Dat is voor jou (en vader en verder familie) dan idd ook wel 'eng'. Heb je een verhoogde kans dat dat terug komt na bevalling (ivm hormoonschommelingen) ? Ik heb dat ooit allemaal uitgebreid op school gehad, weet het niet precies meer. Moeilijk voor je in elk geval dat je je vreugde over de komst van dit kindje niet met je vader kan delen!! Dat is juist wat je in een bijzondere tijd als deze graag wilt! Wel fijn dat hij nu een beetje ontdooit! Waarschijnlijk is hij helemaal trots als hij zijn kleinkind in levende lijve gaat ontmoeten Mijn moeder wou overigens ook nooit naar de foto's kijken. Ze heeft ze echt nooit bekeken, terwijl er natuurlijk ook super mooie tussen zaten. Ik weet ook bij mijn moeder dat er angst aan ten grondslag ligt. Het heeft heel lang geduurd voor ik daar bij haar achter was, maar op een gegeven moment drong dat, na de zoveelste bizarre aanvaring, tot me door. Maar precies wat je zegt.. het wordt op een heel vervelende manier geuit die erg veel pijn kan doen.
Mensen reageren zo omdat ze er vaak maar weinig vanaf weten, geconfronteerd worden met dingen die ze niet begrijpen, en ook niet kunnen plaatsen. Je kunt je pas een voorstelling maken bij dit soort zaken als je er zelf mee bezig bent of miet zijn. Ik herinner me van m'n miskraam, lege vruchtzak, dat er mensen,waren die de conclusie trokken dat ik dan,dus niet echt zwanger was geweest. Geen rottigheid, gewoon onvermogen. En zo werd het ze vroeger ook uitgelegd: geen baby, zal wel schijnzwanger zijn. Weten zij veel. Als ik je verhaal zo lees, zou ik hulp zoeken, je bent er duidelijk nog niet klaar mee, en gezien de manier waarop je ermee omgaat (zwijgen, en slikken, geen hulp vragen en hopen dat het over waait, terwijl je mensen allerlei dingen kwalijk neemt waarvan ze zich niet erg bewust lijken te zijn) lijkt me de kans groot dat dit als een boemerang terug komt.
Ontzettend onzeker, niemand die je zorgen kan wegnemen en niemand die er voor je is. Meid, wat een rotperiode is dat geweest... (heb het met tranen in m'n ogen gelezen, emootje...) Ik kan gelukkig uit je verhaal opmaken dat je een schat van een man hebt! Pleak, ik geef je bij deze een dikke knuffel en kan alleen maar hopen dat je ditmaal prima begeleiding krijgt en een onbezorgde zwangerschap. Het is je gegund.
Ik ben me er ook heel erg van bewust hoor dat veel vervelende opmerkingen uit onwetendheid voortkomen en dat ik ook mijn aandeel heb, dat het niet bevorderend werkt als ik niet zeg tegen mensen hoe ik me voel. Maar ik denk dat kwalijk nemen niet helemaal de juiste benaming is. Ik ben vooral verdrietig en vind het moeilijk om me niet nog verder af te sluiten. Maar ik weet ook goed dat de oplossing niet bij anderen ligt maar idd bij mijzelf. Ik moet het los laten want ik heb alleen mijzelf er mee. Ik ben niet aan het wachten 'tot het overwaait' ik dacht het losgelaten te hebben, alleen komen de emoties over die periode weer terug. Het hier opschrijven is voor mij al een hele stap om een keer te delen wat er in mij omgaat. Ben nogal een binnenvetter
Ja!! Mijn man is een schat. Als ik iets positiefs uit die periode herinner dan is dat met kop mijn man en onze band die toen nog zoveel sterker is geworden! We hebben veel mee gemaakt en hij is er toen onvoorwaardelijk voor mij/ons geweest en dit heb ik als heel bijzonder en mooi ervaren! Hij heeft een hele tijd tijdens de zwangerschap gedacht dat ons kindje down zou hebben, dan ging hij alles opzoeken daarover zodat hij er in elk geval helemaal klaar voor was, als dat het scenario zou zijn. Hij was echt mijn rots in de branding!! Dank je wel voor je knuffel ik had niet verwacht tranen bij mensen op te roepen
Heb echt met tranen zitten lezen hoor Als eerste, ben ik echt blij dat je kind gezond is. Ik doe ook altijd die combinatietest, maar achteraf heeft het amper toegevoegde waarde. Enige is, als je 100% zeker bent dat je een abortus zou plegen mcht je slecht nieuws krijgen, dan zou het wel toegevoegde waarde hebben. Omdat je dan het leven eindigt van een " ongezond" kind, maar wie kan dat? M'n schoonzus had een "slechte " combinatietest. Ze zeiden dat het kind downsyndroom heeft. Haar zoon is nu 7 en kerngezond! Nog geeneens een luioog of zo. niemand kan voorspellen wat er in je buik gebeurt. Soms gaat het gewoon niet volgens het boekje. En heel vaak herstelt de natuur geleidelijk weg zijn eigen " fouten" ... Je moet gewoon vertrouwen hebben. Over je omgeving vind ik zooo erg. Mede daarom wel wat tranen gelaten. Heb zelf in m'n eerdere zwangerschappen helemaal alleen moeten doen. De 1e was een hel. Na de bevalling. Helemaal alleen thuis. Kon niet gelukkig zijn. Alleen huilen. Kraamzorg vroeg telkens waar alle kraambezoek bleef... ik negeerde m'n kind. Pas maanden later kwam het op gang. 2e was mede daardoor ook moeizaam. Heb 1e 5 maanden genegeerd dat ik zwanger was. Ben ook na de bevalling alleen geweest. Ja vl was er wel. Maar voor de rest niemand. Ik ben gelijk na bevalling op m'n benen gaan staan om voor m'n gezin te zorgen. Wat pijnlijk was, was vooral dat vl ervanuit ging dat ik een uur na bevallen het huishouden kon doen, voor eten zorgen en m'n oudste in bad. En niemand, geen vriendin, zus of ouders bood hulp. Dus ik snap echt heel goed je verdriet en eenzaamheid. Ben nu zwanger vd 3e en ik doe er heel luchtig over tegenover iedereen. Had bloedverlies dus het is nu afwachten of het geen mk is. Van binnen ben ik zo verdrietig en bezorgd, maar tegenover iedereen zeg ik heel "stoer" : ach, als het niet mag leven, dan is het maar zo. Ik meen het niet, maar durf niemand meer m'n gevoel te tonen. Over hulp zoeken. Ik weet niet of n psycholoog helpt, maar praten en van je afschrijven zeker. En ook weten dat er heel veel mensen zijn die wel erg met je meeleven en vinden dat je n kanjer bent! dikke knuff
Peak, wat een heftige zwangerschap heb je gehad met al die onzekerheid. En dan nog niet eens over de opmerkingen van je omgeving gesproken :O ik las jou verhaal en ik word gewoon boos, boos op de mensen die zo'n opmerkingen geven tegen jou. Eigennlijk zou je moeder en je zus toch meer intresse in je hebben en zorgen maken ipv gelijk zo negatief te doen en alles zwart wit te zien. En de opmerkinge van dat je zoveel echo's krijgt en dat je dan een prive behandeling hebt hierdoor schoot echt eff in mijn verkeerde keelgat. En dit is volgens mij niet echt ontwetendheid van de mensen hoor. Maar goed dat is mijn mening. Ik hoop dat je in ieder geval hier je wel steun kan vinden en je ongerustheid en verdriet kwijt kan. Wanneer heb je de echo?
@ Diamonds, zo zie je maar idd.. ook bij jou zus bleken de zorgen ongegrond. Je neemt het alleen wel je hele zwangerschap met je mee. Wat een verdrietig verhaal van je over je eerdere zwangerschappen/kraamperiodes!! Ik begrijp nooit hoe dat soort dingen kunnen gebeuren. Ook heel moeilijk dat je vriend zo snel dacht dat het wel weer goed met je ging. Dat is wel fijn aan mijn man, hij doet echt veel voor me, toen der tijd ook. Ik vind het ook erg om te horen dat je tegen niemand eerlijk durft te zeggen hoe je je voel over deze zwangerschap. Ik begrijp dat het ontzettend moeilijk is om te moeten afwachten hoe deze zwangerschap verder gaat, en ook dan zou je juist veel met andere mensen moeten kunnen praten ! Ik begrijp dat je je dan niet meer open durft te stellen tegen over anderen! Maar jammer is het wel, het zou niet zo moeten zijn! Ik ga heel hard voor je duimen en hoop dat je straks een mooie echo hebt met een mooi gegroeid kindje! Dank je wel voor je lieve woorden! Het doet me idd goed om eindelijk is van me af te schrijven.. @El1983, ik heb 8 januari de eerste controle bij de gyn, er is geen groeiecho nog ingepland maar ik had ook niet de behoefte om te vragen of/wanneer die wordt gedaan/ingepland. Misschien dat de gyn er gelijk eentje doet, maar ik ben dan nog maar net 6 weken, dus dan moet ik waarschijnlijk een paar weken later toch weer. (dus dat hoeft niet zo voor mij) Die opmerking over "prive behandeling' was ook echt onwetendheid. Maar toch kwetst het. En ik ben zo iemand die dan denkt, ze bedoelen het niet zo slecht, laat maar, maar dan toch voel je het steken. Anderzijds probeer ik dan te denken: maar goed dat ze niet weten waar het over gaat, maar goed dat ze zich zo druk konden maken over te weinig echo's, dat betekend dat het bij hun wel goed ging.
Ooh, heb je verhaal met tranen zitten lezen. Alsof ik het zelf geschreven heb. Mijn situatie is dan wel wat anders. Maar ook ons kindje heeft de kans op down. Wij hebben dit verder ook niet laten testen. Wij kwamen er pas achter met de 20 weken echo. Er waren wel andere mogelijkheden die met bloedtesten allemaal uitgesloten zijn. Dus ze is nu of gezond, of ze heeft down syndroom. Ook de opmerking van je moeder is heel bekend. Mijn moeder kon het ook alleen maar hebben over dat ze vroeger niet zoveel echo's maakten en dat veel stress scheelt etc. Mensen in mijn omgeving zijn het alweer vergeten. Omdat veel dingen uitgesloten zijn en het echobeeld ietwat verbeterd leek denken ze meteen dat het nu 100% zeker goed is, maar dat is niet zo. Mijn man en ik hebben veel steun aan elkaar en soms ook de lieve woorden van goede vrienden. Maar oh wat is het zwaar. Ik hoop heel hard voor je dat het dit keer allemaal anders loopt. Dikke knuffel en goed dat je het hier van je afgeschreven hebt.
Hi, ja ik weet jouw topic nog.. heb toen ook gereageerd.. voelde (en voel!) toen zo met je mee!! Ik denk dat jij ook wel herkend dat dit zo moeilijk uit te leggen is aan mensen! Pas als je echt in deze situatie bent geweest snap je het verdriet en de angst die er bij komt kijken. Precies wat je zegt; op het moment dat de echo's verder een goed beeld geven denkt de omgeving: Nou dan is het toch goed? Dan is het klaar. Terwijl dat voor jezelf als aanstaande ouder helemaal nog niet zo is! Juist doordat er zo wordt gereageerd lijkt het niet oke om je emoties tegen mensen te uiten. Ik was toen altijd zo bang om ondankbaar over te komen, of dat mensen dan zouden denken dat het kindje toch niet helemaal welkom was. Maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. Het verdriet hoort er gewoon bij. Ik heb een vriendin dit tegen het einde van mijn zwangerschap vroeg: En kijk je er naar uit om je kindje te ontmoeten? Ik antwoordde dat dit zeker zo was, maar dat ik het ook eng vond. Ze vroeg oprecht verbaast? Waarom dan? Ben je daar nog steeds mee bezig dan? Ik kan en kon er niet boos om worden.. maar het is gewoon zo moeilijk!! Als ik me goed herinner heb je begin januari weer een echo toch? Geloof het of niet, maar ik moet regelmatig aan je denken hoor! JE stukje raakte mij toen ook zo! Ik begrijp zo wat jullie nu door maken! Ik duim heel hard voor een goede afloop bij jullie en als jullie kindje toch down blijkt te hebben dan zal het kindje vast trots zijn dat het zulke sterkte stoere ouders heeft!
Jeetje ik zit je bericht met tranen in mijn ogen te lezen. De zwangerschap al zo beladen en zwaar, dat is vreselijk! Heb zelf ook een alles behalve roze zwangerschap gehad bij de eerste dus kan het me wel iets indenken, maar dan zo weinig mensen om je heen waar je even je verhaal kunt doen (sterker nog, die je gewoon afsnauwen) dat vind ik echt heel-heel erg!! Hopelijk krijg je binnenkort een echo en durf je te vertrouwen op de woorden dat alles goed is. Een zwangerschap zal nooit meer onbezorgd zijn maar ik hoop dat deze beter en minder beladen mag worden dan je vorige. Met hetzelfde resultaat natuurlijk; een gezond kindje!!
Vol verbazing lees ik je verhaal. Een zwangerschap vol onzekerheid, maar ook de reacties van de mensen. Erg jammer als mensen door onwetendheid zulke opmerkingen maken! Lijkt mij erg lastig om met een schone lei deze zwangerschap in te gaan. Niet alleen de echo, maar ook opnieuw de angst (zeg ik het goed?) voor de reacties. Omschrijf je angst bij een gyn of vk, hopelijk is de echo goed en kan je 'gewoon' terecht bij een vk. Deze zijn toch meer gericht op jou dan een gyn. En praat erover, hier, met bekenden of een psychologe oid. Heel veel sterkte in deze onzekere periode.
Oh wat lief. Dankjewel. Wij hebben inderdaad op 10 januari weer een echo. Ik slaap er nu alweer amper door. Heb nu ook platte bedrust gekregen, dus lekker de tijd om te piekeren... Het feit dat ze misschien down heeft, heeft bij mij wel meer eenplekje gekregen. Ik hoop uiteraard nog steeds dat ze gezond is, maar ik heb geen huilbuien meer en dergelijke. Uiteraard maak ik me wel zorgen en houdt het me bezig. Het is heel moeilijk dat mensen dat niet door hebben. Maar denk dat ik net zoals jou ben. Ik krijg regelmatig te horen dat ik ook niet laat merken hoe ik me voel. Dat ik net doe alsof het gewoon goed gaat. Heb dat zelf niet in de gaten, maar wil gewoon niet dat mensen denken van 'heb je haar weer...' Dus heb ik de neiging om alles maar voor mezelf te houden. Wat natuurlijk geen nut heeft. Zo krijg ik idd ook vaak reacties dat ik zo sterk overkom etc en dan denk ik sterk??? Ik word gek van binnen!!! Dikke knuf voor jou!
Dat is voor jou (en vader en verder familie) dan idd ook wel 'eng'. Heb je een verhoogde kans dat dat terug komt na bevalling (ivm hormoonschommelingen) ? Ik heb dat ooit allemaal uitgebreid op school gehad, weet het niet precies meer. Moeilijk voor je in elk geval dat je je vreugde over de komst van dit kindje niet met je vader kan delen!! Dat is juist wat je in een bijzondere tijd als deze graag wilt! Wel fijn dat hij nu een beetje ontdooit! Waarschijnlijk is hij helemaal trots als hij zijn kleinkind in levende lijve gaat ontmoeten Mijn moeder wou overigens ook nooit naar de foto's kijken. Ze heeft ze echt nooit bekeken, terwijl er natuurlijk ook super mooie tussen zaten. Ik weet ook bij mijn moeder dat er angst aan ten grondslag ligt. Het heeft heel lang geduurd voor ik daar bij haar achter was, maar op een gegeven moment drong dat, na de zoveelste bizarre aanvaring, tot me door. Maar precies wat je zegt.. het wordt op een heel vervelende manier geuit die erg veel pijn kan doen. Ik moet sowieso in het ziekenhuis bevallen en daar minimaal de eerste week verblijven ter observatie. De kans op een psychose is 1 op 4. De gehele zwangerschap sta ik ook onder meer controle bij de psych. Het gaat gelukkig heel erg goed, de psychose is ook al weer 5 jaar geleden en het heeft eerst ook zeker drie jaar geduurd voordat we voor een kindje mochten gaan. Ik snap de bezorgdheid uit mijn omgeving en dat hun het fijner vinden dat ik in het begin in het ziekenhuis verblijf. Heb me daar bij neergelegd, daar zal ik vast ook wel een fijne kraamtijd krijgen. Zelf ben ik helemaal niet bang voor een terugkeer, ik sta er heel positief in. Ik weet wel zeker dat mijn vader straks apetrots is, hij is stapelgek met kinderen en het is zijn eerste kleinkind. Hij heeft nu best veel zorgen om mij en dat snap ik ook helemaal, 5 jaar geleden was letterlijk een hel, dat staat nog op zijn netvlies en daardoor reageert hij zo raar, hij heeft eigenlijk nooit echt met z'n emoties om kunnen gaan. Voor jou nogmaals, ik hoop dat je nu een zorgeloze zwangerschap zult hebben en eindelijk kunt genieten van het wondertje in je buik.
lieve meid kippevel en vragen zelfs van mij hoe in vredesnaam je moeder zo kon reageren dit had je nooit zo eenzaam door mogen maken echt niet gelukkig heb je dit forum en ons die je een digitale knuffel geven geniet zo veel mogelijk van je nieuwe zwangerschap meis en als je ff wat kwijt wil doe me dan een pb echt!!! liefs en dikke didiknuf
Het is heel begrijpelijk dat je akkoord gaat met extra echo's omdat je hoopt op goed nieuws en dat ze iets kunnen doen indien er iets mis is. Hele normale reactie van n moeder. Ik begrijp die zgn. specialisten niet die zulke botte opmerkingen maken terwijl ze niet zeker zijn van wat ze zien. En ik neem aan dat ze ook in de opleiding leren hoe ze respectvol slecht nieuws moeten brengen. Tip: volgende keer naar n andere zkh gaan voor n seconde opinion gaan. Of gewoon je hele zw. door n andere zkh laten begeleiden, indien dat mogelijk is qua afstand.
Dank je wel! Ik hoop ook heel erg dat deze zwangerschap minder beladen wordt... zo niet, gaan we er weer met de zelfde, zo positief mogelijke, instelling tegen aan. Wat ik wel beter wil leren, is duidelijker aan mensen uitleggen hoe ik me voel en niet in mijn schulp kruipen.. Je hebt wel gelijk dat en zwangerschap voor ons nooit meer helemaal onbezorgd zal zijn, anderzijds.. wij hebben ook mee gemaakt dat als het zo somber begint er een zooo mooi positief einde aan kan zitten. dat zorgt er wel voor dat ik nu nuchterder in deze zwangerschap sta. (gelukkig) Ik hoop dat ik dat vol kan houden!
@Averlhach Ik hoop ook heel erg dat ik deze keer 'gewoon' bij een verloskundige mag lopen! Het was bij de gyn altijd zo druk dat er simpelweg geen tijd was om even rustig te vertellen hoe ik me voelde! Je zegt het wel goed hoor.. ik heb ook wel angst voor de reacties. Ik probeer het van me af te zetten, de echo is al spannend genoeg, maar het spookt soms wel door mijn hoofd. Ik heb het bijvoorbeeld nog niet aan mijn moeder verteld. Ik weet nu al dat er grote kans is dat er een vervelende opmerking gaat komen over de vorige zwangerschap als ze hoort dat er nu weer een termijn echo gemaakt gaat worden.. Maar ik probeer het los te laten. Ik wil genieten van deze bijzondere tijd @ Duchess: Moeilijk he als mensen niet aan je zien wat er van binnen gebeurt. Ik herken mezelf erg in je laatste stukje. Soms zeggen mensen dingen, dingen als jij bent zo zelfverzekerd, zo sterk, dan denk ik: Wel nee, alles behalve dat. Maar ik voel me zo bezwaard om mensen met mijn 'problemen en onzekerheden' op te zadelen. Vervelend dat je nu ook nog eens platte-bedrust nodig hebt!!! Zo heb je idd helemaal alle tijd om te piekeren! Ik zal aan je denken (en voor je duimen!) de 10e en ik hoop dat de echo dan weer zo'n positief beeld kan laten zien. Heel veel sterkte en een dikke knuffel! @ Ukjesmama.. fijn dat je er zelf zo positief in staat, ook heel belangrijk toch! En in het ziekenhuis zal je vast ook een fijne kraamtijd hebben hoor! Ik heb mijn kraamtijd ook in het ziekenhuis door gebracht, vond het erg druk, maar ook wel gezellig en ze waren allemaal lief. wat leuk dat jullie kindje het eerste kleinkindje van je vader is. Je vader in opa zien veranderen is zo'n mooi iets!! Nogmaals dank je wel voor je reactie, ik ga heel erg mijn best doen om zoveel mogelijk te genieten van deze zwangerschap! Ik hoop voor jou ook een heerlijke kraamperiode en dat alles goed mag blijven gaan! @Inkie86; dank je wel voor je digitale knuffel Eigenlijk had ik toen al een op forum als deze moeten zitten.. dat had me vast ontzettend geholpen! Het heeft me voor nu al heel erg geholpen om alles hier op te schrijven en al die hartverwarmende reacties hier te lezen! Wat betreft mijn moeder.. Voor een buitenstaander idd vast onbegrijpelijk en voor mij erg (!) pijnlijk.. Maar ze is zo gewoon. Normaal kan ik er beter mee omgaan, in dit geval had ik haar even heel hard nodig en wilde ik dat ze even gewoon 'mijn mama' was. Ik ga idd zoveel mogelijk genieten van deze zwangerschap.. en lief dat ik je mag PB-en als er iets is @Esma.. Dank je wel voor je reactie.. Een ander ziekenhuis was en is helaas geen optie. ik ben op de vrouw van de eerste 'slechte' echo ook nog steeds wel een beetje boos. Ik ben verder niet boos op mensen, wel op haar. Ze had totaal niet door hoe heftig het was wat ze zei. Maar ik heb erg veel klachten van mensen om mij heen over haar gehoord, zo scheen ze wel vaker 'te zijn' Ook de vrouw die tussendoor een echo had gemaakt staat niet echt op mijn lijstje van meest favoriete mensen ooit maar ach, ik heb dat een beetje achter me gelaten. Ik ben wel benieuwd, met mijn termijn echo heb ik waarschijnlijk weer diezelfde vrouw als de vorige eerste keer.. Ik ben alleen nu niet meer zo onzeker als de vorige keer. Toen was alles nieuw. Maar ik stap er zo positief mogelijk in, ook van de echo wil ik proberen te gaan genieten. Als het mogelijk is dan wil ik hier in de buurt bij een medisch echo centrum de termijn echo laten maken, en anders dan laat ik het los, dan is het niet anders.
Laat je niet kennen en kom voor jezelf op. Succes en ik hoop voor je dat je dit keer iemand anders treft. Succes en probeer zoveel mogelijk van je zw. te genieten.
Wat een stoere vrouwen hier allemaal. Wat onwijs dapper dat jullie dit allemaal aandurven. Pleak, ik zou nu met je zorgen ook naar de huisarts gaan of bespreken met de verlosk. misschien kunnen zij wat extra steun voor je regelen want dit is echt te gek. We zijn niet voor niets met meer op de wereld. Ik gun je nu toch wel een iets zorgelozere zwangerschap. Hoelang is het geleden? Ik vind het niet raar dat je er mee zit. Dat lijkt mij normaal. Je bent niet van steen. Sterkte zet hem op.