ik wist niet dat deze miskraam me zoveel pijn zou doen. ben nu al 2 dagen aan het huilen en vandaag wil het ook nog niet lukken. ik dacht dus 13 week zwanger te zijn.... dat maakt het zo moeilijk. ik was al bezig met ideeen voor de babykamer enzo. had zaterdag net het eerste babypakje gekocht! en het erge is dat het er nog in zit... morgen ga ik naar de huisarts en dan zie ik wel verder.. als ik alleen ben gaat het el, maar zodra er mensen in de buurt komen, of er wat van zeggen..mis 8) komen de tranen weer.. vanmorgen op school ook.. de kids moesten naar school, man weer aan het werk, komt de juf naar me toe en zegt: jammer ja..... het enige wat ik kon uitbrengen was: ja.... zie er nu al tegen op om de kids op te halen. we wonen in een klein dorp, dus iedereen wist al dat ik zwanger was.. gelukkig vertellen de kids het ook aan iedereen.. sorry voor mijn lange verhaal, maar moet het even kwijt.. ik weet ook niet wat ik wil. heb er geen behoefte aan om met iedereen te praten.. ik ga toch allleen maar huilen, maar ben bang als ik er niet over praat en verwerken toch langer duurt. alles is ook zo dubbel.. de miskraam vind ik niet erg, maar dacht wel 13 week heen te zijn.. het toekomstbeeld is nu zo verandert. de zwangerschap beheerste behoorlijk mijn leven de afgelopen weken. en dan die hormonen die nog zo werken.. vreselijk
Ooh, Moniek toch. Dat is toch logisch, dat je je zo verdrietig voelt. Je was al zo ver, je toekomstbeeld is even ingestort. Je hebt tijd nodig om het verwerken. Het klinkt cliche, maar het is echt zo: (ik spreek uit ervaring) Je verdriet wordt echt minder over de tijd. Je kunt het dan een plekje geven en weer aan de toekomst denken. Voorlopig is het bij jou natuurlijk nog heel erg vers. Laat je tranen maar gewoon de vrije loop. Het is allemaal zo begrijpelijk. Moniek, heel veel sterkte toegewenst! Ik herken dit zo: je moet er helaas doorheen. Hopelijk gaat voor jou snel de zon weer schijnen!
JA, meis, het is niet niks....Ben je er op de echo achter gekomen? Zoals Marla zegt: het is een cliche maar het slijt wel. Bij mij is het nu 2 maanden geleden en alles gaat weer als normaal, toch denk ik er elke dag aan dat ik nu al een dikke buik zou ehbben ed. Je verwcahting valt even helemaal in duigen.. Heuil maar lekker en kom hier praten, je hoeft ons hier namelijk niet te zien, maar praten helpt echt!
ik werd zelfs al dikker! ik was zaterdag de stad in geweest om positiekleding te kopen! maar het leefde gewoon niet meer. ja ik kwam er op de echo achter! en de kids waren ook nog mee! doen we de volgende keer maar niet weer. ik ga er dan wel van uit dat ik dan eerder een echo krijg! ik wil gewoon dat het uit mijn lichaam gaat. heb nu wel de hle tijd buik- en rugpijn,maar als het eruit is kan ik het afsluiten en weer verder gaan. ik ga niet weer aan de pil en we sexen als we zin hebben en dan zien we wel weer. ik ben nog jong en heb al 2 kids. bij de echo is mijn buik wel meteen nagekeken op afwijkingen maar ze hebben gelukkig niets kunnen vinden. dit vruchtje was gewoon niet goed! bedankt voor jullie reacties. het helpt wel een beetje vind het alleen moeilijk om bekenden te zien en erover te praten. vooral om morgen weer naar mijn ouders te gaan vind ik erg moeilijk... zal toch wel even erdoor heen moeten!
He moniek, ach meis wat vreselijk, ik leef met je mee! Ik had dat ook de eerste keer dat ik er met mensen over sprak rolden de tranen over mijn wangen, werd zo emotioneel, moet zeggen het gaat beter, ik heb nu nog een trilling in mijn stem als ik er over praat. Maar blijf praten, het helpt echt om het te verwerken! Sterkte meis. Jette
ik vind het heel erg voor je. Huil gewoon lekker hoor , is juist goed daarmee verwerk je een hoop. de 1e dagen liep ik ook continu huilend rond, nu een maand later huil ik nog maar af en toe, maar denk er nog wel elke dag aan. heeeel veel sterkte
Lieve moniek, Laat je traanen maar gaan, ga niet je zelf in de weg staan. Verdriet mag je hebben het verlies doet pijn, het is nooit leuk hoe ver je ook mocht zijn. Je verlangt naar iets en opeens is het er niet meer, het geluk slaat over in verdriet en je traantjes blijven maar komen keer op keer. Ik kan je alleen heel veel kracht toe wensen, en hopelijk heb je veel steun van je dierbaare mensen. Heel veel sterkte en hoop dat je wens gauw vervult mag worden. Liefs Lover
Lieve moniek, Heel veel sterkte. Het is heel normaal om er enorm veel verdriet van te hebben. Huil uit en als je het weer lukt praten praten tegen iedereen die je wilt tot het een plaatje heb gekregen. Zelf 6 novemeber een miskraam. De eerste dagen was ik niet echt aan spreekbaar. En nu een kleine twee weken verder helpt het om te praten en te praten en ook dit Forum helpt. Laat je gevoelens maar komen en het zijn de jouw terechte gevoelens. Succes morgen. Het komt goed! Liefs, Tineke
he wat ontzettend &*%)*&$%$ voor je, je nooit schamen voor je verhaal hoor is doodnormaal en elke vrouw reageerd anders, zeker als je toch al 13 weken bent, ik zou er ook kapot van zijn, DIKKE KNUF!
Moniek ik had ook eerst de ingeving dat ik zo weinig mogelijk mensen wou zien, intussen was vandaag mijn 2e werkdag, en het valt goed mee. Ik heb moeilijke momenten, maar mijn collega's zijn op de hoogte, ik heb hen gevraagd als ik het moeilijk heb, ze mij ff gerust laten, ik dan zelf wel teken geef wanneer ik terug wil praten, of over mijn MK wil praten. Ik begrijp wat je voelt, je regelt alles in je hoofd, je hebt toekomstbeelden die door je hoofd flitsen en plots moet je beseffen dat het een eerder een droom is geweest ... maar zoals ik me nu voel, ga ik ervanuit zoals een aantal andere meiden zeiden, dat het dag per dag een beetje zal beteren, er ups en downs zullen zijn, maar het verdriet in mijn hart aanwezig blijft, sterkte meid! groetjes flyke