Mijn partner heeft deze diagnose gekregen. Ontwijkende trekken in de persoonlijkheid met een vermijdende coping Hij is introvert, kijkt de kat uit de boom en is afwachtend. Ook kan/wil hij pas de eigen verantwoordelijkheid nemen als hij niet een andere mogelijkheid heeft. Sorry zeggen, hand in eigen boezem steken is moeilijk voor hem. Hoe kan ik hier het "beste" mee omgaan, daar onze relatie ondertussen niet goed gaat en ik op het punt sta om bij hem weg te gaan. Nadat ik dus heb aangegeven bij hem weg te gaan, wil hij nu eindelijk verder gaan met zijn therapie, want tja dat was volgens hem niet nodig. (ontwijkend gedrag dus) Ook is het nooit zijn schuld, maar van anderen. Verder is hij wel goed voor ons, helpt mee in huis, cijfert zichzelf weg ten behoeve van de kinderen en mij.
Heb geen partner die het heeft, maar heb zelf wel een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, bij mij eigenlijk puur een vertrouwenskwestie. Ik was altijd bang voor slecht nieuws en daardoor ben ik zoveel mogelijk situaties gaan vermijden (onder andere gestopt met school wat het stomste was dat ik ooit gedaan heb, wel uiteindelijk afgemaakt). Ik ben hiervoor in groepstherapie en behandeling geweest in mijn tienerjaartjes. Wat mijn partner doet is mij bijna constant dwingen om dingen te doen (o.a. instanties bellen, zelf afspraken maken etc.). Dit heb ik echt nodig want uit mezelf doe ik dit niet. Sinds ik echt in het buitenland woon heb ik geen keuze, ik moet toch echt zelf overal achteraan en zelf initiatief nemen, dit heeft mij meer geholpen dat welke therapie dan ook. Dus zelf afwachten tot hij achter zijn therapie aangaat is geen optie, blijf er achteraan gaan hoe frustrerend voor beide kanten het ook gaat zijn maar dit is echt nodig. Als je partner je vertrouwt is dit op lange termijn de beste oplossing. Kost ff wat energie maar dan heb je ook wat Sterkte, hoop zo dat jullie er samen uitkomen!!
Hier geen partner met deze stoornis (mag ik het een stoornis noemen?) Zelf heb ik wel erge faalangst. Daar ben ik nu hard mee bezig om dat aan te pakken. Mijn partner vindt het soms lastig maar ziet na 2 jaar hard werken verbetering. Bedenk dat het heel erg moeilijk is voor hem. Als hij echt wil veranderen dan moet je hem daarvoor de tijd geven. Het moet van binnenuit veranderd worden en dat is echt heel erg moeilijk. Eerst moet je het erkennen daarna moet je je gedachtengang aanpassen, als deze is 'aangepast' kan er pas gedragsverandering plaatsvinden. En dit kost veel tijd. Een psycholoog kan hem handvaten geven om daarmee aan de slag te gaan, maar uiteindelijk moet hij het zelf doen. Als het aan hem ligt dan blijft hij zitten waar hij zit, maar omdat hij nu tegen problemen aanloopt wil hij veranderen en dat vind ik echt heel knap van hem. Het is zoveel makkelijker om te blijven wie je bent. Willen veranderen is de eerste stap! Met mijn faalangst is het nog steeds work in progress, en misschien zal dat altijd wel zo blijven, maar het is zoveel beter dan wat het was Veel sterkte! Ik hoop dat jij echt een steun voor hem kan zijn, en dat hij succesvol zal zijn in zijn therapie!
Ik heb ook geen partner met deze aandoening(?) maar ik herken wel dingen die Melliemuis zegt. Ik wil je in elk geval veel sterkte wensen, het zal voor jullie beide niet gemakkelijk zijn...
Bedankt voor de antwoorden dames. We weten waardoor het komt en dat zal een boel schelen hoop ik in de gerichte therapie. Wat melliemuis zegt, een vertrouwenskwestie is het inderdaad grotendeels. Zijn biologische moeder heeft hem gedumpt in een kindertehuis. Zijn vader heeft hem daar uit gehaald en grootgebracht. Echter is hij "opgevoed" door zijn stiefmoeder, welke hem stelselmatig mishandelde in de extstensie dat hij tot heden rugklachten heeft van de mishandelingen. Geestelijk was nog erger. Zijn vader werkte rond de 80 uur pw en heeft er niks van mee gekregen. Hij wilde zijn vader het geluk van een vrouw niet ontnemen en heeft dus nooit iets laten merken of verteld. (kinderlogica) Op zijn 17e heeft hij het geweld gestopt met geweld, toen wist zijn vader het pas. Hij heeft zijn vrouw per direct de deur uit gezet. Toen kwam de eerste vriendin van mijn partner en die heeft hem gruwelijk bedonderd met haar ex. En toen, toen kwam ik. Wat een heerlijke tijd, lachen, romantiek leuke tijd met de kinderen. Ik had al 2 meiden. Voor onze zoon was geboren, was er (ogenschijnlijk) niks aan de hand. Na de geboorte is er bij hem wat geknapt en kwamen er veel dingen boven bij hem. Onze zoon is nu 16 maanden. Hiervoor hulp aangevraagd en ook zijn we samen in therapie geweest. Hij is getest en toen kwam deze diagnose en zou hij in therapie. Maar nu hij die alleen in moet gaan, geeft hij niet thuis. Tot afgelopen weekend toen ik zei dat het einde was, ik kan niet meer zo verder. Momenteel ben ik zelf overspannen en zit ik in therapie om me te helpen dit een plekje te geven.
Ik wil ook niet ons opgeven, we hebben namelijk veel om voor te knokken, maar ik ben zo moe op het moment. Ik ben nog niet weg, ben geen opgever gelukkig. Jij ook sterkte, het zal voor jullie ook niet makkelijk zijn.
Bedankt, het is heel herkenbaar wat jij schrijft. Nadeel is dat hij heel veel in het buitenland zit ivm werk en ik dus wel de dingen moet regelen qua ons huis(houden).
Wat naar dat hij dit heeft, voor jullie allemaal. Ik heb er geen ervaring mee, maar ik wil je veel sterkte wensen. Ik hoop dat je de moed kunt houden om voor nu nog wel door te gaan met jullie relatie. Steunen, en misschien ook hulp zoeken hoe ermee om te gaan? Of wat gezamelijke sessies hebben? Het beste....!
Bedankt misa, het is moeilijk momenteel. Morgen komt hij weer thuis vanuit het buitenland. Ik ben aan de ene kant blij, want ik heb hem gemist. Aan de andere kant, mag het weekend ook wel weer voorbij zijn. Moeilijk.
Snap ik hoor. Maar omdat er kinderen in het spel zijn, vind ik dat er altijd wat harder aan gewerkt mag worden. En ik kamp/kampte met een burn out. Niet te vergelijken denk ik, maar wel heftig voor ons hele gezin. Ik ben blij dat een van ons het niet heeft opgegeven, al hebben we echt beiden momenten gehad dat we bijna geen andere uitweg meer zagen. Maar ook de momenten dat mijn man weer begrip had voor mij, ik ben hem erg dankbaar voor zijn geduld. Sterkte nogmaals!