Hallo allemaal, mijn miskraam houdt mij nog steeds bezig. Het is nu inmiddels bijna een maand geleden dat ik het te horen heb gekregen en twee weken geleden dat ik gecuretteerd ben. Lichamelijk gaat het wel, hoewel ik nog steeds last heb van bloedverlies... geestelijk ga ik steeds twee stappen vooruit en dan weer een stap terug. Ik ben heel eenzaam in mijn verdiet. Daarnaast heb ik er een probleem bij. Ik heb hiervoor nooit problemen gehad met eten, maar ik merk dat ik de hele dag door zoetigheid en vette troep naar binnen aan het werken ben. Wat vreemd is, omdat dat ik juist ontzettend lusteloos ben, maar toch blijf eten. Ik weet met mijzelf geen raad meer. Wat moet ik doen om verder te kunnen? Erover schrijven of praten lijkt niet te helpen. Heeft iemand ontspanningstips???
Ik heb geen tips. Mijn miskraam is nu al meerdere maanden geleden en ik ben nog steeds verdrietig. Door deze zwangerschap is het wel stukken minder geworden gelukkig. Ik heb geen tips maar geef je gevoel de ruimte. Sterkte meid. Het is gewoon heel naar...
Lieve Emmanuel, Het is logisch dat je miskraam je nog zo bezig houdt. Je hoeft er niet binnen 2 weken over heen te stappen en het achter je te laten (ook al geven anderen je soms die indruk). Je rouwt op je eigen manier en op je eigen tempo. I Je hoeft je verdriet echt niet weg te stoppen en een week of wat meer eten dan normaal is ook echt niet erg maar probeer goed voor jezelf te blijven zorgen. Blijf schrijven, praten, zingen, schreeuwen, alles wat nodig is om je verdriet langzaam een plekje te kunnen geven. Sterkte!
Bah wat naar voor je Ik denk dat het heel normaal is om nog zo verdrietig te zijn. Anderen begrijpen het niet, want die hebben het zelf nog nooit meegemaakt. Daardoor sta je ook zo alleen in je verdriet. Gun jezelf elke dag de ruimte om te rouwen, maar hou jezelf ook in de hand en ga ook weer andere / leuke dingen doen. Je zult merken dat het steeds ietsje beter gaat, maar het verdriet blijft. Als je echt verzuipt aan de bel trekken en om hulp vragen. Ik was een stuk minder ver dan jij, maar ik blijf ook enorm verdrietig, ben bang dat het pas minder wordt wanneer ik weer zwanger raak. Heel veel sterkte ermee.
Het enige dat ik na mn bbz deed was op de bank liggen en films kijken, wel een week lang geloof ik en dat terwijl het weer buiten super was. Daarna ging ik weer langzaam wat "gewone" dingetjes doen, maar het duurt echt wel even voor je dit nare gevoel kwijt bent. Goede tips heb ik helaas niet. Probeer te doen waar je je nu nog het lekkerst bij voelt en als je wat teveel eet, vergeef het jezelf nu dan even. Je hebt gewoon tijd nodig om hier mee om te leren gaan,dat is volkomen normaal. Mocht je over twee weken nog steeds zo ontzettend veel eten dan helpt het misschien om eens met iemand te gaan praten. Als je wat met je emoties kunt, verlies is misschien ook een deel van de drang om je vol te proppen. Maar weet dat je verdriet normaal is en dat je hier nou eenmaal doorheen moet. Heel veel sterkte met je verlies!!
Bedankt voor jullie lieve reacties! Ik wou dat ik uit deze negatieve spiraal kon stappen. Helaas heb ik het niet in de hand. En soms verbaas ik mij er over. 12 wkn zwanger maar ik kende de babys nog niet. Waarom weegt het dan zo zwaar? Ik begrijp het gewoon niet. Ik moet nu even ook echt niet denken aan een volgende zwangerschap. Misschien zal het dan wel iets beter gaan, maar ik ben ook zo bang dat het straks weer misgaat. Misschien vind ik de eenzaamheid het ergste. Helaas (of gelukkig!) ken ik niemand die dit ook heeft meegemaakt. In mijn omgeving is iedereen inmiddels zwanger van de tweede. Over mijn miskraam krijg ik opmerkingen als 'je bent nog jong' of 'wees blij het voortijdig is afgebroken anders was het misschien een gehandicapt kind'. Ik haal hier zo weinig steun uit. Ik kan veel meer met de reacties die ik van jullie krijg. Bedankt... Misschien moet ik op slechte dagen deze berichten opnieuw doorlezen...
Hoi Emmanuel, Ik had het ook na mijn zwangerschap van 17 weken. lusteloos zitten en maar eten en eten. Gun jezelf ook rust om dit te verwerken. Nu na 6 weken snoep ik minder en eet weer gewoon zoals voorheen. Neem de tijd en voel je niet schuldig als je wat meer eet. Je moet ook weer op kracht komen. Sterkte toegewenst. Groet mamsvan6
Ik heb juist het tegenovergestelde. Sinds 2 april weet ik dat het hartje van ons kindje is gestopt.. Ik ben in die week en 1 dag al bijna 4 kg afgevallen.. En dat is met mijn gewicht niet wenselijk.. Ik krijg geen hap door mn keel, sta uren te twijfelen wat ik dan nu weer moet gaan eten.. Ik ben eigenlijk nog te moe om te kauwen op mn brood. Alleen op de dag van de curretage, toen ik nuchter moest zijn, toen had ik honger (maarja dan mag je niet eten :/) Ik wil je heel veel sterkte wensen
Lieve allemaal, Zoekend naar een manier om mijn verdriet te verwerken en te delen kwam ik op dit forum terecht. Niemand begrijpt je zo intens als lotgenoten. Ten eerste voor iedereen hier meiden ik begrijp jullie en leef erin mee. Wens jullie alle veel kracht toe. Wat een vreselijke gevoelens. Vandaag hebben we onze 8 weken echo gehad helaas kwam het diepe intense verdrietige nieuws dat het niet goed is en dat we een miskraam hebben. We zitten in het ivf traject en na 3 jaar waren we eindelijk zwanger. Ben nu bang moet stoppen met alle hormonen de dokter vermoed dat met een paar dagen de miskraam doorzet gepaard met weeën, krampen en heftige bloeding. Als de miskraam niet zelf in gang komt moeten ze een curettage doen. Vreselijk afwachten op een miskraam Fijn dat ik het ff van me af kan schrijven en bedankt voor diegene die tijd en energie ff nemen mijn stukje te lezen...
Hallo allemaal, Stillygirl wat ontzettend verdrietig voor je. Inderdaad vreselijk om een miskraam af te wachten. Het verdriet is zo intens! Je houdt al zoveel van de baby en je had waarschijnlijk ook allemaal plannen die nu aan duigen zijn. Vooral als je al drie jaar ermee bezig bent! En ik vond één jaar al lang! Miss 86 wat naar voor je dat jij je eetlust hebt verloren. Hopelijk gaat het gauw voorbij en hebben we er straks niet nog een probleem bij! mamsvan6 na 17 weken een mk? Heb je toen een spontane mk gehad of moest je echt bevallen? Lijkt me verschrikkelijk. Ik wens iedereen heel veel sterkte toe! Ik hoop dat deze nare periode gauw voorbij gaat. Ik lees in sommige forums dat het pas overgaat als je weer zwanger bent, maar ik moet nu dus nog helemaal niet denken aan een nieuwe zwangerschap. Is dat wel normaal???
hoi emmanuel, moest bevallen. is opgewekt met cytotec. heb niet veel pijn gehad. 's morgens moest ik om half 9 in het ziekenhuis zijn en om half 5 is onze zoon geboren. om 8 uur was ik weer thuis. Mijn 1e zwangerschap eindigde ook in een miskraam (12 weken). Moest toen ook nog niet denken aan een volgende zwangerschap, maar na 8 maanden was ik zwanger van een tweeling. In het begin zo onzeker geweest. toen ik 12 weken zwanger was kon ik er een beetje van genieten. hopelijk komen er voor jou ook betere tijden. groetjes mamsvan6
Wat bijzonder dat je de tweede keer zwanger was van een tweeling! Als ik het goed lees heb je dus al vier keer een miskraam moeten meemaken! Wat heftig! Klopt het dat je al zes kinderen hebt? Ik bewonder je doorzettingsvermogen!
Jee meiden tranen gutsen me over mijn wangen wederom. Wat kan een mens voor zijn kiezen krijgen. Vreselijk pijnlijk het verdriet en de leegte. Wens jullie veel kracht toe. Wou dat ik iets kon doen voor jullie en mezelf om verdriet te verlichten maar helaas is er weinig tot niets. Wat ik kan is als jullie behoefte hebben te luisteren en mijn steun bieden. Mede ervaringen uitdelen. Wat kom je in een trance na het vreselijke nieuws. De wereld schuift onder je voeten vandaan. Sta je weer heel anders in het leven mede qua gedachte.Zo onwerkelijk het was dat we zwanger waren zo onwerkelijk is het nu dat het mis is. Wat betreft denken aan een nieuwe zwangerschap is je gevoel heel normaal meid. Dat verschilt over het algemeen van mens tot mens. Volg daarin je gevoel. Loop jezelf en je verdriet niet voorbij wat blijft toch terug komen vroeg of laat. Neem je eigen tijd en verdriet mag er zijn laat er zijn ook al willen we het niet voelen omdat zo vreselijk gevoel is. Dikke digitale steun knuffel voor jullie allemaal.
hoi emmanuel, je verhaal klopt helemaal. ik heb 6 kinderen, maar er eentje missen kun je niet ook al heb je er 6. de andere kant is: je kinderen slepen je wel door je verdriet heen. Het verdriet om "Aron" is niet minder, echt niet, maar denk ik wel anders omdat ik al kinderen heb. gr mamsvan6
Hoi Stillygirl, Je beschrijft het heel mooi en zo herkenbaar. Ik voelde mij precies zo. Ik was zelfs boos op iedereen om mij heen die maar door ging met leven en leuke dingen doen terwijl de wereld voor mij stil stond en nog steeds voel ik mij soms zo ontzettend verdrietig. De waarom vraag, waarom bij mij waarom kan het bij een ander wel gewoon goed gaan. Maar aan de andere kant weet ik ook wel dat ik niet de enige ben. Het voelt soms alleen zo oneerlijk dat een ander er niet mee bezig lijkt te zijn en onverwachts zwanger is terwijl als je er juist heel erg mee bezig bent het je niet gegund lijkt. Ik twijfel nog steeds aan mijzelf of ik niet iets verkeerds heb gedaan of gegeten of misschien te druk ben geweest... Stillygirl heel veel sterkte de komende tijd. Ik hoop dat het lichamelijk snel op gang komt zodat je verder kunt met de verwerking. Zolang je je baby nog in je buik hebt is het bijna niet mogelijk om verder te gaan. Ik heb de twee weken dat ik het moest afwachten alleen maar gehuild. Nu heb ik gelukkig ook weer gelukkige dagen. Fijn dat je het ook van je afschrijft. Het geeft mij veel steun om ervaringen te delen. En ondanks dat niemand hier elkaar kent zo ontzettend lief en troostend is. Mamsvan6 natuurlijk is het anders of je al wel of geen kinderen hebt, maar ik begrijp heel goed dat dat het verlies niet minder maakt. En zoveel miskramen gun ik niemand toe! Nogmaals heel veel sterkte! Digitale knuffel aan iedereen!