Wie herkent deze gevoelens? Wij hebben twee lieve, gezonde dochters en zijn beiden de jongsten niet meer. Ik nader lanzgaamaan de 40 en mn man is al 45. Daarnaast hebben wij onze kinderen in de mmm gekregen en worden we niet zomaar zwanger. Ik heb altijd gezegd dat ik een gezin met twee kinderen wilde en dat heb ik nu. Toch kriebelt er nog iets. Het idee dat we nooit meer zo'n heel klein babytje van onszelf zullen hebben, maakt me een beetje melancholisch en verdrietig. Ook ben ik zo benieuwd hoe een derde maaksel van ons zou zijn en lijkt hetme zo leuk om weer opnieuw zwanger te zijn en weer te mogen bevallen. Mn oudste dochter vraagt ook wel eens of ik niet nog een babytje erbij wil krijgen. Het lijkt haar erg leuk (tegelijkertijd kan ze ook goed zeuren als ze tijd, aandacht en speelgoed met haar zusje moet delen ). Aan de andere kant, wij zijn al redelijk oud, het gaat bij ons niet vanzelf, ik heb nu al moeite om voldoende tijd vrij te maken (beiden fulltime baan) en ik voel me al vaak tekort schieten, we zijn net verhuisd en hebben een huis ingesteld op twee kinderen en er zitten natuurlijk ook nog veel andere nadelen aan weer opnieuw beginnen. Kortom, mijn hoofd zegt nee, maar mn hart twijfelt soms een beetje. Ik denk dat mijn hoofd het wel zal winnen, want dat doet het altijd . Maar toch, dat onderbuik gevoel gaat maar niet weg. Hoe krijg ik het weg?
Bij mij was de wens voor nog een kindje er ook wel, maar vooral het feit dat de gynaecoloog zei dat een derde absoluut niet verstandig is door twee operaties die ik heb gehad, vind ik het goed zo. Ik riskeer zoveel als ik per se nog een kindje wil, en dat zou dan uiteindelijk ten koste van mijn huidige kinderen gaan. Stel je voor dat ik zoveel pijn ga krijgen dat ik in een rolstoel terecht kom (wat wel zou kunnen gebeuren volgens de gyn). Dus ik probeer het gewoon met m'n verstand te benaderen, en niet met gevoel. Het is ook wel een soort proces van acceptatie wat niet in één dag gaat. Voor de een is het wellicht moeilijker dan voor de ander. Ik heb niet in de MM gezeten maar wel hulp nodig gehad om de zwangerschap te kunnen voldragen, dus ik ben al ontzettend blij en dankbaar dat ik twee gezonde kinderen heb. Denk dat dat het ook makkelijker maakt om te accepteren dat het zo goed is.
Ik denk dat het een soort verdriet om het afsluiten van een fase is. Je bent lang bezig geweest met zwanger worden/zijn/blijven en dan de babytijd en dan komt het moment dat je nooit meer... en ik vermoed dat stel dat je toch voor een derde gaat.. dan komt dat gevoel erna mss alsnog terug... Voor ons is het goed zo. Ik wilde ooit drie of vier kindjes. Voelde me dolgelukkig om toch nog de oudste te mogen krijgen. De jongste is al een cadeautje. Het is goed zo
Heel erg herkenbaar!! Hier ben ik ook trotse mama van 1 jongen en 1 meisje dan. Mijn dochter als BAM gekozen , kinderen zijn wel beiden van dezelfde donor ( UZ Brussel) En ik dacht ook na de 2e zal het wel over zijn dat gevoel. Eerst heel blij met mijn zoon en toen met de kans dat hij een volbloed brusje mocht krijgen. Maar wat erg het blijft kriebelen Mijn ouders hebben ook zoiets vind alles goed maar 3 is toch wel beetje veel alleen, als je een relatie een heel ander geval. Ik wil toch het donorzaad nog 4 jaar reserveren voor als......
Hoi! Een oude bekende!! Ik zie hier een berichtje van jou voorbij komen. Wat lastig dat je deze gevoelens hebt. Ik zelf zit niet in jouw situatie met inmiddels al drie kindjes (wie had dat ooit gedacht: ik drie kinderen! Of ik überhaupt kinderen!!) maar wij hebben nog 9 cryo's. Mijn man wil ze niet meer gebruiken en ik twijfel... Ik ben 30 jaar... Het mag, qua leeftijd, nog jaren... Ik denk dat als je zo lang als jij en ik er over hebt gedaan om kinderen te krijgen en je hebt ze uiteindelijk gekregen dat het dan ingewikkeld is dat je nooit meer daar voor hoeft te strijden, iets wat in de loop der jaren zo gewoon is geworden, zo'n 'normaal' onderdeel van je leven. Ik ben blij dat ik er niet meer voor hoef te strijden, maar ook verwarrend. Wat is er voor jou nu veranderd dat jij ineens niet meer zeker bent van het aantal wat je altijd hoopte? Is het dat je straks 'te laat bent'?
maartje dus jij twijfelt zelf ook nog een beetje over je cryo's. Ik denk , wij kennen elkaar ook nog van vroeger heh maartje , dat je toen wel hoopte op 1 en uiteindelijk 2 of zoals bij jou de 2ling 3. Maar dat dat gekriebel maar blijft
Hihi ja ik zat nog te denken, meerdere oude bekenden Het gekriebel blijft, ongeacht hoeveel je hebt, denk ik. Ik denk dat niet alleen wij als (ex)mmm'ers dat hebben, want je leest wel vaker dit soort twijfels hier op het forum. Het is voor ons alleen een wat meer beladen ding denk ik... Ik snap jou ook goed dat jij het zaad nog een poosje wilt blijven reserveren. Ik wil onze cryo's ook echt niet laten vernietigen totdat ik het zeker weet. Maar wanneer weet je zoiets zeker?
Ik denk door jezelf een soort rouwproces en tijd te gunnen? Herken de gevoelens zeker hoor. Onze situatie ligt anders, maar voor ML is het zeker, deze bib is ons laatste biologische kindje. We hebben beiden een heel grote kinder / gezinswens, maar mijn eerste zwangerschap hebben we zeven jaar op gewacht en werd een mk. Daarna kwam toch nog onze peuter en ben ik (gelukkig) zwanger van bib. Mijn zwangerschappen zijn fysiek erg zwaar en dat is (zeker met peuter) niet altijd even gemakkelijk. En ook hier speelt de leeftijd een woordje mee (evenals mijn gezondheid). Hoewel ik (door de fsyieke klachten) heel erg uitkijk naar de bevalling, voelt het ook heel dubbel... de laatste keer dat ik zwanger zal zijn, zal bevallen, een kindje aan de borst zal hebben... Ik kan er soms wel om huilen. Tegelijkertijd schaam ik mij enorm, want we zijn ontzettend gezegend... straks twee kindjes te mogen hebben, waar we dachten met z'n 2-en te blijven... overigens is wat ML betreft, de weg naar gezinsuitbreiding niet uitgesloten, alleen de weg naar biologische gezinsuitbreiding wel... en daar geef ik hem gelijk in... voor mijn lichaam zijn de zwangerschappen echt een uitputtingsslag.
Hier ook een oud gediende die je gevoelens helemaal snapt. Wij hebben ook jaren in de MMM gezeten en gelukkig 2 gezonde jongens gekregen. Net voor mijn 40ste werd ik voor de 2 keer moeder dus mijn leeftijd heeft de keuze ook een beetje bepaald. Ik ben nu 43 en hebben de cryo die we nog hadden in DD laten vernietigen. Ik vind de risico's gezien mijn leeftijd te groot worden. Waarschijnlijk zitten we dan weer jaren in de MMM en dat wil ik nu niet meer. Dan ben ik al rond de 65 als mijn kind 20 is. Maar...........als ik nog geen 40 was geweest dan hadden we zeker nog een poging voor een derde gedaan. Jaren geleden was ik heel blij geweest met 1 kindje, ik heb er nu 2, het is goed zo!
Daar ben ik het wel mee eens eigenlijk. Ik ben zelf inmiddels 40. Vorig jaar had ik ook die vreselijk verdrietige gevoelens. Misschien had het er ook mee te maken dat ik de grens van 40 jaar naderde. Dan zit je voor je gevoel toch weer in een andere oudere levensfase. Ergens had ik nog het verlangen naar een derde (-we hebben nog 4 cryo's in de vriezer - nog een babietje, nog een keer borstvoeding), ondanks de drukte met onze twee kinderen. Maar bij ons kon en kan het financieel absoluut niet uit. Wij willen onze kinderen niet tekort doen (want hoe ouder hoe duurder) dus we laten het bij twee. Mijn vriend heeft een paar jaar geleden een tumor in zijn hersenstam gehad welke ze niet volledig konden verwijderen. Hij is daardoor niet zo mobiel meer, loopt wat wiebelig en is sneller moe. Hij trekt 2 kinderen net. Hij zei een paar maanden geleden wel dat mocht hij die tumor niet gehad hebben, een derde mogelijk wel bespreekbaar zou zijn. Mits we financieel ook wat beter zaten. Bij mij is het gevoel langzaamaan gesleten. Ik heb inmiddels vrede met het idee dat het bij twee kinderen blijft. Voel geen verdriet meer bij het idee dat er geen derde meer zal komen.
Ik heb me er ook over moeten zetten dat het bij 2 kinderen blijft. Was ietwat een compromis: ik had graag 2 of 3 kinderen, vriend 1 of 2. Maar wat bleef/blijft het kriebelen voor een derde... Beide zwangerschappen en bevallingen waren superervaring. Wat er bij mij ook mee te maken heeft denk ik, is dat ik niet genoeg van de kraamtijd van de jongste genoten heb. We zaten midden in de verbouwingen, en ipv lekker te kroelen met m'n dochtertje, stond ik het zolderdak te isoleren, tegels weg te kappen etc ipv tijd met haar door te brengen. Dus mss is het ook het gevoel van verloren momenten opnieuw willen beleven? Onlangs zei m'n vriend "tijdje geleden heb ik gedacht om voor een 3e te gaan - zeker moest ik weten dat het een derde dochter zou zijn, maar dan heb ik even nagedacht en weet ik dat het het beste bij 2 blijft". Had ie beter niet gezegd...:x