Lieve dames, Ik wil jullie wat voorleggen want kom er zelf niet helemaal meer uit. Ik ben op dit moment 34 weken en 6 dagen in verwachting van mijn/ons eerste kindje. In januari is er wat voorgevallen waardoor uitkwam dat mijn partner niet eerlijk was geweest over wat zaken, achteraf bleek omdat hij mij niet kwijt wilde (minimale financiële zaken) daarnaast waren mijn ouders achter wat vlekjes uit zijn verleden gekomen. Daar wist ik allemaal vanaf. Mijn ouders hebben echter heel de familie ingelicht en mij onder druk gezet hem te laten vallen. Ik heb hem 3.5 week laten vallen en daarna de keus gemaakt dat ik een gezin met hem wilde zijn en samen ervoor wilde gaan. Hij weer terug in huis maar na een week heb ik gezegd dat mijn gevoelens voor hem weg zijn en dat hij het huis uitmoest na een paar dagen. Dat is ook gebeurd met de nodige tranen van beide kanten. Hij geloofd niet dat gevoel ineens weg is, en nog minder geloofd hij dat we er niets aan hebben gedaan of ervoor hebben gevochten al was het maar in het belang van ons kindje. Ik heb altijd gezegd dat hij de vader is en blijft en dat hij ook bij de bevalling is. Ook als er wat is of bij controles weet ik dat hij er meteen is en dat hij er gewoon bij is. Hij heeft alleen gezegd dat hij ook bij de kraamtijd wilt zijn, omdat we geen ruzie hebben en elkaar nog steeds lief vinden en het meer is dat mijn omgeving hem niet accepteert. Ik heb gezegd daarover te moeten nadenken maar nu vraag ik me af wat jullie met de hele situatie en het stuk kraamtijd zouden doen, want hij vind dat hij ook de nachten van ons kindje mee moet maken en eraan moet wennen en hij vind dat hij die eerste tijd er ook voor mij moet zijn na de bevalling en ivm de gebroken nachten en zei dat het ook de voorkeur heeft van kraamzorg dat een net bevallen vrouw de avonden en nachten niet alleen is. Nu geloof ik ook wel dat het zo is maar vind het erg moeilijk. Het is ons kindje, hij heeft zelfs gezegd dat als mijn familie niet normaal tegen hem wilt doen door verleden dat hij even weg gaat als zij er zijn maar dat hij het onredelijk zou vinden als ik hem de eerste dagen /weken niet bij het kindje en bij mij laat zijn. Wat vinden jullie? Hij is altijd lief en goed voor me geweest en nog, heeft altijd voor me gezorgd. Dat wil ik wel gezegd hebben om het beeld te geven van hem. Hij is 28 ik ben 35
Hoi hoi, Het is natuurlijk wat jij zelf wil. Zowiezo kun je meer uren krijgen als er een knstabiele gezinssituatie is. Maar de nachten is er idd geen kraamhulp aanwezig. Je kunt dat ook door ouders, familie, vrienden en vriendinnen op laten lossen. Die kunnen ook bij je slapen. De kraamverzorgende past zich aan aan de situatie. Als jij denkt dat het het je rust geeft als hij er is, dan moet je het doen, maar als je denkt dat het je juist onrust geeft zou ik dat duidelijk maken aan hem. Vooral duidelijke afspraken maken! Groetjes Adrienne
Dank je voor je feedback. Dilemma zit erin dat ik het hem niet wil ontzeggen en dat er verder geen ruzie is. Hij vind ( en ik eigenlijk ook) dat hij voor me moet zorgen en eruit moet voor de baby als die een luier vervangen moet of voor een voeding dat het goed is voor de binding. En dat het niet echt acceptabel is om maar een uurtje of 2/3 per dag er te zijn en eigenlijk ben ik dat wel met hem eens.....
Ik snap ook hoe het op te lossen is maar de vraag was juist objectief wat advies zou zijn, dat vrienden en anderen het op kunnen lossen snap ik maar dat is niet helemaal wat ik wilde horen over de situatie