Ik herken dat gevoel niet zo. Ik heb het wel herkent. Maar sinds de geboorte van de jongste ben ik echt zo klaar met alles wat met zwanger zijn en newborn te maken heeft. Moest me er toe zetten te genieten hoor maar zo blij dat hij nu 1 is. Het gevoel is nog steeds hetzelfde ik verlang er niet naar terug. Gek genoeg heb ik alleen dat gevoel niet bij het bevallen. Dat vond ik fantastisch
Ik herken het ook wel. En het lijkt wel na ieder kind erger te worden in plaats van dat het afzwakt. De oudste keek ik bijna groot maar de jongste is net 1 en kan dr nog niet als dreumes zien Ik lees overal dat het na het eerste jaar afvlakt..
Inderdaad, dat blijkt uit deze reacties ook veelal het geval. Ik ben benieuwd of dat bij mij ook zo is! Gisteren ons newborn-filmpje weer bekeken. Het lukt me niet om dat zonder tranen te bekijken. Dolgelukkig, maar die lieve kleine geluidjes, die schokkerige bewegingen van de armpjes en beentjes, het gaat allemaal ook zó snel. Daarbij hebben we ook zo'n mooie tijd gehad met elkaar. Het is gewoon ineens voorbij. Het zal vast met de tijd minder worden. En begrijp me niet verkeerd, ik ben nog steeds Dolgelukkig, dankbaar en blij. En geniet volop van m'n kleine mannetje en zijn broer en zus!
Ja onze 5e (hoe lief, schattig en super welkom ook) is niet per se een makkelijke baby (geweest). Doet niets af aan hoe hij is. In de zwangerschap al vond ik het pittig. Heel erg gevoel dat ik mijn man en andere kids tekort deed omdat ik er weinig voor ze kon zijn (hun ervoeren dat overigens niet zo). Ik vind zwanger zijn iets bijzonders en magisch, maar vond het deze keer heel fijn om af te sluiten en heb er absoluut (nog) geen heimwee meer naar. Was andere keren zeker wel anders. Maar toen de babytijd. Ik vond die deze keer zwaar! Hij heeft ook wel wat moeiljkheden. Slaapt veel onrustiger dan de anderen deden. Heeft aardig eczeem en veel jeuk. Was makkelijk verkouden, veel last als er tandjes kwamen. Er was altijd wel iets. Ik hield mezelf voor dat het moment van doorslapen wel ging komen en dat alles in rustiger vaarwater kwam. En ik dacht ook dat de kriebels flink terug zouden komen. Nou allemaal totaal niet. Behalve dat het iets meer in ritme en rust komt nu na een jaar
Ja, dat klinkt inderdaad pittig!! En dan heb je natuurlijk de andere 4 kids er ook bij, dat maakt het extra zwaar. Aan de andere kant zorgen zij er juist ook voor dat je door moet. Ik kan me wel goed voorstellen dat je er dan iets anders in staat en ook heel blij bent dat het weer makkelijker wordt! Dankjewel voor je antwoord en geniet van je prachtige gezin, buiten de zware momenten om!!! Wat een rijkdom 5 gezonde kinderen, prachtig.
Dankjewel. Lief je reactie. Dat genieten doe ik zeker, momenteel steeds meer vanzelf. Het is ook wel fijn het eens uit te kunnen spreken . Het voelt altijd als een 'wees toch dankbaar' terwijl je dat niet altijd voelt. Maar dat bén ik zeker wel
Ik denk dat het ook wel voelt als dankbaarheid, maar het neemt niet weg dat het gewoon óók heel pittig kan zijn. Dat mag ook en is ook logisch. Helemaal in jouw geval met een onrustig kindje terwijl je er een heel gezin naast hebt. Dus ik geloof direct dat je heel dankbaar bent.
Ik snap het echt heel goed. Ik zou het super vinden om nog een keer die kraamweek mee te maken, dat knuffelen met zo'n klein hummeltje.. het zien ontwikkelen. Prachtig! Maar die gebroken nachten he.. die hebben we hier ook nog steeds en zou ook wel echt heel blij worden van slaap.
Ik heb ook wel eens heimwee naar periodes eerder... vooral ook wel naar de peutertijd (ze zijn nu 10 en 8). Gewoon omdat ik vooral goede herinneringen heb. Ook aan de babytijd, maar ook aan hun peuter en kleutertijd en het gaat gewoon zooo snel!! Maar ook fijn om vooral goede herinneringen te hebben denk ik dan, kennelijk vergeet je de minder leuke dingen dan snel.. en ook later zal ik weer terugdenken aan de tijd van nu... verwacht ik!