Mijn eerste bevalling was veel zwaarder dan de tweede, maar ik vond de tweede traumatischer. De eerste was op zich redelijk volgens het boekje. Ontsluiting duurde 6 uur of zo en toen 1,5 uur persen. Erg lang en zwaar. Uiteindelijk knip en vacuümpomp. Maar dat was allemaal redelijk rustig verlopen. Uiteindelijk was het bloedverlies achteraf het ergst, dat was het meest gevaarlijk, maar heb ik ook niet erg meegekregen. De 2de bevalling brak opeens los. Ik had toen al 22 uur gebroken vliezen en we gingen er vanuit dat ik ingeleid moest worden. Tijdens de voorbereidende CTG kreeg ik opeens weeen. Elke 2 minuten een nieuwe. Vreselijk. Toen ik persweeen kreeg had ik nog geen volledige ontsluiting en daar raakte ik van in paniek. Gelukkig ben ik goed begeleid, want ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. De eerste was hoe ik het verwacht had, de tweede overviel me. Na de tweede zei ik nooit meer. Tegelijkertijd zakte dat gevoel na een week al weg. Ik kan me voorstellen dat je zonder goede begeleiding doodsbang zo'n bevalling uitkomt. Je lijf wordt overgenomen door de natuur en dat kan zeer overweldigend zijn. Zeker als je al vervelende ervaringen hebt, zoals seksueel misbruik of dergelijke. Dan ligt een trauma zeker op de loer.
Bijzonder om te lezen. We beleven het inderdaad heel anders. Zo ben ik juist bang voor een volgende zwangerschap/bevalling omdat ik niet het lot wil tarten dit nog eens mee te maken en dan met slechte afloop. Onoverwinnelijk voel ik me niet. Wel voel ik een grote mate van trots jegens mijn lichaam. Beetje dubbel wellicht, maar ik ben mijn lichaam heel dankbaar dat het op het moment dat het echt nodig was, toch zo sterk is gebleken dat ik er doorheen ben gekomen. Mooi om te lezen hoe je laatse sectio is verlopen. Moet een mooie afsluiter geweest zijn. Of komt er nog een vierde? (hoef je uiteraard niet op te antwoorden)
Haha nee hoor, tenzij er een ongelukje gebeurd houden we het bij drie smurfen. Ik zat te denken na de verhalen Teheran gelezen van iedereen die het als heel erg heftig heeft ervaren, dat het misschien ook te maken heeft met hoe je in de basis tegen het leven en gebeurtenissen daarin aankijkt. Ik kan enorm makkelijk loslaten en accepten. Panta rei, alles stroomt en op de meeste dingen kun je toch geen invloed uitoefenen, dus moet je maar proberen zo goed mogelijk om te gaan met wat er op je pad komt. Dus maakte ik me ook weinig zorgen over of ik weer zo ziek zou worden en of ik dat zou overleven (of dat mijn kindje weer schisis zou hebben of heupdysplasie) want dat zijn dingen waar ik geeninvloed op heb, dus is het de zorgen niet waard. Misschien dat als je een bepaald beeld hebt in je hoofd van hoe je bevalling zou moeten gaan en dat gaat niet zo, dat het dan zo heftig wordt. Dus niet zozeer de bevalling zelf maar het verlies van (het gevoel van) controle? Ik had niet eens een bevallingsplan en nooit gedacht dat ik zou kunnen beïnvloeden hoe mijn bevalling ging, je kunt je lijf geen kant op dwingen. Dus voor mij was het dan misschien makkelijker te accepteren dat het zo mis ging.
Oh ik moest nu zo huilen om jouwn stukje, heel herkenbaar, mijn zoontje zag ik nieteens na de bevalling , ik moest naar de intensive care en hij naar het umcg in groningen, ik kreeg alleen een foto van hem, ik heb de hele dag niet geslapen,mdacht dat hij dood was
ik heb niet echt een trauma overgehouden aan mijn eerste bevalling, ik ben blij dat hij snel is gegaan, maar daardoor overviel hij mij wel vreselijk. de pijn die ik gevoelt heb, ik weet niet hoe ik het gedaan heb, maar man man wat een onmenselijke pijn was dat! na de tijd kreeg ik een fluxus, dus met ambu naar het ziekenhuis. het hele stuk dat ze mij van boven hebben gehaald, de ambu rit, ben ik allemaal kwijt. weet sommige kleine dingetjes nog vaag maar verder is dat een zwart gat. ik zag al op tegen de bevalling, maar nu weerhoud het mij er zelfs van om ooit een 2de te krijgen. wij zouden graag in de toekomst nog een kindje willen, maar als ik hier allemaal aan terug denk... belachelijk eigenlijk, een bevalling is maar zo'n klein iets in vergelijking met wat je er allemaal voor terug krijgt. maar toch, zou het niet graag over willen doen.
Hier ook geen last van gelukkig. De eerste ging zo makkelijk, de tweede helaas een geplande keizersnede maar dat is me ook heel erg meegevallen. Al vond ik het gewoon bevallen toch wel veel specialer!
En toch stond ik er voor de bevalling ook zo in. Mijn gedachte was precies zoals jij het omschrijft; ik heb geen invloed op hoe de bevalling zal gaan, dus zal ik in het moment gewoon ondergaan wat er zal gaan gebeuren. We zien het wel en ik laat het over mij heen komen, waren gevleugelde uitspraken de laatste weken van de zwangerschap en ook had ik geen bevallingsplan. Wat er bij mij wellicht mee te maken heeft gehad, hoe ik het ervaren heb, is dat mijn ouders en mijn zwager naar het ziekenhuis waren gekomen. Mijn zwager was notabene bijna thuis (moest van utrecht naar Leeuwarden) en is in Joure weer omgekeerd richting Amsterdam. Toen ik doorhad dat men mij nog wilde zien voor de operatie, omdat de kans groot was dat het verkeerd zou aflopen, toen is er in mijn hoofd iets veranderd, denk ik... Verder denk ik in het leven nog steeds zo over dingen als jij ook doet. Ik ben in augustus mijn baan kwijt en men verwacht dat ik daar enorm over in de stress zit. Nee. Ik heb er niks aan als ik daar over in de stress ga zitten, dus doe ik dat ook niet. Ik vraag me af of we er ooit achter zullen komen waarom men soortgelijke gebeurtenissen heel anders ervaart. Misschien is het wel juist een heel chemisch proces dat te maken heeft met hoeveel adrenaline, cortisol e.d. een lichaam in bepaalde situaties aanmaakt. Het ene lichaam is het andere niet natuurlijk. Wellicht leuk voor een andere promovendus. Maar ik ben blij voor jou dat je je bevalling(en) op emotioneel vlak zo hebt ervaren. En dat je er op die manier geen litteken aan hebt overgehouden
Geen trauma overgehouden aan de bevalling. Als ik eenzelfde bevalling nog een keer over zou moeten doen dan zou ik daar geen problemen mee hebben. Het probleem is dat een bevalling onvoorspelbaar is. Een vriendin van mij vond haar 2e bevalling die veel sneller ging dan de eerste 'traumatisch' door de pijn en de snelheid. Het is denk ik hoe je het beleefd en de overige factoren (bv. ligging van het kindje) daar heb je geen invloed op.
Wat ontzettend naar toch dat deze ervaringen voor sommige vrouwen zo vreselijk kunnen zijn. Zelf heb ik prima bevallingen en vind ik bevallen het leukste gedeelte vsn de zwangerschap. Hopelijk gaat het bij de,derde ook zo. Mijn zus heeft door een traumatische zwangerschap en bevalling het nooit meer aangedurfd aan een tweede kind te beginnen. Als het alleen de bevalling was geweest had ze het misschien gedurfd maar ook haar zwangerschap was erg moeilijk (psychisch)
Ik vond mijn bevalling een Hel met veel angst, wil heel graag een 2de kindje maar ben mega bang voor de bevalling. Ik heb er ook wel degelijk last van gehad geestelijk en stiekem nog wel. maar er over praten is lastig mensen die zeggen al snel tis toch goed afgelopen allemaal.
Dit vind ik heel vervelend voor je. Ik vind dat daar meer oog voor zou moeten zijn. Iedereen ervaart dingen anders en je zou de ruimte moeten krijgen om je emoties kwijt te kunnen. Misschien nog eens contact zoeken met je vk?
Ik vond mijn bevalling achteraf een zeer mooi, bijzonder en magisch moment waatr ik met een goed gevoel naar terugkijk. Bij mijn eerste kreeg ik ruggeprik en heb helemaal geen pijn gevoeld, bij tweede wel. Ikdacht dat ik zou sterven van de pijn en heb na de bevalling een uur lang heftg zitten shaken maar ondanks dat allemaal zou ik het zo over kunnen/willen doen.
hier ook precies zo. de eerste als traumatisch ervaren en de 2e ging zo relaxed en voorspoedig dat ik er op die manier nog 10 uit kan persen als het moest. moet wel zeggen dat ik erg tegen de 2e bevalling heb opgezien, juist vanwege de moeizame eerste keer, maar het heeft me niet weerhouden om opnieuw zwanger te raken. Ik denk dat ik dat trauma van de 1e door de relaxte 2e bevalling een beetje een plek kan geven en het los kan laten. @Dobbel: wat mij wel geholpen heeft om wat minder tegen de 2e bevalling op te zien is idd een gesprek met een gyn of vk en alles op papier zetten waardoor je de bevalling als traumatisch hebt ervaren en hoe je het bij de 2e anders wilt hebben (geboorteplan)
Ik vond mijn bevalling ook echt traumatisch. Denk er noh vaak aan en ik vind het belachelijk geregeld door de natuur maar dat terzijde. Ik ga nooit meer bevallen. Echt nooit meer. Word al panisch bij de gedachte bbrr
Ik ook trauma na zwangerschap (hellp) spoed ks en vroeggeboorte. Emdr therapie heeft mij hier vanaf geholpen... Bij mij is er ook niet zomaar eventjes een diagnose gesteld....
Hier dus iemand met ptss door de zwangerschap, bevalling en kraamtijd. Ben door een hel gegaan, maar nu weer redelijk de oude. Wat ik erg vind is dat mensen twijfelen aan de gestelde diagnose. Je mag je niet zo voelen want je hebt een kind gekregen en hoort blij te zijn. Het onbegrip is killing. Ik vind het fijn dat het nu in de media is en dat er meer onderzoek naar gedaan wordt. Het is heel heftig om te krijgen ook al is het begrijpelijk in mijn geval, maar een beetje begrip zou erg fijn zijn.
Hier bij 2 kindjes simpele en hele snelle bevallingen. totaal duurde het maar een uurtje, eerste kwartier onregelmatige weeën, 2e kwartier regelmatige weeën en gelijk 9-10 cm ontsluiting waardoor ik gelijk kon beginnen. Binnen half uurtje waren de kindjes er. godzijdank erg makkelijke thuisbevallingen zonder complicaties . Je kan het wel een droombevalling noemen! Bij mijn 3e kindje moest ik ingeleid worden in het ziekenhuis vanwege gezondheidsrisico's, dus weeënopwekkers die moesten aanslaan. Na 2 uurtjes was het zover en had ik 9 cm ontsluiting en kon beginnen, hij was bij 2e keer persen geboren.