Eindelijk was ik zwanger na 3,5 jaar proberen voor een kindje van ons samen. Bij de tweede terugplaatsing van IVF 1 bleef onze mooie blastocyste plakken. Ik had prachtige testen maar helaas was het prille geluk van korte duur. Tijdens een echo bij 5+1 was een vruchtzakje te zien maar het hcg was heel erg gedaald. Toen was het een kwestie van stoppen met de medicatie en wachten op de bloeding. Wat heb ik gehuild de eerste 2 dagen. Voelde me afschuwelijk. Met 5+6 kwam alles los. Vandaag, en ruime week later, is het bloeden zo goed als gestopt. Nu is het wachten op de eerstvolgende menstruatie en dan laten we 1 van onze 2 nog overgebleven cryo's terugplaatsen... Ik wil niks liever dan weer opnieuw zwanger worden. Maar vind het ook zo eng. Straks blijft de volgende cryo ook plakken, maar gaat het weer mis. Heb in het verleden (nog voor mijn eerste kindje) ook een miskraam gehad met een vorige partner en nu is dus de eerste zwangerschap met huidige man ook fout gegaan. Het vertrouwen in mijn lijf is gewoon weg. Ik voel nog veel boosheid en verdriet om het feit dat we dachten dat het ons eindelijk gegund was, en het daarna weer wordt afgenomen. Het is zo oneerlijk. Zijn er hier meer dames die een miskraam hebben gehad tijdens IVF of ICSI? Hoe zijn jullie daar mee omgegaan? En ging het de keer daarna wel goed? Ik lees ook wel eens over kinderaspirine voor het innestelen.. Weet iemand hoe dat zit? Wil het eens overleggen met mn arts. Ik gebruik bij de terugplaatsing wel Progynova en Utrogestan..
Wat verdrietig voor jullie! Maar helaas herkenbaar.. hier ook een positieve test na eerste terugplaatsing ICSI 1... na een jaar iui en mmm.. helaas slecht nieuws bij de eerste echo. Miskraam kwam niet spontaan dus medicatie gehad. Daarmee wel miskraam gehad maar nog restweefsel. Wacht nu ook op de menstruatie. Ik ben ook het vertrouwen in mijn lijf een beetje kwijt. Moet ook zeggen dat ik me erg misselijk voelde en al snel met uitdroging bij de huisarts zat. Kan niet wachten om aan de volgende poging te beginnen ondanks het verdriet wat er soms nog is. Ben nu een aantal keren bij de praktijkondersteuner geweest om gewoon mijn gevoel en worstelingen beter kwijt te kunnen. Dat helpt wel iets al moet ik het echt zelf doen.. Verder hier tp in een natuurlijke cyclus zonder utro. Alleen pregnyl om zeker te zijn van de eisprong aangezien de cryo’s 5 dagen zijn. Ik heb er nu nog 3.. kliniek zegt dat utro bijv niet nodig is maar als het ook maar iets zou helpen zou ik het doen. Ik moet nog in gesprek maar kan dat pas doen als mijn menstruatie is doorgezet. Veel sterkte met het verwerken. Hoop voor jullie dat de 2e terugplaatsing positief gaat zijn.
Hier met de 11 weken echo te horen gekregen dat kindje rond 10+4 overleden was. Gelukkig met cytotec gelukt om opgang te brengen. Alleen wel meer dan 6 maanden moeten wachten totdat we verder konden omdat er vocht in Mn baarmoeder bleef zitten. Daarna nog 2 vmks gehad. En nu blijvend zwanger van een verse tp van de tweede punctie voor een tweede kindje. Maar in het begin heb ik heel lief tot en met 11 weken elke week een echo gehad omdat ik echt bang was dat het weer zou gebeuren. Dus denk helaas dat de angst blijft maar voor mij was het ook een bewijs van dat ik ook gewoon zwanger kon worden alleen nog kwestie van tijd dat het blijvend zou zijn. Dus het kan! O en asprine werkt alleen als je stollingsafwijkingen hebt en zou ik nooit zonder doktersvoorschrift gebruiken.
Hier de eerste terugplaatsing van IVF1 zwanger. Mega gelukkig, tot op de dag van de eerste echo. Er was enkel een leeg vruchtzakje te zien. Mijn wereld stortte even in op dat moment. Zo naar verlangd, zo lang op gewacht en dan dat. Miskraam kwam niet vanzelf op gang dus een curettage gehad. Ik heb me enkele weken heel slecht gevoeld. Eerst al het gesukkel om zwanger te worden en daarna gaat het nog mis. Ik voelde me zo gefaald, in de steek gelaten door mijn eigen lichaam. Ik ben in die periode ook naar een psychologe beginnen gaan. Dat hielp me wel om alles wat te kunnen plaatsen/verwerken. Na een verplichte rustperiode met heel veel zenuwen en angst begonnen aan een natuurlijke cyclus om een cryo terug te plaatsen. Op aanraden van de arts enkel met pregnyl. Dus geen utro, progynova, aspirine, niks. Hij gaf aan dat je lijf het soms allemaal beter zelf kan, zeker bij cryo's, dan een hoop hormonen in je lijf te pompen (zeker omdat mijn baarmoederslijmvlies en progesteron e.d. altijd ok was). Bij mij bleek dat de juiste keuze, want momenteel 14 weken zwanger (van een tweeling nog wel) van die bewuste terugplaatsing. Na de positieve test was de angst dat het alsnog mis zou gaan, echt gigantisch hier. De gyn snapte mijn onzekerheid en tot 12 weken ben ik kort opgevolgd (wekelijks/tweewekelijks echo's). De laatste dagen begon ik er eindelijk wat meer vertrouwen in te krijgen, en dan kreeg ik een serieuze bloeding. Gelukkig alles ok met de baby's maar nu weer veel meer stress en onzekerheid, jammergenoeg. Volgens mij gaat die angst nooit volledig weg tot je een gezonde baby in je armen hebt, maar bij elke goeie echo, elke bereikte mijlpaal groeit het vertrouwen wel. Weet ook wel: bij IVF heb je een verhoogde kans op vroege miskramen hé. Het is nu eenmaal geen volledig 'natuurlijk' proces dat je doorloopt. Dus hoe kut het ook is, het komt vaak voor. Waarmee ik wil zeggen: het is niet omdat deze zwangerschap niet goed ging, dat er per definitie iets 'mis' is ofzo. Al begrijp ik heel erg goed dat het wel zo aanvoelt/dat je zo denkt... Knuffel! Hoop op een plakkertje voor je de volgende keer! Wees maar lief voor jezelf nu
Hier ook na 3 jr MMM en tp van 7e cryo eindelijk zwanger. En ook daarbij een lege vruchtzak op de 7 wk echo. In eerste instantie helemaal kapot. We gingen paar dagen daarna op vakantie en dat heeft me goed gedaan. En later kwam het besef dat mijn lijf dus wel zwanger kon worden! Nou is dat bij jou misschien anders omdat je al een kindje hebt, maar voor mij gaf dat weer vertrouwen om het traject door te zetten. Uiteindelijk na de 3e tp opnieuw zwanger. De eerste weken waren heel angstig maar het vertrouwen groeide na de eerste echo. Nu opnieuw zwanger en het is nog steeds niet onbezorgd, vlak voor elke echo weer zenuwachtig. Denk dat ik pas wat rustiger ben als ik de baby dagelijks voel.
Bedankt voor de reacties! 'Fijn' dat er een stuk herkenning te vinden is hier. Die verhoogde kans op miskramen met IVF wist ik inderdaad. Maar die klap.. oei oei. Je wereld stort idd echt even in. Voor mijn gevoel was ik een van de weinigen die een miskraam kreeg na een terugplaatsing, dacht dat het bij bijna iedereen altijd goed ging dus nog bozer op mijn lijf.. Bij ons is er sprake van onverklaarbare onvruchtbaarheid en dat maakt het ook gewoon lastig te plaatsen allemaal. Kan er niks mee. Zoveel onzekerheid. Ik voel ook een soort van schaamte en falen. Slaat helemaal nergens op natuurlijk, maar ja zet dat gevoel maar eens uit. Vorig jaar heb ik bij een arts/psychiater gelopen vanwege een beginnende depressie. Daarna ging het een lange tijd goed, maar merk nu dat ik bang ben weer terug te vallen. Ik stop het verdriet van de miskraam en het hele traject weg. Maar ik zal het toch een plekje moeten geven. Heb over 2 weken toch maar weer een afspraak staan om met haar te praten. Hopelijk gaat dat mij ook weer wat helpen, vorig jaar ook veel aan gehad.
Ik wil je graag even een hele dikke virtuele knuffel geven! Het is sowieso al vreselijk om een miskraam te krijgen, maar het lijkt me nog veel moeilijker als je er al zó lang op wacht. Wat dapper van je dat je er toch met iemand over gaat praten, dat lijkt me erg verstandig. Het is ook heel logisch dat je er zo veel verdriet van hebt! De meningen over de kans op een miskraam wisselt per ziekenhuis volgens mij. Het ene ziekenhuis zegt dat de kans bij een cryo groter is, omdat het toch enigszins beschadigd door het invriezen en ontdooien. Ons ziekenhuis zegt dat die kans juist kleiner is, omdat de embryo al heeft bewezen sterk te zijn. Mijn eigen ervaring; ik heb in januari helaas een miskraam gehad na een cryo terugplaatsing. Met 7+2 klopte het hartje wel, maar het vruchtje was klein voor de termijn en het hartje klopte zwak. Ik had ook wat vocht (mogelijk bloed) in mijn baarmoeder. We werden onzeker naar huis gestuurd. Diezelfde avond had ik een heel klein beetje roze verlies. Een week later ben ik het vruchtje al verloren. Ik ben een enorme mazzelaar, want de terugplaatsing daarna (3 maanden later, in april) leverde opnieuw een positieve zwangerschapstest op. Dus geloof erin hoor, en blijf op je lijf vertrouwen!
Bedankt voor je lieve reactie! Ik hoop zo dat het bij mij ook zo mag gaan en ik de volgende keer wel blijvend zwanger raak. Merk dat ik er soms positief tegenaan kijk en op andere momenten zakt de moed me in de schoenen. Dan voel ik me boos en verdrietig. Maar dat zal er wel bij horen. Het is gewoon zo'n onzeker en zenuwslopend traject
Dat is het zeker. En vaak voelt het zo oneerlijk. Omdat niemand je gaat vertellen wanneer het wel lukt en ook nog eens niet of het dan ook goed blijft gaan... Kon je maar vooruit kijken he?! Wanneer mag/kan/wil je nu weer verder?
Ja absoluut.. zelfs de beste arts ter wereld kan je niet garanderen of het goed komt. In sommige gevallen zou een glazen bol wel handig zijn, haha. Had het vooral afgelopen maandag even moeilijk omdat die dag eigenlijk de 1e echo gepland stond met 7+2. Dat was even k*t. Gelukkig genoeg afleiding. Ik wacht nu op mijn eerstvolgende menstruatie en dan gaan we weer starten met een echo en medicatie. Dus hopelijk binnenkort de volgende cryo tp. Willen het liefst gewoon meteen door. Bij jou gaat het goed zie ik! Van harte!
Pff... Dat begrijp ik! Dat zijn van die momenten die extra benadrukken wat het had kunnen zijn. Vorige mk moest ik moeders voor moeders en de afspraak met de verloskundige afbellen. Dat was ook zwaar idd. Dus begrijp goed hoe je je voelt. Tsja. Voor nu gaat t hier goed. Maar ik ben nog wel erg voorzichtig en onzeker. We hebben zoveel rare dingen achter de rug dat ik er niet echt zorgeloos kan instappen. Blijf een beetje op mijn hoede om mogelijke klappen op te vangen...De tijd zal dat vast wat minderen... Fijn als je weer door kunt inderdaad! Zal voor je duimen!
Heeft iemand misschien een idee? Ik zit vandaag op dag 17 na de miskraam. Dus eigenlijk cyclusdag 17 (voor zover je dit een cyclus kunt noemen). En ik heb de afgelopen dagen wat bruinverlies. Eerst heel weinig, nu vanmorgen wat meer. Kan dit een 'gewone' menstruatie zijn die nu wat vroeger komt dan anders?
Moeilijk te zeggen, maar het lijkt me erg vroeg. Mijn eerste cyclus na miskraam was juist een erg lange (6-7 weken ofzo) en de menstruatie zelf was heel heftig, veel feller dan ik normaal heb. Maar wat dat bruinverlies dan wel is als het geen ms zijn... Ovulatiebloeding geweest? Nog wat restjes van je MK? Als je twijfelt, kan je altijd even een bloedafname vragen aan het ziekenhuis om te bepalen waar je ergens in je cyclus zit. Vervelend wel!
Ik had dit ook na mijn eerste miskraam. Het bleek een tussentijdse bloeding, niet een menstruatie. Mijn cyclus liep dus gewoon door.
Mijn 1e menstruatie na mijn miskraam in mei was een cyclus van 21 dagen met tussendoor nog wat bruine verlies. Daarna 2 mooie cyclussen van 28 en 29 dagen. Nu een stilgelegde cyclus ivm IVF ICSI poging.
Nog bedankt voor de reacties. Verlies nog steeds zo nu en dan wat bruin, maar heb ook het idee dat ik rond eisprong zit nu (dag 20). Gezien wat slijmverlies en steekjes. Dus we wachten maar af...