Ik had aan het einde van de zwangerschap bij mijn oudste een enorme angst om te bevallen. Ik had continu het gevoel dat onze dochter er niet uit zou kunnen komen. De angst was zo erg dat ik niet kon slapen en echt de laatste weken van mijn verlof continu ermee bezig was. Aangekaart bij de vk en die wuifde het allemaal maar wat weg, kortom niet serieus genomen. uiteindelijk is er een groei echo gemaakt en alles was prima kindje lag normaal op groei etc. Daar nogmaals mijn angst aangegeven maar de gyn had het wat druk dus die wuifde ook alles weg, moesten al rennend naar de echo zaal toe kortom met 41 weken waren s`nachts mijn vliezen gebroken, nou niks niet meer slapen want ja wat kan je verwachten. hele tijd een beetje weeen s`ochtends kwam de vk even kijken voelen deed ze niet i.v.m infectie gevaar. Daarna gingen de weeen door en zo rond de middag kwam ze terug, ging ze even voelen had ik 2cm alleen had ik ook koorts gekregen dus moest ik gelijk naar het ziekenhuis. Daar aangekomen allemaal apparatuur eraan en er moest ook een draadje op het hoofdje worden gezet en dat wilde maar niet, eerst een stagaire die het probeerde en daarna de zuster nog eens een paar keer was echt niet grappig en deed erg veel zeer, uiteindelijk lukte dit ook niet. (daar heb ik wel aan over gehouden dat ik nu nog niet tegen vingers in de buurt van mijn vagina kan) Vervolgens werd ik aan de wee op wekkers gelegd, kreeg infuus met antibiotica erin i.v.m de koorts. De weeen waren echt heftig niet te doen gewoon zo rond einde van de middag had ik 3/4cm dat was zo`n teleurstelling al die pijn voor niks ondertussen continu overgeven. Kreeg op een gegeven moment zo`n spuit tegen de pijn nou die pijn die bleef alleen viel ik dan zo nu en dan weg en dat vond mijn man niet zo grappig, draaien met de ogen enzo. uiteindelijk heb ik 6 uur lang weeen storm gehad werd helemaal gek en kon niet meer. Toen was net besloten om over te gaan tot een keizersnee en kwam er een fanatieke gyn in opleiding me nog ff proberen over te halen, echt kon dat mens wel wat doen, zat inmiddels wel bijna tegen de 5cm aan dus was er bijna volgens haar. Het ging op dat moment zo enorm rommelig, er was dienst wisseling en was ook best onduidelijk wie nou de "leiding" had voor ons in die situatie erg vervelend. maar goed ruggenprik erin en mijn dochter is gehaald met een keizersnee nou en die had er nooit uit gekunt, 4720gram en ook nog eens een sterrenkijkertje. zal er even een foto bij doen die ik er vanavond weer afhaal zie je gelijk hoe ze in de verdrukking heeft gezeten met haar hoofd Verder kan ik niet spreken over een trauma maar wel een slecht begeleiding en voelde me echt aan mijn lot over gelaten, komt ook omdat mijn gevoelens ten opzichte van de bevalling nooit serieus zijn gekomen en omdat mijn gevoelens dus wel klopten. En ik durfde bij mijn 2e dochter niet te bevallen natuurlijk en is uiteindelijk een geplande keizersnee geworden, terwijl ik ook wel nieuwschierig was naar "normaal" te bevallen maar was zo bang dat dat ik dan weer een slechte begeleiding zou krijgen enzo.
@ Bloss, dat is misschien ook meer wat ik bedoelde. De eerste 2 dagen lag ik met katheter plat en kon ik gewoon niet uit bed, hoe graag ik dat ook wilde! Toen ik naar huis kon was ik erg blij. Bij mij is het vooral de combi geweest van de spoedsectio, gevoel dat ik echt met mijn laatste adem bezig was én het lamgzame verloop van herstel geweest. Als ik een vaginale bevalling had gehad was het denk ik heel anders geweest.
Zeker een interessant onderwerp. Ik verwacht dat je minder last hebt van je bevalling als je het gevoel hebt dat je de regie voor zover mogelijk zelf in handen had. En dat het medisch personeel je serieus nam en vertelde wat het ging doen. In spoedsituaties is dat vaak beide niet aan de orde, en ik kan me zo voorstellen dat je daar nog lang last van hebt. Daar kom ik weer eens: ik ben in Zweden bevallen en dat vond ik een geweldige ervaring. Niet de weinige controles en het feit dat ze je zonder aarzelen tot 42 weken laten lopen, maar wel dat je van tevoren allerlei info krijgt over pijnbestrijding. Zelfs acupunctuur was een optie. Ik ging heel relaxed de bevalling in en ben toen ook binnen anderhalf uur na aankomst bevallen. In die tijd stak er ook een anesthesist (vermoed ik) zijn hoofd om de deur om te vragen of hij hier moest zijn voor een ruggenprik. Niet dus, geen pijnbestrijding nodig gehad, maar het weten dat je niet hoeft te smeken om pijnstilling geeft veel rust. En mijn vk was heel rustig en vertelde precies wat ze ging doen, ondanks het feit dat ik nadat ze nog geen vijf minuten i n de kamer was persweeën kreeg en ze geen hulp meer kon oproepen. Dochter geboren na twintig minuten en toen duurde het nog heel lang voordat de placenta loskwam. Toen kreeg ik dus alvast preventief een infuusnaald in mijn pols en kondigde ze aan dat als hij er tien minuten daarna nog niet uit was, ik naar de OK moest. Dat was uiteindelijk niet nodig, maar door dit soort dingen was het een droombevalling. De kraamtijd en maanden daarna waren heel erg naar, maar dat is een ander verhaal.
Dank je voor het opzoeken Bri. Dit komt wel overeen met mijn perceptie. Ik ben wel benieuwd of die onderzoekster dan een definitie heeft gegeven voor 'traumatisch' of alleen aan vrouwen heeft gevraagd of ze het als traumatisch hebben ervaren. Want daar zit dan wel die devaluatie van de term in. Wat de een als traumatisch ervaart is voor de ander juist heel positief. "Een psychotrauma (ook: psychisch trauma) is het psychische letsel dat wordt opgelopen na een afschuwelijke gebeurtenis. Een psychisch trauma komt op wanneer de normale verwerking (verdediging) niet meer helpt, en handelen niet meer lijkt te baten. Een traumatische reactie bestaat uit hyperactivering, dwangmatige herbeleving (het opnieuw beleven van de traumatische ervaring), dissociatie, verdringing, angstreacties en vervlakking (verandering bewustzijnstoestand, vertekende beleving van de werkelijkheid en veranderd toekomstbesef)."
Nou dat platliggen vond ik niet traumatisch, dat vond ik gewoon rot omdat ik graag de kleine wilde verzorgen. Wat ik wél traumatisch (traumatisch, traumatisch... Erg klote bedoel ik) vond was: - 3 dagen weeen, geen slaap - na vanaf 6 uur 's ochtends in het ziekenhuis te zijn geweest om 5 uur 9 cm ontsluiting hebben en persweeen maar niet mogen persen - Om 7 uur een echo waaruit bleek dat mijn mannetje een sterrekijker was en toen een spoedsectio waarbij ik een ruggeprik kreeg die te hoog werd gezet waardoor ik geen lucht kreeg en dacht dat ik doodging. (Astma dus die combi was echt lekker!) Vooral het laatste, een toch wel doodgaan-ervaring vond ik traumatisch ja.
Sorry meis, ik had het al weggehaald uit mijn post. Wil op geen enkele manier jouw ervaring of gevoel verminderen, en dat deed ik waarschijnlijk wel door jouw post aan te halen.
Dat kan best, dat het een zelf gerapporteerde traumatische ervaring was. Maar dat bij ongeveer 1-2% (afhankelijk van de bron) van de vrouwen een PTSS wordt geconstateerd naar aanleiding van de bevalling vind ik toch ook echt bij meerdere bronnen. Dat doet mij toch vermoeden dat het wel degelijk een serieus probleem is... En dan nog. Of je een PTSS krijgt heeft niet alleen te maken met wat je meemaakt; veel meer met hoe je het ervaren hebt en hoe je het hebt kunnen verwerken. En dat hangt ook weer samen met je voorgeschiedenis, psychische gesteldheid en je sociale vangnet. Een relatief probleemloze bevalling kan dan toch tot een PTSS leiden, en bij een bevalling die echt kantjeboord is geweest (of soms zelfs heeft geleid tot de dood van de baby) hoeft dat helemaal niet zo te gaan. Ik ken zelf één vrouw die is gediagnosticeerd met PTSS. Niet vanwege haar bevalling op zichzelf, maar vanwege een reeks voorvallen in de kraamtijd. Wat haar is gebeurd zou bij de meeste mensen helemaal niet tot PTSS leiden, maar bij haar, met haar bagage en achtergrond, was dat wel zo.
Nee nee, zo bedoelde ik het niet. Maar voor mij was de combi van alles vooral ingrijpend te noemen. Niet die katheter in, dat was een stukje er van.
Ondanks een redelijk lage pijngrens heb ik dit niet zo ervaren, beide keren. Ik denk dat het deels (< over dit woordje vooral niet heen lezen) te maken heeft hoe je er van tevoren in staat. Ik ben nooit bang geweest om te bevallen, nu weer niet. En het schijnt ook zo te zijn dat wanneer je geen bevallingsangst hebt de bevalling ook veel soepeler verloopt. Tuurlijk deed het ontzettend pijn maar dat deden wel meer dingen.
Vind dit wel een interessant stuk eigenlijk. Tot dat ik mijn oudste kreeg leefde ik (normaal wel wat moeilijke dingen maar het lukte) na mij trauma bevalling... Is er bij mij pas bps vast gesteld. En als ik dit dan leest vallen er puzzels stukjes op zijn plaats.... Mijn jeugd en alle problemen kwamen samen na mijn bevalling. Voor mijn bevalling had ik wel wat problemen maar ze waren te hanteren en het ging prima na mijn eerste bevalling leek het als ik of ik 100 procent anders in het leven ging staan. Mijn trauma is ruggenprik verkeerd in paniek onder narcose ( dacht dat ik stikte ruggenprik viel te hoog uit en dat is echt heel eng om mee te maken. Na mijn bevalling had ik heeeeeeeeeeel veel behoefde om hier over te praten maar niemand die luisterde...... En ga zo maar door .... Uit eindelijk opnamen. Mijn tweede bevalling. Tot het moment van bevallen ging het wel. Ik stapte het ziekenhuis in om in geleid te worden en direct ben ik veranderd in een redelijk zelf verzekerde vrouw in een hoop zenuwen angst en paniek. Vertelde ook steeds ik ben me zelf niet.... Heb leuke familie leden die ook leuk reageerde:x:x:x:x NOT. Ga niet verder anders raak ik weer van streek.
(heb alleen de openingspost gelezen) Vreemd genoeg kon ik me voordat ik bevallen was heel goed voorstellen dat mensen een trauma aan een bevalling maar nu ik het gehad heb (knip, 2 maten vacuümpomp, ademtekort bij de baby en weeënstormen) eigenlijk helemaal niet meer en ik zou het zo weer doen. Maar het ligt denk ik aan zoveel omstandigheden, ik heb echt het gevoel dat ik gewoon geluk heb gehad dat ik het zo ervaren heb.
Alsof ik t zelf geschreven heb wat een afschuwelijke ervaring he roxyroxx? Dat je eerst nog denkt fijn samen papa en mama te worden en dat je dan 'ineens' elkaar aankijkt met de tranen in je ogen, hetzelfde denkt, maar het niet durft uit te spreken. Ik herken ook wat je schrijft over een geplande ks. En toch....en toch...lijkt het me zo mooi om echt te bevallen. Is dat dan voor ons niet weggelegd? Kunnen we niet gewoon een garantie krijgen op een gemiddelde bevalling? En weet je, ik zou twee dagen weeenstormen zo weer overdoen. Maar die sectio met een erg groot risico dat ik daarbij zou overlijden, dat is voor mij echt de reden dat ik nu nog een drukkend gevoel op mijn borst krijg als ik er aan terug denk. Ik zal het zorgelijke gezicht van de gyn ook nooit vergeten, die keek alsof ik al dood was Ik weet nog dat we op de ambulance zaten te wachten (moest naar t amc vanuit mijn eigen ziekenhuis) en dat ik zo bang was dat ik mijn kindje nooit zou zien. En toen ik op de OK hem had gezien was ik zo blij dat ik niet dood was gegaan zonder hem gezien te hebben. De essentie van mijn, toch wel trauma te noemen, ligt hem in het overgaan van bevallen en nieuw leven te schenken naar overleven en hopen niet dood te gaan.
Mijn stiefmoeder heeft nooit een 2e kindje gewild door een horror bevalling die ze van m'n broertje heeft gehad, dus ik kan me wel voorstellen dat mensen dat zo ervaren. Ik hoop dat de ervaring voor mij anders is.
Precies.... Voor mij was de blik van mijn man + mijn eigen gevoel dood te gaan zo erg! Ook wat jij beschrijft dat je hoopte je kindje te zien, ik kan het me nog zo goed herinneren.... Ik denk dat jij het heel goed beschrijft. Je gaat de bevalling in (ik had niet echt angst eigenlijk) en denkt van dat gaan we doen! Uiteindelijk lig je half dood op een ok en is je enige wens overleven om je kindje te zien.
Hier ook een traumatische ervaring. Alles ging zoals het niet moest ! Inleiden werkte niet, meerdere keren gel ingebracht gekregen en er gebeurde niks, alleen maar ontzettend veel pijn !. Na 2 dagen had ik dan toch een kleine 4 cm. Water werd gebroken en ik kreeg een ruggeprik, die naar de 3e x pas zat. Ik was kapot, zo moe na 2 dagen bijna geen oog dicht te hebben gedaan! Weeenopwekkers hielpen ook niets en meisje wilde niet indalen omdat ze klem zat omdat mijn ene bekken groter is dan het andere. Uiteindelijk is het een keizersnede geworden. Lig ik op de ok komt er een spoedgeval tussen (was op zaterdag dus weinig chirurgen aanwezig op die dag) waardoor ik "even" moest wachten. Uiteindelijk 2 uur op de ok tafel gelegen toen mijn dochter gehaald werd. Dochter was er en werd even bij mij gelegd, prachtig natuurlijk. Dochter ging met manlief mee en ondertussen waren ze mij aan het hechten. Ik heb zoveel pijn gehad!! Verdoving werkte niet goed waardoor ik heel erg veel gevoeld heb. Na 1.5 uur op de ic kon ik eindelijk mijn dochter echt in mijn armen nemen. Nee, ik heb het echt moeten verwerken. Bij een eventuele 2e gelijk een ks en ik hoop dat ook de mooie kant te mogen zien.
Vond de bevalling intens maar zeker geen traumatische ervaring. En zoals in het artikel staat een ptss dat is niet niks. Wat anders dan ik moest schakelen omdat ik in het ziekenhuis moest bevallen in plaats van thuis of ingeknipt worden etc. Maar ik zou het niet elke dag willen doen
Ik had hele makkelijke en goede bevallingen, vooralsnog denk ik er niet graag aan terug. Ik kan me niet voorstellen hoe sommige vrouwen zich moeten voelen na zoeen horror bevalling.
Ik kan het me goed voorstellen ja. Vriendin van me wil geen kindje meer, ze durft echt niet meer. Zelf ook redelijk veel pech gehad, bevalling ging goed maar verkeerde ligging dus van binnen en buiten gescheurd. Daarnaast veel bloed verloren, en dat is wat mijn moeder en man bijstaat, ze zien me zo leeg stromen terwijl ik wegzak. Met spoed naar ok, pas na 3 uur weer op kamer, waar ik telkens weg bleef zakken, toen toch maar bloedtransfusie. De volgende dag begint mn man ineens te huilen, was erg bang geweest dat ik niet meer terug zou komen. Voor mij niet per see traumatisch, maar meer voor hen. Voor mij begon de ellende daarna pas. (Bv lukte niet, teveel pijn, heb 7 weken niet kunnen zitten, kon mn kindje niet tillen, in bad doen ed) Heb nog steeds dagelijks pijn. Toch wil ik graag een 2e kindje, maar weet niet goed of ik wel durf...