Hier ook zo goed als niets van gemerkt. Ja nu een beetje sprong/verlatingsangst tijdens het inslapen van de jongste. Maar dat is niet een meetpunt voor wel of niet goed hechten.
Hier precies 't zelfde. Ik merk wel verschil als we thuis zijn of ergens anders. Thuis is het mama, mama, mama! Ergens anders kan ik zo weggaan en kijkt dan niet naar mij om. Ligt er wel aan bij wie uiteraard.
of pfieuw gelukkig onze dochter huilt nooit hoor maar als ze een keer huilt of jammert dan is ze echt bij één van ons te troosten.
Iedereen bedankt voor de reactie. Vind het soms zo lastig, je 'moet' echt overal rekening mee houden. Onze dochter is meestal vrolijk. Als ze ons weer ziet dan is ze blij. Ook als ze even bij oma is en ik ga even weg dan is zegt ze mama en kijkt in de richting waar ik verdween. Huilen doet ze dan niet. Vreemde mensen vindt ze op afstand wel interessant, maar dichtbij hoeft meestal niet zo. Maar echt knuffelen doet ze niet. 'S ochtends na het wakker worden doet ze dat wel met haar pop, maar niet met mama. Ik kan op zich wel even naar boven of buiten wanneer ze in de box zit. Ik heb het idee dat ze dan staat te wachten tot ik weer in zicht ben. Ze communiceert ook duidelijk en wij reageren er altijd op. Toen ze nog helemaal mini was, hebben we haar nooit lang laten huilen en altijd geprobeerd in haar behoefte te voorzien. Ik wil haar wel graag een goede basis meegeven.
Ja hier ook, als ik bij de oppas naar binnen stap en ze ziet mij is ze helemaal door het dolle heen, big smilen en dan wil ze ook direct naar mij toe. Zet ik eerst mijn tas weg of doe ik m'n jas uit dan gaat ze jammeren.
ik maak me hier zo vaak zorgen om ,waarschijnlijk omdat de hechting tussen mij en mijn moeder niet goed verlopen is . hier is ze niet echt eenkenning, als ik alleen met haar ben wilt ze continu bij me zijn, als ik uit het zicht ben moet ze heel hard huilen, als ik terug komt kruipt ze direct naar me toe dan knuffelen we en spelen we even samen. Vandaag was ik bij iemand thuis die haar verjaardag vierde, en daar heeft ze er dus helemaal geen last van, dan kijkt ze haar ogen uit en maakt het der niet veel uit als ik weg ben , ze volgt me wel maar gaat niet heel hard huilen, komt af en toe naar me toe gekropen om even bij me te zitten en wilt daarna weer veder spelen. ze gaat niet echt heel erg met vreemde om , maar vind de aandacht wel leuk en soms lacht ze dan naar die gene. Veder vind ze opa en oma en haar tante heel leuk , na mijn bevalling wegens lichamelijke klachten waren opa en oma er ook vaak dus die kent ze heel goed. ik hoop dat ze goed gehecht is of gehecht raakt, want hier hecht ik zelf heel veel waarde aan hihi "
Hier wilt ze ook steeds bij mij zijn knuffelbeer. Ze kan wel even rustig spelen maar als ze dan ziet dat ik op de bank ga zitten komt ze na me toe en wilt ze bij mij op de bank of komt ze bij mij in de buurt spelen. Tijdens het eten koken hangt ze aan mij been maar dat hoor ik vaker En nu sinds een paar dagen begint ze zich aan mij vast te klampen. Als ik dr naar de oppas breng of naar oma moet ze huilen als ik dr neerzet en wilt ze dat ik dr weer oppak en dan klamt ze zich helemaal vast. Als ik dan weg ben is het na een paar minuten wel over. Met het middagslaapje wilt ze tegenwoordig ook eerst een tijdje vast gehouden worden voor dat ze het bedje in gaat anders krijst ze de boel bij elkaar. Is dit normaal gedrag? Wordt er soms erg onzeker door
Ja, volgens mij wel. Ik herken het in ieder geval wel, sinds een tijdje doet ze dat nu ook. Gister kroop ze zelfs naar de wc toe waar ik op zat. Ze wil wel steeds bij mij zijn en in een vreemde omgeving gaat ze wel op onderzoek als ik er bij ben. Ben alleen bang dat ze misschien wat minder gehecht is, omdat ik na de bevalling heel lang fysiek niet de kracht had om mij emotioneel te geven. Troosten en wiegen deed ik, maar in het begin vergat ik gewoon kusjes te geven (heel verdrietig). Het was gewoon een soort lopende band werk voor mij, verschonen, flesje, slapen, verschonen, flesje, slapen. 12 keer op een dag. Omdat mijn herstel lang duurde, was ik gewoon kapot. Ik ben bang dat ze daar wat aan over heeft gehouden.
Dat achterna kruipen na de wc doet ze hier ook haha. Ik denk dat het wel meevalt hoor je was er toch voor dr je heb dr getroost en gewiegd dus dat zit wel goed hoor. Wat Kunnen die kleintjes je toch onzeker maken he!
Ooh gelukkig is er herkenning. De.afgelopen dagen is het hier echt heel erg , ik kan helemaal niets ze klampt zich echt vast aan me. Ze is nu trouwens ff ruim 10 maanden...ik pak haar wel gewoon op als ze naar.me toe komt enz. Vandaag was t zo erg..ze wilde vanaf de tafel naar mij toe maar ik was even wat aan het ophangen en ik zie haar zo 2 de stapjes van de tafel zetten naar mijn richting en boeemmm daar lag ze arm meissie .. ze kan nog helemaal niet lopen ze dacht denk ik even val wel. Groot ei op haar hoofd nu
oudste had wel 2x erge verlatingsangst fase..duurde iets van een week of max 2.. jongste heeft het ook een paar x gehad, maar in mindere mate.. eenkennigheid nooit echt last van gehad maar verder typisch van die kindjes, die als we ergens komen, niet naar me omkijken en hun eigen gangetje gaan...dus naar mijn idee heel goed gehecht hihi
Niet om nieuwsgierig te zijn of je je hele levensverhaal hier te laten doen, maar: is de hechting tussen jou en je moeder niet goed verlopen, of is na verloop van tijd de band met je moeder nooit goed ontwikkeld? Dat zijn namelijk nog wel twee heel verschillende dingen... Voor je eigen kindje hoef je je zo te lezen echt niet druk te maken: dat zit wel goed