Hi, Zoonlief E. is inmiddels bijna 3 maanden. Hij is bij mij ontspannen, huilt wel als ik hem naar bed breng. Als mijn man, of ieder ander, hem heeft, dan huilt hij een stuk sneller. En wordt hij moeilijk rustig. Zodra ik hem pak, is hij weer stil. Herkent iemand dit? Ik vind het zo vreemd. Hij is nog te jong voor verlatingsangst. Ik snap wel dat ie mij wellicht associeert met kalmte door de borstvoeding, maar zo’n sterk effect? Drinken uit een fles is overigens ook een drama.
Ben jij het meeste met je zoon samen? Je man is aan het werk? En neem je het ook snel over als hij huilt? Wordt je man onzeker als hij jullie zoon niet goed kan kalmeren? Is hij wel eens alleen met hem? Voedt hij hem ook wel eens uit de fles? (Laatste denk ik dan niet omdat het niet makkelijk gaat geef je aan).
Waarom is het vreemd? Hij heeft 9 maanden in je buik gezeten, hij kent je geur, kent je hartslag, kent je stem. Hij weet dat jij veilig en goed voor hem bent (je bent zijn eten tenslotte). Anderen kent hij nog niet dus logisch dat hij bij hen sneller van slag is. Zeker als hij zich al niet lekker voelt (moe, honger, groeispurtje, ontwikkeling).
Dit idd. Mijn zoontje van 7 weken heeft dit ook en hier zoek ik echt niets achter, lijkt me heel normaal en gezond.
Ok ja misschien wel dan. Ik ken het alleen niet bij mijn 2 oudsten en mijn man ook niet van zijn oudste zoon. @Beausecret Ik ben wel echt veel meer met hem ja. Mijn man werkt fulltime en ik nu niet, plus ik geef dus borstvoeding (waaronder 3 a 4 keer in de nacht ). Ik gebruik de borst niet als troost overigens (is ook niet nodig). Het is inderdaad wel ons aandachtspunt om E. niet te snel van hem over te pakken als hij huilt (hysterisch krijst). Die neiging voel ik wel omdat ik weet dat het hem rustig maakt, maar het is ook aan mijn man en hem om hun eigen modus daarin te vinden. Dus daar zijn we ons wel bewust van.
Ik geloof dat mijn oudste alleen in de kraamweek open stond voor anderen, ze heeft toen heerlijk bij wat naaste familieleden gelegen zonder problemen. Vanaf week 2 was alleen ik nog goed genoeg En dat is eigenlijk heel lang zo gebleven. Wel ook met papa afgewisseld zodat ze aan zijn geur etc zou wennen, maar dan moest ik wel echt uit de buurt blijven. Hij kon haar dus het beste troosten als ik in een andere kamer was.
Och jee, heel lang zeg je. Ging je kleine naar de opvang op den duur? Zo ja, hoe ging dat? Of als bijv een oma oppaste? Ik merk dat ik het hierdoor lastiger vind hem bij iemand achter te laten (niet dat dat nu perse moet, maar op den duur wel).
Als ik weg ging, ging het uiteindelijk gewoon prima hoor Dan wende ze wel. Maar ik kon haar bv niet bij mijn moeder op schoot zetten en er zelf bij in de buurt gaan zitten. In het begin ‘oefenden’ we terwijl ik er bij bleef - achteraf had ik eerder gewoon even weg moeten gaan. Ik denk dat dat verder niet had gezorgd dat zij het makkelijker vond, mar het zou mij wel meer rust hebben gegeven. En nu is ze 9 en is alles helemaal goed gekomen
Herkenbaar.. het is niet zo dat ze direct begint te huilen bij anderen, maar als ik in de kamer ben dan volgt ze elke stap die ik zet. Bij het naar bed brengen, lukt het mijn man niet zo goed om haar in slaap te krijgen of rustig te krijgen. Ik ben dan ook de meeste tijd samen met haar en weet inmiddels wel hoe ze rustig wordt of hoe haar in slaap te krijgen..