Omdat ik gewoon graag even mijn hart wil luchten.. 18 maart op de verjaardag van mijn moeder kwamen wij er achter dat we in verwachting waren. Niet gepland maar onwijs blij!! 1e echo was helemaal goed en we zagen het hartje duidelijk kloppen, op dat moment denk je dat er niets meer fout kan gaan en ga je zorgeloos verder. Met 9.5 weken kregen we onze 2e echo en gingen vrolijk en zonder spanning naar de controle. Helaas werd ons verteld dat het hartje niet meer klopte 😢 Vol van verdriet en compleet verslagen moesten wij een keuze maken, cycotec of een curretage. Uiteindelijk 3 dagen later gestart met cycotec, wat was dit een hel!! Opgelucht en blij toen alles voorbij was maar bij controle bleken nog steeds niet alle resten eruit te zijn, weer een week afwachten. Bij de volgende afspraak kon de gynecoloog het niet goed zien en werd er een waterecho gedaan, wat bleek er zaten nog steeds resten. Al 2.5 week zat ik in onzekerheid en verdriet, dat ik alsnog gecurreteerd moest worden was voor mij een nachtmerrie. Aan het einde vd week werd ik geopereerd en was ik blij dat ik eindelijk alles achter me kon laten. Nu inmiddels een maand later blijkt dat je het helemaal niet achter je kunt laten. Ik heb nog geen menstruatie gehad en loop al 2 weken met buikpijn en soms heftige steken rechts onder in mijn buik. Om me heen zie ik iedereen zwanger worden en bij iedere aankondiging kan ik alleen maar denken waarom zij wel en ik niet. Enorme angst en onzekerheid gaat er iedere dag door mij heen. Wat als het heel lang duurt voordat ik weer aantel, wat als het weer fout gaat? Ik heb erop aangedrongen om volgende week opnieuw gecontroleerd te worden, iets in mij stelt mij niet gerust dat ik al 2 weken met buikpijn rond loop. Vandaag ook met een zwangerschapstest in m'n handen gestaan, zou ik misschien alweer opnieuw zwanger zijn? Toch houdt de angst om teleurgesteld te worden me tegen om te testen.. Mensen begrijpen vaak de impact niet van een miskraam en hoe je er naar kunt verlangen om weer zwanger te raken. Het is makkelijk gezegd er niet te veel mee bezig te zijn, maar er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk.
Wat ontzettend verdrietig dat het niet zo heeft mogen zijn. Een droom die uiteen spat, heel erg pijnlijk. Ik leef met je mee Ik begrijp je angst en onzekerheid. Die gevoelens had ik na de bevalling van ons overleden kindje ook. Bij mij wilde de placenta na de bevalling niet loslaten, dus ook ik moest alsnog naar de OK. Je kunt jezelf daarna zo gek maken, vooral als je menstruatie maar niet komt. Ik had me echt van alles in mijn hoofd gehaald. Ik bleek uiteindelijk direct na de bevalling ( geheel onverwachts) toch echt zwanger. Het resultaat ligt nu boven in haar bedje te slapen. Ik wil je hiermee absoluut geen valse hoop geven, maar je er alleen op wijzen dat die mogelijkheid er dus wel is. Voor nu heel veel sterkte. Ik hoop dat het jullie gauw een mooie test, met een nog mooier eindresultaat in handen mogen houden.
Hoi! Ik herken jouw gevoel zo goed! Drie jaar geleden zat ik in haast hetzelfde schuitje. Onverwachts zwanger geraakt en dolblij. Alleen op eerste echo zagen ze niks. Maand wachten ( wat vreselijk was) en daarna weer een echo. Toen was er een leeg vruchtzakje te zien. Ik moest toen ook kiezen op wachten tot het vanzelf eruit zou komen of curretage. Eerst afgewacht maar omdat er niets kwam toch curretage gehad. Twee weken daarna op controle geweest en alles zag er netjes en schoon uit. Maar ik bleef ook steeds van alles voelen in mijn buik. Ik had gelukkig een aardige gynaecoloog bij wie ik altijd terecht kon. Ik mocht ook steeds langskomen om mijn cyclus in beeld te krijgen. Helaas niet opnieuw zwanger geraakt, wat uiteindelijk beter was want die relatie ging toen over. Inmiddels getrouwd met een andere man en opnieuw proberen zwanger te worden. Iedere maand duurt te lang... Blijf sterk! Je bent zwanger geweest dus het komt goed!