Ondanks dat de jongste alweer bijna 4 wordt, ben ik de afgelopen jaren vreselijk veranderd in mijn werk. Ik werk in de gezondheidszorg en sinds de geboorte van de eerste ben ik het lot van anderen steeds maar aan gaan trekken. Dit is erger geworden toen vorig jaar een client is overleden. Ik voel me vreselijk verantwoordelijk voor mijn cliënten en voel me verplicht om tot het uiterste hun bij te staan. Rationeel weet ik dat ik dat niet hoef te doen, maar gevoelsmatig is dat een heel ander verhaal . Zo ook een client waarin het helemaal niet goed gaat met hem. Ik probeer hem weer op het rechte pad te krijgen, voel me verantwoordelijk... Zijn behandelaar denkt daar iets makkelijker over, wat botst met mijn gedachtengang. Daarnaast familieleden die het niet eens zijn met de aanpak. Ik voel me hier dus schuldig over en wil dat het allemaal weer goed gaat. Ga met lood in mijn schoenen naar het werk, bang voor een mail, telefoontje of gesprek waarin er weer van alles van mij wordt verwacht iets te doen of juist te laten. Bang om verkeerde beslissingen te nemen. Ik merk gewoon dat ik deze verantwoordelijkheid niet meer wil en ik gewoon praktisch bezig wil zijn. Niet meer hoeven te voldoen aan de eisen van familie, behandelaren, leidinggevende of zelfs de regering die plannen bedenken om het voor mensen in de zorg moeilijk te maken.... Zo geen idee wat ik hiermee wil, moet zo werken en daar zie ik als tegenop, maar heb het nu wel van me af geschreven.
herkenbaar!!! ik werk ook in de gezondheidszorg en ga met lood in mijn schoenen naar mijn werk. ik ben nu 2 dagen vrij, maar maak me alweer nerveus voor het weekend. pfffttt. al de verantwoordelijkheid! Ik zou graag stoppen met werken. vandaag zat ik te fantaseren om postbode te worden.... ik weet ook niet wat ik met dit gevoel aan moet....
Pfff erg he! Heb al duizenden vacatures voorbij zie komen, maar het is uiteindelijk het salaris en de onzekerheid in de toekomst die me tegenhouden. Heb ook geen idee wat de oplossing zou kunnen zijn. Ga nu richting werk vertrekken, bah. Jij ook sterkte!
Gelukkig heb ik niet zo'n zware verantwoording in mijn werk maar voel me wel altijd verantwoordelijk voor het werk wat ik doe, moet afleveren. Na vanacht weer een slapeloze nacht, met de jongste die niet wilde slapen, veel gemaal over hoe ik alles deze week weer voor elkaar moet boxen is voor ons de kogel door de kerk. Ik stop er mee! Het zal even wennen worden maar ik wil genieten van mijn/ons leven met de kinderen en niet alleen werken en stress hebben. Succes met het nemen van jouw besluit!
*knuffel* Waar ik vaak aan denk: Mensen op hun sterfbed hebben het (meestal) niet over hun carrière of welke spullen ze hadden. Ze hebben het over immateriele dingen. Vrienden, familie, die gezellige momenten, het lachen. Tuurlijk, geld maakt het allemaal wel handiger en er is een zeker inkomen nodig om fijn te kunnen leven. Ik kan niet in je portemonnee kijken. Zeker in deze tijd ga ik niet zomaar zeggen om wat anders te zoeken, of zelf wat te beginnen. Ga voor jezelf bedenken wat mogelijkheden zijn. Wat zou je graag doen? (als je niet zou werken waar je nu werkt). Wat zou je graag doen binnen het bedrijf/organisatie waar je nu werkt? Daarna: Wat is er voor nodig om je doel te bereiken. Cursussen? Meer informatie? Categoriseer het: wat kan ik doen zonder dat het geld kost. (Bijv. online informatie opzoeken, online cursussen/tutorials, infoavonden, vrijwilligerswerk in de sector die je trekt). Wie weet is het voldoende om buiten je werk om andere leuke dingen te doen, zodat je daar je focus op kan leggen en het werk beter kan accepteren? Is minder werken mogelijk bij je organisatie? Hoeveel ga je erop achteruit als je x uur minder zou werken? Is minder werken een oplossing voor je? (Zodat je bijv. meer tijd aan hobby/leuke dingen met kids kan besteden). Kan je nog besparen? (bijv. abonnementen opzeggen, dan maar geen vakantie maar lekker vaak naar het park picnicken etc). Ik heb die stappen ook doorlopen. Dat deed me goed. Ik heb nu het gevoel dat ik een keuze heb. En ik heb de keuze gemaakt om te blijven zitten waar ik nu zit, met het idee dat ik, wanneer de kinderen naar de basisschool of middelbare school gaan, dan weer eens die plannen uit de koelkast haal. Voor nu wil ik mijn aandacht richten op mijn gezin en niet mijn werk. Ik begrijp dat dat bij jouw werk moeilijk is, vanwege de aard van het werk. Dus tja.... kan niet echt goed advies geven over wat je moet doen of welke keuzes je hebt. Maar misschien helpt een "ontwikkelplan" of een persoonlijk doel je. "Waar wil ik zijn over 10 jaar". En schrijf het lekker van je af. Even flink klagen kan soms even wat ademruimte geven. Succes!
@roberta, wat een ontzettend lieve reactie . Tja wat ik het allerliefst wil is om bij mijn kindjes te zijn. Dat is voor nu verantwoording genoeg. Heb er samen met mijn man over gehad en hij vindt dat ik moet kiezen voor een baan die ik leuk vind, want dat komt uiteindelijk ook ten goede aan het gezin. Ik heb 18 april mijn functioneringsgesprek en voor die tijd wil ik eens goed op een rij hebben wat ik wil en wat er binnen de organisatie mogelijk zijn. Ik werk maar 16 uur en daar heb ik al bijna 3 jaar voor gestreden, dus ben bang dat minder echt niet gaat. Toch blijft geld steeds in mijn achterhoofd spelen, maar aan de andere kant denk ik ook vaak wat is nu geluk het extra geld of plezier in het werk en dus een leukere mama/ vrouw. Ik merk dat ik nu ook wat meer voor mezelf kies. Zo ren ik niet meteen naar een client als het even niet goed gaat, maar vertrouw ik op mijn collega's. Uiteindelijk wordt het wel goed opgelost. Ik hou je vragen die je hebt voor ogen, want dat zijn zeker vragen waar ik eens goed over na moet denken! Nogmaals bedankt voor je lieve berichtje!
werk je in de gehandicaptenzorg. Ben je persoonlijk begeleider van een aantal clienten. Misschien kun je een stap terug doen in functie en geen zorgplannen, contacten met behandelaars en familie hebben maar gewoon lekker op dienstjes draaien.
Helaas geen tussenfuncties meer, alles zijn ze aan het wegbezuinigen. Maar als dat zo zou zijn, dan had ik zeker die stap terug gedaan. Ik zou er eigenlijk een moord voor doen om die functie te kunnen bekleden, gewoon even werken met de mensen, zonder idd die werkplannen, netwerk onderhouden en alles moeten registeren en declareren. Maar ga kijken welke mogelijkheden er komen aangezien er ook enkele fusies plaats gaan vinden. Bedankt voor je reactie!
Voor mij niet herkenbaar maar ben zelf ook werkzaam als psychiatrisch verpleegkundige (op een gesloten opname afdeling) en kan me je gevoel voorstellen. Wat bij mij alleen het tegenovergestelde is, is dat ik juist meer afstand kan nemen van mijn werk sinds ik mama ben. Ik kan beter relativeren. Jij werkt als ambulant verpleegkundige? Dat lijk ik uit je verhaal op te maken... dan ben je ook heel verantwoordelijk voor je patient en draag je veel in je eentje en valt qua communicatie tussen iedereen in. Lastig lijkt me dat en vooral heel zwaar... Misschien is het een optie om in een team te gaan werken? Heel anders om in de kliniek te werken maar je draagt wel samen de verantwoordelijkheid en het contact is kortdurend... Patienten komen in crisis binnen (vaak gedwongen) en knappen (in de meeste gevallen) weer snel op en gaan met ontslag..
Ik werk idd ambulant en werk dus heel alleen. De casemanagers worden zo ongeveer allemaal wegbezuinigd, dus wij nemen die taken meer op ons. Ben echt een softie geworden sinds ik kinderen heb en voel me dus ook oververantwoordelijk voor mijn cliënten. Rationeel begrijp ik gelukkig wel dat dat niet kan en moet, maar gevoelsmatig zit ik daarmee niet op 1 lijn, dus steeds weer een intern gevecht tegen mezelf . Ik heb 5 jaar in de kliniek gewerkt, maar wat me daar vooral tegenstaat zijn de nachtdiensten, maar ja ondertussen werk ik nog maar 16 uur dus dat zullen er niet heel veel zijn. Ga in ieder geval wel tijdens mijn functioneringsgesprek aankaarten welke mogelijkheden er zijn om rond te snuffelen op andere afdelingen, zodat ik misschien in de nabije toekomst een plekje kan vinden waar ik meer op mijn plaats ben. Bedankt voor je berichtje
Oei.. ja die nachtdiensten Daarover ben ik ook in gesprek met mijn afdelingsmanager. Het is bijna niet te doen. (ik werk 32 uur en mijn vriend 55uur in de week, onregelmatig). Tot op heden wordt hier zoveel mogelijk rekening mee gehouden. Goed dat je het bespreekbaar maakt. Succes!
Pff ik ben echt niet geboren voor nachtdiensten... Het ritme om in die diensten te komen was een ramp en daarna weer in het gewone ritme. Met jouw 32 uur zul je dan nog vaker nachten draaien. Hoop voor je dat het lukt om je er helemaal buiten te houden! En je vriend 55 uur, dat is echt veel!! hoe houdt hij dat vol?? Succes!
Al jaren werken we beide onregelmatig. Die 55uur van mijn vriend is het minimale aantal uur dat hij werkt per week. Hij is namelijk vaak de hele week van huis, alleen t weekend wel thuis. Ik merk nu, na een jaar, dat het mij zwaar valt.. niet de 32 uur maar wèl de onregelmatigheid die het met zich mee brengt. De ene week 3 diensten de ander 5, of de ene week 6 en de andere week 2 diensten. Er is geen pijl op te trekken. Hoop dat er een oplossing voor komt!
Dat snap ik, er moet wel enige regelmaat zijn zeker met een kleintje! Ik heb hard moeten strijden voor 16 uur werken, want ze vonden een minimum van 24 uur noodzakelijk. Nu met de slechte tijden heb ik uiteindelijk na bijna 3 jaar toch mijn zin gekregen? Hoop voor je dat jij ook wat meer regelmatig kan gaan werken, want dat geeft zoveel rust! En meer dan 55 uur werken, wat voor werk doet hij dan? Succes!
Hij werkt als vrachtwagenschauffeur in het binnen en buitenland. Niet ver hoor maar soms zitten zijn rij-uren er op en kan hij niet meer terug keren naar huis. Fijn dat je het toch voorelkaar hebt weten te krijgen. Bij ons is het ook niet mogelijk om minder dan 28uur te werken op de afdeling, dit om de continuiteit van zorg te waarborgen. Ik snap dat ook wel, je mist zoveel als je weinig werkt.. al is het voor jonge moeders soms niet te doen in dit werkveld!
Ok, dat is idd een beroep met veel uren, en dan ook nog afhankelijk van de rij-uren. Ik snap ook dat de continuïteit er moet zijn, maar ja voor moeders is dit idd wel lastig. Ik heb dan wel het geluk dat ik gewoon mij. Eigen caseload heb en dus mijn afspraken zelf kan maken. Dat is dan weer het voordeel van mijn werk en kan ze dus aanpassen op de schooltijden. Maar ja op dit moment weegt dat niet meer op tegen de nadelen.