Verdriet: weer werken

Hey,

Heel herkenbaar. Is ook niet zo gek natuurlijk. Je moet je kleintje uit handen geven en werk gaan doen wat voor je gevoel niet half zo belangrijk is als je kleintje, maar....
Het komt goed! Echt waar! Ik zag er als een berg tegenop, maar de eerste werkdag viel me 100% mee en dat terwijl ik ook nog eens begon bij een nieuwe werkgever. Dubbel zo moeilijk dus. Ik werk 3 dagen, van woensdag tot en met vrijdag. Op vrijdag gaat ze sinds kort naar het KDV. Dat vond ik pas echt moeilijk. Daar voor was ze altijd bij familie en nu moet ze naar vreemden. Ze vindt het fantastisch! En ik ook. Heerlijk! 4 dagen met mijn meisje en daarna 3 dagen even wat anders. Nu vind ik het helemaal lekker omdat mijn jonge dame inmiddels aan het kruipen is en gaat staan. Niets is meer veilig. Ben dus voor mijn gevoel de hele dag achter haar aan aan het lopen. Werken is voor mij veel ontspannender .

Succes! Het hoort er allemaal bij en als je eenmaal weer op je werk bent, dan vind je het vast ook wel weer leuk.

 

Hey meid,

Ik herken het gevoel, maar ik heb er geen oplossing voor. Je moet er even doorheen. Probeer iets leuks te gaan doen, samen met je dochter. Lekker wandelen (hier schijnt de zon) of even winkelen. Als je sip op de bank blijft zitten, dan wordt het er niet beter op. Echt waar, als je eerste dag erop zit en je ziet dat het goed is gegaan met je dochter, want het gaat vast heel erg goed, dan heb je het ergste gehad.

Probeer nog even te genieten van je verlof.

 

Oh, wat vond ik het vantevoren verschrikkelijk dat ik weer moest gaan werken! Tranen met tuiten!! En dat een paar dagen lang, totdat het eindelijk D-Day was... En toen...? Bracht ik hem 's morgens bij het KDV (waar hij de week ervoor al had 'proefgedraaid' wat hartstikke goed was gegaan), reed met een brok in mijn keel de parkeerplaats af en ben gaan werken. Had een absolute r*k-dag en heb dus ook rond lunchtijd even gebeld met het KDV of alles goed ging: het ging super! Nou ja, toen redde ik de rest van die dag ook wel en alle dagen daarna ook Moeilijker voor mama dan voor kind, bleek maar weer eens.

Ik heb heel sterk de neiging mijn eigen gevoelens op mijn zoon te projecteren. Zo kon ik me niet anders voorstellen dan dat hij zich in de steek gelaten zou voelen als ik weer ging werken: niets was minder waar.
Als ik mijn zoon bij uitzondering een keertje laat huilen als hij oververmoeid is en dus echt moet gaan slapen, lijkt het me onmogelijk dat hij NIET boos op me is omdat ik zo'n slechte mama ben; ook onzin!
Gelukkig is mijn man heel nuchter en die vertelt me dan ook steeds dat het zo niet werkt en dat ik het zelf zo voel. Die kleine denkt zo moeilijk nog lang niet, dus die vindt eigenlijk alles wel best, hahaha! Nu ik dat eenmaal door heb, is mijn leven als mama een stuk eenvoudiger

 

Ik ga op 18 mei weer werken ook bij een nieuwe baas voor 2 dagen. Heb mijn zoontje vorige week voor het eerst naar de opvang gebracht, hij vond het leuk en ik ook!
Het komt echt wel goed hoor, even doorbijten en dan wil je niet anders meer (misschien). Ik vind zelf de combi kids en werken iig heerlijk!

 

Hey snoebeltje,

hier ook een mama die op 22 januari bevallen is van een prachtmeisje - proficiat trouwens!

Ik moet op 1 juni herbeginnen en heb er absoluut geen zin in. Vroeger kropen weken voorbij, maar sinds ze geboren is vliégt de tijd gewoon...

Tijdens mijn afwezigheid is er een reorganisatie doorgevoerd die ingaat op 1 juni en waardoor 26 mensen ontslagen zijn en mijn bevoegdheid wordt uitgebreid (lekker extra werk) en het meisje dat onder mij werkte krijgt een andere functie. Great! Zij was zo'n beetje mijn hoop op een kalme start aangezien ze van alles op de hoogte is van wat er gebeurd is in die 4,5 maand.

En als kers op de taart is het best mogelijk dat ik de 1e juni meteen moet blijven overnachten aangezien er een 2-daagse meeting gepland staat die waarschijnlijk in NL doorgaat (woon in BE). Dus mis ik haar eerste dag KDV ook al :x

Deel dus volledig jouw gevoel...

Wil je toch veel sterkte wensen voor volgende week!

 

Bij mij oudste zoon had ik totaal geen moeite ermee om hem weg te brengen en om aan het werk te gaan.
Bij mijn tweede is het een ander verhaal, maar dit is ook een hele andere baby.
Mijn oudste was een allemansvriendje en vond alles best zolang hij zijn natje en droogje maar kreeg.
Onze jongste was in het begin veel bewerkelijker en is erg op mij gericht.
Ik moest er dus ook niet aan denken, dus ik heb nu ook een heleboel ouderschapsverlof opgenomen.
Eigenlijk had ik 11 februari alweer moeten beginnen, maar nu ga ik beginnen op 19 mei, dan is onze jongste een half jaar oud.
Ik heb er nu wel weer zin in.

 

Mmm, denk idd ook dat de mama's meer problemen hebben dan die prutsjes.

Werk trouwens full time, weekends worden hier echt wel goud waard denk ik!

 

ik moet er ook nog niet aan denken.... moet 1 juli weer beginnen...
en thijs is de 2e, hij gaat naar hetzelfde kdv als waar sophie heen gaat .dus heb het al eens meegemaakt, en nog zie ik er tegenop.

 

Ach meissie! Vreselijk is het hè?

Net als velen hier weet ik precies hoe je je voelt!
Ik ben na 5 maanden weer aan het werk gegaan, 4 januari 2010, de vreselijkste dag van het jaar, noemde ik het!
Daar zat ik op dag 1 met mijn kolf in een leeg kantoortje te huilen. Ik wou zó graag naar mijn meisje toe!
En toen belde mijn vriend ook nog dat Zoë ontroostbaar was, ze miste mama, volgens hem. Nou, toen had ik het helemaal niet meer!
Al met al was week 1 vreselijk maar ook gelijk de zwaarste. De weken daarna waren ook moeilijk maar het ging steeds beter.
Ik wist dat mijn meisje het goed had bij papa en oma&opa.
Nu gaat het goed hoor!
Maar ik heb nog steeds dat ik zo snel mogelijk naar huis wil (niemand moet onnodig 60 rijden waar je 80 mag of treuzelen voor een stoplicht, wordt ik heel agressief van ) naar mijn dochter toe.

Ik werk ook 3 dagen (3x9uur). Het zijn lange dagen en ik zal ook graag 2 dagen willen werken. Helaas gaat dat financieel niet.
Straks loopt mijn betaalde ouderschapsverlof af en moet ik waarschijnlijk een ochtend erbij werken. Daar zie ik zo tegenop!

Maar meis, lekker huilen als dat moet!
Ik vind het niet meer dan normaal!

Sterkte,

Lisszy

(Trouwens 22 januari = inderdaad een hele mooie datum! Ik ben ook van 22/01 )

 

Hier hetzelfde hoor, werd een beetje simpel van dat thuis zitten en het beperkte wereldje. Vond het heerlijk weer te gaan werken. Des ondanks heb ik de eerste keer ook een paar tranen gelaten hoor.
@TO het went echt heel snel, over 2 maanden weet je niet beter

 

Onze dochter is 14 maanden en ik ben de eerste 8 maanden thuis geweest. Nog steeds vind ik het niet leuk om te gaan werken, maar het moet. Als ik er eenmaal ben valt het wel mee. Maar diep in mijn hart bleef ik thuis.

 

We zijn toch mutsen hé!

Zowel bij mij als mijn broer is mijn moeder na 3 maanden opnieuw FT gaan werken en eerlijk, we hebben er geen trauma's of nare herinneringen aan overgehouden... Zijn nooit anders gewoon geweest...

Het zou gewoon minder erg zijn moest ik mijn job graag doen...