Onze dochter van 2,5 jaar is een vreselijk pittige dame. Het gaat met ups en downs maar ze zit nu duidelijk in een minder goede periode. Ze kan niet tegen 'nee'. Ze reageert daar echt enorm heftig op. Ze krijgt dan standaard een driftbui waar ze bij gaat schuimbekken, en is steeds lastiger eruit te krijgen. Ook als ze gaat drammen en ik zeg dat als ze zo doorgaat ze op de gang moet krijgt ze een driftbui. Ze reageert nooit gewoon boos, ze daagt me ook niet uit zoals andere kindjes van deze leeftijd weleens doen (iets doen wat niet mag en dan over de schouder kijkend naar mama en lachen bijvoorbeeld zal ze nooit doen). Ze zat toen ze kleiner was ook nooit aan dingen waar ze niet aan mocht zitten, terwijl onze jongste van 8mnd me nu al uitlacht als ik nee tegen d'r zeg. Op het Kdv hebben we een paar maand geleden een gesprek gehad omdat ze vonden dat Onze oudste trekjes vertoonde van hoog sensitiviteit. Ik waak altijd voor zulke begrippen maar begin nu wel te twijfelen. Ze kan er namelijk ook niet tegen als er iets mat wordt of als ze zand aan d'r voeten heeft. Het heeft d'r ook heel lang gekost voordat ze de zandbak leuk vond, ze vond het zand eerst vreselijk. De driftbuien zijn inmiddels zo erg dat ik even niet meer weet wat ik er mee aan moet. Ik probeer haar niet haar zin te geven maar de driftbuien zijn voor ons ook enorm intensief en slopend. Ze is zo intens boos en verdrietig en dat meerdere keren op een dag, ik vind het zo hartverscheurend en weet gewoon even niet meer wat ik moet doen. Ons tactiek van negeren helpt niet meer, maar troosten ook niet want ze laat ons niet toe. Heeft iemand tips?
Als het kdv zegt dat ze iets vermoeden, dan ben je als ouder in ieder geval niet de enige die vindt dat ze afwijkend gedrag vertoond. Maar ik zou inderdaad nou niet meteen de zogenaamde diagnose van het kdv voor waar aannemen. Als je dochter moeite heeft met bepaalde prikkels, zou ik daar wel proberen rekening mee te houden. Haar dus niet dwingen, maar het wel blijven aanbieden. Het in kaart laten brengen of je kind een sensory processing disorder (ik ken de Nederlandse term niet) heeft is, helemaal niet zweverig of iets, maar een normaal onderzoek waarvoor je bij je huisarts langs kunt gaan om te vragen bij wie je terecht kunt en of je een verwijzing nodig hebt. Wij hebben laatst vragenlijsten voor mijn oudste zoon hiervoor ingevuld, bij hem ging het via zijn fysiotherapeute.
Mijn dochter is er inmiddels zo'n beetje uit, maar veel van wat je beschrijft herken ik wel. Wat betreft het woord "nee", probeer dit niet te gebruiken als dat haar trigger is. Waarmee ik dus niet bedoel dat je alles maar goed moet vinden, maar het kan al enorm schelen als je het anders weet te formuleren of haar kunt afleiden met iets anders. En vaak kun je ook wel voorzien dat iets problemen gaat geven en kun je haar afleiden voor de moeilijkheden beginnen. Mijn dochter liet zich ook nooit troosten trouwens en bleef er ook gerust 3 kwartier in hangen, ik wist ook nooit goed hoe ik dat aan moest pakken. Ik bleef meestal dan maar in de buurt zonder tegen haar te praten of haar aan te raken, en dan kwam ze uiteindelijk wel naar me toe voor troost. Ik probeerde ook af en toe even om haar aan te raken, soms stond ze dat dan ineens toe en liet ze zich troosten. Het hielp ook wel om haar haar slaapknuffel te geven als ze zo boos was, dan had ze daar een beetje troost aan. Grappig van die zandbak, dat was hier precies hetzelfde. Ze wilde er niks van weten, ze vond het naar om vies te worden terwijl ik dat prima vind. Met nat worden ook, raakte ze helemaal over haar toeren. Nat worden vindt ze nog steeds niet geweldig maar vies worden is geen probleem meer nu, ze is inmiddels 3,5.
Ik weet niet welke kenmerken ze op het kdv nog meer noemen, maar zou niet meteen uitgaan van dat ze hoog sensitief is. Mijn zoontje wordt ook boos/verdrietig als hij nat is of als zijn handen vies zijn. Zandbak was eerst een drama, nu gaat het wel. Hij wil absoluut niet dat zijn romper of luier uit gaat of in met blote voeten door het gras lopen. Dit is de laatste tijd wel minder geworden gelukkig. Hoe reageert ze bijvoorbeeld met vingerverven? Of met spelen met droge ongekookte rijst, spelen met een bak water en bekertjes/bootjes/badeentjes. Probeer die dingen die ze verschrikkelijk vindt aan te bieden in een leuke setting, bijvoorbeeld knutselen met zand, stoeien in het gras, spelen met water, helpen afwassen. Die driftbuien hadden we hier vaak rond de 1,5 jaar. Sinds mijn zoontje 2 is kan hij goed praten, en nu met 2 jaar 4 maanden praat hij heel duidelijk en ook met zinnen en zijn de buien helemaal weg (of nog heeeeeeel soms een bui). Kan ze zich wel duidelijk maken? Verder werkt voorspelbaarheid hier heel goed, alles van te voren aangeven. Tijdens het ophalen van het kdv vertel ik hem al dat we thuis gaan koken en hij spelen, dan eten, na het eten toetje, nog even spelen, douchen, boekje en dan slapen. En dat dan morgen oma komt oppassen. Hij vindt dit heel fijn en we merken dat hij dat echt onthoud en weet wat er dus te wachten staat en dat geeft hem rust. SOms is er dan natuurlijk wel nog een driftbui omdat nog eventjes spelen korter is dan hij zelf wil, daarom willen we binnenkort een wekkertje of time-timer gaan gebruiken om aan te duiden wanneer de tijd op is...
Ik herken er ook heel veel in, tijdje terug zelf ook een topic over geopend. Bij mijn zoon heeft dit heel lang geduurd, helaas. Hij kon om alles wel huilen, was voor mijn gevoel onhandelbaar, maar dat kwam denk ik ook omdat ik er zelf doorheen zat, dan is alles nog heftiger. Hij luisterde niet, was brutaal, en huilde dus om alles, op een gegeven moment zelfs omdat hij tranen had en een snotneus (die hij kreeg natuurlijk door het huilen), dan voelde hij zich zó vies, waardoor hij nog harder ging huilen. Echt tips heb ik niet voor je, wij zijn altijd consequent gebleven met wat wel en niet mag, en wat de gevolgen waren, en niks leek te helpen. Tot een paar weken terug, en nu heb ik eigenlijk mijn leuke kind weer terug hij luistert redelijk goed, huilt veel minder en kan eindelijk zichzelf weer vermaken. In ons geval was het dus een fase, een heeeeele lange fase.
De term is spd je kan meer in het Engels vinden dan in het Nederlands.op YouTube staat een filmpje uitgelegd door een kind. Google sensory processing disorder Nederlands.dan het eerste filmpje
Bedankt allemaal!!! Vanavond was weer drama. Ze wAs helemaal van slag en wou persee mij en niet haar papa hebben als troost nadat papa haar op de gang had gezet omdat ze brutaal was. Ze was helemaal overstuur en schreeuwde naar mijn man 'nee niet jij papa!!!' Na 45min was ze eindelijk wat gekalmeerd, en toen zei ze dat ze papa noet wou omdat hij boos was. Hart verscheurend :'(. We hebben uitgelegd dat papa niet boos is maar dat ze niet zo bazig en brutaal mag doen. Pffff was weer een vermoeiende avond. Ze kan nog niet goed praten inderdaad, en ze heeft vocht achter d'r oren. Ze heeft er geen pijn aan maar hoort er wel minder goed door. Zou het dan toch daaraan liggen? Moet ik toch pushen voor buisjes?
Wij hebben met onze middelste en nu onze jongste ook een zeer heftige peuterpuberteit meegemaakt. De oudste was veel makkelijker. Het heeft bij de middelste ook wel meer dan een jaar geduurd. HIj is later met praten en doet alles op zijn gemakje. HIj kon zich toendertijd niet verwoorden en dat veroorzaakte heel veel driftbuien. Onze dochter is net twee en echt heel pittig. Ze wil alles zelf doen, wat ze wil wil ze ook echt.. Ze is niet om te buigen en we hebben dan ook de ene heftige bui na de andere. Wat hier goed helpt is haar als ze in die drift zit, bij ons te nemen, of er naast te gaan zitten want ze schopt dan zo dat ze niet op te pakken is, en te benoemen wat het probleem is: Lieverd jij bent verdrietig dat je niet bij papa op de fiets mag zitten he....huilen stopt even en krijg dan reactie: jaaaaaaaaaaaaa...huilen gaat verder. Daarop zeg ik dan weer en daarom moet jij nu heel hard huilen....zij: jaaaaaaaaaaaa... Kom je dan lekker bij mama knuffelen....Dan zijn we door de bui heen en is het weer goed. Dit is nu even een voorbeeld, zo kan ik er tig verzinnen op een dag. Kind gooit zichzelf uit het fietszitje bijna omdat ze lopen wil ipv fietsen. Ik heb haast zet haar toch vast en in de fiets flipt ze helemaal. Als ik dan weer benoem: jij wil graag lopen he (jaaaaaaaa), maar je moet op de fiets van mama (jaaaaaa) ; we gaan nu je broertjes ophalen op school en daar mag je lopen op het schoolplein.. We gaan de hele dag van de ene driftbui naar de andere, soms vloeien ze in elkaar over. Ik weet dat het ooit over gaat, ik geef haar niet haar zin, benoem wat er gebeurd en troost dan haar verdriet. Dan komt ze eruit.