Kalm blijven terwijl men in de ambulance de reanimatie set klaar legde voor mijn zoon die was gestikt... in het streekziekenhuis kon men hem niet helpen, dus als de sodemieter met 2 artsen erbij in de ambulance naar het universitair ziekenhuis. Mijn instinct was om kalm te blijven want als ik in paniek zou raken, zou mijn zoon nog meer in paniek raken en dan zou het zeker weten fout aflopen.
Toen de auto waar ik in reed ineens kapotte remmen had op een rondweg, rustig mijn man informeren, op een kruising door rood rijden en daarna op een industrie terrein met de handrem de auto langs de kant zetten. En toen pas in paniek schieten Was mooi om te merken dat je automatisch handelt op zo'n moment.
Mijn kater was kwijt. Ik had een terras met een plat dak eraan vast. Mijn kat was van t plat dak gevallen en zat vast tussen een ander afdak. Zeker 2.5 meter lager. Mijn broer kon er niet aan dus moest ik mijn broer van 80 kilo aan het volle gewicht vast houden zodat hij niet van t dak viel. Soms krijg ik de deksel van een pot er niet eens af
Ik niet maar m'n vriend. Ik was kapot van de bevalling en kon niks meer dus m'n vriend lette op zoontje die een beetje onrustig was. We waren in het ziekenhuis. Ik hoorde heel vaag ''duw nu op die knop" dus ik duw op die knop en de dokters vlogen naar binnen. Had zoontje een epileptische aanval en was aan het stikken. Vriend had hem weer goed gekregen, hij was ineens paars zei hij. Hij heeft samen met het ziekenhuispersoneel zijn leven gered. Waren we beiden aan het slapen zaten we nu misschien niet met ons drietjes. Wel zei ik na het eerste uur dat hij geboren was dat er iets niet juist was. Een paar keer gemeld. Vriend en ziekenhuispersoneel zeiden dat het gewoon ongecontroleerde bewegingen waren maar ik wist gewoon dat dat niet juist was. Maar zoontje deed dat alleen als alleen ik naar hem keek. Zo blij! Want de ontslagpapieren waren klaar. S'ochtends gingen we normaal naar huis vertrekken. Zo blij dat het in die nacht is gebeurd en niet een nacht later! Nu lijkt het alsof het een film was. Heel raar. ----------- Waar ik me nog over verbaas is als ik artikels lees over astronomie. Dan denk ik altijd 'ja duhhhh dat is toch logisch!!!' Zaken die nu worden ontdekt of nu theorieën over uitkomen dacht ik 10 jaar geleden al aan. Zoals de theorie van dat wij in een zwart gat leven. Dat is gewoon de logische verklaring om de big bang te verklaren. Komen ze nu mee naar buiten, terwijl ik daar al jaren mee bezig ben. En dat heb ik met heel veel artikels die nu naar buiten komen over het universum/multiversum,....
Iets heel luchtigs waar ik best wel trots op ben. Ik ben iets meer dan 60 kg afgevallen en begin dit jaar gestart met hardlopen. Ik loop nu 3 keer in de week ongeveer 5 km. Voor de lol. Ik had echt 3 jaar geleden niet gedacht dat ik dat zou kunnen. Of willen... En ben nu heel blij dat ik het kan. Mijn lichaam kan dit gewoon!
Toen ik 15 was is iemand voor mijn neus geschept door een auto. We dachten allemaal dat ze het niet overleefd zou hebben zoals ze daar lag. Na een paar tellen van shock aan iedereen een opdracht uitgedeeld. Jij belt de ambu, jij doet dit, jullie blijven op afstand, die en die erbij, jij belt de ouders. Naar de eigenaar van de auto toe gegaan, want die stond ook te shaken, haar gaan troosten. En dat alles super kalm en beheerst. Toen alles weer rustig was en we wisten dat ze nog leefde kwam alles eruit. Maar was enorm verbaasd hoe rustig ik bleef en alles ineens goed kon regelen. Alles is goed gekomen met haar, mar zal dit nooit meer vergeten. Inmiddels vaker gehad dat ik kalm bleef in noodsituaties. Rustig nadenken en handelen. Sta een uur later wel altijd te shaken, maar op dat moment zelf niet.
Nou mijn verbazing over mezelf is heel klein vergeleken met jullie situaties. Maar wij waren vorig jaar op vakantie in frankrijk en toen me daar in het Frans wat werd gevraagd gaf ik ineens in vloeiend Frans antwoord. Mijn man en ik keken elkaar verbaasd aan en schoten gelijk in de lach. En dat 14 jaar nadat ik de laatste Franse les heb gehad op de middelbare school. Is er toch wat van blijven hangen! Thuis kwam ik niet veel verder dan bonjour en merci.
Heel wat jaren geleden met mijn ex het leven gered van een van zijn vrienden. Kregen een telefoontje dat er een afscheidsbrief was gevonden. Gelijk naar zijn huis gereden en we troffen daar een bloedbad aan. Hij had flink in zijn polsen gesneden. Nooit gedacht dat ik wist hoe te handelen maar heb zijn armen afgebonden en omhoog gehouden tot de ambulance er was.
Kalm blijven tijdens een reanimatie. Dacht altijd tijdens een reanimatie cursus dat als ik het in het echt mee zou maken, ik dat niet zou kunnen. Maar toen ik het echt moest doen, straalde ik zoveel rust uit En die beste man heeft het uiteindelijk nog gered ook.
In de auto op de snelweg: Met 130 km per uur de middenberm (met gras, planten en hobbels) in moeten schieten, daarbij vol moeten remmen en heb de auto kunnen houden. Zelfs de geleiderail niet geraakt. Hoe weet ik niet precies meer. Ik wilde alleen maar zo snel mogelijk stoppen.
Ik heb er nog eentje, al vaker op het forum genoemd. Bevallen zonder iemand erbij behalve mijn man. Ik wist precies wat ik moest doen en we handelden automatisch goed. Heb me ook geen seconde druk gemaakt, wist dat het goed zou gaan en dat de baby in orde was.
Ik handel in een noodsituatie altijd heel koel en kalm. Geen idee hoe het werkt maar ik heb het leven van een familielid gered met wie ik aan de telefoon zat. Ze was ziek appte ze dus ik belde haar gewoon om te vragen hoe het met haar ging. Ze nam op en had een hele rare geknepen stem dus ik vroeg haar of ze keelontsteking had, en daar antwoorde ze nee op, ze had geen pijn zei ze. Door haar manier van praten wist ik direct dat ze een herseninfarct had. Geen idee hoe maar ik vroeg haar of ze ook duizelig was en of ze haar hand eens in de kucht wilde doen. Dat lukte niet n toen heb ik haar gezegd 112 te bellen. Aan t ene oor de artsen van 112, en aan de andere kant het familielid ( 200 km verderop). Binnen vijf minuten was de ambulance bij haar ( ik hoorde ze binnen komen). Had ik niet gehandeld en geweten wat het was dan was ze overleden. Ze had inderdaad een infarct wat ontstond toen ik met haar aan de telefoon was. Heeft zo moeten zijn
Ik zit eigenlijk nog middenin zo’n situatie. Als ik mensen over onze situatie vertel, denk ik pas; tjonge eigenlijk best heftig. Vorig jaar 2x bbz met operatie en 2 miskramen gehad. Nu dan eindelijk 24 weken zwanger maar had daarvoor al extreme chronische pijnen opgelopen (tijdens de miskraam periode) waarvoor ik nu een intensief revalidatie traject volg. Ontslagen en vriendlief is druk bezig met zijn scriptie wat niet echt wil vlotten omdat zijn vader sindskort terminaal is. Onze kleine gaat hij niet zien... Dus ik vraag me wel eens af hoe ik elke ochtend weet op te staan.
Hoogzwanger in een brand gezeten en meerdere kinderen naar buiten gesleurd van andere moeders die in paniek waren. In het huis dat ik toen verbleef had een moeder een pot olie op het vuur laten staan. Dit was in brand geschoten terwijl zij niet in haar studio was, maar haar 1,5 jaar oude zoontje lag op 4 m afstand te slapen. Mijn studio lag naast die van haar en ik rook iets raars. Ben de gang opgelopen en zag de rook uit haar studio. Ben eigenlijk op automatische piloot die kamer binnengelopen naar dat kleine ventje toe en hem opgetild en in veiligheid gebracht. Ondertussen iedereen gealarmeerd en brandalarm was gelukkig ook al aangeschoten. In hetzelfde huis verbleef er een mama met 3 kinderen die net zoals mama allemaal een oogafwijking hadden. Met alle rook konden zij helemaal niets meer zien en ze kon haar kinderen niet in veiligheid brengen. Ik weet niet hoe ik het gedaan heb met een 8 maanden zwangere buik maar ik heb die 3 kinderen tegelijk de trappen afgetild en naar buiten gebracht. Nadien wel naar het ziekenhuis gebracht omdat ik veel rook had binnengekregen, en achteraf gezien misschien heel onverantwoord naar mijn ongeboren dochter toe, maar ik handelde echt vanuit een instinct. Er was maar 1 ding dat heel mijn lijf schreeuwde en dat was die kinderen moeten hier weg. Tijdens die handelingen was ik heel rustig, maar nu wordt ik er nog emotioneel van als ik er aan terugdenk. Er had zoveel kunnen fout lopen, maar we zijn er gelukkig allemaal goed uitgekomen.
Hier dus ook oprecht verbaasd over mezelf. Een jaar of 9 geleden heb ik voor een nieuwe baan een assesment moeten doen. Was net afgestudeerd en wilde deze baan graag. Het assesment duurde bijna een hele dag. Uiteindelijk ben ik afgewezen op basis van de uitslag van het assesment. Ik was teleurgesteld en heb de resultaten van het assesment nooit echt bekeken. Ik was niet bekwaam genoeg voor de baan waarschijnlijk. Onze oudste dochter is op aanraden van school getest op IQ, daar kwam (zeer) hoogbegaafd uit. Hadden we een beetje verwacht omdat ze met net 4 jaar al kon lezen enz. Naar aanleiding hiervan toch mn assesment maar opgezocht want van mij kan ze t niet hebben maar volgens mijn man heeft ze t wel van mij. Ben ik dus na zoveel jaar erachter gekomen dat ik niet was aangenomen omdat ze mn IQ te hoog vonden...! De score was inderdaad boven de HB grens, nooit eerder geweten.... Er zat een begeleidend schrijven bij en de conclusie was dat ze bang waren dat ik snel mijn motivatie zou verliezen en onder mn niveau zou werken. Sjongejonge, zo verbaasd ben ik nog nooit geweest! Grappige is dat mijn man en fam er helemaal niet verbaasd over waren. En nu begrijp ik mezelf en mijn schoolperiode veel beter, heb me serieus altijd dom gevoeld omdat ik alles heel anders aanpakte dan klasgenootjes. En nu studeer ik dus aan de uni, en het gaat me prima af, word er heel blij van en ben er nog verbaasd over...
Toen ik een auto ongeluk had met een vrachtwagen waarbij mijn bestuurders kant weggevaagd was, rustig mijn handtas gepakt en op de snelweg uit m’n (wat ervan over was) auto gestapt naar de veroorzaker gelopen, hem een hand gegeven en mezelf voorgesteld en toen gezegd ik denk dat ik nu even 112 bel. Die man keek me aan of ik niet goed was. Ik denk aan een shock haha. Maar ik werd zo kalm! En dit had ik ook toen m’n oudste stikte en tijdens mijn bevallingen: ik word heel kalm en krijg een ik kan dit oplossen gevoel. Heel raar want meestal ben ik vrij snel gestrest haha.