Wauw wat een naar verhaal. Ik heb het ook meegemaakt. Als in. Ik was die vriendin zonder kind. Mijn beste vriendin werd zwanger. We waren al bevriend sinds de basisschool. Zij ging ineens voor mij uit t niets een huis kopen. Ik wist niet eens dat ze daarmee bezig waren en plots was het: kijk dit gaan we kopen. Vervolgens ging alles best snel. Klussen, trouwen en uiteindelijk dus ook een zwangerschap. Dat laatste gunde ik haar zeker. Ik wist ook altijd wel dat zij de eerste van ons zou zijn die mama zou worden. Op de een of andere manier is onze band na haar trouwen veranderd. Deels omdat ik misschien niet super veel met haar man had. Gewoon niet die enorme klik. We deden allemaal ons best hoor. Maar ik voelde dat we uit elkaar groeide. En hoe harder ik aan haar trok, hoe meer we uit elkaar vielen ofzo. Op dat moment had ik dat niet in de gaten. Zij was zwanger en was natuurlijk met hele andere dingen bezig. Ik was net op mijzelf gaan wonen (alleen) en nog lang leven de lol. Ik was bang om haar te verliezen als vriendin omdat zij nu natuurlijk mama werd. Ik zat ook met mijzelf in de knoop (bleek later) dus ik kwam misschien op dat moment best wel lomp uit de hoek. Zij vol hormonen, ik bang m’n vriendinnetje te verliezen. Uiteindelijk ben ik wel na de geboorte nog op kraamvisite geweest. Maar daarna niets meer vernomen. Ik was niet uitgenodigd bij het doopsel en toen viel voor mij pas t kwartje dat ze niet meer op mij zat te wachten. Dat zei ze ook toen ik haar dat vroeg. Ik kreeg allerlei verwijten naar m’n hoofd en alle door mij goed bedoelde opmerkingen/vragen waren anders opgevat. Enkel waren die opmerkingen niet van vandaag of gisteren maar van de 2 jaar ervoor tot toen. Ik kon dat dus lang niet allemaal meer voor de geest halen en dus ook niet allemaal meer uitleggen of mijzelf verdedigen. Het was voor haar al klaar. Ik heb daar zo verschrikkelijk veel verdriet van gehad. Op dat moment was ik boos en verdrietig en stookte ik het liefst iedereen tegen haar op zoals zij ook over mij roddels verspreidde. Ik zou een hekel hebben aan kinderen. Dat is totaal niet waar. Wel was zij de eerste van al mijn vriendinnen die een kindje kreeg en dat was voor mij nieuw. Zij was er natuurlijk in haar hoofd al helemaal aan toe. Ik niet. En we zaten dus in een compleet andere fase in ons leven. Op dat moment had ik natuurlijk totaal niet door wat voor impact een zwangerschap en daarna een kindje op je leven heeft. Ik ben daardoor (uit onwetendheid) waarschijnlijk best wel eens lomp uit de hoek gekomen. Daarbij deelde zij er met mij vrij weinig over dus wist ik niet meer zo goed wat zij ervaarde en hoe zij zich voelde. Vroeg ik er veel naar? Nee ook niet. Af en toe. Gewoon omdat ik geen idee had op dat moment hoe bijzonder het eigelijk is. Onze paden zijn elkaar nu een kleine 10 jaar later nog altijd niet gekruist. En ik heb het ook afgesloten. Nu zouden we ook niet meer passen denk ik. Zij staat anders in t leven dan dat ik sta. (Via via weet ik wel hoe het met haar gaat.) En dat is prima. Inmiddels kan ik wel weer haar haar geluk gunnen maar hoeft een vriendschap van mij niet meer. Soms ga je beide een andere weg in het leven en past dat niet meer bij elkaar. Soms groei je later weer naar elkaar toe. Ik ken haar kant van het verhaal natuurlijk totaal niet. Maar ik kan jou enkel de tip geven om hier niet jezelf de schuld van te geven. Probeer je op je eigen leven te richten. Klets t hier van je af en probeer het los te laten. Iemand die je meteen ook zo blokkeert en al, die is je energie niet waard! Mij heeft t des tijds enorm veel energie gekost om dit een plekje te geven. Het voelde heel oneerlijk en natuurlijk vond ik dat ik niks fout had gedaan. Ik denk nu achteraf dat we ook beide niet perse iets fout hebben gedaan, maar ieder anders in het leven stonden en gewoon uit elkaar groeide.