Mijn dochter is bijna 12 en puberteit als een malle. Ze kan vooral mij heel erg afkatten of heel boos op mij worden. Opzich snap ik het allemaal en ik kan goed mijn grenzen aangeven, maar ik merk dat ik zelf regelmatig echt mijn tranen moet wegslikken. Vorige week ook, ik ging helpen met haar uitvoering van dansles (als groepsbegeleider) en ze kat me de hele tijd af. Op de heenweg wilt ze dan ook niet naast me fietsen maar 10 meter achter me omdat ze boos was dat ze nog haar tanden moest poetsen voor we weggingen Iemand een tip?
Idd, niet persoonlijk opvatten. Grenzen aangeven, later op een rustig moment erop terugkomen als iets je heel erg heeft geraakt en vooral doorademen. En kies je strijd.
Laten gaan. Je niet druk maken (ook niet om vooraf tanden poetsen, dat zou ik absoluut geen strijd waard vinden op die leeftijd). Kies wat je écht belangrijk vind (max 3 a 4 dingen), ga daar eventueel de strijd over aan en laat de rest gaan. Vertrouw er op dat je kind echt wel gaat ontdekken wat het beste voor hem of haar is. En nee, dat is niet altijd op de manier die wij zouden willen, maar hun manier is uiteindelijk wat bij hen past en is oké. En ja, dit heeft mij ook moeite gekost. Maar mijn band met onze zoon is echt beter geworden toen ik los ging laten en er op ging vertrouwen dat hij echt wel weet wat goed is voor hem. En dat is, helaas, regelmatig anders dan hoe ik het bedenk. Maar dat is mijn probleem,niet het zijne
Hierboven zijn al veel tips gegeven waar ik me in kan vinden. Ik zou daar graag aan toe willen voegen dat het als ouder vaak ook een proces is: je kleine kind gaat zich anders gedragen, wordt zelfstandiger, wil meer vrijheid, gaat meer eigen keuzes maken, gaat zich afzetten, enz. Het kost tijd om dat te (h)erkennen, er aan te wennen en een manier te vinden om daarmee om te gaan. Ze hebben ruimte nodig, hoe strakker we ze als ouder houden, hoe meer en harder ze af gaan zetten. Ze willen zelf ervaren en ontdekken. Hoe leuk en mooi ik de puberteit ook vind, soms mis ik mijn kleine meisjes voor wie ik nog de wereld was, best wel eens. Maar ook dat is míjn probleem, niet dat van hen.
Een grotere zelfstandigheid hebben ze vaak behoefte aan, meer ruimte voor zichzelf. Daar zul je je weg in moeten vinden. Maar afkatten is voor mij een no-go. Zo gaan we niet met elkaar om, we blijven aardig tegen elkaar ook al ben je het niet eens. Je mag best benoemen wat het met je doet.
Dit!!! Maar dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan..Ik heb een kort lontje en mijn dochter ook, dus dat botst heerlijk. ( Ik ben in de overgang, dus de hormonen bij jong én oud gieren hier rond, heb soms medelijden met mijn man ) Het is heel herkenbaar allemaal en hoort er gewoon allemaal bij. Thuis voelen ze zich het veiligst en daarom reageren ze zich op ons moeders af. De aantal keren dat ze sorry mama roept na weer een aanvaring zijn niet meer te tellen. En wat @NienkeKris al schreef, ik mis dat kleine meisje, kan er soms wel letterlijk om janken. Helaas kunnen we de tijd niet terugdraaien of stopzetten, gelukkig is ze heel vaak ook heel leuk hoor.
Bedankt voor de wijze woorden. Ik zal dat niet persoonlijk nemen onthouden. Erg lastig soms. En het afscheid nemen van mijn 'kleine meid'. Ik dacht dat ik dat al had geaccepteerd maar misschien zit dat er ook iets achter.
Lastig hoor. Mijn oudste kinderen zijn inmiddels door de puberteit en vooral bij mijn oudste dochter heb ik best vaak een traantje gelaten, wat was dat een ontzettend pittige en heftige puber. Ze was toen wel al ouder maar er zijn hier heel wat ruzies geweest. Ik ben zelfs weleens naar buiten gelopen om een potje te janken. Hoort er allemaal bij maar leuk is anders. De jongste wordt bijna 12 jaar en die begint nu ook pubertrekjes te krijgen. Ik moet daar ook heel erg aan wennen. Nog geen onbeschoft gedrag maar wel meer afzetten en meer een negatieve mening over bepaalde dingen. Ik laat het maar een beetje en inderdaad niet persoonlijk opvatten, hoe moeilijk het soms ook is. Dit is ook weer een fase en soms kan die best lastig en verdrietig zijn maar maak van onbenullige dingen geen drama, zoals tandenpoetsen, ze krijgen er niks van als ze een keer poetsen, het kost zoveel negatieve energie en het brengt je niets. Ik weet dat het vaak ook frustratie is en het gevoel de controle te verliezen. Wat ik wel meestal deed was er op een laten moment eens op terugkomen, wanneer je allebei weer rustig bent. Je dochter mag best weten dat je er soms verdrietig van kan worden, je houdt ze op die manier ook een spiegel voor. Schelden met ziektes heb ik sws nooit getolereerd. Rot moeder heb ik ook regelmatig gehoord maar dat deed me nooit zoveel maar K woorden wil ik niet horen. Ik hou mijn hart ook alweer vast hoe mijn jongste zich verder gaat ontwikkelen. Als het net zo'n portret als haar oudste zus wordt dan heb ik weer zware jaren in het verschiet maar zij is wel anders qua karakter dus ik heb hoop. Uiteindelijk komt het goed, ik kan echt met trots zeggen dat mijn oudste kinderen heel goed uit hun puberteit zijn gekomen, wel behoorlijk vaak op hun bek gegaan in het traject maar uiteindelijk helemaal niet zo verkeerd uitgepakt. Komt wel goed.
Vanaf wanneer begint die "puberteit" ik vind het momenteel zo lastig inschatten waar mijn oudste nu vanuit reageert....(beginnende) puberteit, medicatie of autisme.... (of zijn hoge intelligentie en dus verveling afreageren)
Hier merk ik dat vooral zich ongemakkelijk voelen en schamen en groot ding wordt, dus ze schaamt zich niet zozeer voor mij als ik bij turnen er bij ben, maar voor zichzelf omdat ze zich geen houding meer weet te geven tussen twee ‘werelden’ - haar groepje met turnen en haar moeder. Dus daarom wil ze mij daar liever niet bij hebben, en dat respecteer ik ook. Qua ontwikkeling gaan ze in de puberteit weer zo snel, en dat moet gewoon regelmatig zonder mama Dus ik stimuleer de zelfstandigheid heel erg, op die manier is afzetten vooralsnog niet echt aan de hand (behalve dan die keren dat ze te laat aangaf dat ze iets niet meer wou, of ik die signalen te laat opmerkte, sindsdien probeer ik dat juist voor te zijn door haar een duwtje in de richting te geven). Ik zie echt grote sprongen ook weer, met alleen regelen hoe ze bij een vriendin komt aan de andere kant van de stad (prima te fietsen, maar ze wist de weg niet helemaal - nou, regel het zelf maar, zoek maar een oplossing, en lukt het niet, dan kun je me bellen… surprise, het lukte gewoon!) en ook veel zelfstandiger dingen regelen op school etc. Ik merk dat door haar te stimuleren, ze juist ook daarna weer meer naar me toe komt om erover te vertellen - terwijl ze toen ik die signalen miste, zich juist meer afsloot.
Onze oudste begon rond zijn 10 en zat tussen 12 en 14,5 in de piek periode. Middelste begon wat later maar zal precies korter puberen dan zijn broer. Hij pubert ook totaal anders.
Of een combinatie van dingen, kan ook. Het verschilt zo enorm per kind. De oudste was denk ik een jaar of 9/10, combi van puberteit, ADHD en van alles en nog wat. Voordeel is dat het nu ‘al’ af lijkt te nemen (ze is nu 15). De jongste was 11 toen het begon, zit op het VO en dat maakt het toch wel ingewikkelder, vind ik (meer uitdagingen en alles heeft ook direct meer consequenties ed).
Hier begon het bij mijn oudste denk ik rond de 10 een beetje met vlagen, nu met 12 wel duidelijk in de puberteit qua lichaam en gedrag. Ik verwacht dat het nog wel wat heftiger gaat worden ook de komende jaren, als ik zo naar klasgenoten kijk die bv een jaar ouder zijn… Jongste is bijna 10 en nog niks te merken qua pre-puberen ofzo, is echt nog een lekker kindje
Ik heb het boek van Kluun ‘help ik heb een puber’ gelezen. Dat heeft mij op een luchtige manier met een serieuze toon helpen relativeren. Wat ik het belangrijkste vond en wat we toe proberen te passen zijn de volgende dingen: - grijp alleen in als ze echt in gevaar zijn (in jou geval, zal ze er iets van overhouden om haar tanden niet te poetsen). - ben duidelijk over welke afspraken je écht belangrijk vind. - laat ze hun eigen fouten maken. - het komt wel weer goed.
Ik snap dat je er rekening mee kunt houden maar puberteit betekent toch niet dat ze maar zo onbeschoft /brutaal mogelijk tegen je mogen doen? Moest ik vroeger niet flikken om zo te doen en ben er echt niet minder van geworden hoor. Heb op dit moment een lief 10 jarig jongentje maar als hij zo gaat doen als de dochter van TS dan zou ik wel vertellen dat kwetst en dat hij het maar bekijkt qua hulp. En,ja er zijn natuurlijk uitzonderingen maar heb het over de gemiddelde puber
Ja en dan kan je dus een puber hebben die luistert of eentje hebben die denkt of zegt BOEIE. Er bestaat volgens mij niet eens iets als een gemiddelde puber, ze puberen namelijk allemaal anders. Ik ben nooit onder de indruk geweest van de straffen en sancties die ik thuis kreeg. Ik weet niet in hoeverre jij getest hebt thuis maar wat gebeurde er als je het wel deed?
Hier mag het ook niet natuurlijk, maar dat betekent niet dat het ook meteen nooit meer gebeurt. Bij de een werkt streng zijn dan misschien, bij de ander is het misschien meer een signaal dat je beter moet luisteren, of dat er meer behoefte is aan zelfstandigheid etc.
Brutaal doen, snauwen, etc zijn allemaal stress reacties. Er verandert zoveel in de puberteit, lichamelijk, mentaal, sociaal, hun wereld staat op losse schroeven. Ze willen aan de ene kant veel zelfstandigheid, maar aan de andere kant toch ook connectie hebben met ouders, de zekerheid dat ze gehoord, gezien en geliefd worden en veilig zijn. Veel tegenstrijdigheid, daar krijg je ook stress van. Ze zijn vooral tussen 10-14 jaar (weer) erg egocentrisch en kunnen heftige drang naar autonomie hebben (net als peuters... de beide fasen heten niet voor niets puberteit), met grote emoties. Ik zou vooral voor ogen houden dat ze worstelen en dat het een fase is. Ik reageer meestal vanuit compassie en trek me er niet zoveel van aan. Ik probeer ook mijn humor te bewaren. Als ze een grens overgaan, bespreek ik dat duidelijk op een rustiger moment. En net als met peuters: picking my battles.