Ik ben nu 9 wk zwanger en had in mei een mk. Ik kan nu moeilijker genieten (logisch zegt iedereen), ben moe, sjaggerijnig, niet van de bank weg te slaan (als ik eenmaal bezig ben is er niets aan de hand), heb geen zin in knuffelen of klef gedoe met mijn man, vind mijn hond een veel te harig beest, kortom ik ben enórm aan het zeuren . Soms voel ik dat het echt te maken heeft met de mk, dat ik nog niet blij kan zijn met de zs, maar ik zit ook een beetje in de slachtofferrol soms . Ik voel me gewoon blegh, niet zo blij. Ik slik ook antidepressiva, ben onder controle en de artsen zeggen dat de werking wel wat minder kan zijn van de medicijnen door de hormonen. Maar toch wil ik liever niet omhoog zolang het niet héél erg is (en dat is het niet, het is alleen wat zwaarder). Ik ben nu twee keer op gesprek geweest en ze vonden me goed genoeg. En ik zelf ook hoor, ik huil bijv helemaal niet, het is meer een heel erg suf gevoel en "laat me met rust". meer hormonaal denk ik... Toch vind het moeilijk om met mezelf en mijn gevoelens om te gaan omdat ik niet weet of ik me nou aanstel of niet. Herkent iemand dit?
Ik ben niet bekend met antidepressiva, maar ik herken de gevoelens wel. Niet iedere dag, maar er zijn dagen dat ik met een chaggie hoofd uit bed stap en er ook zo weer terug in stap. Ik denk dat het er bij hoort. Je bent onder controle, ze zeggen dat het goed met je gaat. Probeer het te accepteren, ik denk dat je het jezelf dan makkelijker maakt. Dus zeg tegen je man dat je nu niet veel behoefte hebt aan lichamelijk contact en vraag of hij de hond op zich neemt. Aanstellen doe je zeker niet, je mag deze gevoelens zeker hebben. Het hoort er bij, en de eerste drie maanden voel je je ook niet zo fit en lekker. Normaal dat je humeur er dan ook onder lijdt.
Wat vervelend dat je je zo voelt! Maar ik denk idd dat iedereen in het eerste trimester zware dagen heeft. Ik ook hoor, ben elke dag, de hele dag misselijk. Doodvermoeiend dus vaak niet vooruit te branden. Je bent goed afgesteld qua meds en over een paar weken heb je hopelijk iets meer energie en ondertussen gewoon over je heen laten komen!
bedankt voor jullie reacties. ja ik ben goed afgesteld kwa medi´s en ik weet ook wanneer het echt daar aan ligt. dan heb ik nóg veel minder energie en huil er veel bij. dat heb ik nu helemaal niet. mijn man doet al veel met de hond gelukkig. toch fijn om nog even jullie mening te horen.
Vervelend voor je maar wel fijn dat je het goed kan onderscheiden, beetje down of depressieve gevoelens. Ik merk ook dat de negatieve gevoelens bij het zwanger zijn horen hoor! Allemaal zo onwerkelijk, eng, spannend en ik kan mijn katten (3) ook minder goed om me heen hebben haha. Inderdaad het gevoel er laten zijn, want dat mag! Dan wordt het in ieder geval niet erger omdat je je wil verzetten er tegen Succes!
ja wat gek zeg. dat je je katten minder goed om je heen kan hebben. nou deze hond kreeg ik gratis bij mijn relatie zeg maar dus ik heb er ook nooit voor gekozen om een hond te nemen. maar heb wel de zorg! was altijd wel een dingetje, maar wordt nu uitvergroot merk ik. vind het wel zielig voor mijn man, hij doet zó zijn best maar ik ben gewoon niet mezelf. hij is er best gevoelig voor merk ik. wil graag dat ik me fijn voel maar dat lijkt haast onhaalbaar
Arme hond die zal het ook wel merken. Wat jij beschrijft had ik ook in het begin. En het leek wel alsof anderen blijer waren met mijn zwangerschap dan ik. Dacht ook echt doe alsjeblieft niet zo blij. Laat me met rust. Janken deed ik ook niet. Trek me nu nog steeds liever terug en sta liever niet in t middenpunt wbt zwangerschap. Vind het ook zooo irritant als mensen zeggen: ja je brnt nu emotioneler zeker... echt niet dus. maar ben wel weer iets meer mezelf gelukkig Bij mij waren het dus gewoon de hormonen.
De onzekerheid kan ook wel zorgen dat je je wat meer down voelt. Al 2 miskramen gehad is niet niks, geen wonder dat je nu niet 100% blij kunt zijn! Ook al heb ik geen miskramen gehad, toch herken ik je gevoe wel. Ik merkte dat ik een week na de eerste echo ook weer onzekerder werd en nu zijn we weer ruim een week verder na de 2e echo en komt de onzkerheid, en daarmee wat down gevoel ook weer. De hormonen zullen daar ook niet bij helpen...
Goed dat je de gevoelend kunt onderscheiden! Dat maakt het toch iets eenvoudiger. De hormomen hadden bij mij een veel grotere impact dan ik had verwacht maar ik voelde ook wel het verschil tussen dit en eerdere depressies. Het bankhangsyndroom kwam bij mij ook echt door de zwangerschap, ik heb er hard tegen gevocht... en er toch niet van gewonnen dus nu geef ik toe aan vermoeidheid. lig om 21.30 op bed en ben elke ochtend voor 6 uur mijn bed uit maar dan voel ik me wel op mijn best! Ook het in jezelf gekeerd zijn is herkenbaar! ik vertel het nu ook maar gewoon iedereen in de buurt...blablabla jaja door de hormonen ben ik zooo in mezelf gekeerd dat ik me soms schuldig voel dat ik jullie allemaal zo buitensluit (voel me niet schuldig trouwens maar iedereen voelt zich er beter door ) Voor Vriendlief was mijn gedrag lastig te bevatten. De angstgevoelens, het in mezelf gekeerde... ik moest ook echt bewust besluiten om regelmatig met hem over de zwangerschap te praten want ik liet het liever. Achteraf hielp het wel natuurlijk omdat hij dan beter begreep wat er door me heen ging Geef het tijd in elk geval.
Haha zo was ik mijn eerste zwangerschap ook! Alles en iedereen moest uit mijn buurt blijven, kon niks verdragen. Had qua huishouden onmogelijke eisen, etc Is idd hormonaal, de een heeft er meer last van dan de ander
@vivv: ja dat heb ik ook ja "laat me met rust" terwijl ik altijd zo´n socio ben. arme hond idd die snapt er niks van waarom zijn "moedertje" ineens niks meer van hem wil weten fijn dat je weer jezelf een beetje bent. hoop dat dat bij mij ook gebeurt (zal wel) @ lauwra; ja dat is ook zo; van onzekerheid word je een beetje down. die dingen hangen wel een beetje samen he. ik heb ook dat ik nu een week na de echo denk "misschien leeft het wel niet meer". dat zijn natuurlijk best heftige dingen @Ddana: o ja dat bankhangen: ik was er niet vanaf te bránden.. nu gaat het iets beter, heb iets meer ritme. hoever ben je nu in je zwangerschap? of heb je al een kindje? gebruikte je ook medi´s? (sorry veel vragen ) ja voor de partner is het ook maar lastig. ik ben normaal heel aanhankelijk en nu helemáál niet. liefst heb ik hem wel in de buurt maar niet té dichtbij. in mezelf gekeerd is het wel een beetje ja, klopt. en ook wat Vivv schreef, dat anderen soms blijer lijken met je zs dan jij... @frummelk: ja, haha zouden mijn eisen ook te hoog zijn in het huisouden zou kunnen. ík vind in ieder geval dat ík gelijk heb uiteraard
Dit is m'n derde zwangerschap maar dit is de eerste keer dat ik ook zo'n enorm pest humeur heb Ik vind het echt zielig voor al m'n mannen want ik snauw echt snel en zou het liefst de hele dag onder een dekentje op de bank hangen. Mijn kat ligt de hele tijd bij me en ik kan het soms gewoon echt niet hebben. Toen ik vanmiddag even op de bank lag ging hij gewoon op me staan, heeft hij nog nooit gedaan Ik zei tegen hem dat hij dat echt niet nog 8 maanden vol moet gaan houden ( alsof hij me snapt )
gek beest haha maar ze voelen het wel meteen he. mijn hond heeft al veel meer stukgemaakt in huis (normaal gebeurt dat sporadisch) omdat ie volgens mij gewoon niet genoeg aandacht krijgt wel van mijn man hoor, maar ík was altijd het meeste thuis dus hij is gewend naar mij toe te komen voor alles. nu doet ie dat niet meer haha. o echt zielig ja. soms komt ie om een knuffel vragen en dan stuur ik m gewoon weg, echt heel erg, maar ik heb gewoon geen ruimte voor hem... (ben ook nooit echt een hondenmens geweest hoor, wel een baby-en kindermens) gelukkig werkt mijn man thuis nu dus kan ie nog naar hem het lijkt me nog lastiger als je nog twee peuters hebt rondlopen
Wat herkenbaar en wat fijn om te horen dat ik niet de enige ben!! 21.30 uur haal ik niet eens. Ik check al uit bij het acht uur journaal. En ik heb ook helemaaaal geen behoefte aan andere mensen (alleen aan een warm bad en vrije dagen hahaha). Ben nu 7.4 weken hoop dat ik snel weer een beetje aanspreekbaar ben. Iemand ervaringen met wanneer ik dat kan verwachten
ik denk en hoop rond de 12 of 16 weken, dan ben je weer "normaal" haha. omdat het HCG hormoon dan uit je lichaam is (dacht ik) en er (meer) progesteron wordt aangemaakt. veel meiden voelen zich blijer en fitter dan. maar ik heb ook vriendinnen die zeggen dat je je de komende 1,5 jaar "niet echt jezelf" zal gaan voelen: 9 mnd zs en de 9 mnd daarna (ivm met borstvoeding, hormonen, slapeloze nachten) ach, maar dat willen we toch ook? deze verandering? de eerste 3 mnd zijn het vervelendst volgens mij. dus sjaggerijnen we nog lekker even door ik heb trouwens een goeie voor als mijn man "klaagt" over mijn humeur; ik heb nu hele volle borsten dat is weer een bron van vertier voor hem haha. dat brengt alles weer keurig in evenwicht hier in huis dat heeft moeder natuur toch maar weer goed geregeld
Herkenbaar! Tijdens de zwangerschap van mijn dochter heb ik mij ook depressief gevoeld, zonder medicatie door heen gekomen. Inmiddels 3 X een miskraam gehad en ben nu erg bang. Donderdag de eerste echo, weet ook niet precies hoe lang ik zwanger ben. Voel me dan steeds zo bang en verdrietig terwijl ik juist wel heel blij ben dat ik zwanger ben! Pf
siepie, beetje late reactie maar hoe was je echo? ik ben nu wat verder en voel me meer ontspannen. geef jezelf wat tijd! xxx