Ik heb hier al vaker geschreven over mijn miskraam maar heb weer even zoveel verdriet dat ik nog een keertje van me afschrijf. Na een zwangerschap van 8 weken, kwamen we er eind november vorig jaar achter dat het kindje gestopt was met ontwikkelen. Ik ben gecuretteerd maar de nasleep daarvan heeft enorm lang geduurd. Ik werd pas na 10 weken weer ongesteld en toen leek alles goed. Echter, na het einde van de menstruatie kreeg ik na een paar dagen weer last van bloedingen die bijna 3 weken duurden. De gyn zag op de echo nog een klein wit stukje waarvan ze dacht dat het nog een restje zwangerschap kon zijn. Ze wilde mijn lijf de kans geven het zelf nog weg te werken, voordat ze de beslissing zou nemen om nog een keer te curetteren. Ik werd 9 maart ongesteld, zoals voorspeld, en die menstruatie duurde gewoon een dikke week. Nu hoop ik dus dat alles het weer doet en we deze dagen met succes kunnen gaan klussen. Nu dacht ik dat ik alles goed verwerkt had; immers, zo vertelde ik mezelf, zoveel vrouwen krijgen een miskraam, ik ben nog jong (30), ik heb nog genoeg kansen, ik kan tenminste zwanger raken, ik had het kindje nog niet voelen bewegen. En ga zo maar door. Ik dacht dat ik het achter me had gelaten. Maar nu blijkt mijn zus zwanger. Het is haar enorm gegund, het is hun tweede kindje, en daar hebben ze veel moeite voor moeten doen, ze is via IVF zwanger geraakt. En ik ben ook echt blij voor ze, echt. Maar het doet ook zo'n pijn! Ik had nu een dikke 6 maanden zwanger moeten zijn...En natuurlijk, we kunnen weer aan de slag. Maar ik ben er nu zo ontzettend mee bezig dat ik bang ben dat het niet lukt. En dat er toch nog een restje blijkt te zitten waardoor het niet gaat. Ik ben zo verdrietig. En daar schaam ik me voor. Want ik moet blij zijn voor mijn zus. Maar het lukt niet erg..
daar hoef je je toch niet voor te schamen ! jij hebt je verdriet wat je nog niet een plekje heb kunnen geven door de nasleep van alles. ik heb in november ook een curretage gehad met 10 weken van onze 2 ling . een vriendin van mij was toen pril zwanger en ik was boos, verdrietig en jarlours. Nu mag ik van geluk spreken dat ik weer zwanger ben maar toch heb ik steeds in mn hoofd ik zou nu .. weken zwanger en nu .. zwanger zijn.. oo zo dik kon mijn buik ook al zijn . Dus des ondanks ik zwanger ben ben ik nog jarlours op vrouwen die in het termijn lopen dat ik had moeten zijn. Nu ben ik in november uitgerekend erg dubbel De maand waarin ik de tweeling ben kwijtgeraakt en de maand waarop we onze kleine wonder kunnen verwelkomen. Verdriet is altijd aanwezig en dat is niet erg je kan het beter laten komen dan wegstoppen want anders komt het dubbel zo hard terug. en ik denk ook wel dat je zus snapt hoe jij je voelt. Maar lieverd als je er zo bang voor ben dat er nog een restje zit zou ik toch contact opnemen met de gyn zodat je die onzekerheid kwijt bent want er is niks zo erg als onzekerheid . Beginnen aan een kindje is prachtig maar nog mooier als die onzekerheid over eventueel een restje weg is . mischien kan je het dan langzaam voor jezelf een plekje geven zodat de harde randjes ervan af gaan. Wil je heel veel sterkte , wijsheid geven in deze tijd meid . ik vond dit een mooie tekst die heb ik 100000 keer herhaald na mijn ma. Vergeet in het duister niet wat je in het licht hebt gezien en juist dat zinnetje heeft mij er goed doorheen gesleept
Beste Roan, Ik ben in maart vorig jaar gecurrateerd en en werd in nov/dec pas weer zwanger. Ik was jaloes op elke vrouw waarvan ik ook maar dacht dat ze zwanger was. Ik zat bij verjaardagen ver bij ze vandaan om dat ik er veel om huilden. Mijn nicht was net zo ver als ik zou zijn heb ik in die tijd maar 1 keer gezien. Ik was echt een vrak en (je kent mij natuurlijk niet) maar anders zou je weten wat het dat dat echt niet bij me past! Na dat ik weer contact had gelegd met het ziekenhuis omdat het maar net wilde lukken belde ik voor alles en vroeg ik alles! Dus ok zeg lekker bellen als je je niet goed er bij voelt daar worden ze voor betaald! XXX Marinka
Beste Roan, ik begrijp je verdriet volkomen. Schaam je er niet voor! Het is gewoon een menselijke reactie. Hier eenzelfde verhaal, bij mijn 2e echo bleek dat ik een ma had waarna ik dus gecuretteerd ben. Het is allemaal nog niet zo lang geleden. Maar nu is mijn zusje ook zwanger. Per ongeluk wel te verstaan en woont zelfs nog bij mijn ouders. Gelukkig weet ik zeker dat het kindje ontzettend veel liefde gaat krijgen en staan mijn ouders er ook helemaal achter. Het is gewenst door mijn zusje en haar vriend. Nu had zij gister haar eerste echo en daar was wel alles goed bij. En natuurlijk gun ik haar geen mk of ma maar toch deed het mij erg veel pijn. Hier was het absoluut een bewuste keuze, zeer gewenst en woon natuurlijk wel gewoon samen. Maar hier wordt dus niet naar gekeken. En ook voel me best wel een beetje jaloers. Ze is maar 3 weken na mijn datum uitgerekend. En dan denk ik bij mezelf, een miskraam doet al genoeg pijn, waarom moet ik nu continu met mijn neus op de feiten gedrukt worden?? Mijn oma zei ooit jaren geleden: er komt op je pad wat je schouders kunnen dragen. Hier probeer ik dan maar in te geloven. En hoop ik dat er voor ons in de toekomst meer geluk is weg gelegd! Sorry voor het lange verhaal maar voelde me zo herkend in jouw verhaal dat ik dit even kwijt moest. Meid, heel veel sterkte en uit je verdriet wel zodat je het opnieuw een plaatsje kan gaan geven!
Roan1981 Als jij bang bent voor een restje en je weet zeker dat het geen nieuwe zwangerschap is, dan zou ik gewoon een nieuwe echo eisen! Anders kom je er nooit overheen! En wat betreft rouw en jaloezie, na 2 miskramen en op dit moment een dreigende (Heb een leeg vruchtzakje bij 7,4 weken en moet wachten tot mijn lichaam het er uit zichzelf uitstoot, of we moeten wonderbaarlijk volgende week donderdag ineens wel een hartje zien). Als volgende week donderdag het vruchtzakje nog steeds 2,8 cm of kleiner is en zonder inhoud, dan moet het eruit en zal ik die week erna in het ziekenhuis gecurreteerd worden. Dit terwijl ik dan eigenlijk thuis zou zijn (ja ik woon 2,5 uur van mijn familie af) omdat mijn zusje vanaf dat moment elk moment kan bevallen. Dus als dit hele verschrikkelijke gebeuren doorzet, zal ik me dus met een nepglimlach door die kraamdagen moeten slaan, terwijl ik van binnen nog aan het rouwen ben om mijn derde kindje. Natuurlijk ben ik blij voor iedereen die zwanger is, zelfs mensen zoals mijn zusje die meteen bij poging 1 zwanger zijn, terwijl wij er al ruim 2 jaar over doen, maar het steekt en het is zo gemeen. Ik ben van mening dat alleen hele sterke mensen zulke tegenslagen te verduren krijgen. Dus dit betekent gewoon dat we heel sterk zijn!!! Heel veel sterkte allemaal!! Ik ben van mening: dat iedereen die een miskraam (of miskramen) heeft gehad haar kindjes altijd bij zich zal dragen! Hoe lang ze er ook zijn geweest, ze hebben jou uitgekozen omdat jij degene was waar ze bij geboren wilden worden! Jij was degene die ze zoveel liefde heeft gegeven en niet iemand anders. Dit maakt het niet minder zwaar, maar toch.