Ik moet het even van de daken schreeuwen. Na een tijd bezig geweest te zijn is mijn boek bijna af. Ik heb de laatste jaren in een moeilijke situatie gezeten met rechtszaken om omgang en gezag en er is aardig wat mis gegaan met de hulpverlening hierbij. Veel mensen om mij heen zeiden je moet er een boek over schrijven want dit is te gek voor woorden wat er nu gebeurd. En na lang twijfelen heb ik het gedaan. Ik twijfelde omdat toch bekenden het boek ook zullen lezen en dan erachter komen in wat voor een hel ik werkelijk zat. Ik heb altijd maar mondjesmaat verteld hierover. Ik heb het wel zo geschreven dat het niet traceerbaar is naar mij omdat ik geen zin heb in gedonder met mijn ex. Maar ik vind het verhaal te belangrijk om niet uit te geven. Nu nog even wachten op de laatste beschikking van de rechtbank en zodra die binnen is kan ik het laatste hoofdstuk schrijven. ik ben zo benieuwd of er mensen zijn die het gaan lezen. Ik weet nog toen ik zelf nog vastzat in de situatie dat ik het jammer vond dat er over dit onderwerp maar weinig nederlandse boeken zijn.
Ik ben altijd wel geïnteresseerd in waargebeurde verhalen en dit onderwerp trek me wel omdat ik zelf in de jeugdhulpverlening werk en veel te maken heb gehad met de kinderrechter, veilig thuis enz. Lastige is alleen dat dit een kant van het verhaal is. Mijn ervaring is alleen dat een verhaal altijd twee kanten heeft. Daarnaast zal dit, vermoed ik een verhaal zijn waarin instanties niet bepaald in het zonnetje geEt worden en daar heb ik altijd wel wat moeite mee omdat zij zich hierin niet kunnen verdedigen. Ik vraag me ook of dit boek in de toekomst niet tegen je kan gaan werken maar dat is iets wat alleen jij kan inschatten.
Ik werk ook in de jeugdhulpverlening en ik sluit me hier volledig bij aan! Ik hoor vrijwel altijd de 2 kanten van een verhaal en ik ben soms zo verbaasd hoe ver deze uit elkaar kunnen liggen. Succes met het afronden van je boek!
Ja idd en beide overtuigd van hun eigen gelijk. Hoevaak lijkt iets in het begin zo in elkaar te zitten maar na een aantal gesprekken toch echt heel anders te zijn. Met respect naar jou hoor ts, jouw situatie ken ik niet.
Ik snap jullie ook hoor zeker. Maar mijn kinderen geven al 4 jaar hetzelfde aan wat ze willen qua omgang en de raad voor kinderbescherming en rechter ijven ze maar pushen in veel meer dan ze willen. Elke keer moeten we weer een traject in waar er niet naar de kinderen geluisterd word helaas
Ik snap je wel, alleen is dat 1 kant van een verhaal. In Nederland hebben we ook te maken met rechten en regels waaraan ook de raad voor de kinderbescherming En de kinderrechter zich moeten houden. Ik wil absoluut niet zeggen dat het bij jullie ook zo is maar tegenwoordig is het meer regel dan uitzondering dat kinderen absoluut niet naar vader of zelfs moeder willen. Later na onderzoek blijkt dat de andere ouder zich zo negatief over de andere ouder uitlaat dat dat de oorzaak is dat de kinderen niet meer naar vader/moeder wil. Maar ook deze ouder heeft rechten. Nogmaals ik wil hiermee niet zeggen dat het in jullie geval zo is, ik ken jullie situatie niet. Maar dat de raad voor de kinderbescherming betrokken is en je al 4 jaar bezig bent zegt wel dat jullie situatie een complexe situatie betreft. Ik zou in zo'n situatie oppassen met wat je doet en schrijft. Jouw boek zal vol staan met alles wat er volgens jou niet klopt. Maar is dit werkelijk zo of is dat jouw beleving van deze situatie? Zelf ben ik gescheiden en of je het nu wil of niet. Ieder interpeteert alles toch op zijn/haar eigen manier. Maar of jouw verhaal klopt of niet, pas op met wat je schrijft en uitgeeft naar buiten. Dit kan altijd tegen je gebruikt gaan worden in de toekomst.
Dat snap ik. Ik kan niet teveel uitwijden erover ivm herkenning. Mijn boek schrijf ik niet onder mijn eigen naam. En alle namen erin zijn veranderd evenals sommige data. Ook snap ik dat er aan regels voldaan moet worden, maar ik word steeds onterecht neergezet als negatieve weigerende ouder terwijl het iemand anders is die dwarsligt maar steeds weer opnieuw kansen krijgt. Heel frustrerend
Eens met twinkle star wat betreft het onderwerp, maar ik wil je wel zeggen dat ik het een enorm knappe prestatie vind om een boek te schrijven!
Er zal zeker ook heel veel goed gaan in de hulpverlening hoor. Wij hebben met 1 hulpverlener ook goede ervaring hoor gelukkig. Onze rots in de branding. Maar helaas constateren veel verleners wel dingen maar durven het niet op papier te zetten. Dat is mijn ervaring hiermee. Ik heb dingen meegemaakt in bijv. Het omgangshuis wat echt erg was voor mijn kinderen. En niets daarvan kwam op papier want ja dan waren ze aan te spreken. maar mijn kinderen waren daar de dupe van en nu nog steeds. In mijn inleiding geef ik ook aan dat het mijn beleving is en dat andere mensen er een hele andere beleving van kan hebben.
Goed voor jezelf dat je het op papier hebt gezet. Ik ben echter ook van mening dat een verhaal 2 kanten heeft en dat het in de mens zit om het eigen aandeel positiever te zien. Maar dat neemt niet weg dat het voor jou een heel pijnlijk/moeilijke situatie zal zijn.
Zeker weten belangrijk en interessant. Ik heb ook een verhaal geschreven over de jeugdhulpverlening. Het staat ergens op internet achter een wachtwoord. Wie het wil zien, mag contact met mij opnemen.
Mijn ouders lieten zich ook negatief over elkaar uit. Was niet de reden dat ik naar één ouder niet toe wilde. Ik heb alleen als klein kind een keer tegen mijn moeder gezegd: "Jij bent echt manipulatief hè?" Toen zei ze: "Hoezo?" "Dat zegt papa." Ik was nog niet jarig haha.
En heb ook weleens te maken gehad met een situatie van mishandeling die werd neergezet als een "ruzie." Daar bleven ze maar mee doorgaan en omdat ik erg in paniek, inmiddels zelfs in de war was, was ik het labiele emotionele geval waar naar gekeken moest worden.
Ik denk dat elke ouder wel eens negatief praat over de ander en nee dan hoeven kinderen ook niet te kiezen. Maar de laatste jaren zie je toch ech een flinke stijging van vechtscheidingen waarbij het kind de dube is en tussen twee ouders in staat en zich genoodzaakt voelt een kant te kiezen. Het is niet voor niks dat kinderen tegenwoordig een eigen gezinsvoogd krijgen tijdens een vechtscheiding als er een kinderbeschermingsmaatregel is uitgesproken door de rechtbank. Ik zie het veel gebeuren op mijn werk, kinderen die om een bepaalde reden niet meer naar een andere ouder willen terwijl er geen aanwijsbare reden is.
Hier is vastgesteld dat mijn kinderen door mijn ex er tussen worden gezet. Niet door mij maar daar word helaas niet naar gekeken. Alleen maar omdat hun visie van mij daarbij niet klopt