Ik weet het niet meer... En ik wil doen wat goed is voor de kleine. Misschien weten jullie als buitenstaander raad. Vrienden heb ik niet meer en mijn ouders zijn natuurlijk niet geheel onpartijdig. Wat voorafging: Wij hebben een paar (financieel) zware jaren achter de rug. Een erfenis van mijn vriend uit het verleden om het zo maar te zeggen. Daarnaast speelde in deze periode ook de chronische ziekte van mijn vriend weer op waardoor hij uiteindelijk in 2013 volledig arbeidsongeschikt is verklaard. Vorig jaar heb ik mijn kinderwens opnieuw besproken met hem. Onze financiele malaise was zo goed als voorbij, dus geen reden meer om onze kinderwens nog langer uit te stellen. Hij gaf toen aan dat hij niet meer zeker wist of hij nog wel een kind wilde gezien zijn leeftijd (40 jaar). Uiteindelijk zijn we er toch samen voor gegaan. Nu: Ik werk fulltime. Dit is nodig omdat mijn vriend geen inkomen heeft. Mijn vriend zou gaan zorgen voor onze kleine, maar geeft nu aan dat hij het niet trekt. Hij wilt niet de hele dag tussen vier muren zitten en ziet het niet zitten om samen met de kleine erop uit te gaan. Het gevolg is dat ik voor opvang moet gaan zorgen. Ik wilde immers per se een kind en voor hem heeft het nooit gehoeven. Mijn huis moet verkocht worden, want daar voelt hij zich niet op zijn plek. En als klap op de vuurpijl moeten ook onze twee honden weg die wij al vier jaar hebben. Deze moeten weg omdat hij geen zin meer heeft in de rotzooi die het met zich mee brengt en de verantwoordelijkheid. Ondanks dat ik heb aangegeven dat ik voortaan wel met ze uit ga en daar ook speciaal voor naar huis wil komen in mijn pauze, blijft hij voet bij stuk houden. De honden moeten weg. De honden wilde ik per se en hij heeft alleen maar ingestemd om mij blij te maken. Hij wilt weer gaan profiteren van het leven, want de afgelopen jaren hebben we dat niet gekund. Nu is de tijd van het genieten volgens hem aangebroken. En dat wilt hij samen met mij doen, maar wel op bovenstaande voorwaarden. Ik schrijf het nu heel luchtig neer, maar geloof me: ik ben op. Ik weet het niet meer. Wat moet ik nu? Ik kan mijn hondjes niet missen en ik moet er al helemaal niet aan denken dat onze kleine door een 'vreemde' wordt opgevoed. Ik voel me zo'n ontzettend slechte moeder, baasje en partner en weet echt niet wat ik nu moet doen. Graag hoor ik jullie 'frisse' mening. Liefs, Allesje
Jeetje wat is je vriend kinderachtig. Ik zou kijken of hij met een profesioneel iemand wilt praten. Hij klinkt nogal depri ! Opvang kan wel maar dat moet jij zelf betalen. Voor 1 of 2 (halve) dagen lijkt me dat opzich ook fijn voor je vriend. Ik moet er serieus niet aan denken om 24/7 met mn kind te zijn. Ik ben heel blij dat ik werk (dat zijn de enige momenten dat ze dus ergens anders is). Het is gewoon loodzwaar om voor een kind te zorgen. En waarom voelt hij zich niet thuis in jullie huis ? Kan er niet iets aangepast worden zodat het ook van hem voelt ? en heeft hij geen recht op ziektegeld dan? Lijkt me erg moeilijk zo. Maar als hij geen hulp wilt zou ik waarschijnlijk hem het huis uit schoppen laat hem maar zelf tiener zijn. Genieten kan ook met zijn drie!
Als hij geen kind en geen honden wilde, dan had hij er niet mee in moeten stemmen. Hij heeft deze keuze wel gemaakt en daar moet hij verantwoordelijkheid voor nemen. Net als dat hij dat voor zijn financieel domme beslissingen had moeten doen. Kinderopvang afnemen terwijl 1 van de ouders volledig thuis is, gaat heel duur worden, omdat er dan geen toeslag mogelijk is. Tenzij hij vanwege zijn medische toestand niet in staat is volledig de zorg te dragen als jij werkt, wie weet is er daarvoor wel een uitzondering. Anders betaalt hij die volle mep maar uit eigen zak. Hij moet uit z'n midlife crisis komen en de realiteit onder ogen zien. En voor jou is het geen slecht idee om uit te zoeken of je het ook financieel redt zonder hem. Maak eens een overzichtje van je inkomsten en uitgaven, kijk op de toeslagenwebsite hoeveel toeslagen je kan krijgen, ga na bij opvangmogelijkheden hoeveel het kost, etc etc.
² Ben je zeker dat er geen depressie mee gemoeid is bij hem? Da's de enige reden die ik nog kan bedenken en die ik als "uitleg" nog een beetje zou accepteren voor zijn gedrag. Maar als hij echt continu thuis is, zou ik hem toch echt wel voor 't feit stellen dat jullie kind bij hem blijft of dat hij zelf maar vertrekt.
Wat een kinderachtig figuur.. Vind het niet acceptabel. Wel lekker makkelijk om nu alles op jou af te schuiven terwijl jullie samen de beslissing gemaakt hebben.
Wat een nare situatie. Sommige dingen zijn wel onduidelijk voor me. Hij is volledig arbeidsongeschikt verklaard, maar heeft geen enkel inkomen? Krijgt hij geen enkele tegemoetkoming en in het kader van welk traject is hij dan volledig arbeidsongeschikt verklaard? Hij heeft een chronische ziekte, is hier misschien de oorzaak te vinden waarom hij zich nu zo opstelt? Ik merk dat ik ook wel benieuwd ben naar zijn chronische ziekte, want als duidelijk is geworden dat hij in zijn geheel niet kan werken, kan ik me voorstellen dat het erg zwaar voor hem is om fulltime voor de kleine te zorgen. In ieder geval veel sterkte!
Wat een lastige situatie! Ik moet zeggen dat ik me wel kan voorstellen dat je vriend het niet trekt om de hele dag thuis te zitten. Ik vond mijn bevallingsverlof bijvoorbeeld echt niets aan. Kun je niet afspreken dat hij ook een dagdeel per week voor zichzelf heeft? Bijvoorbeeld dat jij de zorg op zaterdagochtend op je neemt. Maar ik begrijp niet zo goed waarom hij er niet op uit kan met jullie kindje. Misschien dat hij nog erg moet wennen aan zijn vaderrol? Voor jou lijkt het me erg moeilijk. Maar ik zou er nog wel voor gaan, de eerste maanden zijn erg lastig met een kleintje. Veel praten en elkaar de ruimte geven lijkt mij erg belangrijk. Tja.. wat betreft de honden.. misschien dat als hij zich wat minder overweldigd voelt, hij dan inziet dat hij er ook aan gehecht is.. dat lijkt mij namelijk toch wel na 4 jaar. Veel sterkte in ieder geval en probeer je in elkaar te verplaatsen.. het lijkt me voor hem ook niet gemakkelijk.
Bedankt voor alle reacties. Onze kleine gaat sowieso al drie dagen per week naar mijn ouders, zodat hij niet continue voor hem hoeft te zorgen. Want hoewel ik het fantastisch vind om de hele dag bij de kleine te zijn, kan ik me voorstellen dat dat voor een man wat anders ligt. Mijn vriend krijgt maar een lage uitkering omdat hij zelfstandige is geweest. Door zijn ziekte kan hij niet werken en ook niet fulltime voor de kleine zorgen, maar twee dagen per week is geen enkel probleem. Lichamelijk althans. Na een zeer verhit gesprek zijn we gisteravond er redelijk uit gekomen. Het huis gaat verkocht worden en we zoeken samen een nieuwe woning. Onder de voorwaarde dat de hypotheek weer helemaal op mijn naam komt voorlopig. Want mijn vertrouwen is wel op de proef gesteld. Hij begrijpt nu dat ik er moeite mee heb als de kleine de overige twee dagen naar een vreemde gaat en stemt ermee in om er toch zelf voor te zorgen. In 'ruil' hiervoor neem ik de volledige zorg voor de honden erbij. In mijn werkpauzes ga ik ze uitlaten en ik zorg dat het huis netjes blijft. Nu de ergste paniek bij mij is gezakt begin ik me ook af te vragen of hij niet depressief is. Tijdens mijn verlof waren we continue samen en nu wordt hij weer met zijn neus op de feiten gedrukt: hij heeft geen collega's en geen uitdagende baan. Laat staan een volwassene waarmee hij een gesprek kan voeren. Nu er wederzijds begrip lijkt te zijn denk ik dat we er wel uit komen. Maar we hebben wel nog wat hobbels te nemen.
Sorry, even voor alle duidelijkheid... jij werkt fulltime, neemt tussendoor de zorg voor de honden op je en je moet ook nog het huishouden regelen???? Terwijl je partner volledig thuis is en daarvan maar 2 dagen voor jullie kindje hoeft te zorgen? Jij en je ouders nemen de resterende dagen op zich???? Die kerel heeft toch echt een trap onder zn kont nodig hoor. Mijn partner is ook volledig arbeidsongeschikt en hij neemt al jaren de zorg VOLLEDIG op zich voor onze kinderen, honden, huishouding en tuin. Natuurlijk is dat zwaar, maar ook voor thuisblijfmoeders is dat zwaar. waarom zou het voor een man zwaarder zijn dan voor een vrouw Natuurlijk neem ik ook best een stuk van de verzorging etc op me, ik werk vier dagen en de andere drie dagen doe ik uiteraard ook mijn dingen zoals strijken, wassen en tussendoor de voorkomende zaken. Je hebt met zn tweeën een relatie en gezin. En zijn reden dat hij maar heeft toegestemd in de komst van de honden en een kindje om jou tevreden te stellen sorry hoor, hij is 40 en mag best een stukje verantwoordelijkheid op zich nemen.
Nou inderdaad! Ik kan me echt wel voorstellen dat hele dagen thuis zitten met kind(eren) pittig is. Ook mijn man is thuis blijf papa en ik werk. Hij geeft ook aan dat hij het best pittig vindt, daarintegen gaat hij vaak het weekend vissen met zijn vader. Zo heeft hij ook een moment voor zichzelf en dit gun ik hem. Jouw partner is nu vader en heeft verantwoordelijk heden, niet alleen als vader maar ook als jouw partner.
Tja, soms vraag ik me af of ik nu zo dom ben dat ik zo over me heen laat lopen of dat het gewoon voor hem een kwestie van wennen is. Inmiddels hebben we afgesproken dat ik niet in mijn pauze naar huis ga voor de honden op de dagen dat onze kleine bij mijn ouders is. Dat scheelt in ieder geval weer wat tijd, want langer pauze betekent ook langer doorwerken en dus pas later mijn kleine man weer zien. Hoewel ik weet dat de kleine niks tekort komt bij mijn ouders vind ik het toch verschrikkelijk om hem weg te brengen. Vanochtend heb ik hem om 6 uur wakker moeten maken, want anders zouden we niet op tijd zijn. En dat vind ik dan zo ontzettend sneu voor de kleine man. Gelukkig sliep hij bij mijn ouders weer lekker verder, maar toch... Het zou eigenlijk niet nodig zijn. Ontzettend fijn dat jullie het zo goed geregeld hebben samen! En eigenlijk zou dat ook niet meer dan logisch moeten zijn natuurlijk. Wat een toeval dat jullie ook honden, kinderen, huis en tuin hebben en dat jouw partner is afgekeurd. Misschien is er voor ons ook nog wel hoop. Ik baal er ook van dat hij altijd uitgebreid geprezen wilt worden als hij het huis aan kant heeft. Dan denk ik: "Ja hallo, waar is mijn schouderklopje voor het fulltime werken?" Daar vraag ik toch ook niet om? Al die jaren dat we in de financiele ellende zaten keken we uit naar betere tijden. En nu zijn die tijden aangebroken en blijken we opeens heel anders in het leven te staan. Gek dat je daar nu pas achter komt! Maar ik hoop nog steeds dat we eruit gaan komen voor de kleine. Dat we weer nader tot elkaar komen.
Kan je vriend de kleine niet naar je ouders brengen? Dan hoef je hem niet wakker te maken en voor je werk aan nog weg te brengen. Hij kan niet de honden uitlaten als hij de kleine heeft? Een dag thuis met een baby is inderdaad pittig maar het is ook wat je er zelf van maakt. En als je aldoor in de modus blijft dat het zwaar is en dat het niet is wat je wilt, tja... dan is het loodzwaar. Maar het is net zo veel zijn zoon als de jouwe, net zo goed zijn huishouden, tuin en honden als de jouwe! Wat hij niet kan door een beperking dat kan niet maar het is toch te gek dat jij de kleine 3 dagen om 6u wakker moet maken, het huishouden en de thuis moet doen en in je pauzes naar huis moet om de honden uit te laten? Dat verhuizen, sta je daar zelf ook achter? Hij kan zich wel niet thuis voelen in jullie huis, maar het is een keus van jullie samen om te gaan verhuizen. Anders zit je straks in een huis waar jij je niet thuis voelt...
Lastige situatie. Mijn vriend ook afgekeurd ook elke dag thuis kan zorg van kleine ook niet aan. Zelf ben ik ook afgekeurd dus kan ik de zorg op mij nemen. Maar merk wel hoe ouder mijn zoon wordt hoe meer hij wel eens wat met hem doet. Misschien is voor jou vriend toch zwaarder dan verwacht en vandaar dat hij zulke dingen zegt. Ik zou even afwachten en mocht het niet veranderen met huisarts er over praten. Ik zou zeggen blijf bij je zelf en doe niets waar je later spijt van krijgt mocht ooit uit gaan zal je hem kwaalijk nemen. Succes en hopelijk komt het goed.
Ik wilde een heel verhaal typen maar dit dekt ook de lading Jouw vent komt over alsof hij behoorlijk zelfmedelijden heeft. Ik ben ook chronisch ziek, maar werk parttime over 4 dagen en doe daarnaast ook nog eea in huishouden met met onze kleine meid. Mijn partner is nu thuis doordat hij geen werk heeft en neemt de verdere zorg en huishouden op zich. En als hij de honden en jullie kind niet wilde, had hij dat meteen moeten zeggen. Niet achteraf gaan terug krabbelen. Ik snap best dat hij niet alles volledig op zich kan nemen, maar hij mag in z'n handjes knijpen dat jij al zoveel regelt voor hem om hem te ontzien. Dan moet hij niet nog meer van die belachelijke eisen gaan stellen!!
Ik blijf het nogal moeilijk vinden om te oordelen zonder dat ik weet hoe ernstig de chronische ziekte is. Misschien heeft hij (of jullie beiden) de ernst wel onderschat en dan zeker in combinatie met een baby en een paar honden. Maar dan moet dus aan een oplossing worden gewerkt en zijn reactie vind ik nu niet echt oplossingsgericht. De baby is net 3 maanden toch? Dus je bent pas net weer aan het werk. Zeker in het begin kan het natuurlijk ook extra zwaar zijn om voor een kleine te zorgen hele dagen. Hopelijk kunnen jullie samen aan een oplossing werken!
Eigenlijk ben ik erg benieuwd welke chronische ziekte hij heeft... misschien wordt het dan duidelijker waarom hij veel niet kan... Wel erg pittig voor je zeg om zo de kar te moeten trekken, en ik zou er ook veel moeite mee hebben om mijn kindje om 6u al wakker te moeten maken. Idd wat ik las, kan je vriend hem niet brengen of je ouders evt de kleine ophalen?
Ik ben een paar dagen niet meer online geweest omdat het erop leek dat alles weer wat beter ging. Maar gisteren is de bom weer ontploft. Mijn vriend heeft reuma. Hiervan heeft hij vooral in de herfst en winter last. Op het moment is alles rustig qua pijn. Mijn oma is vorige week overleden, waardoor mijn moeder deze week nog niet op heeft kunnen passen. Mijn vriend vindt dit belachelijk. Volgens hem moet ze ook maar op kunnen passen op zulke momenten. Bovendien wilt hij graag dat de kleine op vrijdag naar mijn moeder gaat (hij gaat normaliter ma, di, woe), zodat hij op vrijdag de boodschappen kan doen. Nu doet mijn moeder zelf ook op vrijdag de boodschappen, dus dat komt haar niet goed uit. Zegt hij doodleuk tegen mij dat ze dan maar op een andere dag haar boodschappen moet doen.:x Ik vraag me werkelijk waar af in welke hel van een relatie ik ben beland! Omdat hij drie dagen opvang nog te weinig vond, heeft hij geregeld dat de kleine een dag in de week naar zijn ouders gaat. Dat betekent dus dat de kleine vier dagen in de week wordt weg gebracht. En drie keer raden wie hem weg moet brengen! De discussie over de honden is ook weer opgelaaid. Hij vindt het zielig dat ze geen aandacht krijgen. Nou eh, jij hebt vier dagen in de week je handen vrij! Jaaaaaa, maar dan wilt hij niet met de honden opgescheept zitten. Ik ben er zo ontzettend klaar mee!!! En als ik zeg dat ik er klaar mee ben, dan verwijt hij mij dat ik de honden boven hem verkies en dat ik niet begrijp hoe het voor hem is om tussen de vier muren te zitten. Ehm, alsof ik ooit tijd voor mezelf heb. Ik werk 40 uur en 's avonds en in het weekend zorg ik (met heeeeel veel liefde) voor onze kleine. Daar klaag ik toch ook niet over? Zo zit het leven in elkaar. Grow up. Ik heb hem gezegd dat ik wil dat hij vertrekt, maar dan zegt hij dat hij daar te weinig inkomen voor heeft en dat ik dan maar iets moet regelen. Gegarandeerd dat hij morgen opeens weer helemaal is bijgedraaid en dan is het opeens een super papa. Maar ik trek het niet meer. En praten met iemand is geen optie. Heb ik voorgesteld. Wilt hij niet.
Krijg een beetje het gevoel dat hij wel weg wil maar hij dan wil dat jij alles betaald en alle zorg voor je opneemt. Misschien een rare tip maar ga voor jezelf eens met de ha praten want vandaag of morgen stort jij in als je zo door blijft gaan!
Het is toch jouw huis? Het staat op jouw naam? Dan regelt hij het allemaal maar lekker zelf. Hij krijgt een uitkering en komt hij daar niet mee uit dan zal hij zich moeten melden bij de gemeente voor evt aanvullende bijstand.