Als klein meisje droomde ik van een grote familie. Een opa, een oma, een hoop ooms en tantes. Een leuke aantal neven en nichtjes voor onze kinderen om mee te spelen. Zelf 5 kinderen. Alleen je krijgt nooit wat je wilt. Ook niet met een samengesteld gezin. Mijn ouders scheidde op de leeftijd van 10, mijn partners ouders zijn rond die leeftijd ook gescheidde. Mijn oudste dochter is niet biologisch van mijn man, haar vader en grootouders zijn vanaf het begin niet in beeld. De jongste wel. Mijn moeder woont in het buitenland, zien we niet vaak, zijn moeder is op redelijk jonge leeftijd overleden. Mijn vader is hertrouwd met een rus die niet zo sociaal is waardoor we hem niet zo vaak zien. Zijn vader is ook hertrouwd. We hebben gisteren te horen gekregen dat zijn vader iets in zijn knie heeft wat uitgezaaid is naar zijn longen en rug, wat het is weten ze nog niet maar aangezien zijn conditie zo verslechterd is in een jaar vrezen ze zelf het ergste. Mijn man is geconfronteerd met het feit dat als zijn vader dood gaat zijn vrouw zelfmoord gaat plegen. Vijf kinderen - pfoe. Ik denk niet dat het hem gaat worden! Als ik nu zie hoe druk het word met twee.. misschien dat ik over een jaar of 5-6 mijn mening verander maar nu is het even genoeg. Door de scheiding aan mijn mans kant is daar alle contact verwaterd met alle ooms en tantes.. en hier eigenlijk bijna hetzelfde.. Ik heb geprobeerd dit te verbeteren na jaren in het buitenland wonen, wat tevergeefs is aan sommige kanten. Mijn man heeft geen broers of zussen. Ik heb er twee.. waarvan een de peetoom is van mijn oudste dochter, en de ander nu eindelijk na jaren goed contact is. Ik heb absoluut geen idee hoe we dit gaan aanpakken. Totaal niet. Ik moet mijn man steunen tijdens het process van waarschijnlijk zijn vader verliezen. Mijn oma heeft chronische leukemie, ze zijn nu bezig met leven oprekken.. het is ontzettend moeilijk om haar zo te zien. Dus nu, het gevoel dat je helemaal alleen staat in het leven. Geen vader of moeder aanwezig hoe je het zou willen. Man waarschijnlijk zonder ouders. Ik heb nog een grootouder waarmee het "redelijk" gaat. Alleen zij heeft iets met te zwakke dunne botten waarbij iets te zwaars bukken kan betekenen dat ze nooit meer kan lopen.. en haar man is ook altijd in het buitenland. Misschien dan toch maar die vijf kinderen over een hele hoop jaar! Kan over tien jaar vast wel opnieuw beginnen met een set van twee! Samen staan we sterk.. als onze grond nou iets sterker zou staan dan zouden we steviger staan. Partner werkt hier ook enorm lange dagen en met een nieuw baby die nog niet goed doorslaapt en soms erg ontevreden is, is toch wel een stress factor. Ik ben zo jaloers op de mensen die een groot gezin hebben, maar in alle eerlijkheid.. ik snap niet hoe je het vol houd.. Ik heb mijn handen al vol aan twee!
Hier samen gesteld gezin. M'n vriend had al 3 kids en ik had al 2 kids. Nu ben ik zwanger van kindje van ons samen. De 2 oudsten van m'n vriend wonen bij ons en mijn 2 kids ook. Dus heb elke dag 4 kids en straks over paar maand hebben we er dus nog 1. Het is wel heel druk hoor. Maar ook wel gezellig.
Ik kom ook uit een klein gezin. Ik heb geen ooms en tantes, geen neven en nichten, maar wel een zus. Mijn moeder is overleden en met mijn vader gaat het slecht. Ik woon in het buitenland, dus zie mijn zus en vader niet wekelijks (inmiddels bijna wel door de ziekte van mijn vader). Mijn man komt wel uit een groot gezin, maar ziet de meesten nooit. Wel twee zussen die we regelmatig zien. Mijn zus en zijn zussen hebben allemaal geen kinderen (komen er ook niet meer) en onze dochter zal enig kind blijven. Tsja, dat heb ik me ook ooit anders voorgesteld en ik ben soms best bang dat mijn dochter 'alleen' achter zal blijven, omdat er geen leeftijdgenootjes in de familie zijn...
Wow, dat is niet niks. Maar...wat is je vraag? Of mensen het met vijf kinderen redden? Of gewoon even je hart luchten?
Geen vraag eigenlijk.. Nouja.. Er zijn wel vragen mogelijk.. Zou fijn zijn om wat extra advies te hebben hoe ik mijn partner het beste kan ondersteunen... En te horen hoe mensen het doen met grote gezinnen! Ben soms wel jaloers! Misschien dat wij over een aantal jaar alsnog zeggen van goh misschien is een uitbreiding wel leuk..
Hier geen groot gezin hoor. Maar ik vraag het soms wel aan de grote gezinnen. De grote kinderen helpen de jonge kinderen. Ze hebben allemaal taken. Er is een schema voor het ochtendritueel. En de ouders staan heel vroeg op. Bij gezinnen van 8 of meer kinderen hebben ze 2 koelkasten. (Ja, ik vroeg de raarste vragen) Maar wij hebben ook geen grote familie hoor. Ik heb liever een grote vriendenkring.. Waar je lief en leed meedeelt.
Ik heb zelf ook alleen een zus en moeder. Mijn man heeft wel veel familie maar heb niet zoveel contact met ze. Ik verwacht nu de vierde, heb het druk zat met ze en hoop op een gezellige toekomst samen.
Heel eerlijk... Ik heb een super grote familie... op papier... Spreken doen we elkaar enkel op een begrafenis... Ja het is familie, maar dat is het ook Ik heb veel meer aan mijn vriendenkring als het erop aan komt!
Ik denk dat zoveel kinderen krijgen met als reden de angst om alleen te blijven o.i.d. sowieso niet echt een goed idee is. Is ook niet eerlijk naar die kinderen toe vind ik en bovendien heb je absoluut geen garantie dat ze als volwassenen graag met elkaar optrekken of zelfs nog bij elkaar willen komen. Wij hebben ook een zeer kleine familie maar ik ga niet daarom nog meer kinderen krijgen. Ik vind het best zo....onze zeer naaste vrienden en vriendinnen zijn als familie voor ons, dat betekent voor ons veel meer dan een bloedband. Mijn kinderen groeien ook echt op met de kinderen van mijn goede vriendinnen, ze noemen elkaar zelfs broertje en zusje!