Dit is de eerste keer dat ik van mij af ga schrijven maar ik ben niet zo goed in het verwoorden van mijn gevoelens. Soms voel ik mij alsof ik het recht niet heb om verdrietig te zijn over mijn 2*. Ik heb in 2004 na een zware en hectische bevalling een kerngezonde jongen gekregen. In de zomer van 2008 was ik opnieuw zwanger en dit is geeindigd in een miskraam na 9 weken. Niet veel later datzelfde jaar was ik opnieuw zwanger en dat is geeindigd in een bbz met 6 weken. Nu ben ik 3 maanden geleden opnieuw bevallen van een kerngezonde jongen. Mijn zwangerschap was echter vol met stress vanwege de vorige 2. Constant bang dat het verkeerd zou gaan dus ik heb niet echt kunnen genieten. En daar zit ik dan, met een PPD. Ik merk nu dat ik er zo ontzettend veel mee bezig ben, maar als ik dan verhalen lees over moeders die hun kindjes tegen het einde van de zwangerschap verloren zijn, of net na de geboorte dan denk ik bij mijzelf; je moet niet zo doen, je hebt 2 gezonde kinderen, niet klagen en doorgaan met je leven. Soms hoor je mensen denken, maar ze zeggen het niet. Maar ik merk dat ik er niet helemaal uit kom zo. Ik heb na 2008 op de automatische piloot geleefd waardoor ik het nog steeds geen plekje kan geven. Er bestaan speciale sites voor ouders van * en dan twijfel ik weer of ik daar ook op zal schrijven. Wat ga ik vertellen, ik weet geen geslacht, heb geen namen en geen foto's... Elke avond kijk ik naar buiten en zoek de sterren, dan weet ik zeker dat mijn babies bij mij zijn.
meid, ook jij mag zeker verdriet hebben hoor! of je nu een baby verliest of een mk krijgt, het is een toekomstbeeld dat je hebt vanaf de zwangerschapstest en die gaat niet door en dat doet pijn. je rekent op een kindje wat niet meer komt. heel veel sterkte meid, dikke knuffel.
Meis, je hebt t volste recht om verdrietig te zijn en moeite te hebben met doorgaan.. een kindje verliezen is t ergste wat je kan overkomen, of t nou met 9 weken is of bijv bij mij met 17 weken.. T verdriet blijft hetzelfde.. De pijn is niet anders.. Knuf!
Ik herken je pijn...meis, wat de andere al schrijven, ook jij hebt recht op jou verdriet. Dikke knuf!
Maak het jezelf niet moeilijker en sta jezelf gewoon toe verdriet te hebben om wat je verloren hebt. Ik ga af en toe naar een haptonoom en die zegt dan: natuurlijk ben je verdrietig, want het is toch ook heel verdrietig? Verdriet wegstoppen of het gevoel hebben dat het er niet mag zijn, is funest voor je, echt waar. Het vindt ergens een plekje in je lijf en het komt altijd weer boven. Ik heb zelf geen miskraam gehad, maar mijn meisje heeft vlak na de geboorte een hersenbloeding gehad en we hebben drie dagen gedacht dat ze het niet zou overleven. Gelukkig mocht ze na twee weken mee naar huis en nu gaat het hartstikke goed met haar. En misschien wel juist daarom moet ik af en toe nog even huilen als ik naar haar kijk, of als ze bijvoorbeeld ineens iets kan. En sommige mensen snappen dat niet, want het gaat toch goed met haar? Ze doet alles wat ze moet doen, wat zeur ik dan? Nou, ik zeur niet, maar ergens heel diep zit nog wel de pijn van die eerste weken en van de onzekerheid daarna. Af en toe steekt die onzekerheid nog steeds de kop op. En daar mag ik best verdrietig om zijn. En ik weet niet of ik een nieuwe zwangerschap wel zie zitten, omdat ik bang ben dat ik me toch zorgen ga maken, hoewel er tegen ons gezegd is dat er geen aanwijsbare reden is en het gewoon domme pech is. Hoewel ik niet hetzelfde heb meegemaakt, begrijp ik heel goed waarom jouw zwangerschap zo zwaar en verwarrend was. En dat je verdrietig bent om wat je verloren bent, begrijp ik ook. En wie dat niet begrijpt en zegt dat je toch twee gezonde kinderen hebt, heeft waarschijnlijk nog nooit zoiets ingrijpends meegemaakt en moet heel snel zijn of haar mond houden! Misschien helpt het om hier je verhaal te vertellen en het te delen met anderen.
Je hebt idd al het recht om verdrietig te zijn ! Ik heb me na Milou* wel ingeschreven op zo'n forum voor miskramen ect. Moet zeggen dat ik er wel veel aan gehad heb. Hier op het forum en in mijn directie omgeving had ik op een gegeven moment ook het idee dat ik er te veel over praatte ect ( wat echt totaal in mijn gedachtes zat, en natuurlijk niet echt zo was ) en vond het daar wel fijn om mensen tegen te komen uit hetzelfde schuitje, en dat je daar gewoon zo veel kan huilen en schelden als je wilt omdat je een slechte dag hebt ect. Merk dat ik door er veel over te praten/schrijven en het niet meer weg stop het beter een plekje kan geven Sterkte
Hallo, Je hebt inderdaad het volste recht om verdrietig te zijn. Zodra je een positieve zwangerschapstest in je handen hebt ben je er al zo ontzettend blij mee! Ikzelf heb een miskraam gehad met 5-6 weken. Een hele vroege dus. Ook ik heb me op een gegeven moment aangemeld op een miskramenforum. Dat heeft mij zoveel goed gedaan!!! Gewoon je verhaal kunnen doen en daarover kunnen doorpraten met anderen heeft mij echt geholpen. Je hoeft geen naam te hebben, of een vroeggeboorte of iets dergelijks. Ook miskramen vroeger in de zwangerschap zoals bij jou, doen ontzettend veel pijn!! Maar ook de onzekerheid nu met een nieuwe zwangerschap herken ik erg goed. Ikzelf heb nu, sinds een kleine week, eindelijk het vertrouwen weer een beetje terug gevonden. Al is het als ik aan de volgende afspraak denk toch weer een zootje stress door vragen als: Zou het nog wel goed zitten?? Jij mag verdrietig zijn! En dat mag je ook aan jezelf wel toegeven. Wat je allemaal hebt meegemaakt is ontzettend verdrietig geweest en heeft veel pijn gedaan. Dat is heel normaal, en dat is helemaal niet gek dat je die pijn soms nu nog voelt. Het is niet niks wat je hebt meegemaakt?! Wat fijn dat je 's avonds naar de sterren kan kijken en dat je dan voelt dat je baby'tjes bij je zijn! Zo hebben wij dat met vlinders Sterkte!
Hoi! Ik begrijp je heel goed meid! Ik heb een lieve kerngezonde zoon en op 17 juni testte ik eindelijk (na een jaar proberen) positief. We waren zo blij en bij 6 weken een echo bij de gyn zag alles er goed uit. Drie weken later helaas niet meer Hartje klopte niet meer en ukje was overleden rond de 8 weken. Ik ben nu inmiddels ruim een week geleden gecurreteerd en weer aan het werk maar soms (zoals vandaag) heb ik echt mijn dipmomenten en voel ik me gewoon ontzettend verdrietig. Ik zie dat er alweer april 2011 mama's zijn en denk dan dat ik alweer ruim 12 weken zwanger zou zijn geweest als alles goed was gegaan. Nu zit ik met dat stomme vloeien waar ik niet om gevraagd heb en moeten we weer van vooraf aan beginnen Ik weet ook het komt allemaal wel goed en ik mag blij zijn met mijn lieve zoontje maar ik mis ons ukje ook zo vreselijk. Waarom vraag ik me dan steeds af? Wij hebben wel een herinnering laten maken door de echo foto met een gedichtje in een pspcreatie. Deze komt in onze slaapkamer te hangen. Hierdoor heb ik toch iets tastbaars waar ik naar kan kijken als ik het moeilijk heb. Heel veel sterkte meid en hopelijk lukt het jou om alles een plaats te geven!
je hebt alle recht om verdrietig te zijn en voorlopig (en waarschijnlijk altijd) te blijven met momenten. Het verlies van een kindje, hoe klein of groot dan ook, is iets wat je niet zomaar kunt vergeten of kunt verwerken... Mij helpt het in ieder geval om er met mensen over te kunnen praten en samen met manlief ga ik eens in de paar weken naar een therapeut om te praten over wat ons bezig houdt. Hartstikke fijn om ook daar mijn hart te kunnen luchten! En natuurlijk kun je ook hier altijd even je verhaal kwijt!