Zo'n vriendin heb ik ook gehad hoor. Pfff, elke dag hing ze aan de telefoon met al haar drama verhalen (waarvan ze de helft aan zichzelf te danken had), ik dat steeds aangehoord, haar wat opgepept etc. Tot ze een nieuwe vriend kreeg, toen liet ze amper meer van zich horen. Het erge was, ze is niet eens meer op mijn bruiloft gekomen en heeft zich niet eens afgemeld. Maanden later zag ik dat ze me belde, heb niet opgenomen en ze heeft nog zo'n vriendschapsverzoek via FB gestuurd, donder maar een eind op, wat heb ik aan zo iemand.
Hier idem! En dat is ook de reden waarom ik mensen niet te veel toe laat. Zo had ik een beste vriendin die ik kende vanaf groep 1 van de basisschool! Heb haar met 2 kindjes in huis gehad toen ze er achter kwam dat dr vent een ander had. En in ene was ze vertrokken zonder wat te zeggen. Zat ze weer bij hem nou prima. Toen ik ging trouwen zou ze op mn vrijgezellenfeest komen is niet op komen dagen. Op mn bruiloft zou ze mn getuige zijn en is ze niet op komen dagen voelde me zo voor l*l staan en heb er zo om moeten huilen 5 mnd later kreeg ik pas bericht sorry maar mn vriendin lag op sterven ( heel lullig echt maar had dat die zelfde dag gestuurd ipv 5 mnd later ) Daarna nooit meer wat vernomen van dr.
hier ook vaak teleurgesteld, ik hou de vriendschappen nu heel oppervlakkig, 2 vriendinnen waar ik wel een goudenband mee heb, zie ze niet vaak, spreek ze niet vaak, maar als we elkaar nodig hebben, staan we wel voor elkaar klaar, en als we elkaar spreken dan is het net of we elkaar gisteren nog hebben gezien, die zijn goudwaard. helaas wonen ze aan de andere kant van het land (gelukkig bestaat er iets als fb) mijn man heeft ook een paar gouden vrienden, jeugdvrienden, meer dan 25jr kennen ze elkaar, die stonden dag en nacht klaar toen we ze nodig hadden, en wij zullen dat ook staan voor hun, we eten minimaal 1 keer per jaar met zn allen samen, met 1 vriend ga ik vaak winkelen. maar we lopen de deur niet plat bij elkaar, maar we weten elkaar wel te vinden, ze hebben mij ook meteen in de groep opgenomen waar ik ze dankbaar voor ben. en mijn ouders zijn net zo, ook al hebben we veel ruzie gehad toen ik nog thuis woonde, wenste ik ze zelfs dood, nadat ik zelf bijna dood ben gegaan is onze ban 100% veranderd en staan ze dag en nacht klaar. terwijl mijn schoonfamilie juist 100% in de verkeerde richting veranderde. Helaas zijn mensen egoistische wezens, maar gelukkig bestaan er nog eerlijk en leve mensen. ook al ben ik heel vaak teleurgesteld en heb ik vaak pijn gehad daardoor, ik weet gelukkig dat er ook nog goede mensen bestaan
Ik ben dan zo'n muts dat ik blijf hopen en proberen. Ik blijf aardig, toon interesse, maar krijg er niets voor terug. Nou ben ik met 'vrienden' of kennissen een stuk makkelijker, dan niet hoor, zout op. Maar 1 persoon in het bijzonder zou toch best wat meer liefde of steun mogen blijken. Mijn man heeft jaren geleden al gezegd, laat gaan, je word elke keer gekwetst, ben je verdrietig, kan ik je weer oppikken. Hij doet het met liefde hoor, maar hij snapt niet dat ik blijf hopen. En weet je wat het is, het kan me voor mezelf niet eens meer zo gek veel meer schelen. Maar mijn kleintje verdiend het wel. Zeker nu. En als ik er wat van zou zeggen, of zou zeggen; bekijk het maar, dan zou het nog mijn schuld zijn ook. En dat vind ik zo oneerlijk
Helaas heel erg herkenbaar. Bij ons trouwen zat het gemeentehuis en kerk bomvol. Met "vrienden". Maar toen eenmaal onze dochter in het ziekenhuis lag en ik mijn verhaal deelde via de mail. Kreeg ik nul komma nul reactie. Misschien wisten ze niet hoe ze moesten reageren. Dit kan natuurlijk ook. Maar zegt dit dan, ipv van helemaal niets te doen of laten horen. En toch, stoot ik nog steeds mijn hoofd. Nouja, mijn hart om deze voor iedereen maar open te stellen.
ik heb ook weinig vertrouwen in anderen, en vind het dan ook moeilijk om vriendschappen aan te gaan. En ons werelttje is dan ook erg klein helaas wand mis het toch wel echt. op mijn 17e is mijn beste vriendin destijds geflipt en pleegde een poging tot doodslag op mij. Wat de politie mij vertelde was dat het door jaloezie kwam, daardoor durfde ik geen vriendschappen meer aan. op mijn 21e (10 jaar terug)hebben we het contact verbroken met mijn schoonouders, schoonmoeder kon haar zoon niet loslaten en dit heeft zich tot een werkelijke drama uitgepakt.. en wens het echt niemand toe wat er is gebeurt om maar niet in details te treden En nu ben ik zwanger en voor ik zwanger werd heb ik ook het contact met mijn ouders verbroken, mijn moeder was altijd aan het concurreren en probeerde me opzettelijk slechter te laten voelen zodat het voor haar beterder uitpakte en zij zich niet slecht hoefde te voelen, en toe ze probeerde om mij weg te krijgen door tegen mijn pa en familie leugens te vertellen (hij trekt altijd haar kant, wand hij heeft wel eens gezecht als je ma niet haar zin krijgt dan word ze helemaal gek in de kop) en was het dus zo zat en al die ruzie's en die leugens weer om te draaien en me te verdedigen dat ik er maar een punt achter heb gezet.. Alleen is het wel heel erg moeilijk allemaal nu ik zwanger ben van een tweeling, en mis het nu wel heel erg dat er geen vriendin is en een moederfiguur... kan het dus ook tegen niemand vertellen en dat maakt me wel erg eenzaam en verdrietig, dat er zoveel mensen zijn die dingen kapot maken alleen uit eigenbelang of jaloezie, en dan niet doorhebben of rekening houden met een ander...
wel eens?? ik heb t zon beetje mn hele zwangerschap al.. dat werkelijk niemand uit zichzelf vraagt hoe t is (van naaste vrienden dan) ondanks ze dan weten dat ik met mn bekken zit en een hoge bloeddruk en dus medicijnen enzo.. niemand die even gezellig langskomt. niemand die vraagt komen jullie gezellie hier op de koffie, kom je er ook eens uit.. niemand.. en als het dan weer vanuit mij komt, dan hebben ze ineens geen tijd.. druk druk druk... om vervolgens op fb te lezen dat ze hele avond niks te doen hebben of wel bij andere vrienden langs gaan.. so much for friendship!
Ken het helaas. Te vaak een mes achter in mijn rug gekregen. Ik laat het nu maar zoveel mogelijk en verwacht gewoon niks meer van bepaalde familie leden (ook niet van schoonfamilie), geen verwachting, geen teleurstelling. We hebben helaas nooit een echt hecht gezin gehad, en dat merk ik nu nog wel eens, doet soms goed pijn maar ach ik moet met mezelf leven (en ons gezinnetje natuurlijk) en niet met die andere, ik hou me maar vast aan degene die me wel waarderen en me vertrouwen geven en steun. De rest kan lekker buiten blijven. En zoals men vaker zegt; echte vriendschap bestaat niet uit kwantiteit maar kwaliteit
+1 +1 Hier geen trauma's niks gebeurt, maar worden gewoon niet meer uitgenodigd voor verjaardagen of andere feestjes, omdat we 2. A3 x niet konden, ( ja sorry dat kan toch), anderom melden ze zich noot af, als ik ze stug bleef uitnodigen voor verjaardagen.. Bepaalde mensen nooit een kaartje berichtje, bkraamviste, met de geboorte, nee geen kenissen, echte " vrienden" Beste vriendin had kraamkado per post opgestuurd zij woont in N-H wij in Gron. Wacht mog steeds dat ze een keer langs komt, thja dat haar 2e ondertussen is geboren jammerdan, ik doe t niet meer, tis net zo ver deze jant op als die kant op.. Klapper van t verhaal, vl oudste kameraad ( vanaf vmbo vrienden) ging trouwen met zijn 1e vriendin ( stel als15 jarige bij elkaar gekomen , getrouwd met 26) de hele oude vriendengroep was uitgenodigd, de een getuige, de ander ceremoniemeester, savonds feest de hele straat welkom, en wij niet niks nada.... Auwe... We hebben 1 kamaraad, is altijd welkom, loopt de deur niet plat, maar we zijn er voor elkaar aks het nodig is
Hier ook vroeger vaak mee gemaakt, dit heeft wel als vervolg dat ik tegenwoordig dus zo'n sterke muur om mij heen heb gebouwd dat het moeilijk voor buitenstaanders is om daar doorheen te prikken. Ik ben er erg hard door geworden. En ook heb ik dan echt maar een handje vol mensen waarvan ik zeker weet dat die er zullen zijn in goede en slechte tijden. De rest zijn kennissen zeg ik altijd maar.
Geen nieuwe vriendschappen meer aangaan scheelt een hoop ellende. Had ook een goede vriendin zij had problemen stond altijd voor haar klaar, toen ik bevallen was nooit meer iets van haar gehoord (zij heeft niets met kids, onbegrijpelijk maar waar). en zo nog tig voorvallen dat je dacht een hele goede vriendschap te hebben en al snel blijkt het andersom niet zo te zijn.....tja heel eenvoudig ben er klaar mee.