Mijn verhaal over mijn neefje... Mijn oom en tante konden heel moeilijk zwanger worden. na 6 jaar proberen incl ivf etc toch natuurlijk zwanger geraakt van dochter. Was wonder zeiden de artsen. Jaar later weer zwanger!! In november 1993 zoontje geboren. Heel lief manneke....Ik was toen 12 jaar en helemaal gek met hem. Paste vaak op en vond het gewoon helemaal geweldig en voelde me een beetje zijn 2e moeder. Alles leek helemaal goed te gaat tot april 1994.... Ik kwam op maandag terug van school en mijn moeder moest me wat vertellen. T. lag in het ziekenhuis en het zag er helemaal niet goed uit!! Nou de grond onder mijn voeten vandaan Hij was zondag opgenomen in het ziekenhuis omdat hij heel erg gilde en naar zijn hoofdje greep. Verder echt projectielbraken. In het ziekenhuis konden ze niks vinden. De volgende dag waren mijn oom en tante onderweg naar het ziekenhuis en toen bleek het ziekenhuis te proberen om hun te bereiken. T was in coma!! Ze hadden een ruggenprik gedaan en er kwam bloed mee. CT scan liet zien dat hij meerdere hersenbloedingen had!!!! Hij was pas 4.5 maand oud. uiteindelijk is T in het ziekenhuis nog gedoopt. Zijn hersenstam bleek te sterven en uiteindelijk was hij hersendood. Ze hebben op woensdagochtend de stekker eruitgetrokken omdat hij echt nooit meer bij zou komen. Toen kwam dus het nieuws dat hij was overleden. Heb heel lang gedacht dat het door mij kwam. Ik had dat laatste weekend nl nog opgepassen.... "mijn manneke" was er niet meer... We hebben een heel erfelijkheidsonderzoek laten doen en bleek dat in onze familie een fout zit in de bloedstollingsfactor 7. Ik heb dit gelukkig zelf niet (scoorde het hoogste) Ik heb het overlijden van T. heel lang niet kunnen verwerken door schuldgevoel en verdriet. Dat laatste was ook zo overweldigend. Toen bleek ik afgelopen jaar zwanger te zijn!! In feb 2011 bij de 20 weken echo bleek dat we ene jongetje kregen... Heel leuk maar toch meteen die angst.... het zal ons toch ook niet gebeuren.... Stijn is nu 7.5 maand oud en een heel vrolijk manneken. De moeder van T. is ook een beetje oma (zij is mijn 2e mama en ook steun en toeverlaat) T. zal nooit vergeten worden vandaar mijn verhaal hier.
Meid wat een vreselijk verhaal. Moet erg moeilijk zijn voor je oom en tante, maar ook voor jou! Dat je dit op zo'n jonge leeftijd hebt moeten meemaken is ook 'extra' moeilijk denk ik. Ik kan me goed indenken dat je zelf ook angsten hebt gehad bij jullie zwangerschap. Lief van je dat je dit verhaal wil delen, wordt vast erg gewaardeerd door je tante. Fijn dat jullie zo'n goede band hebben dat ze nu ook oma is voor jullie mannetje.
ohh wat oneerlijk .. wat vreselijk dat je naast je verdriet, ook nog met schuldgevoelens rond heb gelopen.. arme meid!! natuurlijk is het niet jou schuld!! het leven kan zo mooi zijn, maar soms ook zo gemeen en onbegrijpelijk leef bij de dag en geniet maar lekker van je mannetje!!