Dag dames, ik heb even advies nodig van jullie. Om het kort te houden, mijn man twijfelt over een kindje. Ik weet nog niet zeker of ik zwanger ben, (NOD is morgen, gisteren wel lichte bloeding gehad, ik hoop dat dat de innesteling was) , maar ik ben er gisteren spontaan over begonnen bij mijn man. Hij zei toen dat hij het eigenlijk helemaal niet wilt. In ieder geval niet nu. Hij zegt nog van zijn leven willen genieten, samen met mij. Samen op reis gaan, leuke dingen doen etc. terwijl dat met een kindje vrijwel niet meer mogelijk is. Ik ben al ruim een jaar van de pil af, in het begin zei hij ook het kindje is welkom, als het komt dan komt het. Nu, na een jaar proberen, twijfelt hij opeens. Ik heb hem gevraagd, wat als ik zwanger ben? Waarop hij zei 'nou ik hoop dat je het niet bent, en voortaan doen we het gewoon met condoom'. We werken beide fulltime, financieel gaat het goed dus voor mij is een kindje 100% welkom. Over een paar dagen weet ik waarschijnlijk of ik zwanger ben of niet. Nu denk ik weer van, wat als ik het wel ben? Ik wil wel dat wij er beide achter staan. Ik hoop dat áls ik zwanger ben hij een beetje bijdraait. Ik hoop op wat advies..
Wat vervelend ineens zo'n reactie! Kan me voorstellen dat dit voor jou niet leuk is. Misschien toch nogmaals met hem om tafel? Geeft hij ook een reden waarom hij het een jaar geleden wel wilde en nu ineens niet meer? Zou wel alles even goed uitpraten want dat half half is ook niet de bedoeling lijkt me en ook niet leuk voor jou!
Toevoeging: Hij zegt nu natuurlijk dat hij nog andere dingen wil doen in zijn leven, maar ik bedoel meer waarom hij een jaar geleden daar nog anders over dacht
Hij heeft er niet echt een reden voor gegeven, hij zei alleen dat hij vroeger (toen we pas begonnen met proberen) niet zo goed nadacht, en dat hij nu vind dat het niet zo'n goede timing is. Als hij het écht niet wilt nu, dan zou ik dat toch wel moeten accepteren, alleen het is afwachten of ik nu zwanger ben of niet, en hoe ik hem dat ga vertellen
Lastige situatie meid. Je geeft aan dat morgen al je NOD is. Je zou vandaag alvast een KV2v5 testje kunnen doen. Als die negatief is, is de kans groot dat je niet zwanger bent. Misschien geeft dat je wat rust? Hoe oud zijn jij en je man als ik vragen mag? M.a.w. is er tijdsdruk?
Wat een lastige situatie! Wat gek dat je vriend ineens zn ommezwaai maakt! Ik zou nog eens goed in gesprek gaan vragen, waarom en goed aangegeven hoe jij hier in staat! Vandaag nog wel getest?
Nog niet getest! Vandaag is mijn NOD, geen druppeltje bloed te bekennen, terwijl het meestal in de ochtend toch wel doorbreekt. Wel de bekende ongi-krampen (met nog heel wat andere symptomen erbij).. Ik denk dat ik nog eventjes wacht, en als het uitblijft op vrijdag of zaterdag testen..
Ik ben 24, man is wat ouder (wordt in december 31) We werken beiden fulltime, financieel gaat het goed dus echt een reden om geen kindje te nemen zie ik niet..
Ik zou gewoon testen dan weet je het ipv nog dagen in onzekerheid te zitten en je af te vragen hoe je het aan je man moet vertellen terwijl dat misschien niey eens nodig is
Ik heb zo'n idee dat hij bang is voor het 'onbekende'.. Zou dat kunnen? Dat hij wel graag wilt, maar blijft uitstellen, want hij wilt eerst nog vanalles en dat kan strax, volgens hem, allemaal niet meer. Als dat het idd is, dan zou ik hem vertellen dat dat niet helemaal waar is, want dingen ondernemen, reizen e.d. kan ook altijd met kiddies!
Idd.. Dan denk ik, als je het echt niet wilde dan kon je toch gewoon voorbehoedsmiddelen gebruiken? Maar dat deed hij niet.. dus dan denk ik toch dat hij het diep van binnen wel wilt. Hij is denk ik gewoon bang voor de veranderingen die er dan gaan komen. In ieder geval, dat wordt een goed gesprek vandaag met hem. En ik zal zo even langs de drogist gaan om 2 testjes te halen.. kan ik vandaag testen en als het moet een paar dagen later nog eens.
Precies ja! Een goed en open gesprek doet wonderen. Mijn vriend was voor mijn zwangerschap ook een beetje huiverig, ondanks dat hij wel een kind wilde. Maar als het eenmaal zover is dan is het gewoon puur wennen voor de papas en valt alles op zijn plaats! Ik ben benieuwd met je tests! Succes! En hou ons op de hoogte
Ik herken je verhaal een beetje... Mijn vriend ging ineens twijfelen toen ik zwanger raakte... Mannen zijn denk ik indd bang voor het onbekende. Ik heb mijn vriend gerustgesteld; ik werk met kinderen en ik weet wat je moet 'inleveren' maar ook wat je er voor terug krijgt. Daarnaast kun je het zelf zo makkelijk en moeilijk maken als je zelf wilt vind ik. Er kan veel doorgaan, naar mijn mening. Ik ben niet zo moeilijk ingesteld en bijna overal is een oplossing voor. en zo niet dan is het indd aanpassen. Mijn vriend was later wel wat rustiger, alles moest even bezinken. We hebben vroeg onze ouders en broers/zussen op de hoogte gebracht. Dit heb ik bewust gedaan zodat ik uiteraard zelf ook kon delen maar ook om mijn vriend te laten zien dat iedereen heel blij zal zijn en dat wellicht ook voor verlichting zou zorgen. Vanaf onze eerste echo met 7 weken was hij om toen hij het hartje zag kloppen! afgelopen maandag onze 2e echo gehad en oh wat rond hij te stralen toen de armpjes en beetjes heen en weer gingen!! Kortom..... mannen moeten even schakelen en even wennen. geef hem even de ruimte als het zo is en blijf eerlijk en open tegen elkaar!!
Dat stelt me een beetje gerust Mijn man is zelf dol op kinderen (houdt superveel van zijn kleine neefjes en nichtjes). Ik hoop dat áls ik zwanger ben, dat zijn gedachtes helemaal veranderen als hij zijn kindje ziet. Voor nu is het nog wachten
Pfff wat heftig. Ik denk wat de meeste mensen hier zeggen dat hij ineens wat huiverig is geworden. Mijn vriend gaf ook aan ik wil nog eerst reizen en samenzijn maar het is niet dat niks meer mogelijk is als je een kind hebt. Ik denk dat mannen omdat ze de hormonen niet gelijk voelen eerst heel rationeel denken. Maar wat heeft het met jou gedaan? Ik zou helemaal kapot zijn van verdriet als mijn vriend ineens zo zou veranderen van mening.
Hallo dames, even een update. Gisteren super misselijk geweest (nu weet ik dus waarom ), lag heel de dag plat op bed. Toch nog even een testje gehaald bij de drogist om de hoek, maar voelde me zo slecht dat ik dacht ik test morgenochtend wel. Ook niet kunnen praten met man omdat ik echt heel de dag misselijk op bed lag. Ik heb dus zojuist getest... en ja hoor knalpositief. Aan de ene kant super blij, dat het eindelijk gelukt is na een jaar.. aan de andere kant een beetje onzeker.. wat zal mijn man hierover zeggen? Heb besloten om het hem maar niet via telefoon/sms te vertellen maar gewoon persoonlijk. Hij is waarschijnlijk rond 8/9 uur 's avonds thuis. Weet nog niet precies hoe ik het ga vertellen vind het best spannend allemaal.. wat zijn reactie zal zijn