hoi allemaal, Inmiddels alweer bijna 8 maanden geleden ben ik bevallen van een prachtige dochter. Ik heb het beleefd als een hele zware bevalling (ook al was dat het van de buitenkant misschien niet) en kijk er niet positief op terug. Ik vind dit heel erg, want het is mijn eerste kindje en ik had zo graag een mooie ervaring gehad. De eerste maanden na de bevalling heb ik het een beetje weggestopt, maar de laatste tijd merk ik toch dat het weer omhoog komt. Ik vind het moeilijk om over mijn bevalling te praten. Als mijn vriend erover begint switch ik naar een ander onderwerp. De herinnering is voor mij vrij vaag, ik weet nog wel wat er gebeurd is maar de tijden heb ik niet helemaal helder. Het begon de avond van tevoren, toen ik vruchtwater verloor. De vk kwam langs en constateerde dat mijn vliezen waren gebroken en dat er meconium in het vruchtwater zat, dus we moesten gelijk door naar het ziekenhuis. Eenmaal in het ziekenhuis wilden ze me gelijk aan de opwekkers hebben, maar ik had al weeën en ik wilde eerst afwachten of dit niet zou doorzetten. Ik maakte me heel veel zorgen over de schadelijke effecten van synthetische oxytocine en de hele cascade aan interventies die zou kunnen volgen (bijvoorbeeld een ruggenprik door weeënstorm, tang- of vacuüm verlossing, moeten persen op de rug etc.). Ik had nog geen ontsluiting. Het was toen ongeveer 00.00 uur 's nachts. Toen mocht ik een aantal uren wachten en zelf de weeën opvangen, maar ik was zo bang voor allemaal interventies dat ik in paniek raakte. Toen heb ik mijn moeder gebeld en haar de hele tijd aan de lijn gehad, maar daardoor kon ik totaal niet focussen op de weeën. Uiteindelijk, om een uur of 8 's ochtends, werd de ontsluiting weer gemeten en bleek dat het nog steeds was blijven hangen op "een vingertopje". Toen moest ik dus toch aan de opwekkers. Ik vroeg nog aan de verpleegkundige wat de risico's van synthetische oxytocine waren, maar zij zei "die zijn er niet". Toen was ik het vertrouwen in haar wel verloren. Toen ze aan het begin van de middag een schedelelektrode wilden plaatsen, bleek dat mijn vliezen helemaal niet echt gebroken waren, maar dat er waarschijnlijk een hoge vliesscheur was ontstaan. Toen verloor ik echt alle moed. Lig ik hier nou voor niks al uren aan dat *****infuus? Ik had zoveel pijn en was zo in paniek dat ik om een ruggenprik vroeg (waar ze al een tijdje mee pushten), want ze moesten de vliezen nog breken en ik was bang dat de pijn dan nog veel erger zou worden. Ik voel me nog steeds heel schuldig dat ik de ruggenprik heb genomen, omdat ik weet dat daar risico's aan kleven. De ruggenprik werkte niet 100%, maar ik kon nu wel de weeën beter opvangen. Uiteindelijk "mocht" ik rond 17.50 beginnen met persen en om 18.15 is mijn dochter geboren. Ik lag alleen maar te schreeuwen tijdens het persen en toen de arts iets zei over een knip en een pomp heb ik een paar keer zoveel kracht gezet dat ze er zelf al uit kwam. Toen mijn dochter op me werd gelegd, voelde ik mij totaal niet opgelucht. Ze huilde heel zwakjes en ik vond het maar vreemd, zo'n klein lijfje op mij. Ze had meconium in de longetjes en werd bij me weggehaald. Na 20 minuten werd ze weer bij mij gelegd en konden we beginnen met de borstvoeding. Ik probeerde niet meer aan de bevalling te denken en gewoon blij te zijn met mijn dochter. Dat lukte deels wel, en ergens was ik ook wel trots dat ik haar er zelf uit had geperst, maar toch bleef er een knagend (schuld)gevoel achter. Ik had heel erg het idee dat ik het allemaal opnieuw wilde doen, en dat ik het dan heel anders zou doen. Ik blijf er moeite mee hebben dat het niet is gegaan zoals ik had gehoopt (mijn eigen "natuurlijke" pijnstilling, rust om me heen, in mijn eigen bubbel, wellicht een badbevalling). Ik heb er ook heel veel moeite mee dat ik daar als een patiënt op dat bed lag. Terwijl ik me juist heel krachtig had willen voelen. Ik had ook veel liever in een andere houding willen bevallen dan op mijn rug. Ik voelde me zo machteloos en afhankelijk van anderen. Mijn vriend begint er af en toe nog over en zegt dan dat ik heel moeilijk deed tijdens de bevalling. Daar voel ik me dan ook weer schuldig over. Is het mijn schuld dat ze niet gelijk op gang kwam? Had ik niet zo moeilijk moeten doen en gewoon overal in mee moeten gaan? Ik ben ook heel bang dat deze bevalling een soort blauwdruk wordt voor het leven van mijn dochter (vanuit de peri- en prenatale psychologie). Ik blijf maar malen en ik heb er een heel naar gevoel aan overgehouden. Ik wilde dit even van me afschrijven en ben benieuwd of er meer zijn met zo'n ervaring, misschien vinden we wat steun bij elkaar.
Hoi! Ten eerste gefeliciteerd met je dochter! Ik herken me wel in jouw gevoelens. Ik heb een ontzettend zware bevalling gehad die uiteindelijk 42 uur heeft geduurd. Zo ongeveer alles dat ik graag wilde is niet doorgegaan (behalve de vaginale bevalling). Ik heb heel veel pijn gehad van de rugweeen en ook na de bevalling heb ik me erg eenzaam gevoeld. Doordat ik een stuitbevalling deed stond heel mijn kamer vol met personeel maar zodra alles voorbij was was ik helemaal alleen. Mijn moeder was bij mijn bevalling maar (dat weet ik nu) door haar ASS is zij naderhand naar huis gegaan omdat het haar teveel werd. 's Nachts heb ik èèn keer een vp gezien die letterlijk naar binnen denderde om mijn kindje aan te leggen en weer wegging. De ochtend erna heb ik zelf achter mijn ontbijt aan moeten gaan, zelf douchen en mijn kindje aankleden en zelf een taxi moeten bellen (en dat met een knip). Mijn zoontje is nu intussen 8 en nog steeds denk ik vooral met pijn terug aan mijn bevalling en had ik soms gewild dat ik het over kon doen. Echter kan ik je vanuit mijn ervaring zeggen dat het minder wordt. Je kindje wordt ouder, je gaat dingen met haar beleven, de pijnlijke ervaring verdwijnt meer naar de achtergrond. Je zou natuurlijk ook wat psychologische hulp kunnen zoeken om het een plekje te geven. Al met al is een bevalling (vaak) gewoon een enorm traumatische ervaring en het lijkt soms alsof je alleen maar de droom-bevallingen om je heen hoort. Het hielp voor mij ook om met anderen te praten (dat doe je hier eigenlijk al) en je vervelende gevoelens te delen. Ik denk dat je je over je kindje geen zorgen hoeft te maken hoor. Mijn zoon is een gelukkige knul. Nu gewoon gaan zorgen dat jouw kindje een gelukkige moeder krijgt. Van mij iig een dikke knuffel!
Het is zonde dat je er op die manier op terug kijkt terwijl ook dit een proces is waar je welliswaar wensen kan hebben (en uiteraard hoop) maar de situatie nooit gegarandeerd in volledige regie zal kunnen verlopen. Dat is echt super vervelend en ik kan er zelf ook beroerde slecht tegen als een plan mislukt. Ik ben een control freak en heel zwanger zijn en bevallen is zoooo haaks op mn karakter. Maar ook met een bewust HEEL minimalistisch plan was t bij ons 2 v.d. 3x gewoon niet haalbaar. De enige die succesvol was was die van M*, laat dat nou de opgewekte bevalling wezen met 15wkn ivm zware afwijkingen...dus dat is wel erg zuur. En die van R kijk ik niet perse beroerd op terug. Het plan vloog wel nagenoeg compleet het raam uit omdat meneer aanzienlijk meer haast had dan je redelijkerwijs kon verwachten, maar er werd wel HEEL duidelijk gecommuniceerd WAT en WAAROM (navelstreng meermaals om zn nek en torso) dus dat ging absoluut niet liefelijk. Dus tijdens mn bevalling heb ik mn plan omgegooid naar "nieuw plan: dat kind er ZSM uit!!!" toch nog IETS gehaald. Die van G (de eerste) was gewoon hel. Maar die beul van een VK is geloof ik gestopt dus dat scheelt weer een ramp voor velen. Ik sta niet in voor mezelf als ik dr zou treffen, nu (bijna 8 jaar verder!) nog STEEDS niet.
Het is jammer dat je vooraf niet de juiste voorlichting hebt gehad (tenminste, daar ga ik vanuit) een plan is, zoals woord het omschrijft, een plan. Dat wil niet zeggen dat het precies zo loopt. Om deze reden heb ik 2x geen plan vooraf gemaakt. Maar goed ook want bij mijn zoon verliep alles anders dan volgens “het perfecte plaatje” mij is hiervoor hulp aangeboden, ik heb dat niet gedaan, omdat ik er (gelukkig) geen last van had maar wellicht dat dit wel een optie is voor jou? Er zijn diverse specialisten die je hierin kunnen ondersteunen om dit te verwerken, gun jezelf dat zodat je niet met deze gevoelens blijft lopen. Veel sterkte.
Ik denk dat je vooraf een bepaald beeld hebt gevormd. Je schrijft ook 'ik had me zo graag krachtig willen voelen' en in een andere houding willen persen etc. Maar je een bevalling niet echt voorbereiden omdat je niet kan voorspellen hoe het beloop zal zijn en je kan ook niet voorspellen hoe je je daarbij voelt. Ik zou benieuwd zijn naar wat je vriend bedoeld met 'je deed zo moeilijk'... Was dat dat je je vasthield aan wat je je eerder had voorgenomen of gelezen? Het klinkt ook alsof je wat was voorbeeid vanuit een natural birthing/hypnobirthing visie? Klopt dat? Het nadeel daarvan vind ik dat ik dat het gewoon niet altijd een realistische voorlichting vindt. Bevallingen, en zeker 1e bevallingen, duren vaak lang, gaan regelmatig moeizaam, medische controles zijn dan nodig en ingrepen soms ook. Dat heeft niks met falen van een moeder te maken. Maar met het verlenen van adequate en veilige zorg m.i. Ik zou dus proberen om het los te gaan zien van jezelf en je eigen functioneren. En meer te verzoenen/er bij neer te leggen , dat dit nu eenmaal het beloop was van jouw 1e bevalling. En werkelijk......daar houd je kindje echt niks aan over!
Het is mss niet verlopen zoals je in gedachten had maar het eindresultaat is wel een prachtige dochter. Vergeet vooral niet te genieten van wat je wel hebt en probeer het had ik maar, was het maar gevoel wat te laten weg ebben.
Wat jammer dat je met een negatief gevoel op je bevalling terugkijkt. Het klinkt als het grote nadeel van de hele geboortebeweging campagnes en social media: ingrepen als iets heel slechts beschouwen en alles te rooskleurig schetsen. In real life zijn die interventies meestal noodzakelijk en heel normaal. In de hele wereld behalve Nederland worddn baby's met een keizersnede geboren, maar hier krijgen veel vrouwen het idee van 'falen'. Idioot toch? Ik zou hulp zoeken om over je bevalling te praten, dat is helemaal niet raar en ik denk dat het je gaat helpen.
Wat al meer schrijven, een bevalling is niet te plannen. Jouw verwachtingen kwamen niet overeen met hoe de bevalling uiteindelijk verliep. Dat is natuurlijk heel naar, probeer daar toch over te praten, als je dat liever niet met je vriend doet, zoek dan een professional. Want je zult dit toch los moeten laten. Je dochter houdt er echt niet zomaar iets aan over, ik ben eerlijk gezegd bang dat jij je bang maakt / hebt laten maken door de peri- en prenatale psychologie, laat dat los, ook dat is niet in beton gegoten. Ook de medische risico's die je tijdens de bevalling wist te benoemen, tijdens een bevalling worden er afwegingen gemaakt, en de minste slechte optie wordt gekozen. Een baby met meconium in het vruchtwater moet er z.s.m. uit (weet er alles van, hier werd het een keizersnee). De mensen in het ziekenhuis willen ook graag dat jullie kindje gezond ter wereld komt! Dit klinkt misschien wel erg nuchter, maar zo sta ik er in, het is goed om je in sommige dingen te verdiepen en bepaalde verwachtingen te hebben, maar op sommige momenten lopen dingen nu eenmaal anders dan gepland. In elk geval, praat er over, hopelijk lucht dat op voor jou en kun je het dan beter een plekje geven.
Wat anderen al schrijven, een bevalling is niet te plannen en te bedenken zo jij die graag wil hebben. Zou mooi zijn als dat zou kunnen, maar zo is de praktijk nu eenmaal niet. Het beste is om er zo blanco mogelijk in te gaan. Dat heb ik alle keren ook gedaan. Mijn oudste was een ingeleidde bevalling. Vond ik het leuk dat het een inleiding werd? Nee. Ik weet dat je dan eerder risico hebt op meerdere interventies. En dat is me ook verteld op voorhand. Was het beter voor mijn kind? Ja! Soms is het kiezen uit 2 'kwaden' en van daaruit het beste kiezen. Anders had mijn kind het wellicht niet overleefd. Wat jij nu gedaan hebt is je wanhopig verzetten tegen iets wat beter was voor je kindje. Zoiets adviseren ze echt niet voor niks. Je baby had in het vruchtwater gepoept, een teken dat het beter is om snel geboren te worden. Dat zou voor mij juist een extra reden geweest zijn om zo snel mogelijk dat infuus erin te laten zetten. Wellicht had je bevalling dan ook korter geduurt en was je er eerder achter gekomen dat je vliezen niet helemaal gebroken waren. Paniek bevordert de ontsluiting vanzelf ook niet. Wat de reactie hierboven ook zegt het is jammer dat je je voor zoveel dingen bang hebt laten maken. Was achteraf echt niet nodig. Een ziekenhuis kan vanzelf altijd fouten maken, maar doorgaans doen ze niet zomaar iets. En in zou nu echt niet bang zijn voor enig nadeel voor je kind. Dat vind ik zo zwaar gezegd. Hoezo zou het met je kind niet goed gaan in haar verdere leven omdat jouw bevalling moeizaam ging? Ik zou iemand zoeken die je vertrouwd om erover te praten en alsjeblieft niet iemand uit de hoek van de peri en prenatale psychologie..
Ik denk dat deze ervaring alles te maken heeft met de verwachting die je had. Een bevalling is nou een keer geen 'mooi proces'. Ja uiteindelijk is het fantastisch wat er in je lijf gebeurt en wat het resultaat is, echt wonderlijk. Maar de bevalling an sich? Nee das gewoon ruk. Denk ook dat je je moet overgeven aan de mensen die je bevalling leiden en niet in je eigen bubbel het op jouw manier willen doen. Uiteindelijk is alles gedaan in het belang van jou en je kind. Ik had tijdens mijn eerste zwangerschap een paar verhalen gehoord over mensen die met 2x persen hun kind eruit hadden. Tja niet heel helpend om dat in je hoofd te hebben als je vervolgens zelf 2+ uren bezig bent met die fase en het nog niet lukt en bij bevalling 2 "oh bij de 2e gaat het sneller" je kind vastzit... Het leven loopt nooit zoals je het plant en een bevalling al helemaal niet. Vergeet niet de genieten van je kleintje, voor je het weet zijn ze groot...
Bedankt voor jullie reacties! Een andere kijk op de situatie is wel verfrissend. Ik denk inderdaad dat ik het zelf wat zwaarder maak dan het is. Ik wil het ook zo graag perfect doen allemaal. Onze dochter was niet gepland, we waren pas 2 maanden samen toen ik zwanger raakte. Ik wist diep vanbinnen dat ik het wilde houden maar mijn vriend wilde absoluut nog geen vader worden, waardoor ik in eerste instantie besloot mijn gevoelens aan de kant te schuiven. We zijn zelfs nog bij een abortuskliniek geweest, waar ik zo hard moest huilen dat ze me eerst verplicht nog even 3 weken hebben laten nadenken. Op de een of andere manier heb ik nog steeds het gevoel dat ik het "goed moet maken" dat we überhaupt in die kliniek zijn geweest, hoe raar dat ook klinkt. En inderdaad, hoewel ik echt niet hoopte zo'n eigenwijs iemand te zijn, denk ik toch dat ik me wat heb laten meeslepen door het ideale beeld van een bevalling (waar ik me ook weer schuldig over voel, want ik dacht dus blijkbaar niet in het belang van mijn dochter). En inderdaad HvL, wat jij zegt is iets wat ook steeds weer door mijn hoofd gaat en wat ik maar niet kwijtraak. Het maakt me bijna misselijk als ik eraan denk dat mijn verzet de boel alleen maar heeft vertraagd.. Ik was van te voren al heel erg bang voor van alles en nog wat (o.a. door eerdere traumatische ervaringen) en ik wilde heel graag de boel onder controle hebben. Daarnaast heb ik in mijn omgeving ook verhalen gehoord van vrouwen bij wie het medisch personeel fouten heeft gemaakt of gewoon echt niet goed met ze om is gegaan waardoor ik zelf extra alert was. Ik had mij inderdaad heel erg ingelezen op het "natural birthing" verhaal, maar ik kom daar nu wel wat op terug.. Ik denk dat dat ook voornamelijk een stuk controle was voor mij..
Het is ook een bizarre situatie waar je in terechtkomt, waarvan je pas weet hoe je gaat reageren als je er middenin. Daarnaast is heel je lijf van slag door alle hormonen waardoor je extra emotioneel bent. Je hebt echt gedaan wat je kon en leer je lessen uit hetgeen je (misschien) een volgende keer anders wil doen. Een bevalling doe je samen, en dat hebben jullie (jij en je dochter) goed gedaan.
Ga het stukje 'ik wil het perfect doen' heel snel loslaten. Als je je best doet dan is dat goed genoeg! Kinderen hebben niks aan ouders die alles perfect willen doen, kinderen hebben behoefte aan een knuffel en ouders die zelf ook kunnen ontspannen en loslaten. Ik doe het ok is goed genoeg! Je schijf dat je je schuldig voelt vanwege het bezoek aan de abortuskliniek en je overweging om de zwangerschap af te breken. Ik zie het juist andersom: je voelde al zoveel liefde dat je het niet door kon en wilde zetten. Je hebt haar niet afgewezen, je hebt haar juist beschermd. De reden dat je een abortus overwoog is ook helemaal niet raar, je was pas 2 maanden samen. Op dat moment deed je wat jou/jullie het beste leek. Niemand neemt je dat kwalijk. Alleen jijzelf doet dat. Je bevalling is gewoon klote gegaan. Los van hoe je het voor ogen had. Ze hadden in het ziekenhuis je moeten horen en zien zodat ze je gerust hadden kunnen stellen. En je deed niet moeilijk (wat een achterlijke opmerking van je vriend trouwens), je had het zelf moeilijk en je deed je best om de weeën op te kunnen vangen. Misschien had hij zelf jou meer kunnen ondersteunen. Als jij door de ruggenprik de weeën beter kan opvangen dan heeft de ruggenprik gedaan wat het moest doen: je door het geboorteproces helpen. Misschien heeft het juist ook positief geholpen bij de bevalling. Op dat moment was het nodig. Loop je al bij een psycholoog of iets dergelijks? Ik wil je aanraden om anders een keer bij de poh (praktijkondersteuner huisarts) een afspraak te maken om dit te verwerken en je controledrang wat los te laten. Want na 8 maanden er nog last van hebben dat is wel een dingetje.