Mijn dochtertje gaat al ruim een jaar naar het kdv. In het begin was het nog wel eens huilen maar daarna ging ze zingend. We zijn een week je op vakantie geweest en gisteren merkte ik al dat ze weer moest wennen. Dook even in me en wilde liever mee terug naar huis. Maar het ging goed. Net bracht ik haar en nu ging ze huilen. O en dan heb ik het zo moeilijk he. Het liefst had ik haar weer mee terug genomen. Maar als je daar aan begint is het einde zoek maar wat een rot gevoel is dat toch altijd als je je kind weg brengt. Moest het even kwijt. Ga ze vandaag lekker iets halen even extra my time.
Tja, is even doorbijten hé . Hier een meisje dat in 99% van de gevallen vrolijk toekomt (vaak kijkt ze niet meer om naar me als ik haar breng) en héél af en toe zijn er traantjes. Maar dan krijgt ze een extra knuffel van de leidster en binnen no time is het voorbij hoor! Maar idd, op het eind van de dag willen we maar 1 ding en da's dat onze kindjes altijd en overal lachen en gelukkig zijn ...
Ooh wat naar ja. Ik heb het hier ook al een paar weken/maanden. Ik weet en zie dat het zo over is. Ik ga altijd even samen een beetje spelen en opstarten. Dan een kus en knuffel en dan gaan. Ik hou het afscheid kort, want het wirdt niet makkelijker als ik langer blijf hangen. Als ik dan zijn jas weg hang en weer eventjes stiekem door het raampje kijk, is hij vaak al stil. Maar ik weet hoe het voelt. Ik vind het ook afschuwelijk!
Herkenbaar. Dochter is nu 2,5 jaar oud, en ging tot voor kort heel erg vrolijk naar het kdv. En ineens was het huilen, mama niet weggaan, ik wil bij mama blijven. Heeft een paar weken geduurd, zonder echte aanleiding (we zijn nog niet met vakantie geweest). En vanochtend, ineens, heeft ze geen traan gelaten. Heel even aan m'n been gehangen, maar daarna lekker uitgezwaaid. Het is een fase, het gaat wel weer over, en als het zover is is dat zó een ongelooflijke opluchting! Ik werd er zelf helemaal verdrietig van, dat zij zo'n verdriet had.