verdrietig

Ik kan me er wel iets bij voorstellen hoor, had het laatst ook. Maar heb niet gehuild net als jij. Joh, weet je, kids worden nu eenmaal groter, zou je dit niet na elk kindje hebben die naar school gaat? En daarbij zijn mijn kinderen (en hoop ook die van jouw) gezond en ben ik zo ontzettend gelukkig met ze. Dat is ook heel belangrijk!

 

Knuffel!
Lijkt me heel moeilijk...als jij echt diep in je hart nog een kindje wilt moet je dat echt nog heel goed bespreken met je vriend.
Het is moeilijk om zo een wens en verlangen zomaar opzij te zetten. Maar het is lastig want zo kan ik mij ook nog niet voorstellen straks met drie klaar te zijn...
Ik had een topic gelezen over babykriebels. Sommige moeders hebben een duidelijk gevoel dat het gezin compleet is maar andere moeders blijven altijd naar een babytje verlangen al hebben ze al vijf kinderen...
Je kunt ook niet bezig blijven. Heb jij het gevoel dat het met een derde echt klaar is en je gezin compleet is?
Zou dan misschien toch nog niet alles weg doen, kan me voorstellen hoe moeilijk dat is!

 

Dit is heel moeilijk. Ik heb ook een goede vriendin die heel graag een derde wil. Zij heeft zich altijd met drie kinderen gezien. Maar haar man wil echt niet. Zij probeert troost te vinden in het feit dat haar beide kindjes gezond zijn en ze daar veel geluk mee heeft (kan ook anders zijn.)

Wat zijn de redenen van je partner dat hij niet wil? Ik ken ook een meisje wiens man het echt pertinent maar bij 1 kindje wilde houden, daar zou echt geen verandering in komen, dus zij ging zich erbij neerleggen. Tot op een bepaald moment schulden die zij hadden (die ze netjes af aan het betalen waren, ze konden het dragen, schulden van een opleiding) wegvielen doordat zijn ouders hun erfenis eerder aan hen gaven. Toen bleek dat blijkbaar toch een grote rol te spelen voor hem. Nu gaan ze toch voor een tweede.

 

Heel herkenbaar! Verstandelijk weet ik wel dat het verstandiger is om het bij twee kinderen te houden gezien de ruimte in ons huis (we wonen best klein) en financieel gezien, maar toch...
Ik zou nog graag een keer zwanger zijn, die voetjes voelen trappen. Ik zou zelfs nog graag een keer bevallen, wat een magisch moment wanneer je kindje eindelijk geboren wordt. En wat zou ikvsnmiddsg graag een keer een normale kraamtijd hebben. Maar goed, na 2x zwangerschapsvergiftiging waarvan de laatste keer zelfs HELLP en twee hele zware zwangerschappen met hoge bloeddruk, meerdere opnames en bekkeninstabiliteit is het naast alle praktische redenen ook de vraag of het wel verstandig is om weer zwanger te raken. Kan ik mijn kinderen wel nog een zwangerschap aandoen (tijdens de laatste zwangerschap kon ik dankzij de duizeligheid en misselijkheid de hele zwangerschap door bijna niets).
Maar ondanks alles blijft het toch kriebelen, vooral de laatste tijd. Mijn msn is er wel klaar mee. Heeft altijd gezegd dat hij er drie wil, maar is daar wel van teruggekomen.

 

Ik weet dat ik hier over een paar jaar misschien ook voor kom te staan... Niet leuk. Succes ermee meis!

 

Heel herkenbaar, al denk ik dat dat gevoel altijd zal blijven ook na ren 3e. Al zakt het langzaam wel af.

Hier wilde mijn man er maar 1, ik graag 3 of 4 Toen de oudste 2 was toch voor een derde gegaan. Daarna alle spullen weggedaan want ja.....ik was super blij met een knul en een meid en dat het er niet bij 1 was gebleven. Tranen, vreselijk alle spullen weg want ja.....mijn wens was eigenlijk niet helemaal compleet hoe blij ik ook was. Na een tijd (toen onze dochter goed ging slapen na 2,5 jaar) zei mijn man ineens, nog eentje???
Dit was een heerlijke baby en ik vond het vreselijk dat het echt de laatste was. Alle spillen weer verkopen en alle fases nu echt afsluiten. Ze is nu 5, de eerste tijd dat ze naar school ging voelde ik me verloren. Ik vond het niks alleen thuis en hoopte ooit op een 4e maar wist dat die er echt niet zou komen.

Inmiddels zijn we 1,5 jaar verder. Ik heb leren genieten van de rust als ik vrij ben en ze op school zitten. Ook als we een dag weg zijn en ze heerlijk zelfstandig dingen ondernemen en je rustig even op het terras kan zitten terwijl ze spelen. Toen ze naar school ging vond ik het vreselijk, de tijd erna nog veel erger en nu.....moet ik gewoon niet meer denken aan een baby.

Nouja.......denken aan baby's doe ik nog wel, ik duim hard dat mijn broers snel kindjes krijgen zodat ik heerlijk kan gaan oppassen.

 

Herkenbaar. Die van mij zijn 4 en 6. Toch blijft het kriebelen..

 

Hier ook een knuffel!
Ik heb na de geboorte van ons 2e geroepen dat ik een 3e wilde. Het voelde gewoon niet compleet. Mijn man vond 2 genoeg. Nu is ons jongste bijna 7, en mijn man roept geen nee meer maar hij zegt ook geen ja. En zolang hij niet enthousiast ja roept blijft het voor mij ook nee. Ik ben inmiddels al 38, dus de kans dat het bij 2 blijft wordt steeds groter. Ik heb de babyspullen nog niet weggedaan.......dat lijkt mij best heftig

 

Haha, ik herken t dus totaal niet! Wat ben ik blij als de jongste net zo oud is als de oudste nu! Ik haat de babytijd echt (nja we hebben ook 2x drama babytijd gehad cq hebben we). Dus nee. Wij hebben er twee en ben er dolgelukkig mee.

Wat mis je dan echt precies? Denk je dat dat gevoel na een derde wel weg is? Of zal het altijd blijven, ongeacht aantal kids?

 

Heel herkenbaar, hier bleef dat gevoel ook tot de 3e er was, daarna was het klaar en voelde het compleet. Lijkt me heel erg moeilijk als je vriend perse niet meer wil.

 

Hallo zus

Pfff, hier precies hetzelfde. Onze kindjes zijn 5 en 3 en het valt me zó vreselijk zwaar om spulletjes weg te doen. Alles in mij schreeuwt om nog een kindje, ik heb er altijd 3 gewild. Maar man wil, mede door mijn problematische zwangerschappen, echt niet meer. Tips heb ik niet. Ik hoop alleen dat dat gevoel minder wordt.. x

 

Wat verdietig, maar o zo herkenbaar. Hier wou ik dolgraag nog een 3e. Mijn ex pertinent niet. Medisch gezien moest mijn baarmoeder verwijderd. Dit wist ik alheel lang, maar zou gebeuren als de kinderwens volbracht was. Aangezien een 3e kind geen optie was heb ik met pijn alles weggedaan en vervolgens mijn baarmoeder laten verwijderen. En nu? Ik ben bijna een jaar alleenstaande moeder. Had altijd een 3e gewild. Ontmoet misschien ooit een leuke nieuwe vent, maar kan geen kinderen meer krijgen...... wordt er soms best verdrietig van.

 

Heel herkenbaar, mijn man wil ook absoluut geen derde. Maar ik zou alles zo graag nog een keertje mee maken.
Ik ben hier nu ook spulletjes aan het opbergen en vraag me inderdaad af of ik dingen weg moet gaan doen.....

Moeilijk he?!

 

Heel herkenbaar . Ik zou ook graag een derde willen, mijn man echt niet... Het voelt als een rouwproces.

 

Ik denk dat je zowiezo wel verdrietig word van baby spullen weg doen? Tenminste ik wel We hebben 3 kindjes nu en wil voorlopig of misschien helemaal geen 4e meer maar de baby spullen weg doen doet wel pijn en geeft veel emotie Ik denk aan alle herrineringen die eraan zitten en zie ze zo weer voor me als baby Dan zou ik de tijd terug willen draaien en weer opnieuw willen beleven ookal was mijn 2e een huilbaby!!!

Maar ik denk dat (bijna) elke moeder dat wel heeft!

Het lijkt me wel erg moeilijk als je graag nog een kindje wilt maar je partner wilt het niet. Voor die moeders hoop ik dat ze terug komen op hun besluit

 

Nou, ik kijk hier helaas tegen bergen aan babyspullen aan (vooral kleertjes) waarbij ik zoiets heb van: weg ermee, tegen de tijd dat ik weer zwanger ben, koop ik wel nieuwe... Maar het mag niet van mijn kerel. Ik was nog niet eens bevallen en toen zei hij: we moeten niet te lang wachten met nog een kindje. En ongeveer 3 dagen na de bevalling begon hij al over een tweede - ik was nog niet eens geheeld AARRGGHHH!

Maar ik kan mij onwijs voorstellen dat zoiets wel heel erg definitief is wanneer je zoiets afsluit. Het is ook een hele leuke tijd. Misschien kun je gastouder worden of iets dergelijks als je graag op kleintjes wil passen? Ik noem maar even wat, dan zit je er toch nog een klein beetje in.

Maar ik denk dat je er gewoon beter wat meer nuchter tegenaan moet kijken. Je zwangerschappen waren al niet zo rooskleurig, de gebroken nachten, het gehuil... Nu kunnen je kinderen tenminste nog terug praten en vertellen wat er aan de hand is. Maar goed, misschien makkelijk praten; ik heb het allemaal duidelijk anders ervaren dan de meeste vrouwen, heb ik het idee.

 

Misschien klinkt het hard, maar uit jouw verhaal haal ik als belangrijkste punt dit:
"Als de jongste naar school gaat volgend jaar dan heb ik niks meer thuis."

Klinkt als dat je een kind nodig hebt om voor te zorgen, vanwege een laag zelfvertrouwen. Een kind op de wereld zetten met de taak om de moeder zich iets waard te laten voelen is niet eerlijk, een kind hoort geen taak te hebben.
Of klinkt als iemand die niet alleen kan zijn. Ook dan heeft een kind een taak die hij/zij niet kan gebruiken.
Beide zijn geen goede redenen om een derde kind te willen. Want als die naar school gaat wil je er weer eentje aangezien je weer tegen dit probleem oploopt.

Je hebt twee gezonde kinderen, koester dit. En ja... als ze naar school gaan heb je meer tijd voor jezelf. Mamatijd! Tijd van loslaten en weer beter voor jezelf gaan zorgen, omdat het kan en omdat het belangrijk is om goed voor je kinderen te kunnen zorgen.