener te worden en ik kon ze op een gegeven moment alleen nog maar opvangen met de vuisten van Michael in mijn rug, want daar zat de ergste pijn, net zoals met Gabriël. Ik dacht dat dit wel eens hard kon gaan, dus we belden de verloskundige weer. (Mijn moeder, stiefpa en zusje waren inmiddels rond 9 uur gearriveerd) De verloskundige kwam rond 10 uur even langs. Nog steeds maar één vingertop ontsluiting! Nou moe.. En die weeën deden al zo'n pijn! Ze adviseerde me om even afgezonderd te gaan zitten, dus ik ben gaan douchen met een tuinstoel en Michael kwam erbij zitten om de weeën bij te houden. Ze werden onder de douche alleen maar gemener en pijnlijker dus na zo'n 40 minuten ben ik er weer onder vandaan gestapt. Toen volgden ze zich alleen maar rapper op en had ik zelfs kleine weeënstormpjes waar maar 15 sec tussen de weeën zaten, ik kreeg niet eens de kans om me aan te kleden! Na veel ge-utter gauw het bed opgeklommen en de weeën bleven regelmatiger en langer en pijnlijker komen. Ik moest me er echt volledig op concentreren, anders kon ik ze niet goed opvangen. We hadden mijn ma, stiefpa en zusje maar gezegd dat ze maar moesten gaan slapen, want dit kon nog wel eens heel lang gaan duren. Op een gegeven moment werden de weeën echt heeeel erg pijnlijk en ving ik ze op door plat op het bed te gaan liggen met opgerolde handdoeken in mijn rug als drukpunt. Sommige weeën duurden zelfs 2-3 minuten lang en dan zat er maar 30 sec tussen aan pauze! Dat deed echt zoooo ontzettend veel pijn dat ik na 10 van dat soort weeën echt zoiets had van: Ik trek het niet meer, Michael, bel die verloskundige! De verloskundige was er om half 2 en constateerde dat ik nog maar 2 vingertoppen ontsluiting had! De moed zonk me diep in de schoenen, want deze pijn kon ik echt niet goed meer opvangen en als dit zo nog uuuuren door moest gaan, dan zou ik eraan onderdoor gaan! Gelukkig verwees ze ons door naar het ziekenhuis voor pijnstilling en een ctg om te kijken of de weeën wel effectief waren. We hadden dus gauw ons spul bij elkaar gepakt en Michael, mijn moeder en ik zijn met een rotgang naar het ziekenhuis gegaan. Ik had het gewoon echt niet meer van de pijn en dat met in mijn achterhoofd gehouden dat ik nog maar 2 vingertoppen ontsluiting had.. Nee, dat zou ik echt niet trekken! Dan maar geen thuisbevalling. Om 2 uur kwamen we aan in het ziekenhuis en werd ik aan de ctg gelegd en na een poosje kwam de dienstdoende gyneacoloog(echt een supermens hadden we!) even kijken en zij constateerde dat ik al 4 cm ontsluiting had! Ik was echt ontzettend verbaasd! Hè? Al die uren geen ontsluiting en nu ineens 4?? Nou, dit betekende dus dat het écht begonnen was en ik werd naar de verloskamers gereden. De gyneacoloog zou mijn vliezen breken om te kijken of het goed doorzette en anders zou ik pijnstilling krijgen. Het was maar goed dat we al in het ziekenhuis waren, want het bleek dat meneer in het vruchtwater had gepoept! Het was 10 over half 3 toen de vliezen werden gebroken en daarna werden de weeën alleen maar feller en pijnlijker en ik was ontzettend blij dat ik Michael en mijn moeder bij me had, want zonder hen was het echt niet gelukt. Na een poosje(ong kwart over 3) kwam de gyneacoloog weer even kijken hoeveel ontsluiting ik had en dat was inmiddels 5-6 cm, dus het schoot op! Maar de weeën waren echt ontzettend gemeen en ik hou nog steeds niet van rugweeën, wat blijven die klote, zeg! Om 4 uur kwam de gyn weer kijken, want ik bleek last te krijgen van persdrang en dat was echt heel erg zwaar. Ik had toen 8-9 cm ontsluiting, dus we waren er bijna! Nog wat gemene en valse weeën daarna volgden, en godallemachtig wat had ik het moeilijk, ik zag zo op tegen dat wanhoopsmoment! En die volgde niet veel later! 10 over 4 kreeg ik echt onwijs veel persdrang die ik eigenlijk niet meer tegen kon houden dat ik het uitschreeuwde, dus de gyn vloog echt letterlijk binnen en gaf al gauw groen licht! Joepie! Ik mocht wat gaan doen! En ik heb toen ook echt alles gegeven met alle kracht en 3 minuten en 4 persweeën(12x persen) later om 4:13 op 20-09-2009, werd ons prachtige mannetje bij mij op m'n buik gelegd! De gyn stond er nog van te kijken waar de kracht vandaan kwam. Ik had het mannetje echt met een rotgang eruit geduwd en ik had me nog zo voorgenomen niet te gaan schreeuwen bij m'n bevalling, maar ik heb toch menigeen schreeuw moeten laten omdat het zo gloeiend veel pijn deed! De andere gyn die erbij was, moest gauw de deur dichtdoen, anders was dat niet zo hoopgevend voor de andere bevallende dames.. Haha. Maar we hadden het eindelijk achter de rug.. Wat had ik me vergist in de bevalling, zeg! Gabriëls bevalling ging zó makkelijk en zo snel dat dit echt afzien was! En wat was ik dankbaar dat Michael en mijn moeder erbij waren. Ze hebben me echt door die bevalling heen gesleept! Maar wat wél een stuk positiever was na de bevalling was dat ik me eigenlijk hartstikke goed voelde in tegenstelling tot Gabriëls bevalling. Toen was ik echt een onwijze vaatdoek die niks kon, niet eens begreep dat je kon douchen na de bevalling! En nu vond ik het echt een zaligheid zelf te kunnen douchen! Alleen de hechtingen zijn wat minder prettig(4), maar dat zijn er altijd nog minder dan met Gabriël(12). Verder voel ik me prima! Ik ben met een hb-gehalte van 7.9 uit het ziekenhuis ontslagen en daar stond ik echt van te kijken. Ons zoontje heet voluit Kyrian Yero Yoël, zijn roepnaam is Kyrian. Hij woog 3190 gram en was 50 cm lang bij de geboorte en het is echt een supertevreden mannetje. We zijn gezegend met onze kinderen! Hier een fotootje van ons prachtige wonder.
so andi, wat een heftige bevalling dan. jammer dat het jou zo tegenviel. gelukkig zeggen ze dat je ook dat met de tijd weer vergeet! fijn dat je man en moeder erbij waren en zij het allemaal iets konden verlichten voor jou. jullie hebben er in ieder geval een schitterend ventje aan over gehouden! nog eens van harte gefelicteerd!
Nou Andi, dat was me wel een bevalling zo te lezen! Zo gemakkelijk als bij Gabriël, zo moeilijk bij Kyrian dus! Gelukkig voelde je je wel meteen zo goed en heeft het na al die valse starten éindelijk doorgezet! Nogmaals van harte gefeliciteerd met jullie knappe manneke
Wow wat een heftige bevalling,Maarwat een prachtig mannetje hebben jullie ervoor gekregen zeg!! Gefeliciteerd!!
Heej meid, dat was idd een heftige bevalling zeg. Maar gelukkig is alles achter de rug nu en kan je lekker genieten van je mannetje Veel geluk met de kleine en ik hoop dat ik nu snel mag volgen.
Das echt een zware bevalling geweest, ppfpfffff... Gelukkig voel je je wel een stuk beter. Nogmaals van harte
Super gefeliciteerd meis! Dus jij hebt ook zo'n k-bevalling achter de rug... Nu lekker genieten vanje mooie menneke!
Gefeliciteerd! Je hebt je verhaal mooi omschreven. Maar het klinkt inderdaad wel heftig hoor. Gelukkig gaat nu alles goed! Geniet ervan!
Dank jullie wel!! Idd Tantan, ook een k-bevalling.. En ik kwam erachter dat onze mannetjes precies hetzelfde wogen bij de geboorte! Het gaat goed hier, Kyrian had vannacht wel een spooknacht, maar ach.. Als je naar dat bekkie kijkt, ben je weer helemaal verliefd. Z'n broer is ook superlief voor hem en da's heerlijk om te zien! Ik heb wel erg last van naweeën, da's wat minder, maar met paracetamol is een hoop te verhelpen
Wat naar, dat het je zo tegenviel. Maar het resultaat mag er zijn! Van harte met deze knappe jongeman!
Wat een plaatje zeg...Ik zat helemaal mee te puffen met je verhaal hahaha. 'gelukkig' moet ik een ks ondergaan dus van weeen heb ik geen last tenzij hij eerder komt. Geniet van je mooie kindje.