Verdriet over kinderen (als het allemaal niet vanzelf gaat)

Komende week hebben we de intake voor het onderzoek van de oudste en tegelijk de start van begeleiding voor ons als gezin. Beide kinderen vallen enorm op dat ze super intens zijn met emoties, vooral de oudste vindt slecht aansluiting in de klas en slaat regelmatig sociaal de plank mis. De oudste zit slecht in zijn vel en heeft al geroepen dat hij dood wil. Beide enorm pientere kinderen, ze leren snel, maar schijnbaar niet op het sociale en emotionele vlak. Tel daarbij op dat ik zelf mijn eigen troubles nog heb waar ik aan werk en het is geen hobbelvrij pad hier thuis op het moment helaas... Dus ik ben blij dat komende week het "schip met hulpverleners" hier ons huis binnen zal varen, het is nu wel tijd om hulp te gaan accepteren Maar eigenlijk ben ik toch best wel trots op hoe we zelf tot nu toe de boel nog steeds overeind hebben kunnen houden hier thuis ondanks alles.

Succes de komende tijd! Neem de hulp aan die je kan krijgen en kan gebruiken, want als het met de kinderen niet goed gaat kost bergen energie. Hopelijk vinden jullie snel de handleiding naar wat rustigere tijden!

 

Wat ontzettend spannend! Ik ben niet goed in hulp aanvaarden. Ben benieuwd hoe het bij jullie straks gaat

 

Ja herkenbaar.
En hier gaat het gelukkig ook niet altijd niet-goed. Bij mijn zoon varieert die emotionele leeftijd afhankelijk van hoeveel er om hem heen gebeurd en hoeveel hij te verwerken heeft. In het najaar is hij wat gevoeliger maar meestal begint dat rond st. Maarten.
Hij is bijna 9 en inmiddels zijn de eerste puistjes gesignaleerd, dus wie weet wat er in dat lichaam gebeurt qua hormonen.
Anyways, om terug te komen op het topic. Volgens mij is het heel normaal om goede periodes te hebben en periodes van rouw. Er zullen steeds dingen anders gaan en we zullen steeds weer dingen moeten verwerken en onze weg erin vinden.

 

Wij vieren morgen de vijfde verjaardag van onze jongste. Ik kon er net bij het ophangen van de slingers wel even om huilen: al sinds de babytijd is voor hem alles moeilijk en stressvol, zelden is hij rustig en ontspannen. Het is het eerste jaar dat hij zelf zin heeft in zijn feestje, maar ik raak er de laatste dagen vooral heel melancholiek van...

 

Jeetje wat heftig zeg. Voor hem vooral, dat hij dit voelt en hij dit als oplossing ziet. Fijn dat je dat schip nu toe laat, hopelijk snel vooruitgang

 

Herkenbaar, niet zo heftig als bij de meeste hier. Maar ook de frustratie, en onderzoeken gehad en alles wat erbij komt kijken. Onze oudste heeft een íets verlaagde IQ, faalangst en kan niet automatiseren. Leren is dus voor hem wel echt een hele opgave, niet alles blijft hangen en moeten we alles tig keer herhalen. Vreet ook vreselijk veel energie van hem. Gelukkig werkt school heel goed mee, heeft hij aangepast onderwijs maar wel gewoon in de klas bij z'n eigen klasgenoten. Ook die accepteren hem zoals hij is en pesten hem nooit. Durven ze denk ik ook niet haha, ze weten wie ik ben en ik pak ze aan en dat weten ze(ben soort meubilair op school, ken alle leerlingen). Hij heeft ook een cursus gedaan voor zijn faalangst en zelfvertrouwen. Dit heeft zo onwijs goed geholpen dat we echt een heel ander, leuk, vrolijk kind terug hebben die niet meer met tegenzin naar school gaat. Was hier altijd buikpijn bij alles, school, spreekbeurt, weeksluiting waar hij nooit aan mee deed. 1e dag groep 3(wendag) was hij ook jarig en kotste de hele klas onder van de spanning. Kon hem na half uur alweer ophalen. En nu wil hij als eerste zijn spreekbeurt(heeft hij a.s dinsdag) en zijn leeskring al gehad. Voor het eerst dit jaar genoten van zijn verjaardag vieren in de klas.

Wij praten best veel thuis, hij komt ook altijd gerust naar mij toe met vragen of dingen waar hij mee zit. Plannen regelmatig een 1 op 1 momentje, lekker met z'n 2en wokken en dan savonds filmpie en lekker kletsen voor het naar bed gaan. En dat kan gaan over school, buurtkinderen, alles. En dan merk ik dat hoe klein het ook is, hij het gewoon ff kwijt kan en dat dat helpt bij hem. Dan laat ie het los en kan ie weer verder. Hij weet en accepteert gelukkig ook dat hij anders is dan velen en dat iedereen wel wat heeft en dat dat maakt wie je bent, niemand is hetzelfde.

 

Herkenbaar. Meeste kennen mijn verhaal wel.
Knuffel @tuc
Soms is even van je afschrijven en herkenning vinden heel fijn.
In her dagelijks leven is dat soms heel moeilijk.

 

Onze oudste heeft ass en heeft er altijd pittig last gehad. Kon nooit aansluiting vinden en kan dat nu nog moeilijk.
De middelste van 13 heeft ook ass, lvb, en hechtingsproblemen. We hebben haar vorig jaar uit huis laten plaatsen en moeten haar binnenkort vertellen dat ze naar een ander plekje gaat, waar ze dan kan blijven en dus niet terugkomt naar huis. Dat doet echt onwijs veel pijn, maar we zijn te lang doorgegaan en daar hebben de andere 2 te veel onder geleden.
De jongste lvb en??. Heeft ook last van lichte hechtingsproblemen door de problemen met zus.
Gaat net aan op school en houden het goed in de gaten.

Door het te lang doorgaan en denken aan de kinderen ben ik mezelf verloren en moest ik voor mezelf ook psychologische hulp zoeken.
Advies, blijf goed voor jezelf zorgen, want vroeg of laat ga je er zelf ook aan onderdoor.

 

Herkenbaar, oudste zit op speciaal onderwijs. Heeft o.a. autisme. Zal nooit zelfstandig kunnen wonen of werken. Hij doet het verder goed op zijn speciale school en maakt echt wel stappen. Maar onze zorg ligt ook vooral bij de toekomst. Waar moet hij straks gaan wonen? Wie zorgt/ let op hem als wij het niet meer kunnen of er niet meer zijn?

Jongste heeft ADHD zit wel in het reguliere onderwijs. Is na de verhuizing ook van school gewisseld: Wat een godsgeschenk! Nieuwe leerkrachten/school weten en zien veel beter wat hij nodig heeft. Mannetje is helemaal opgebloeid. Maar hij heeft nog wel moeite met vriendjes maken, hij is heel bang om door anderen afgewezen te worden (gezien ervaring vorige school) en speelt dan maar alleen. Juf pakt het gelukkig goed op, ze zijn ermee bezig.. we zijn nog hoopvol.
Nog wel zorgen, volgend jaar naar groep 3. Gaat hij dat wel trekken qua lang luisteren en zelfstandig werken?

 

Hier ook wel herkenbaar, al is mijn dochter nog iets jonger en kan het ook zo maar nog de andere kant op gaan bij haar, maar dat is nog even afwachten.
Tot nu toe wel wat trajecten met haar meegemaakt, omdat ze een klankontwikkelingsprobleem heeft. Hiervoor heeft ze al een vroegbehandelingstraject gehad bij Kentalis, waardoor ze 'al' in de medische molen zit wat het ook wel weer iets makkelijker maakt om hulp te krijgen. Maar vooral de jaren dat ze niet praatte (met 3 jaar en 3 maanden is ze langzaam vooruit gegaan) hebben zoveel invloed op haar zelfvertrouwen gehad. Er wordt van kinderen toch wel uitgegaan dat op een gegeven moment wat kunnen zeggen, wat mijn dochter dus niet kon en daardoor alleen maar meer dichtsloeg. En natuurlijk hielp ik haar hier wel bij, door aan te geven dat ze nog niet (goed) kon praten en het gesprek over te nemen, maar dit heeft toch wel heel veel effect op haar gehad. Iets waar ik te laat bij stil heb gestaan vind ik, al had ik er ook niet veel anders aan kunnen doen. Gelukkig gaat het praten nu een stuk beter en zie je haar steeds meer zelfvertrouwen krijgen, maar haar spontane spraak is nog steeds niet waar het zou kunnen zijn. Daarnaast ook echt een kind met 2 verschillende kanten, thuis druk, aanwezig, driftig, in andere omgevingen slaat ze nog steeds dicht. Je ziet de radertjes in haar hoofd altijd draaien, verwerkt ook in de nacht veel prikkels.
De periode bij Kentalis (van 3 jaar en 5 maanden t/m 4 jaar en 3 maanden) heeft ze ook verder onderzoek gehad, haar gedrag viel, naast haar taalprobleem, ook wel echt op, het was 'anders' dan 'normaal' kleutergedrag. Getest op autisme toen ze bijna 4 was, dat was het niet, maar er kwam wel naar voren dat ze prikkelgevoelig is. Ook gaf de behandelaar toen aan dat autisme, AD(H)D en nog iets anders veel overlap hebben, waardoor er misschien ooit nog wel iets geconstateerd kan worden, maar toentertijd iig niet.
Ze is vorig jaar gewoon begonnen in groep 1 op een reguliere basisschool met een rugzakje voor taalondersteuning en het eerste jaar is met vallen en opstaan gegaan. Ze kwam goed mee met de klas en is ook gewoon over gegaan naar groep 2, maar er zijn wel heftige periodes geweest. Ook dit jaar gaat het op zich goed, de RT voor haar spraak valt na december weg omdat ze daar nu te goed voor scoort, maar haar gedrag blijft opvallend. Zo kan het een tijdje goed gaan en zo gebeurd er weer iets waardoor ze weer helemaal in haar schulp kruipt. Afscheid nemen op school blijft moeilijk voor haar, veranderingen ook, dus nu met Sinterklaas en Kerst zal het wel weer even een heftige periode worden. Haar juf is gelukkig een top juf, die haar echt heel goed ondersteunt en haar gewoon haarzelf laat zijn, daar hebben we echt geluk mee (vorig jaar dezelfde juf gehad). Met de juf laatst ook besproken bij de evaluatie van de RT voor haar taal dat dat hartstikke goed gaat, maar dat haar gedrag echt opvallend blijft en die gaat nu samen met de IB-er kijken of er verder onderzoek mogelijk is op dat gebied, dus even afwachten wat daar uit gaat komen.
Nu heeft ze er zelf gelukkig nog niet zo heel veel last van dat ze 'anders' is en het zou ook zomaar kunnen dat ze ook daarin nog stappen gaat zetten, maar tegelijkertijd kan mijn hart inderdaad ook breken als ik al die radartjes zie malen in haar hoofd en de moeilijkheden die ze eventueel nog tegen gaat komen. Volgend jaar als alles goed gaat naar groep 3 en dan ook en wisseling van school ivm een aanstaande verhuizing, het is nodig, maar tegelijkertijd houd ik mijn hart vast wat voor invloed dat op haar gaat hebben.

 

Het is door zo zaken regelmatig te moeten horen, dat wij uiteindelijk toch met medicatie gestart zijn.
We hebben daar echt zo lang mogelijk mee gewacht en als hij af en toe eens een dip had, konden we dat wel bespreken maar het werd TE.
Zijn uitspraken werder steeds zwaarder en hij werd enorm emotioneel en met momenten heel negatief over zichzelf en zen leven.

 

Onze zoon is een tos'er met medische problemen 'cyste' 's bovenste luchtwegen door intubatie maar geboorten'

Het is soms zo zwaar omdat steeds als alles goed gaat er weer iets nieuws bij komt. Net of het niet 'goed' mag gaan.

Hij is zo heerlijk vrolijk en probeert altijd veel te vertellen. Maar zodra hij dan een verhaal verteld aan vreemde mensen en deze kijken of hij hokos pokus spreekt breekt mijn hart echt. Hij is iq technies op sommige punten hoog behaald dat hij daar bij dus niet kan uiten wat hij in zij. Hoofd heeft zorg voor de nodige frustratie.

 

Lastig he. Mijn oudste heeft ook soms dat soort opmerkingen/periodes. Heeft ook wel eens gezegd dat hij liever niet meer wil leven. De laatste keer is gelukkig al een tijdje geleden, lijkt nu aardig happy te zijn, maar pff, dat hakt erin zeg.

Sterkte.

 

De onderzoeken zijn bij ons ook pas over 2 weken, er zat nog best wel wat tijd tussen de intake en het plannen van de testen. Ik ben ook wel echt benieuwd wat er uit gaat komen. Zoon houdt zich afzijdig op school, er zocht een jongetje toenadering met een tekening voor zoon, reageert hij daar amper op. Zou hem het liefste wakker willen schudden dat hij normaal moet doen en minstens moet reageren er op, maarja, mijn normaal is schijnbaar niet zijn normaal....

En die zorgelijke uitspraken kennen we hier ook, herkenbaar om je daar heel erg druk over te maken.

 

Hier vooral gefrusteerd, omdat alles zoooo lang duurt in jeugd GGZ-land. Na jaren een dochter die niet lekker in haar vel zit, met ups en downs, waar we zelfs wel eens hebben gedacht aan een depressie, besloten we in juni om hulp te zoeken. (Op school zijn ze ook met van alles bezig, maar dat blijkt niet genoeg).

Het advies van de ib-er en ambulant begeleider was speltherapie, maar de praktijk had geen budgetten meer voor dit jaar en het moet dus via PGB en daarvoor staan we nu al sinds juni op de wachtlijst bij het wijkteam en dit jaar hoeven we sowieso daar niets meer van te verwachten. School heeft nu basis GGZ via de orthopedagoog van het samenwerkingsverband aangeboden en dat kan hopelijk dit jaar nog starten, maar dat zijn maar 5 sessies, dus dat zet eigenlijk nog maar weinig zoden aan de dijk ben ik bang, maar het is iig iets. De IB-er gaat nog proberen meer sessies los te krijgen bij gemeente, maar eigenlijk heb ik daar zelf weinig hoop op......

 

Weet niet hoe het zit met vergoedingen ect, maar je zou pmt kunnen overwegen ipv speltherapie. Misschien kan dat eerder starten?

 

Dan breekt je hart toch wel even als je dat zo hoort out of the blue
Sterkte wat ontzettend pijnlijk lijkt mij dit