Even mijn hart luchten. Goh weet niet eens waar te beginnen. Het gaat over mijn moeders "relatie". Ze heeft sinds de scheidinf weer contact met iemand van vroeger. Hij heeft jaren bij haar gewoond maar elke keer ging het weer mis door diverse redenen. Elke keer weer was het dit keer écht uit. Hij spreekt trouwens de taal niet, werkt niet, weegt 180 kg, ziet er snerig uit, kan vanuit het niets heeeel verbaal agressief worden.Hij is gewoon echt ziek. Krijgt boodshappsn van "god" en is Zijn hulpje (uhhh). Ondertussen zijn ze al een jaar echt uit elkaar maar toch zoekt ze hem nog soms een weekend op. Ze zegt dat ze het moeilik vind om alleen te zijn en dat ze daarom soms hem nog ziet. Waar ik echtee achter ben gekomen is dat ze door hem haar vakantie tweemaal heefr afgezegd laatst ("god" had doorgegeven dat de aarde zou vergaan als zij op vakantie Zou gaan) Mijn moeder is super zuinig en gierig, dus dat ze twee vakanties heeft afgezegd zegt wel dat ze hem gelooft. En dat ze gewoon keihard in ons gezicht liegt. Ook hoorde ik van mijn zus dat mijn moeder tegen haar heeft gezegd dat ze hoopt dat t ng wel wat wordt tussen hun. Pffffff ik ben zo kwaad en verdrietig nu ik dit hoor. Dat ze zo bij hem onder de plak zit en blijkbaar keihard in mijn gezicht liegt. En t maakt mij verdrietig dat mijn moeder zon leven leidt. Ze is vroeger door haar ouders niet goed behandeld en dat heeft er echt voor gezorgd dat ze emotioneel gezien niet altijd oke is. Ze heeft al vaak depressies gehad (bipolair) en ze zeggen ook dat zulke mensen er nooit meer van af komen. Het ene momen is ze vrolijk en een dag later kan ze je je weer super schuldig laten en boos op je zijn. We merken ook echt dat haar bui al jaren afhangt van hoe het gaat tussen haar en die gozer. Maar dat ze nog zo op hem vertrouwt en in mijn gezicht liegt maakt me wel heel verdrietig. En als ik mensen niet kan vertouwen.. Tja dan kan je er geen echte band mee hebben. En het is echt rot en naar om een moeder te hebbe die manisch depressief is!!! Ik was net zo vrolijk vandaag en dan komt ze even langs en gelijk een mega ruzie en moeder die de hele dag daardoor gaat zitten huilen. En Die gozer is echt eng. Heeft niet voor niks in een inrichting gezeten. Wat ze overigens voor ons had verzwegen. Sorry nogal onduidelijk verhaal Even voor mezelf om de chaos in mijn hoofd duidelijk te krijgen. Ik ben dus verdrietig om de volgende zaken; Mijn moeder vertrouwt die enorm ziekelijke gast Ze liegt glashard dus eigenlijk kan ik haar niet vertrouwen Het valt me zwaar om haar zo ongelukkig en weer enorm eforisch te zien
Ik vind het echt heel erg voor je dat je moeder depressief is, want ik weet wat het is. Maar toch...Het is je moeders leven, en als zij die gast wil blijven zien dan moet ze dat doen. Eenzaamheid is erger dan je denkt en wordt vaak onderschat. Jullie hebben je eigen leven. Ik denk (uit mijn eigen ervaring) dat je beter haar kunt steunen en helpen eventueel. Dan telkens woorden met haar hebben en ruzie maken. Daardoor gaat ze dus liegen. Ze schaamt zich zelf ook voor haar leven blijkbaar en moet verantwoording afleggen aan haar dochters. Dan gaat ze liegen. Geloof me; met haar steunen en respecteren (ook al staan je tenen krom in je schoenen) kom je veel verder. Blijkbaar ziet ze zelf ook wel dat die man niks voor haar is en dan gaat de relatie uit, maar dan steekt de eenzaamheid weer de kop op en zoekt ze hem weer op. Misschien heeft hij toch een speciale aantrekkingskracht op haar. Ik vind je moeder eigenlijk best zielig. Ze is ziek, is eenzaam, zit in een aparte gecompliceerde relatie en krijgt constant ruzie met haar kinderen. Probeer die cirkel eens te doorbreken. Je moeder is daar niet bekwaam voor. Sterkte en succes.
Wat een heftige situatie en begrijpelijk dat je daar boos en verdrietig om bent. Ik denk alleen wel dat je het niet moet zien als dat jouw moeder hem vertrouwt of onder de plak zit. Ze laat zich door hem manipuleren en is niet in staat zich daaraan te onttrekken. Van wat je over hem vertelt, zal hij flink uit de kast trekken om haar te laten doen wat hij wil. En zij heeft te weinig basis om daarin haar grenzen te trekken. Je zult er helaas weinig aan kunnen doen, ben ik bang Het enige wat iets zou kunnen betekenen, is accepteren welke keuzes ze maakt en zo positief en opbouwend mogelijk met haar in contact te zijn. Het niet hebben over wat jij allemaal niet OK vindt aan hem, want daarmee drijf je haar verder van je af: ze komt in een spagaat terecht waarin ze EN hem EN jou tevreden moet zien te houden en zal dan idd gaan liegen. Als je hem als onderwerp kunt mijden en het kunt hebben over dingen die wel leuk zijn, heb je iig kans om haar eigenwaarde een boost te geven, wat de meeste kans geeft dat zij ooit wel in staat zal gaan zijn haar grens te trekken.
Wat een zieke geest die man en wat jammer dat jou moeder nu juist zo iemand ziet. Een lastige situatie, je kunt je moeder helaas niet verbieden hem te zien en ik ben bang dat Hoe meer je hem afkraakt Hoe rotter het wordt. Ik denk dat je haar moet steunen en er voor haar moet zijn en verder leuke dingen met haar doen, haar meenemen naar dingen en hopen dat ze ooit inziet dat hij niet deugt.
Lastig lastig... mijn moeder had hier ook een handje van. Tijdens haar huwelijk ook nog. Ik vond haar een stuk minder zielig dan jij. Op de een of andere manier kreeg ik de indruk dat ze best bewust keuzes maakte als die haar in een up-mood kregen. Wij hadden altijd het gezeik als er weer eens een kink in de kabel was. Ik heb m'n handen ervanaf getrokken. Zou anders zijn als ze serieus hulp gezocht zou hebben. Maar dat deed ze niet. Klinkt hard, maar ze maakte gewoon andere keuzes. Maar haar ziekte maakte haar nog niet ontoerekeningsvatbaar. Hoe vaak ik ook vond dat dat wel zo was. Ik moest leren me erbij neer te leggen. Lastig maar waar.